Lahat ng Kabanata ng My Sweet Surrender: Kabanata 11 - Kabanata 20

Naging ganoon ang eksena namin sa mga sumunod pang araw. Hindi kami madalas nag-uusap habang nagta-trabaho ako sa café at hindi rin naman siya umaalis doon hanggang sa matapos ang shift ko. Sa minsang pag-uusap namin, I found out that he graduated from his degree last week at nagbabalak nang magpalista at mag-enroll sa military academy ngayong taon. Madalas ay doon na rin siya sa café kumakain ng tanghalian at hapunan. He would just sit at his favorite spot at the corner beside the glass window and make himself busy all day. Minsan ay may mga dala siyang papeles at abala sa pagtitipa sa kanyang laptop ng kung anu-ano. Madalas din siyang may katawagan at minsan ay doon na nauubos ang kanyang oras sa pakikipag-usap sa iba't ibang tao. I'd like to think that maybe he just liked the ambiance of this café or the food and drinks we serve... o baka naman wala lang talaga siyang ibang magawa at mapuntahan ngayong bakasyon. Pero may ibang sinasabing dahilan ang isipan ko at hindi ko

"Gella?" tawag muli sa akin ni Archi nang mapansin ang pagkatulala ko. I cleared my throat and forced a smile. "Tinawagan ka raw ni Tati?" tanong ko sa kanya. He slowly nodded but his curious eyes remained watching me. "Hindi ko nga naintindihan masyado ang mga sinabi niya habang sumusuka siya, eh. Naintindihan ko lang 'yong part na pinapapapunta niya ako dito para sunduin ka dahil lasing na lasing ka na..." he trailed off and his brows furrowed. "But you don't look wasted to me." Nilipat ko ang tingin kay Tati na mapayapa nang natutulog sa couch ngayon. "Naparami lang ang inom ko pero hulas na ako kanina pa," sabi ko bago sumulyap sa tatlong kaibigan. "Itong mga 'to ang hindi na yata makakauwi nang mag-isa. Doon ko na lang siguro sila patutulugin sa condo ko." Sumulyap siya kay Rafael at Ivory na magkatabi sa couch at parehong tulog habang magkayakap. "I'm sorry kung naistorbo ka namin, Archi... I didn't know Tati would call you. Kaya ko naman silang

Kinabukasan, nang matapos ang klase namin sa Clinical Chemistry ay dumiretso ako sa locker room upang kunin ang paper bag kung saan nakalagay ang PE uniform at sapatos na suot ko kaninang umaga para sa PE class namin. Nagtext na lang ako kina Rafael na mauuna na akong umuwi dahil magre-review pa ako para sa mga quiz naming bukas. Habang bumababa sa hagdan ay narinig ko ang biglaang pagbuhos ng ulan sa labas. Suminghap ako at agad na nilagay sa harap ang aking bag. Hinalughog ko ito at agad na napasimangot nang mapansing hindi ko nadala ang payong ko. Habang naglalakad sa ground floor palabas ng aming building ay namataan ko ang isang pamilyar na bulto ng lalaking nakatalikod at nakatayo sa may dulo ng hallway na daraanan ko. Marahas akong bumunot ng hininga at sinadyang bagalan ang aking paglalakad. Bahagya siyang tumagilid bago tumingala sa kalangitan. Inangat niya ang kanyang kamay upang saluhin ang ilang patak ng ulan. I stood there in awe of his almost perfect si

I woke up still feeling a bit dizzy. Medyo mabigat pa rin ang katawan ko pero hindi na kasing-bigat noon. Nalanghap ko ang pamilyar na amoy ng ospital. Nang imulat ko ang aking mga mata ay bumungad sa akin ang puting kisame. Ipinilig ko ang ulo ko sa tabi at nakita ang kapatid kong payapang natutulog habang nakahawak sa kamay kong may nakakabit na dextrose. I parted my cracked lips and called his name. Napabalikwas siya agad at gulat na napatingin sa akin. "A-Ate, gising ka na? Te-teka... tatawag muna ako ng nurse—" Hinawakan ko ang kanyang pala-pulsuhan kaya natigilan siya. Kahit nanunuyo ang mga labi ay pinilit ko pa ring ngumiti. "I'm fine, Skylen..." He shifted from his seat a bit. Inayos niya ang pagkakahawak sa aking kamay at inilagay iyon sa pagitan ng dalawa niyang kamay. Nanatili pa rin ang pag-aalala sa kanyang mga mata. "Ilang oras na akong tulog?" mahinahong tanong ko sa kanya. Bakas ang pag-aalinlangan sa kanyang mukha kaya napaku

The next days felt so unreal. Sinulit nga ni Caleb ang mga natitirang araw ng kanyang bakasyon. Hinihintay niya ako every dismissal at sinasamahan niya akong magreview sa café kung saan ako nagta-trabaho dati. Simula kasi noong nagkasakit ako ay hindi na talaga ako pinabalik ni Mommy sa part-time job ko kaya naman dumadayo na lang ako dito after class upang dito mag-aral. Minsan ay sinasamahan ako nila Ivory dito pero madalas ay ako lang talagang mag-isa. "Sasamahan ka ba ulit ni poging sundalo mag-aral sa cafe?" kuryosong tanong sa akin ni Tati. I slowly nodded. "Yeah... he texted me earlier." "Kailan daw ang alis ng baby boy mo?" tanong naman ni Rafael. I sighed. "Probably next week or the other week..." matamang sinabi ko. Pabiro akong kinurot ni Ivory sa tagiliran. "Wow, hindi man lang itinanggi! Malandi ka talaga, Gella! Sana all anak ng Diyos!" pang-aasar niya. "Hindi naman kasi talaga..." I denied. Napahalakhak na lang ako dahil