All Chapters of ลูกเขยฟ้าประทาน: Chapter 871 - Chapter 880

"ถ้าคุณยังต้องการทำลายความสัมพันธ์ระหว่างหยิงเซี่ยกับหานซานเฉียนล่ะก็ ผมแนะนำให้คุณยับยั้งตัวเองหน่อย อย่าทำให้หยิงเซี่ยโกรธขึ้นมาจริง ๆ ไม่อย่างนั้นเราจะถูกไล่ออกจากบ้าน จนไม่มีแม้แต่ที่อยู่กันแน่" ซู่กั๋วเย่าเตือน“เธอกล้าเหรอ!” เจี่ยงหลานตาเขียวและพูดว่า “เธอเป็นลูกสาวของฉัน คือเศษเนื้อที่ออกมาจากร่างกายฉัน เธอจะกล้าขับไล่ฉันได้ยังไง และทุกสิ่งที่ฉันทำก็เพื่อเธอทั้งนั้น ถ้าไม่ใช่เพราะอยากให้เธอได้มีชีวิตที่ดีขึ้น ฉันจะต้องมาเสียแรงเสียเวลาแบบนี้เหรอ?”“แต่คุณก็รู้ว่ามันเสียเวลาเปล่า แล้วทำไมยังต้องทำมันอยู่อีก?” ซูกั๋วเย่าไม่เข้าใจความคิดของเจี่ยงหลานถึงแม้ว่าเธอจะพยายามทำลายความสัมพันธ์ระหว่างคนทั้งสองคนซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ซูหยิงเซี่ยก็ยังมั่นคงและชัดเจน แล้วทำไมเจี่ยงหลานถึงไม่ยอมแพ้สักที "สักวันหนึ่งเธอจะต้องขอบคุณฉัน แม้ว่าตอนนี้เธอจะยังไม่เข้าใจก็เถอะ" เจี่ยงหลานกล่าวซูกั๋วเย่าส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ ซูหยิงเซี่ยโตแล้ว และเธอก็ชัดเจนเกี่ยวกับสิ่งที่เธอกำลังเผชิญ เธอจะไม่เข้าใจเรื่องนี้ได้อย่างไร?ยิ่งไปกว่านั้น สิ่งต่าง ๆ อย่างความรู้สึกนั้นไม่จำเป็นต้องมีเหตุผล หานซานเฉียนท

"ให้ตายเถอะ ใจฉันมันคันยิบ ๆ ถึงรู้ว่าจะต้องเจ็บปวดแต่ก็ยังอยากจะถามอยู่ดี แกรีบห้ามฉันดิ ทำไงก็ได้ให้ฉันสงบลง" ม่อหยางพูดกับหลินหย่งด้วยท่าทางกระวนกระวายใจหลินหย่งหลุดยิ้มออกมาอย่างช่วยไม่ได้ ม่อหยางก็เป็นคนแปลกแบบนี้แหละ บางครั้งเขาก็ดูเหมือนเด็ก ซึ่งไม่เข้ากับอายุที่แท้จริงของเขา และไม่หลงเหลือความเป็นพี่ใหญ่เอาซะเลย"ช่างเถอะ แกไม่ต้องห้ามฉันแล้ว วันนี้ไม่ว่าใครก็ขวางฉันไม่ได้" ก่อนที่หลินหย่งจะได้พูดอะไร ม่อหยางก็ลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปหาหานซานเฉียนม่อหยางเดินไปนั่งบนที่วางแขนของโซฟาที่หานซานเฉียนนั่งอยู่ ก่อนจะวางมือข้างหนึ่งไว้บนไหล่ของหานซานเฉียนแล้วถามว่า "มีข่าวดีอะไร แบ่งปันกับพี่ชายบ้างสิ?"หานซานเฉียนเหล่ตามองม่อหยางแล้วพูดว่า "เกี่ยวอะไรกับนาย"“ทำไมพูดแบบนี้ล่ะ นี่ฉันกำลังเป็นห่วงนายนะ” ม่อหยางพูดพลางหยิบซองบุหรี่ออกมาแล้วยื่นให้หานซานเฉียนหานซานเฉียนมองม่อหยางอย่างประหลาดใจ ชายปี่เซียะคนนี้ที่เป็นฝ่ายรับเท่านั้น รู้จักกันมาหลายปีให้บุหรี่เขาน้อยจนนับครั้งได้ “อยากรู้จนยอมจ่ายเลยนะนายน่ะ” หานซานเฉียนพูดติดตลกม่อหยางไม่ได้รู้สึกอายอะไร เขาคุ้นเคยกับวิธีนี้มานาน

"เท่าที่ผมรู้มา ตงฮ้าวเป็นบอดี้การ์ดของลูกสาวของฉี๋ตงหลิน ในเมื่อตงฮ้าวอยู่ในหยุนเฉิง งั้นก็แสดงว่าฉี๋อีหยุนก็ต้องอยู่ในหยุนเฉิงเช่นกัน ตอนนี้คุณหนูมีโอกาสยิงปืนนัดเดียวได้นกถึงสองตัว คุณหนูสามารถจัดการกับหานซานเฉียนและฉี๋อีหยุนไปพร้อมกันได้ หากเกิดเรื่องอะไรกับฉี๋อีหยุนในหยุนเฉิง ฉี๋ตงหลินจะต้องกระวนกระวายใจแน่นอน” อู๋เฟิงกล่าว"ฉี๋อีหยุน?" หานเหยียนขมวดคิ้วแน่น เธอจำผู้หญิงคนนี้ได้ดี เธอปรากฏตัวในงานเลี้ยงวันเกิดของพ่อเธอ และขโมยความโดดเด่นของเธอไป หานเฟิงเองก็เคยหลงใหลเธออย่างบ้าคลั่งอยู่พักหนึ่ง ถึงขั้นไม่กินไม่ดื่ม แต่หลังจากนั้นฉี๋อีหยุนก็กลับประเทศจีนไป หานเฟิงจึงไม่มีโอกาสได้ใกล้ชิดเธอ และหานเหยียนก็ยังไม่มีโอกาสสั่งสอนฉี๋อีหยุนเช่นกัน"อ้อใช่!" จู่ ๆ หานเหยียนก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ เธอเงยหน้าขึ้นและพูดว่า "ผู้หญิงที่เข็นรถเข็นครั้งก่อน ฉันก็ว่าทำไมถึงได้คุนหน้าเธอนัก แต่เธอเอาแต่ก้มหน้าฉันเลยเห็นไม่ชัดว่าหน้าตาเป็นยังไง ดูเหมือนว่าเธอจะคือฉี๋อีหยุน หึ กลัวจนหัวหด ไม่มีแม้แต่ความกล้าที่จะแสดงหน้าต่อหน้าฉัน"“คุณหนูพูดถูก ผมตรวจสอบกล้องวงจรปิดของโรงแรมแล้ว ผู้หญิงคนนั้นคื

คนในเมืองโบราณมีตั้งมากมาย แต่กลับเดินตรงเข้ามาหาเขา เห็นได้ชัดว่าต้องรู้จักเขามาก่อนแล้วหานซานเฉียนขบคิดล็กน้อย และในไม่ช้าชายหัวโล้นก็เดินเข้าไปในลานบ้านที่อยู่ห่างไกลออกไป สถานที่แห่งนี้แทบไม่มีนักท่องเที่ยวเลยสักคน“ถ้าคุณไม่รีบตามมา ผมก็ไม่รับประกันว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับภรรยาของคุณ” ชายหัวโล้นหันไปหาหานซานเฉียนที่ประตูหานซานเฉียนกระตุกมุมปากขึ้นเล็กน้อย แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าชายหัวโล้นต้องการจะทำอะไร แต่สิ่งที่เขารู้คือซูหยิงเซี่ยไม่ได้อยู่ที่นี่แต่ถ้าต้องการรู้จุดประสงค์ของเขา ก็ต้องเข้าไปด้านในเท่านั้นถึงจะรู้ได้ หานซานเฉียนเดินตามไป เมื่อพวกเขาเข้าไปในลาน ประตูก็ปิดลง มีสองคนยืนขวางอยู่ทางประตู และอีกหลายคนเริ่มทะยอยออกจากห้องทั้งหมดมีเจ็ดคน สีหน้าดุร้ายของทุกคนบ่งบอกได้ว่าพวกเขาไม่ใช่คนดี"ใครกันที่จ้างขยะอย่างพวกแกให้มาจัดการฉัน?" หานซานเฉียนยิ้มเบา ๆ แม้ว่าคนเหล่านี้จะดูแข็งแกร่ง แต่เห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่ได้รับการฝึกฝนอย่างมืออาชีพ ดังนั้นทักษะของพวกเขาจึงดูไม่เท่าไหร่นัก ในหยุนเฉิงน่าจะมีคนไม่น้อยที่ต้องการจัดการเขา แต่การจ้างขยะพวกนี้มา แสดงว่าไม่รู้จักเขาดีพอ

"รีบฆ่าเร็ว ๆ เข้าสิ ฆ่าไอ้ขยะนี่ทิ้งซะ" เจี่ยงหลานพูดกับตัวเองอย่างกระวนกระวาย ตอนนั้นเอง จู่ ๆ หานซานเฉียนก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา และชูใส่ตงฮ้าว “นายฆ่าฉันเร็วกว่า หรือว่าฉันกดโทรศัพท์เร็วกว่ากันนะ？ฉันแค่กดคลิกเดียว รูปของนายก็จะส่งไปให้ฉี๋อีหยุนทันที ถ้าเธอรู้ว่านายเป็นคนฆ่าฉัน เดาสิว่าเธอจะทำยังไง?” หานซานเฉียนกล่าวตงฮ้าวผงะไปครู่หนึ่ง จากนั้นเขาก็โกรธจัดและกัดฟันพูด "หานซานเฉียน นายยังเป็นลูกผู้ชายอยู่หรือเปล่า ถึงได้ใช้วิธีที่ไร้ยางอายแบบนี้""ไร้ยางอาย? ฉันไม่คิดอย่างนั้นนะ เพราะว่าฉันไม่ใช่คู่ต่อสู้ของนาย และนี่เป็นวิธีเดียวที่จะช่วยชีวิตฉันได้" หานซานเฉียนกล่าว นี่ไม่ใช่สิ่งที่ผู้ชายควรทำ แต่เขารู้ว่าเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของตงฮ้าว แล้วทำไมจะต้องพาตัวเองไปตายด้วยล่ะ?ตงฮ้าวอยากจะฉีกหานซานเฉียนเป็นชิ้น ๆ แต่ไม่ว่าเขาจะเคลื่อนไหวเร็วแค่ไหน มันก็ไม่เร็วไปกว่าที่หานซานเฉียนจะกดโทรศัพท์อยู่ดี เหตุผลใหญ่ที่สุดที่ทำให้เขาไม่กล้าฆ่าหานซานเฉียน เพราะเขากลัวว่าฉี๋อีหยุนจะรู้และหากภาพถ่ายถูกส่งจากโทรศัพท์มือถือของหานซานเฉียนไปยังโทรศัพท์ของฉี๋อีหยุน การตายของหานซานเฉียนก็จะถูกเ