บทที่ 396

ตอนนี้หานซานเฉียนตื่นเต้นและมีความสุขเพียงใดนั้น เจี่ยงหลานคงไม่สามารถเข้าใจได้

เรื่องที่หานซานเฉียนไม่เคยได้รับการยอมรับจากตระกูลหานนั้นเขายอมรับมันได้ตั้งแต่ตอนอายุสิบสองปีแล้ว ดังนั้นเขาจึงไม่ได้รู้สึกอะไร แต่กลับคิดว่าเรื่องทั้งหมดก็ควรจะเป็นเช่นนี้ เพราะอย่างไรก็ตามคำพูดสวย ๆ งาม ๆ ของหานจุนไม่ใช่สิ่งที่เขาจะสามารถเทียบด้วยได้

แต่หลังจากที่หานซานเฉียนมาที่ตระกูลซู เขาก็รอคอยการยอมรับของทุกคนมาโดยตลอด คนอื่นคิดจะอย่างไรกับเขานั้นเขาไม่เคยสนใจ และไม่เคยเก็บเอามาใส่ใจ แต่สำหรับความรู้สึกของซูหยิงเซี่ยนั้นเขาให้ความสนใจเป็นอย่างมาก

ในเวลานี้การกระทำของซูหยิงเซี่ยก็พิสูจน์ความสำคัญของเขาในใจของเธอแล้ว เรื่องนี้จะไม่ให้หานซานเฉียนรู้สึกตื่นเต้นได้อย่างไร?

ถ้าหากว่ามีช่องทางหรือโอกาสใด ๆ หานซานเฉียนก็อยากให้คนทั้งโลกได้ร่วมกันเป็นสักขีพยานในเรื่องนี้ด้วยซ้ำ

แต่เขาก็ทำได้แค่คิดเท่านั้น ไม่อย่างนั้นซูหยิงเซี่ยก็คงจะไม่ทำแบบนี้กับเขาอีกต่อไป

เป็นไปไม่ได้ที่จะเจอหน้ซูหยิงเซี่ยในเร็ว ๆ นี้ เพราะเธอคงรู้สึกเขินอายจนหนีไปซ่อนตัวที่ไหนแล้วก็ไม่รู้ หานซานเฉียนเองก็ไม่อยากให้เธอรู้สึกเขินอาย