Semua Bab The Amnesia Wife: Bab 11 - Bab 20

"Ah! Mga paborito 'yan ng Señor. Adobong karne ng kabayo at nilagang baka. Naku! Makakalimot ka kapag natikman mo ang mga 'yan!" Pagmamalaki ni Nana Nena na halatang tuwang-tuwa nang kausapin at magtanong sa kanya si Lucille. Mukhang tama lang talaga na hindi ko sinabi sa kanila ni Tata Isko ang totoong nangyayari. Natural ang pakikitungo nila kay Lucille and that was way more better. Mabait sila Nana at ang lahat ng tao dito. Just like what my Lolo said, a genuine kindness could kill. It was like a good torture for those who deserve it. Walang nagawa si Lucille kundi ang tikman ang mga hinain sa kanya. Siguradong kumakalam na ang kanyang sikmura kaya napilitan na s'yang kumain. Sumubo s'ya ng adobo at nakangiwi itong nginuya bago pilit na ngumiti kay Nana Nena. "Oh, hindi ba! Masarap ang mga luto dito sa probinsya kaysa sa Maynila." Tumango-tango s'ya at muling sumubo. Halos magsalubong ang k

"S-sorry," hindi ko mapakaling sambit dahil sa sobrang pag-iwas sa tanawing ino-offer ng katawan n'ya.   "‘Yung... 'yung manok kasi, e." I bit my lower lip, feeling a pang of conscience for blaming the chicken. Sabagay, kasalanan naman talaga ng manok.   Tumaas ang isa n'yang kilay na parang hindi kumbinsido sa dahilan ko. "‘Yung manok ba talaga?"   "O-oo! Nagulat ako. I... I was..." Unti-unting bumaba ulit ang tingin ko sa katawan n'yang dinadaluyan ng maliliit na butil ng tubig. I mentally slapped myself and closed my eyes. Nagkunwari akong napuwing at umiwas ng tingin. "N-natakot kasi ako! Kaya... ganun."   He clicked his tongue at naglakad palampas sa akin. Lumapit s'ya sa bintana at sinara ito dahilan para bahagyang dumilim ang kwarto. Kumabog ang d****b ko. There was something inside me telling na alam ko ang ganitong scenario. Wait, alam ko ba talaga 'to? Or I was just imagining things? Oh, pl

[PRIMO's Point of View]    “Primo...”    “Aren't we supposed to sleep together?”    “Hindi ka pa kumakain...” I cursed mentally. Talo pa ang alarm clock na hindi mapatahimik ang boses n'ya sa isip ko. Her face also suffused my mind. 'Yung hindi n'ya maayos na buhok, her pale face, her thin figure in that simple dress, her somber eyes that was always filled with confusion, the way she bowed her head whenever I say something and... her saying sorry. Lahat 'yun... unusual. That wasn't her. Ang totoong Lucille, sopistikada. Kailan man ay hindi n'ya nakalimutang maglagay ng make-up especially crimson lipstick to hide her pale complexion. Hindi s'ya nagsusuot ng mga cheap na damit at palaging naka-taas noo. She never bowed to anyone. S

[LUCILLE's Point of View]  Mula sa patio ng bahay ay natanaw ko mula sa malayo ang malawak na plantation. Sa pagkakarinig ko, kape ang tinatanim nila. Sa kabilang banda naman ay may mga cattle at kabayo akong nakikita na nag-gi-grazing sa isang malawak rin na pasture. The whole field was so green at halos kasing liit na ng langgam ang mga taong nakikita ko. Hindi ko tuloy makita si Primo mula sa kinatatayuan ko. What could he be doing there, anyway? Isa s'yang CEO pero bakit s'ya mismo ang pumupunta sa production site? He should be sitting on his comfy office chair, signing papers 'di ba? "Tss, cold but diligent." Hindi ko napansin na napangiti na pala ako dahil sa idea na pumasok sa utak ko. Gosh, it felt so weird but... felt so good at the same time. Lumapat ang palad ko sa aking bandyang tiyan at hinimas ito ng bahagya at masuyo. "I hope you'll be like your dad wh

Time flew fast. Narinig ko na lang na tinawag kami ng emcee para pumunta sa harapan. Pumauna sina Papa at Tito Dante. They were telling something about their friendship and such na halos hindi ko na narinig dahil sa lakas ng tibok ng puso ko lalo na't sa akin na ang sunod na hakbang. When Tito Dante was done talking, he looked at me and nod. Huminga ako ng malalim and faced Lucille with all my might. Kunot-noo n'ya akong tinignan. It was like a warning look pero hindi ko na magawang indahin pa ang nagbabanta n'yang titig. "Lucille," I called her and her left brow raised. Inabot ko ang kamay n'ya and kneel down with my one knee as I pull out a small box from my pocket. Bahagyang nanlaki ang mga mata n'ya at bumukas ang kaninang mahigpit na nakasarang mga labi n'ya. And due to my throbbing heart, I unconciously told her the words I've been practicing for a thousand times. "Lucille