บททั้งหมดของ ลูกเขยฟ้าประทาน: บทที่ 391 - บทที่ 400

“ต้องการเงินใช่ไหม? ถ้าอย่างนั้นก็คืนสองแสนหยวนที่ฉันให้เธอยืมมาก่อน” เจี่ยงหลานพูดด้วยความโมโห เธอทนกับพฤติกรรมไร้ยางอายเช่นนี้ไม่ได้ ยิ่งไปกว่านั้นทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้านี้เจี่ยงเชิงก็ปกติดี แต่ตอนนี้กลับมาแกล้งทำเป็นป่วย มันคือการหลอกลวงที่น่าขยะแขยงจริง ๆ“เงิน? เงินอะไร? เจี่ยงหลาน ฉันไปยืมเงินเธอตอนไหน ฉันไม่สนใจหรอกนะ ถ้าวันนี้พวกเธอไม่จ่ายเงินชดเชยมา ฉันจะโทรแจ้งตำรวจมาจับพวกเธอแน่” หลิวฮวาตะโกนเอะอะโวยวาย ร้องไห้เสียงดัง ในไม่ช้าก็ดึงดูดความสนใจจากผู้คนที่สัญจรไปมาหานซานเฉียนเดินเข้าไปหาเจี่ยงเชิงแล้วพูดว่า “เงินชดเชยแค่นี้จะพอเหรอ? หรือว่าจะให้ฉันหักขานาย จะได้เงินชดเชยเพิ่มขึ้นอีกหน่อยเป็นไง?”เจี่ยงเชิงตัวสั่นด้วยความกลัว รีบลุกขึ้นแล้วเข้าไปหลบอยู่ข้างหลังเจี่ยงเฟิงกวางทันที“หานซานเฉียน นายอวดดีขนาดนี้ไม่กลัวถูกจับหรือไง?” เจี่ยงเฟิงกวางถาม“เจี่ยงเฟิงกวาง ถ้าพวกคุณสามคนยังรู้สึกว่าสนุกไม่พอ ผมสามารถเล่นกับพวกคุณได้นะ แต่พวกคุณต้องคิดดูให้ดีว่าจะแบกรับผลที่ตามมาไหวไหม” หานซานเฉียนกล่าวเจี่ยงเฟิงกวางได้ยินเช่นนี้ก็เริ่มรู้สึกใจฝ่อ หานซานเฉียนรู้จักถังจง แล้วจะมาเล่น ๆ

ณ ห้องสนุกเกอร์แสนสุข สถานที่ที่มีชื่อน่ารัก แต่แขกที่อยู่ข้างในนั้นเห็นได้ชัดว่าไม่ใช่คนธรรมดา เขามีรอยสักลายมังกรหงส์ บรรยากาศภายในห้องเต็มไปด้วยควัน ผู้คนพูดคุยกันด้วยภาษาหยาบคายตลอดเวลา ก้นบุหรี่ที่อยู่เต็มพื้นนั้นเห็นได้ชัดว่าไม่ได้ทำความสะอาดมาเป็นเวลานาน ขวดเบียร์เปล่าจำนวนนับไม่ถ้วนวางกองอยู่ที่มุมผนังจนเกิดเป็นกลิ่นฉุนแสบจมูก เมื่อเจี่ยงเชิงมาถึงห้องห้องสนุกเกอร์กับคนที่เขาเรียกว่าเพื่อน กลิ่นอันไม่พึงประสงค์ก็ทำให้เขาต้องย่นจมูก ภายในใจเกิดความหวาดหวั่นเล็กน้อย เพราะคนที่เขากำลังจะไปพบคือบุคคลที่ใหญ่ที่สุดในพื้นที่สีเทาของเมืองปินเซี่ยนที่ผู้คนเรียกกันว่าพี่หลง “พี่หลง เจี่ยงเชิงมาแล้วครับ” หลังจากที่เจี่ยงเชิงเดินเข้าไปในห้องสนุกเกอร์ ผู้คนที่กำลังพูดคุยกันต่างก็พากันเงียบเสียงลง เสียงเอะอะเมื่อครู่เงียบสงบในทันที ทุกคนต่างจ้องมาที่เจี่ยงเชิง สถานการณ์เช่นนี้ทำให้เขารู้สึกหวาดกลัวมากยิ่งขึ้นไปอีก “พี่หลงครับ” เจี่ยงพูดพลางเดินเข้าไปตรงหน้าเขาอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ พี่หลงลูบหัวล้านของตัวเอง โซ่สีทองเส้นหนาที่พันอยู่รอบคอของเขานั้นเอามาล่ามสุนัขได้เหลือเฟือ “เอาเงินม

ตอนนี้หานซานเฉียนตื่นเต้นและมีความสุขเพียงใดนั้น เจี่ยงหลานคงไม่สามารถเข้าใจได้เรื่องที่หานซานเฉียนไม่เคยได้รับการยอมรับจากตระกูลหานนั้นเขายอมรับมันได้ตั้งแต่ตอนอายุสิบสองปีแล้ว ดังนั้นเขาจึงไม่ได้รู้สึกอะไร แต่กลับคิดว่าเรื่องทั้งหมดก็ควรจะเป็นเช่นนี้ เพราะอย่างไรก็ตามคำพูดสวย ๆ งาม ๆ ของหานจุนไม่ใช่สิ่งที่เขาจะสามารถเทียบด้วยได้แต่หลังจากที่หานซานเฉียนมาที่ตระกูลซู เขาก็รอคอยการยอมรับของทุกคนมาโดยตลอด คนอื่นคิดจะอย่างไรกับเขานั้นเขาไม่เคยสนใจ และไม่เคยเก็บเอามาใส่ใจ แต่สำหรับความรู้สึกของซูหยิงเซี่ยนั้นเขาให้ความสนใจเป็นอย่างมากในเวลานี้การกระทำของซูหยิงเซี่ยก็พิสูจน์ความสำคัญของเขาในใจของเธอแล้ว เรื่องนี้จะไม่ให้หานซานเฉียนรู้สึกตื่นเต้นได้อย่างไร?ถ้าหากว่ามีช่องทางหรือโอกาสใด ๆ หานซานเฉียนก็อยากให้คนทั้งโลกได้ร่วมกันเป็นสักขีพยานในเรื่องนี้ด้วยซ้ำแต่เขาก็ทำได้แค่คิดเท่านั้น ไม่อย่างนั้นซูหยิงเซี่ยก็คงจะไม่ทำแบบนี้กับเขาอีกต่อไปเป็นไปไม่ได้ที่จะเจอหน้ซูหยิงเซี่ยในเร็ว ๆ นี้ เพราะเธอคงรู้สึกเขินอายจนหนีไปซ่อนตัวที่ไหนแล้วก็ไม่รู้ หานซานเฉียนเองก็ไม่อยากให้เธอรู้สึกเขินอาย

รถมินิแวนคันหนึ่งหยุดลงตรงหน้าซูหยิงเซี่ยกับแม่ของเธอตอนนี้ผู้คนที่อาศัยอยู่ในหมู่บ้านปี้หลินล้วนแต่เป็นแม่ม่ายและผู้สูงอายุ ไม่ค่อยมีเด็กผู้ชายและเด็กผู้หญิงมากนัก ดังนั้นเมื่อรถคันนี้มาปรากฏที่นี่จึงทำให้ซูหยิงเซี่ยค่อนข้างแปลกใจหรือญาติพวกเขาจะมาเยี่ยมงั้นเหรอ?จนกระทั่งคนในรถลงมาจากรถและเดินตรงมาทางพวกเธอ ซูหยิงเซี่ยจึงรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ“แม่คะ รีบวิ่งค่ะ” ซูหยิงเซี่ยกระซิบบอกแม่ของเธอเจี่ยงหลานที่ไม่ทันสังเกตเห็นอันตรายใด ๆ จึงพูดขึ้นด้วยความมึนงงว่า “เกิดอะไรขึ้น?”ซูหยิงเซี่ยไม่มีเวลาจะอธิบาย เธอรีบจูงมือแม่ของเธอวิ่งหนีอย่างรวดเร็ว เมื่อคนพวกนั้นเห็นจึงรีบวิ่งตามไปทันทีเจี่ยงหลานวิ่งช้า แถมยังเป็นภาระของซูหยิงเซี่ย จึงทำให้ถูกคนพวกนั้นจับได้ตั้งแต่ยังไม่ทันได้เข้าไปในหมู่บ้าน“ยังอยากวิ่งต่ออีกเหรอคนสวย หุ่นดีไม่เบาเลยนะเนี่ย อยากจะกลับไปเล่นกับพวกพี่ไหม พวกพี่จะปรนนิบัติน้องอย่างดีเลยนะ” ชายคนที่เป็นหัวหน้าพูดด้วยรอยยิ้มลามกพลางมองไปที่รูปร่างของซูหยิงเซี่ยอย่างไม่วางตา“พวกแกเป็นใคร” ซูหยิงเซี่ยเอ่ยถาม“พวกพี่ก็เป็นผู้ชายน่ะสิ น้องอยากลองไหมล่ะ?” ขณะที่พ

ณ บ้านของเจี่ยงหว่านสีหน้าของเจี่ยงป๋อทุกข์ทรมานราวกับถูกซ้อมดวงตาทั้งสองข้างของสวี่ฟางเป็นสีแดงก่ำ เห็นได้ชัดว่าเพิ่งผ่านการร้องไห้มาอย่างหนักสีหน้าของเจี่ยงหงเต็มไปด้วยความเยือกเย็น เมื่อสักครู่นี้อยู่ ๆ ก็มีคนมาที่บ้านและจับตัวเจี่ยงหว่านไป ในสถานการณ์ที่เขายังไม่รู้ว่าคนพวกนั้นคือใคร เจี่ยงหงจึงไม่กล้าแจ้งตำรวจเพราะกลัวว่าเหตุการณ์จะยิ่งบานปลาย“ต้องเป็นฝีมือของหานซานเฉียนแน่ ๆ นอกจากเขาแล้วยังมีใครคิดจะจับเจี่ยงหว่านได้อีก เขาต้องการแก้แค้นเรา คุณพ่อคะ คุณพ่อต้องเป็นคนช่วยเจี่ยงหว่านนะคะ” เมื่อสวี่ฟางนึกถึงลูกสาวที่ถูกจับไปก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมาอีกครั้งเจี่ยงหงเองก็คิดว่าเรื่องนี้ต้องมีส่วนเกี่ยวข้องกับหานซานเฉียนเช่นกัน แต่ถ้าหากหานซานเฉียนเป็นคนทำจริง ๆ แล้วครอบครัวเจี่ยงจะรับมือกับเรื่องนี้อย่างไรล่ะ!แถมคราวนี้เจี่ยงหว่านก็หาเรื่องใส่ตัวเอง เจี่ยงหงเองก็ไม่สามารถที่จะใช้ความอาวุโสปราบปรามหานซานเฉียนได้“เจี่ยงหว่านแอบทำอะไรลับหลังฉันอีกหรือเปล่า?” เจี่ยงหงเอ่ยถาม ปัญหาคราวก่อนจบไปแล้ว ในมุมมองของเจี่ยงหง หานซานเฉียนก็คงไม่โกรธแค้นจนถึงขั้นมาหาเรื่องเจี่ยงหว่านท