CHAPTER 3

[PRIMO's Point of View]

"Mr. Villazar, are you with us?"

Pinanliitan ko ng mata ang matandang hukluban na si Cortez. Nanggagalaiti na akong murahin s'ya kung hindi lang board members ang kaharap ko ngayon. They all looked at me, waiting for my words. Bumuntong-hininga ako at sumandal sa aking upuan.

"Meeting dismissed," usal ko at pina-ikot ang swivel chair ko patalikod sa kanila habang hinihilot ang aking sentido.

"P-pero sir, nag-sisimula pa lang po ang—"

"Dismissed," may diin at bahid ng awtoridad kong pag-uulit. Narinig ko ang isa-isa nilang pagtayo at ang pagbukas ng pinto. Niluwagan ko ang aking necktie at napahilamos sa sarili kong mukha.

I'm on edge these past few days and my performance at work was starting to fucked up. Kahit anong pilit kong mag-concentrate sa mga dapat kong asikasuhin, I always end up doing nothing. Bwisit! This is all her fault!

"What the hell was that, Primo?"

Umangat ang tingin ko sa kanya nang tumigil s'ya sa gilid ko, her perfectly filled eyebrows were knitted and crossed one arm over the other. Muli akong umikot at humarap sa conference table. I placed my elbow on the table and plunged my head on my palms.

"Not now, Erin. I'm not in the mood."

"Mood my ass," pambabalewala n'ya at umupo malapit sa akin. "So, what is it this time, huh? Don't tell me si Selena na naman 'yan? Still persisting you in your non-existent relationship?" may bahid ng pang-iinis n'yang tanong.

I groaned at looked at her. Nagsisimula na akong mainis sa mga tao sa paligid ko. Ang daming sinasabi. Kung hindi ko lang talaga s'ya kaibigan ay baka hindi na din ako makapagtimpi. "Hindi. Okay? It's not because of her."

"Then what?" she persisted.

Mataman ko s'yang tinitigan. Iniisip ko pa kung dapat ko bang sabihin sa kanya ang tungkol kay Lucille. Well, Erin is a friend. A great one. S'ya lang talaga ng matatawag kong kaibigan lalo na dito sa kompanya. And she knew Lucille as well. Erin knew the whole story. How it started, how our relationship went and how she dumped me like a trash. She would understand. Or at least that's what I thought.

"She's back," wala sa sarili kong sambit. Napakunot-noo s'ya noong una pero agad ring napalitan ng gulat ang kanyang nalilitong ekspresyon. Bumukas ng bahagya ang kanyang bibig at itinuro ako.

"Do you mean... she... Lucille? P-paano? Kailan pa? Nag-usap na ba kayo? What did she told you?" sunod-sunod at natataranta n'yang tanong.

Umiwas ako ng tingin at huminga ng malalim habang iniisip ang mga sinabi ni Samuel noong nakaraang araw. It's been two days since she woke up. Pinipilit ako ni Samuel na bisitahin s'ya at ako na daw mismo ang tumingin ng kalagayan ng babaeng 'yun. Pero hindi ko ginawa. I jailed myself in my office and told myself a thousand times not to do anything stupid.

"She had a car accident a week ago. Si Samuel ang unang nakaalam. She was in coma. The day before yesterday, saka lang s'ya nagkar'on ng malay," walang gana at diretso kong sagot.

"H-how is she? Kinausap mo ba na s'ya? Did she told you what really happened when she left?" Erin cautiously asked, making sure I won't be triggered by his questions.

"I only went to her once, noong hindi pa s'ya nagkakamalay. And the reason why she left? I don't think she would tell me," mahina kong tugon at muling napasandal sa swivel chair.

"Why? Hanggang ngayon ba galit pa s'ya sa'yo? O dahil ikaw na 'tong galit talaga sa kanya?"

"Not because of that," giit ko at mariing napapikit dahil sa biglaang pagkirot ng aking sentido.

"Come on, Primo. Kailangan ko pa bang hulaan ang sagot? Sabihin mo na kung ano ba talaga ang dahilan!" Bahagyang tumaas ang boses ni Erin at bakas na ang pagkapikon dahil sa hindi eksaktong mga sagot na binibigay ko. I didn't mean that. Hindi ko lang talaga alam kung paano ko ba sasabihin.

Sa huli, humugot ako ng isang malalim na paghinga bago ibigay ang direktang sagot na gusto n'ya. "She... has an amnesia. She remembers nothing."

Erin was dumbfounded. Ilang segundo s'yang hindi nakakibo at tulala lang akin. After a while, pabagsak s'yang napasandal sa kanyang upuan at napa-suklay ng kanyang buhok.

"Amnesia..." she mumbled, absentmindedly. "Do... Do you mean... wala talaga s'yang naaalala? Completely?"

"I'm not sure about that. Pero ang sabi ni Samuel, kahit sarili n'yang pangalan ay hindi n'ya matandaan."

"So most likely, hindi ka din n'ya maaalala at ang nangyari sa inyo," tumatango-tango n'yang sambit. "Then why don't you go to her? Ano pa bang inaalala mo? Hindi ka naman pala n'ya natatandaan."

Mas lalong nagdalubong ang mga kilay ko at Inis ko s'yang tinignan. "Bakit ko naman gagawin 'yun? I'm over her. Wala na akong pakialam sa kanya."

"You can't fool me, Primo. You're bothered, I can see that. You still care for her—"

"I am not!" sigaw ko.

"You are," mariin n'yang sagot bagay na nagpa-init lalo ng ulo ko. "If I would be completely honest, I could see your eyes were filled with hope. Alam ko ang nasa isip mo. You can't lie to me."

"Tss,"

Padabog kong inikot ulit ang upuan at tinalikuran s'ya.

Erin is really dangerous. Masyado n'ya akong kilala. Hindi ko pa naiisip ang isang bagay, nahulaan n'ya. And I hate her for that. Curse it!

"Iniisip mong makuha s'ya ulit, hindi ba?" tanong n'ya mula sa aking likuran. Nag-tiim ang aking panga at mariing kumuyom ang aking kamao.

 "Believe me, Primo, naiintindihan kita. If you will ask me, kahit ako nakikita kong isang malaking chance 'to para sa iyo na makuha ulit si Lucille. She can't remember a thing, kagaya ng sinabi mo. Hindi n'ya naaalala kung sino s'ya, kung sino ka sa buhay n'ya at kung anong nakaraan n'yo. Both of you can start over again. The only difference now is, the favor is yours. P'wede mong ipaalala sa kanya ang lahat o bigyan mo s'ya ng bagong mga alaala."

I unconsciously pressed my fingers on my lips while listening to Erin. She was somehow right. The favor is mine. Lamang ako sa pagkakataong 'to. 

P'wede ko s'yang kunin ulit.

P'wede kaming magsimula ulit.

P'wede ko ng kalimutan ang lahat.

But... 

No. That can't be. Hindi p'wede.

I pressed the bridge of my nose and bit my lip as I mumbled a silent curse. Muntik na akong pumailalim sa mga sinabi ni Erin. Muntik na. It was like I'm already on the edge of the cliff at handa na akong tumalon at magpadala sa lahat ng narinig ko. Kung hindi ko lang naalalang...

“...she's four weeks pregnant.”

“...the baby's resilient.”

Nakaramdam ako ng biglang pag-init ng sulok ng aking mga mata at nanginig sa galit ang buo kong katawan. Starting over again? With her? And a baby that isn't mine? Ha! P*tang*na lang. Sino bang niloloko ko?

"Primo..."

But on the other hand, bakit nga ba hindi ko gamitin ang pagkakataon na 'to? This is my chance. Chance of getting her back? Yes. Pero hindi na para mahalin s'ya ulit. Tanga na lang ako kung gagawin ko pa 'yun. Mas nakikita ko 'to bilang pagkakataon... para gumanti. She caused me too much pain. Sinira n'ya ako, winasak. Iniwan n'ya akong miserable habang nagpapakasaya s'ya at malaya sa piling ng kung sino mang gag*ng naka-buntis sa kanya.

I should have my revenge. Gaganti ako. This time, I'll make sure na s'ya naman ang magiging miserable. Na s'ya naman ang maghihirap. S'ya naman ang masasaktan. S'ya naman ang iiyak. At s'ya naman ang maiiwan.

"Can you stop acting like a kid, Primo? Goodness!  Harapin mo nga ako! Kanina pa kita kinakausap, you jerk!" may pagka-inis na sabi ni Erin at bahagyang sinipa ang inuupuan ko. I gave in. Umikot ako paharap with my unsuppressed smile— more like, an evil smirk.

"What's... what's with the smile?" nagtataka n'yang tanong.

"I'm just thinking... saan magandang mag-celebrate ng homecoming?"