บททั้งหมดของ ลูกเขยฟ้าประทาน: บทที่ 421 - บทที่ 430

“เจียงหยิงหยิง เธอทำให้โรงเรียนของเราขายหน้าจริง ๆ ออกไปซะ” นักเรียนหญิงคนก่อนหน้านี้ตะโกนนำขึ้นมา นักเรียนหญิงคนอื่น ๆ ก็ทำตาม พวกเธอดุด่าเจียงหยิงหยิงที่ไร้ยางอาย สถานการณ์เช่นนี้กระตุ้นนักเรียนคนอื่น ๆ อย่างรวดเร็ว เจียงหยิงหยิงถูกผู้คนประณาม บางคนเหลวไหลถึงขั้นบอกให้จับเธอใส่ชะลอมหมูไปถ่วงน้ำเจียงหยิงหยิงได้ยินแบบนี้ก็รู้สึกคับข้องใจมาก เธอไม่ได้ทำอะไรเลย แต่กลับถูกวิพากษ์วิจารณ์จากผู้คนมากมาย ถ้าไม่ใช่เพราะหานซานเฉียนออกหน้าช่วยทวงคืนความยุติธรรมให้เธอ เรื่องนี้ก็จะกลายเป็นรอยมลทินที่แยกไม่ออกไปจากชีวิต“พวกเธอพูดพอแล้วหรือยัง?” หานซานเฉียนพูดอย่างเฉยเมย“ยังไม่พอ เธอทำเรื่องน่าขายหน้าแบบนี้ ด่าจนเธอตายก็ไม่มากเกินไปหรอก ในฐานะเพื่อนร่วมชั้นของเธอ ฉันรู้สึกละอายใจมาก” นักเรียนหญิงคนนั้นกล่าวหานซานเฉียนยิ้มเยาะ ในเวลานี้ทางโรงเรียนรวมถึงคนที่หานซานเฉียนเรียกมาต่างก็พากันทยอยขึ้นไปบนเวทีเมื่อบรรดานักเรียนเห็นคู่กรณีอย่างหลินเส้าฮุยก็รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย เพราะสีหน้าท่าทางของหลินเส้าฮุยย่ำแย่มาก เขาดูไม่มีทีท่าว่าจะลงโทษเจียงหยิงหยิงเลย ยิ่งไปกว่านั้นลูหนิงเปาเฉินทั้งสี่คนรว

“หล่อนบังคับเธอ เธอก็ต้องทำร้ายฉันงั้นเหรอ? ฉันเห็นเธอเป็นเหมือนพี่น้องของฉัน แต่เธอทำแบบนี้กับฉัน กล้าสู้หน้าฉันได้ไหม?” เจียงหยิงหยิงโกรธยิ่งกว่าถูกใส่ร้ายเสียอีก เพราะเธอสนิทสนมกับเหลียงหงมากที่สุดในหอพัก ทั้งสองเกิดในเวลาใกล้เคียงกัน มาจากครอบครัวเดี่ยวเหมือนกัน มีเห็นอกเห็นใจต่อกันเสมอมา เจียงหยิงหยิงปฏิบัติกับเหลียงหงเหมือนเป็นพี่น้องแท้ ๆ ของเธอเอง เวลาเธอมีปัญหา ชักหน้าไม่ถึงหลัง เจียงหยิงหยิงก็ช่วยเธอ แต่เธอไม่เคยคิดเลยว่าเหลียงหงจะทำร้ายเธอได้เหลียงหงรู้ว่าตนเองละอายใจต่อเจียงหยิงหยิงมากแค่ไหนที่ทำแบบนี้ เธอร้องไห้แล้วพูดว่า “ฉันขอโทษ หยิงหยิง ได้โปรดยกโทษให้ฉันด้วย”“เธอไปได้แล้ว ต่อไปเราไม่ใช่เพื่อนกันอีก” เจียงหยิงหยิงกล่าว “หยิงหยิง...ฉัน...” เหลียงหงจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็ยั้งคำพูดไว้ ติดอยู่ในลำคอไม่พูดออกมา เธอรู้ว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์ขอให้เจียงหยิงหยิงยกโทษให้เธอทันใดนั้นชายวัยกลางคนก็วิ่งเข้ามาในร้านอาหาร เขาดูร้อนใจอย่างเห็นได้ชัด เหงื่อออกเต็มหน้า ข้างกายของเขายังมีเฉินตันด้วย เขาก็คือเฉินปิน พ่อของเฉินตันหลังจากมาถึงโรงเรียน เฉินตันเล่าให้เฉินปินฟังว่าเกิดอะ

“ไม่มีใครนั่งข้างคนขับเลยเหรอคะ คืนนี้ฉันว่างพอดี คุณเลี้ยงข้าวเย็นฉันดีกว่าค่ะ” หญิงสาวพูดพลางส่งสายตาให้หานซานเฉียนหานซานเฉียนมองพิจารณาเธอรอบหนึ่ง แล้วบอกว่า “ผมเป็นคนขับรถครับ”หญิงสาวได้ยินแบบนั้น สีหน้าท่าทางก็เปลี่ยนไปทันที เธอกัดฟันพูดว่า “เสียเวลาฉันจริง ๆ เป็นคนขับรถกระจอก ๆ ก็ไม่รีบบอก”“ผมเป็นคนขับรถ ต้องแขวนป้ายไว้ที่คอด้วยเหรอครับ?” หานซานเฉียนยิ้มอย่างจนปัญญาแต่เห็นได้ชัดว่าผู้หญิงคนนี้ไม่สนใจเขาแล้ว เธอหันหลังเดินจากไปโดยไม่สนใจสิ่งที่เขาพูด“เฮ้อ” หานซานเฉียนถอนหายใจ นี่คือสังคมในความเป็นจริงที่ไม่ปิดบัง ผู้หญิงบูชาเงินทองที่ดูเหมือนจะสูงส่งนั้น ความจริงช่างมีจิตใจที่อัปลักษณ์จนสุดจะทานทนได้ เพื่อเงินแล้วสามารถทำได้ทุกอย่าง“บัดซบ พี่ชาย! คุณเสียโอกาสดี ๆ ไปแล้ว ผู้หญิงประเภทนี้ที่ได้มาง่าย ๆ คุณก็ไม่เอา” เสียงหนึ่งดังขึ้นอย่างไม่พอใจข้างหูของหานซานเฉียนหานซานเฉียนหันกลับมา แม้ว่าเขาจะเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว แต่หานซานเฉียนยังคงจำรูปร่างหน้าตาของเขาได้อย่างชัดเจน“คุณน่ะเหรอ”“เจ้าบ้านี่! คุณเองเรอะ!” ชิงอวิ๋นมองไปที่หานซานเฉียนอย่างตื่นตระหนก“นายไม่ไปทำนายดวง

หานซานเฉียนไม่อยากก่อเรื่องทะเลาะวิวาท จึงคว้ามือชิงอวิ๋นจากไปแต่เห็นได้ชัดว่าชิงอวิ๋นยังไม่ยอมจบเรื่องด้วยดี เขายังตะโกนเอะอะไปตลอดทาง ทั้งเรื่องศัลยกรรม ดูดไขมันต้นขา คำพูดโจมตีทุกรูปแบบ จนเด็กสาวร่างสูงเพรียวโกรธจนแทบกระอักเลือด“พี่ใหญ่ คิดไม่ถึงเลยว่าพี่จะดีกับผมขนาดนี้ กลัวผมเกิดเรื่องเลยดึงผมออกมาใช่ไหม ไม่ต้องเป็นห่วง ผู้หญิงประเภทนี้ดีแต่ปาก เก่งไม่จริงหรอก” ชิงอวิ๋นพูดอย่างยิ้มแย้มหานซานเฉียนมองชิงอวิ๋นด้วยสายตาเย็นชา ดีกับเขาเหรอ? ถ้าเจ้าหมอนี่ดึงเขาเข้าไปพัวพันกับเรื่องนี้ ต่อให้เขาถูกคนตีจนตาย หานซานเฉียนก็จะไม่กะพริบตาเลยชิงอวิ๋นสัมผัสได้ถึงความเย็นยะเยือกที่ส่งมาจากหานซานเฉียนแล้วรู้สึกสั่นสะท้านโดยไม่รู้ตัว ก่อนจะพูดว่า “พี่ใหญ่ ถ้าพี่ไม่ชอบนิสัยชอบทำตัวโดดเด่นของผม วันหลังผมจะเจียมตัวให้มากขึ้นกว่านี้ดีไหมครับ?”หานซานเฉียนสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วพูดว่า “ทำไมนายถึงอยากติดตามฉันนัก?”“กินข้าวอิ่ม” ชิงอวิ๋นพูดโดยไม่ลังเล“นอกเหนือจากนี้ล่ะ?” หานซานเฉียนถามต่อ“พี่ใหญ่ พี่ดูสิผมอายุมากแล้ว จนถึงตอนนี้ยังไม่เคยลิ้มรสผู้หญิงเลยว่าเป็นยังไง ถ้าพี่ใจดี ช่วยหาแฟนให้ผม

คำพูดของหานซานเฉียนทำให้หนิงอวี่ยิ้มออกมาอย่างภาคภูมิใจ พลางกล่าวว่า “คิดไม่ถึงเลยว่าคนบ้านนอกจากเมืองอื่นอย่างคุณจะรู้จักผมด้วย ในเมื่อคุณรู้จักก็น่าจะคิดได้ว่าจะมีจุดจบยังไงนะ?”“ก่อนจะพูดถึงจุดจบ ทำไมคุณไม่โทรหาหนิงซิ่งเผิง แล้วถามเขาว่าผมควรจะมีจุดจบยังไงล่ะ?” หานซานเฉียนกล่าว เขามาที่เมืองหลงซื่อเพื่อช่วยเจียงหยิงหยิงแก้ปัญหาเท่านั้น ต่อไปก็รอดูเฉย ๆ เขาไม่ต้องการสร้างปัญหาใด ๆ และไม่ต้องการสร้างความรำคาญให้หนิงซิ่งเผิง ถึงอย่างไรหนิงซิ่งเผิงก็เสนอตัวช่วยเหลือเจียงหยิงหยิงในเรื่องนี้เช่นกัน“โทรหาพ่อผมเหรอ?” หนิงอวี่ยิ้มเยาะ “คุณคิดว่าคุณเป็นใคร คนแบบคุณ ต้องการให้พ่อผมออกหน้าสั่งสอนบทเรียนคุณเองเหรอ แค่ผมก็พอแล้ว”“คุณชายหนิง คุณมีฐานะสูงศักดิ์ ให้ผมช่วยซ้อมเขาไหม?”“คุณชายหนิง ผมเอง จะทำให้เจ้าหนูนี่รับผลที่ก่อไว้อย่างสาสม”“ผมเอง ผมเอง เจ้าคนไร้ค่าแบบนี้ ผมจัดการได้ด้วยมือเดียว”ผู้คนที่ล้อมเข้ามามุงดูพากันพูดว่าพวกเขาต้องการลงมือแทนหนิงอวี่ไม่หยุด เพราะสำหรับพวกเขาแล้ว นี่เป็นโอกาสครั้งหนึ่งที่พวกเขาจะได้เอาใจหนิงอวี่ หากได้เป็นบริวารคอยรับใช้หนิงอวี่ มันจะเป็นการเปลี่ยน