Semua Bab KEEPING THE CEO: Bab 61 - Bab 70

"KAMUSTA naman si Angel ngayon?" tanong ko nang matapos magpaliwanag si Jolo kung bakit ilang beses siyang hindi nakakapunta sa penthouse ni Lawrence. Narinig ko ang isang marahas at malalim na buntong hininga ng binata kung kaya naman ay agad nabaling dito ang buong atensyon ko. "Angel was being over controlling. Na para bang gusto niya ay sa kanya nalang umikot ang mundo ko. I can't do that! I have my company to take care of at hindi lang siya. Pati nga ikaw Shella ay napapabayaan ko na at aminado akong ang gago ko sa parteng iyon," wika nito at halata ang frustration sa kanyang boses.  Napatikhim na lamang ako dahil hindi ko rin naman alam ang dapat kong sabihin. Gusto kong makatulong pero paano? "Gusto mo ba umuwi nalang muna ako ng Baguio-" "No!" mabilis na tutol ni Jolo sa mga sasabihin ko. "...mas lalo kong hindi mapagtitiisan itong problemang kinakaharap ko kung mawawala ka din sa paningin ko, Shella. &nbs

HALOS takbuhin ko ang pathway pabalik sa opisina ko. Hindi ko na nga hinabol si Angel at ang tanging laman nalang ng isip ko ngayon ay kung paano magpapaliwanag na naman kay Shella. Alam kong nasaktan siya sa mga salitang binitawan ni Angel, sino ba namang hindi? "Shella..." hinihingal kong usal at inikot ang mga mata upang hanapin ang dalaga. Nakita ko itong nakaupo sa isang gilid at nakayuko habang si Lawrence naman ay nasa likuran lang nito at tinatapik tapik ang likod niya. Hindi ko alam kung bakit tila yata nainis ako sa nakita kung gaano kalapit ang dalawa. Alam kong hindi ko dapat nararamdaman ito dahil si Lawrence ay tapat kong empleyado at ginagawa niya lang ang inutos ko. Ang alagaan si Shella. "Lawrence..." ang binata na ang una kong tinawag dahil hindi ko pa alam kung paano o anong eksplanasyon ang sasabihin ko kay Shella. Agad naman itong lumingon sa akin at nang mapansin niyang nakatingin ako sa kamay niy

"NABABALIW lang 'yang si Jolo. Hindi naman siguro seryoso 'yan. Huwag kang maniwala dyan, Lawrence," saad ko at muli nang ibinalik ang mga mata sa telebisyon. Kahit anong titig ko sa screen ay hindi ko naman maintindihan ang pinapalabas. "I don't think so, Shella. Hindi naman siguro magbibiro si sir Jolo tungkol sa bagay na ganoon, hindi ba? At saka isang linggo lang naman-" "Eh ikaw nga nagsabi na ayaw mong may nakikitang nasasaktan eh. Hindi mo ba naisip na may possibilities na magkita o makita ulit kami ni Angel? Ano nalang ang mangyayari sa akin? Lalo na sa baby ko. Ayoko namang ilagay siya sa kapahamakan. Okay na iyong ako nalang-" "Ano ka ba naman Shella. Syempre hindi naman siguro hahayaan ni sir Jolo na maulit iyong nangyari eh. At saka aalalayan naman kita. Tutulungan sa mga ipapagawa ni sir Jolo kung sakali. O kung gusto mo ako na gagawa sa lahat," saad pa ni Lawrence habang mabilis nang tumatabi sa akin. Nakatutok ang mga mata ko sa

KANINA pa ako patingin-tingin sa relong pambisig na binigay sa akin ni Lawrence. Sabi niya kasi noong namimili kami ay importante ang oras para kay Jolo, kaya maging alerto daw ako sa bawat minuto na lumilipas. Huwag daw akong magiging makakalimutin lalo na sa mga schedule at appointment ng boss niya.Speaking of Lawrence nga pala, hindi ko na alam kung anong nangyari sa taong iyon at hindi na nagawang bumalik dito. Maigi nalang at hindi ko na siya hinintay dahil baka tinubuan na ako ng ugat sa paa ay wala pa ring Lawrence na lumilitaw. Malapit na mag alas dose at base dito sa iPad ni Lawrence na naglalaman ng schedule ni Jolo, may lunch meeting siya sa isang nagngangalang Mr. Takana. Nakalagay din ang address kung saan iyon. Sinipat ko muli ang relo ko at nakitang limang minuto nalang ay alas dose na. Mabilis kong nilingon si Jolo, abala pa rin ito sa pagbabasa ng mga papel at paminsan-minsan ay may pinipirmahan. Hindi ko alam kung paan

JOLO POV MAGKASALUBONG ang mga kilay ko habang hinahalo ang carbonarang inorder ko dito sa cafeteria. Naiinis lang ako. Bakit ganoon nalang kadali para kay Shella magbitaw ng ganoong desisyon. Pinag-isipan niya ba 'yon? At kung sakaling pinag-isipan niya nga iyon kailan pa? Bakit hindi man lang niya nabanggit sa akin? Wala man lang akong kaalam-alam. Sa sobrang inis ko ay walang habas kong pinaalis ang mga tao dito sa cafeteria kanina pagkababa ko. They are all laughing and having their own fun, samantalang ako na boss nila ay kulang nalang umusok ang mga tenga sa sobrang inis na nararamdaman. I was about to put the food inside of my mouth when I heard grasp from my back. Obviously may tao sa likuran ko. "Anong hindi mo naintindihan sa sinabi ko kanina? I said I want no one here in cafeteria while I'm having my lunch. Umalis ka sa likuran ko bago pa kita masipa palabas ng building-" "Jolo..."