LOGINShare
CHAPTER 5
Last Updated:
2024-10-29 19:42:56[LUCILLE's Point of View]
Primo Villazar...
Husband...
Gusto kong umiyak nang marinig ko ang mga sinabi n'ya ngunit mas nangibabaw ang pagkalito at kaba sa d****b ko. Asawa ko ‘daw’ s'ya. Pero bakit wala akong maramdamang kahit na katiting na kisap ng... pagmamahal?
Shouldn't be husbands talk lovingly to their wives?
Shouldn't they make us feel their affection even in their simple words?
Pero ang lalaking kaharap ko ngayon... si Primo Villazar na asawa ko... ramdam ko na may mataas at matibay na pader sa pagitan naming dalawa. He was too close but still distant. Hindi ko din maintindihan kung bakit imbes na lumambot ang puso ko sa kanya, mas lalo kong gustong iwasan s'ya. Parang gusto kong umalis at magtago mula sa mga malalamig n'yang mata.
Am I scared at him? No. Parang... parang... I don't know. Hindi ko maintindihan kung bakit parang hindi ko gusto ang presensya n'ya.
Was
Related chapters
The Amnesia Wife CHAPTER 5.2
[PRIMO's Point of View] "P'wede mo na bang sabihin sa akin kung ano na namang katarantaduhan ang tumatakbo d'yan sa utak mo?" Tamad akong bumaling ng tingin kay Samuel nang pasimple s'yang bumulong sa tabi ko. Bahagya s'yang nakasimangot sa akin na para bang uutangan ko s'ya. I diverted my gaze back to the nurse who was checking Lucille and dismiss his question. Pinanuod ko na lang muli ang ginagawa ng nurse na kumukuha ng mga stats. "Look Primo, kahit wala kang sabihin sa akin, nakikita kong may tumutubong sungay d'yan sa ulo mo. Kaya bago pa madulas ang dila ko kay Lucille, sabihin mo na kung anong pinaplano mo." I mentally rolled my eyes. "By what you've said, mas lalong hindi ko sasabihin. Ngayon pa lang na wala kang alam nangangati na 'yang dila mo. What more kung may malalaman ka?" pabulong ko ding sagot at hindi inaalis ang tingin ko unahan. "So, meron nga?" Hini
Last Updated : 2024-10-29The Amnesia Wife CHAPTER 6
[PRIMO's Point of View] Bumalik ako sa kwarto ni Lucille at nadatnan ang doktor n'ya. Muli lang nitong ipinaalala ang mga gamot at vitamins na kailangang i-take ni Lucille at nagbigay ng mga cautions sa kondisyon n'ya. He also reminded us about the daily checkup schedule. Matapos n'un ay nagpaalam na ang doktor at umalis kasama ang nurse kaya naiwan kaming dalawa ni Lucille. And it was awkward. F*cking awkward. "Go get change. We're leaving after you change your clothes," sambit ko at inabot ang isang paper bag. Nag-aalangan n'ya pa itong kinuha mula sa akin at halos hindi ako binalingan ng tingin. Dumiretso s'ya sa CR na nasa loob ng kwarto at isinara ito. I stood still and waited for her. Habang hinihintay ko si Lucille, biglang bumukas ang main door at sumilip ng bahagya
Last Updated : 2024-10-29The Amnesia Wife CHAPTER 6.2
[PRIMO's Point of View] "Naku, Señor! Nandito na ho pala kayo!" Patakbong salubong sa akin ni Tata Isko suson-suson ang kanyang sumbrerong gawa sa banig nang makababa ako ng kotse . "Nena! Isay! Nandito na si Señor Primo! Madali kayo!" sigaw n'ya pa matapos kong magmano at halos bumakat ang kanyang litid sa sobrang pagsigaw. Ang matandang 'to talaga, hindi na nagbago. Magmula noong bata ako ay sigaw n'ya na ang naririnig ko dito sa rancho. Tahimik ko munang iginala ang paningin ko sa lugar.Mula sa kinatatayuan ko ay kitang-kita ang malawak na kapatagan. Malilim rin sa buong bakuran dahil sa makapal at naglalakihang mga puno sa paligid at pinaganda ng iba't ibang uri ng halaman. Everything was green, calm and refreshing. Napabaling naman ako sa lumang bahay. Nakatayo pa din ang malaking gazebo sa tabi ng ranch house na ginapangan na ng mga flowering vines. Bahagya akong napangiti n
Last Updated : 2024-10-29The Amnesia Wife CHAPTER 7
[PRIMO's Point of View] Binuksan ko ang pinto ng passenger seat at bumungad sa akin ang natutulog na si Lucille. Her head was rested on the edge of her seat while her arms was hugging her middle. Bahagyang natakpan ng kanyang buhok ang kanyang mukha. Out of reflex, hinawi ko ito at kulang na lang ay tampalin ko ang sarili ko. Makailang ulit akong napapikit ng mariin at napahinga ng malalim bago ko naisipang gisingin na s'ya. "Lucille," tawag ko sa kanya pero mukhang hindi n'ya ako narinig. "Lucille," pag-uulit ko at bahagyang ginalaw ang kanyang balikat. Pupungas-pungas n'yang minulat ang kanyang mga mata at tinignan ako. "We're here," saad ko pa bago umalis sa harapan n'ya at hinintay s'yang lumabas ng sasakyan. Marahan s'yang bumaba at puno ng pagkalito ang kanyang mukha habang tinitignan ang paligid. I mentally grinned seeing her worried face. Hinihint
Last Updated : 2024-10-29The Amnesia Wife CHAPTER 7.2
"Ah! Mga paborito 'yan ng Señor. Adobong karne ng kabayo at nilagang baka. Naku! Makakalimot ka kapag natikman mo ang mga 'yan!" Pagmamalaki ni Nana Nena na halatang tuwang-tuwa nang kausapin at magtanong sa kanya si Lucille.Mukhang tama lang talaga na hindi ko sinabi sa kanila ni Tata Isko ang totoong nangyayari. Natural ang pakikitungo nila kay Lucille and that was way more better. Mabait sila Nana at ang lahat ng tao dito. Just like what my Lolo said, a genuine kindness could kill. It was like a good torture for those who deserve it.Walang nagawa si Lucille kundi ang tikman ang mga hinain sa kanya. Siguradong kumakalam na ang kanyang sikmura kaya napilitan na s'yang kumain. Sumubo s'ya ng adobo at nakangiwi itong nginuya bago pilit na ngumiti kay Nana Nena."Oh, hindi ba! Masarap ang mga luto dito sa probinsya kaysa sa Maynila."Tumango-tango s'ya at muling sumubo. Halos magsalubong ang k
Last Updated : 2024-10-29The Amnesia Wife CHAPTER 8
[LUCILLE's Point of View]“Delikado,” mahina n'yang sambit at bahagyang pinisil ang aking magkabilang balikat na nakakulong sa kanyang mga kamay.“But I don't want to leave you. I'll stay with you!” daing ko at isang luha ang kumawala sa nag-iinit kong mga mata. Bahagyang nagsalubong ang kanyang mga kilay at nagpakita ng kalungkutan at awa ang kanyang mga mata.“I know. But this is for the best, Lucille. This is for your safety. For your safety."~~~"Lucille?"Dahan-dahan kong iminulat ang aking mga mata. The room was poorly lighted pero malinaw kong nakikita ang bawat parte ng kanyang mukha. He was looking at me with his thick brows slightly furrowed dahilan para mas lalong bumilis ang aking mabigat na paghinga. Without knowing why, bigla akong napabalikwas at yinakap s'ya.Ibinaon ko ang akin
Last Updated : 2024-10-29The Amnesia Wife CHAPTER 8.2
"S-sorry," hindi ko mapakaling sambit dahil sa sobrang pag-iwas sa tanawing ino-offer ng katawan n'ya. "‘Yung... 'yung manok kasi, e." I bit my lower lip, feeling a pang of conscience for blaming the chicken. Sabagay, kasalanan naman talaga ng manok. Tumaas ang isa n'yang kilay na parang hindi kumbinsido sa dahilan ko. "‘Yung manok ba talaga?" "O-oo! Nagulat ako. I... I was..." Unti-unting bumaba ulit ang tingin ko sa katawan n'yang dinadaluyan ng maliliit na butil ng tubig. I mentally slapped myself and closed my eyes. Nagkunwari akong napuwing at umiwas ng tingin. "N-natakot kasi ako! Kaya... ganun." He clicked his tongue at naglakad palampas sa akin. Lumapit s'ya sa bintana at sinara ito dahilan para bahagyang dumilim ang kwarto. Kumabog ang d****b ko. There was something inside me telling na alam ko ang ganitong scenario. Wait, alam ko ba talaga 'to? Or I was just imagining things? Oh, pl
Last Updated : 2024-10-29The Amnesia Wife CHAPTER 9
[LUCILLE's Point of View]I stared at the the dish I made. Hindi ko alam kung magugustuhan n'ya 'to pero bahala na. This is all I got.Napabuntong-hininga ako at inilapag sa dining table ang ginawa kong green salad. Puro gulay at prutas lang kasi ang nahagilap ko sa kitchen na madaling kainin. Well, meron namang ilang fish and meat sa maliit na refrigerator kaya lang... hindi ko talaga alam kung paano ko 'yun lulutuin. I couldn't even remember how to open a stove! Or do I even know how? Possible bang makalimutan mo din ang pagluluto due to amnesia?I impatiently tapped my finger on the wooden table habang hinihintay na bumukas ang pinto ng kwarto. Maliit lang ang bahay kaya halos kita na ang kabuuan nito kapag tumayo ka sa isang gilid. One small sala set na ilang hakbang lang ay ang maliit na kitchen at dining na then isang pinto para sa kwarto.When I had enough, humila na ako ng upuan na agad gumaw
Last Updated : 2024-10-29
Latest chapter
The Amnesia Wife CHAPTER 17.5
[PRIMO's Point of View]"Amnesia?!"Bahagya akong napapikit at napatiim ang aking panga dahil sa biglaang pagsigaw ni Barron. Nasa loob pa naman kami ng maliit nyang opisina kaya tila nakulob ang napakalakas nyang boses sa apat na sulok ng silid. Nakakabingi. If I only know na ganito pala ang mangyayari I shouldn't went to this office just to fvcking explain to him this kind of nonsense."Kailangan mo ba talagang ulitin ang sinabi ko at sumigaw?" Naiirita kong balik.Napatayo sya mula sa kanyang swivel chair at naglakad ng pabalik-balik sa harapan ko habang pinapasadahan ang kanyang buhok. Minsan pa'y napapahilamos sya sa kanyang mukha."P-pero bakit? Paano?""Samuel said it's a car accident. Nawalan daw ng preno ang sasakyan nya then she was rushed to the hospital by a concern citizen," tamad kong paliwanag.Bumalik naman sya sa kanyang upuan, kaharap ng sa akin at kunot-noo akong tinignan."Ang ibig mong sabih
The Amnesia Wife CHAPTER 17
[LUCILLE's Point of View]Halos masira ang pinto ng kwarto sa bilis at lakas ng pagkakabukas ko dito. Nagmamadali akong tumakbo papunta sa sink sa maliit na kitchen dahil sa nagbabantang masamang pakiramdam sa loob ko. When I finally got there, napayuko ako sa sink at doon napasuka. I felt like my tummy was being turn up side down. I was totally helpless. Naduduwal talaga ako.Habang sumusuka, I was quite shock nang maramdaman ko ang mahinang paghimas ng likuran ko at ang paghawi sa buhok kong lumalaylay sa mukha ko. I took a side glance. Agad akong nakarandam ng pamumula ng mukha nang makitang titig na titig ang walang kabuhay-buhay nyang mga mata sa akin."How are you feeling?" mahina at monotono nyang tanong.Bahagya akong napa-iwas ng tingin. Hindi ko alam kung bakit ganito ang nararamdaman ko. I was the one who asked him to act, at least, as my husband— to make me feel his presence as a partner. Pero ngayong ginagawa nya na, ako naman 'tong naiilang at
The Amnesia Wife CHAPTER 16.2
"Calm your heating ass down," casual na sambit ni Primo. "Para sa ikatatahimik ng utak mo, I didn't do anything to her. Nagkar'on s'ya ng aksidente. She lost her memories."Pareho silang napabaling sa akin. Hindi ko alam kung sinong titignan kaya napayuko na lang ako."Anong ibig mong sabihin—""Thank you for help. If you don't mind, kailangan ko na s'yang i-uwi. It will rain."Hinatak ako ni Primo papunta sa kabayo n'ya. Sinubukan kong bawiin ang braso ko pero hindi n'ya ito binitawan at sa halip ay tumigil s'ya at nilingon ako.There it goes again. 'Yung mga titig n'ya talaga binibigyan ako ng kakaibang kaba. Kaya... kaya parang ayokong sumama sa kanya.Nilingon ko si Barron na nanatiling nakatayo at nakatingin sa amin. On a second thought, parang gusto ko pa s'yang makasama. Hindi lang para makilala s'ya kundi para na din magtanong ng tungkol sa akin
The Amnesia Wife CHAPTER 16
[LUCILLE's Point of View]Hindi ko na alam kung gaano na ako katagal sa pagkakaupo ko sa ilalim ng puno habang nakatulala sa ilog at pinapakinggan ang mahinang tunog ng pag-agos nito.Pinipilit kong pagtagpi-tagpiin lahat ng nalaman ko kanina pero nauuwi pa din ako sa mas marami pang mga tanong. Ang hirap. Para akong sumasagot ng isang pagsusulit na parang never ko namang napag-aralan.Humigpit ang pagkakayakap ko sa aking sarili nang umihip ang malakas na hangin. Naka-sleeveless dress pa naman ako kaya halos mangatog ang buong katawan ko sa lamig. Napansin ko din ang biglang paglilim ng paligid kaya napaangat ang tingin ko sa langit.Mukhang uulan pa yata.Tumayo ako at nanatiling nakayakap sa sarili ko. Balak ko na sanang bumalik sa farm kaya lang hindi ko na alam kung saan ang daan pabalik.Nagpaikot-ikot sa kinatatayuan ko at wala akong ibang nakita kundi
The Amnesia Wife CHAPTER 15
[PRIMO's Point of View]"Where is she? Nahanap n'yo na ba? Nasaan na s'ya?"Sunod-sunod kong tanong sa sobrang pagka-aligaga."Señor... hindi pa din ho namin nakikita si Señora Lucille. Naikot na po namin ang buong farm pero wala po talaga s'ya dito," sagot ng isang magsasaka bagay na mas lalong nagpasakit ng ulo ko."Sa... sa ranch house? Sa hacienda? Tinignan n'yo ba? Hinanap n'yo ba s'ya doon?""Oo na po, Señor. Pinuntahan na po nina Tata Isko ang dalawang bahay pero wala daw ho talaga ang asawa n'yo."Napapikit ako at pakiramdam ko ay sasabog ako sa sobrang inis anumang oras ngayon. Bwisit! Nasaan na ba ang babaeng 'yun?"Hanapin n'yo s'ya! Maghanap kayo sa lahat ng sulok ng hacienda! Wag kayong magpapakita sa'kin hangga't hindi n'yo nahahanap si Lucille!"Kapwa mabigat ang paghinga at bawat hakbang ko habang papaalis sa harap ng mga magsasakang naghahanap kay Lucille. I know I was being r
The Amnesia Wife CHAPTER 14
[LUCILLE's Point of View]Nangangatog ang tuhod ko habang papalapit ako sa kumpol ng mga kalalakihan sa gitna ng taniman ng kape. Halos bumaon rin ang mga kuko ko sa aking palad dahil sa tensyon na nararamdaman ko. Hindi din pinalampas ng pakiramdam ko ang mga titig ng mga nadadaanan ko ang ang mahihina nilang bulong.Pero kahit ganon, sinikap kong tumingin lang ng diretso sa taong pakay ko. Nakatalikod s'ya sa akin pero alam ko at sigurado akong s'ya yun. The broad shoulders, tall figure, mascular body. I know it's him.Ilang metro bago ako makarating sa pwesto n'ya at ng mga magsasaka ay napalingon na sa akin ang karamihan sa kanila. Ang ilan ay napayuko at umiwas ng tingin. May ibang nagpaalam at umalis. Hanggang sa umikot paharap sa akin si Primo na s'yang pakay ko.Agad na nangunot ang noo n'ya sa akin kaya mas lalo akong kinabahan. Hindi ko talaga maintindihan kung bakit parang ang sama palagi
The Amnesia Wife CHAPTER 13
LUCILLE's Point of ViewI'm starting to hate my situation.Una dahil pakiramdam ko ay hindi ko talaga kilala ang sarili ko at hindi ko na maintindihan ang mga nagiging kilos ko.Pangalawa, pakiramdam ko ay hindi ko kilala ang lalaking kasama ko bilang asawa at hindi ko na maintindihan ang ikinikilos n'ya pagdating sa akin.Imagine, nagawa n'ya akong hindi kausapin kagabi at pinabayaan akong matulog sa sama ng loob! What kind of husband that will do such thing to his wife? Nakakainis! He's really unbelievable!Tapos balak n'ya pa akong iwan ulit sa ranch house kanina. I'm afraid that he'll do the same thing yesterday na pinabayaan n'ya ako maghapon at magdamag kaya nagpumilit na talaga akong sumama sa kanya papunta sa farm.He was stern to his decision na iwan ako sa bahay kaya ang ginawa ko, nauna na akong pumunta sa farm which eventually made him follo
The Amnesia Wife CHAPTER 12.2
Time flew fast. Narinig ko na lang na tinawag kami ng emcee para pumunta sa harapan. Pumauna sina Papa at Tito Dante. They were telling something about their friendship and such na halos hindi ko na narinig dahil sa lakas ng tibok ng puso ko lalo na't sa akin na ang sunod na hakbang.When Tito Dante was done talking, he looked at me and nod. Huminga ako ng malalim and faced Lucille with all my might.Kunot-noo n'ya akong tinignan. It was like a warning look pero hindi ko na magawang indahin pa ang nagbabanta n'yang titig."Lucille," I called her and her left brow raised.Inabot ko ang kamay n'ya and kneel down with my one knee as I pull out a small box from my pocket. Bahagyang nanlaki ang mga mata n'ya at bumukas ang kaninang mahigpit na nakasarang mga labi n'ya. And due to my throbbing heart, I unconciously told her the words I've been practicing for a thousand times."Lucille
The Amnesia Wife CHAPTER 12
[PRIMO's Point of View]I was trying to concentrate on doing reports sa dining table using my laptop pero hindi ko mapigilang isipin ang naging reaksyon kanina ni Lucille.She was really mad dahil umuwi ako ng late. Like heck! She never acted that way. Ni wala nga s'yang pakialam dati kahit abutin ako ng umaga sa office kapag nagtatampo ako sa kanya or whenever I wanted her to miss me. But that's stupid. Masaya pa nga s'ya tuwing hindi n'ya ko nakikita. She never missed me. She hate my existence really bad.Kaya... bakit ganun na lang ang reaksyon n'ya sa'kin kanina?As if she's a worried wife. Tss.Napasandal ako sa backrest ng upuan and groaned silently dahil hindi ko matapos-tapos ang ginagawa ko. Damn that scenario earlier.I was reaching for my cup of coffee sa tabi ng laptop nang marinig ko ang pagbukas ng pinto. Napalingon ako agad sa side kung nasaan
