บทที่ 874

"ให้ตายเถอะ ใจฉันมันคันยิบ ๆ ถึงรู้ว่าจะต้องเจ็บปวดแต่ก็ยังอยากจะถามอยู่ดี แกรีบห้ามฉันดิ ทำไงก็ได้ให้ฉันสงบลง" ม่อหยางพูดกับหลินหย่งด้วยท่าทางกระวนกระวายใจ

หลินหย่งหลุดยิ้มออกมาอย่างช่วยไม่ได้ ม่อหยางก็เป็นคนแปลกแบบนี้แหละ บางครั้งเขาก็ดูเหมือนเด็ก ซึ่งไม่เข้ากับอายุที่แท้จริงของเขา และไม่หลงเหลือความเป็นพี่ใหญ่เอาซะเลย

"ช่างเถอะ แกไม่ต้องห้ามฉันแล้ว วันนี้ไม่ว่าใครก็ขวางฉันไม่ได้" ก่อนที่หลินหย่งจะได้พูดอะไร ม่อหยางก็ลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปหาหานซานเฉียน

ม่อหยางเดินไปนั่งบนที่วางแขนของโซฟาที่หานซานเฉียนนั่งอยู่ ก่อนจะวางมือข้างหนึ่งไว้บนไหล่ของหานซานเฉียนแล้วถามว่า "มีข่าวดีอะไร แบ่งปันกับพี่ชายบ้างสิ?"

หานซานเฉียนเหล่ตามองม่อหยางแล้วพูดว่า "เกี่ยวอะไรกับนาย"

“ทำไมพูดแบบนี้ล่ะ นี่ฉันกำลังเป็นห่วงนายนะ” ม่อหยางพูดพลางหยิบซองบุหรี่ออกมาแล้วยื่นให้หานซานเฉียน

หานซานเฉียนมองม่อหยางอย่างประหลาดใจ ชายปี่เซียะคนนี้ที่เป็นฝ่ายรับเท่านั้น รู้จักกันมาหลายปีให้บุหรี่เขาน้อยจนนับครั้งได้

“อยากรู้จนยอมจ่ายเลยนะนายน่ะ” หานซานเฉียนพูดติดตลก

ม่อหยางไม่ได้รู้สึกอายอะไร เขาคุ้นเคยกับวิธีนี้มานาน