All Chapters of ลูกเขยฟ้าประทาน: Chapter 331 - Chapter 340

ในคฤหาสน์ เจี่ยงหลานยังคงดื่มด่ำอยู่กับรสชาติที่ยังคงหลงเหลืออยู่จากของหมั้นที่เธอนำมา สำหรับเธอ ในสายตามีแต่เรื่องเงิน ในตอนนี้ไม่มีที่ว่างให้สิ่งอื่นใดอีกแล้ว “เอ๊ะ?” ทันใดนั้นเจี่ยงหลานก็เห็นปิ่นปักผมสีทองมีรอยขีดข่วนอยู่มากมาย เธอมีสีหน้าตกตะลึงในทันที พลางตะโกนบอกหานซานเฉียนว่า “หานซานเฉียน นายมาดูนี่เร็วสิ” หานซานเฉียนเดินเข้าไปหาเจี่ยงหลานด้วยความงุนงง แล้วถามว่า “มีอะไรเหรอครับ?” “ดูปิ่นปักผมนี่สิ มีคนจงใจถูมันจนเป็นรอยหรือเปล่า” เจี่ยงหลานพูดอย่างไม่พอใจ ดูเหมือนว่ารอยขีดข่วนนั้นเกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้เอง ซูอี้หานน่าจะเป็นคนตั้งใจทำให้เกิดรอยขีดข่วนนี้ขึ้นมาแน่นอน “ดูจากสภาพแล้วน่าจะใช่นะครับ” หานซานเฉียนเอ่ย “ต้องเป็นฝีมือยัยนั่นแน่ ๆ ฉันจะไปคิดบัญชีกับเธอ” เจี่ยงหลานพูดอย่างโกรธเคือง “เรื่องเล็กน้อย ไม่เห็นต้องทำให้ยุ่งยากขนาดนั้นเลย ขอแค่น้ำหนักไม่ขาดไปก็พอแล้วครับ” หานซานเฉียนพูดอย่างเฉยเมย ด้วยนิสัยของเจี่ยงหลาน เธอจะต้องไปคิดบัญชีกับซูอี้หานอย่างแน่นอน ปิ่นปักผมดี ๆ ถูกทำลายอย่างมีเจตนาร้าย เธอจะยอมทนได้อย่างไร แต่หลังจากได้ยินคำพูดของหานซานเฉียน ความ

“หลิวฉี ที่นี่คือพื้นที่ของม่อหยาง ถ้าเราก่อเรื่องที่นี่ มันจะไม่มีปัญหาอะไรตามมาใช่ไหม?” ใครบางคนถามหลิวฉีอย่างเป็นกังวล หลิวฉีโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ แล้วพูดว่า “แค่คนไร้ประโยชน์คนหนึ่งเท่านั้น ตราบใดที่พวกเราไม่ทำให้เรื่องใหญ่จนเกินไป ม่อหยางจะมาสนใจเรื่องเล็กน้อยเหล่านี้เหรอ ไม่ต้องกังวล ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น หลิวฉีจะปกป้องพวกคุณเอง” หลิวฉีจงใจแสร้งทำเป็นกล้าหาญต่อหน้าเซี่ยอวี๋ฟู๋ แต่อันที่จริงแล้วเขาก็มีความกังวลอยู่บ้างเช่นกัน ถึงอย่างไรตอนนี้ม่อหยางก็เป็นคนที่มีอิทธิพลมากที่สุดในพื้นที่สีเทาของเมืองหยุนเฉิง ถ้าก่อเรื่องในพื้นที่ของเขานั้นก็เท่ากับเป็นการสร้างปัญหาให้ม่อหยาง หากม่อหยางรู้เรื่องนี้ เขาจะต้องมีจุดจบที่น่าสังเวชแน่นอน แต่เพื่อแลกกับรอยยิ้มของของเซี่ยอวี๋ฟู๋คนสวย หลิวฉีก็ยินดีเดิมพัน ขอเพียงแค่เขาจัดการกับหานซานเฉียนได้โดยที่ม่อหยางไม่รู้ ก็ไม่มีปัญหาอะไรแล้ว เมื่อได้ยินคำพูดของหลิวฉี คนอื่น ๆ ก็พากันรู้สึกโล่งใจ ยิ่งไปกว่านั้น การมีเรื่องกับบุคคลที่ไม่เป็นที่รู้จัก ก็คงไม่ทำให้เกิดเรื่องใหญ่อะไร “อวี๋ฟู๋ คุณรอให้คนไร้ประโยชน์คนนั้นมาคุกเข่าขอโทษคุณเถอะ” หลิวฉีพ

“ก็เพราะคุณนั่นแหละ ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ ผมคงไม่เดือดร้อนหรอก!” หลิวฉีเองก็โหดร้ายเช่นกัน เมื่อเขาพูดจบก็ต่อยหน้าเซี่ยอวี๋ฟู๋ไปหนึ่งครั้ง เซี่ยอวี๋ฟู๋เห็นหลิวฉีเป็นสุนัขขี้ประจบมาโดยตลอด จะให้เขาทำอะไร เขาก็ต้องทำทุกอย่างแต่โดยดี เธอวางตัวอยู่เหนือกว่าหลิวฉีเสมอมา หลิวฉีเอาชนะเธอได้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? “หลิวฉี คุณไม่ต้องการฉันแล้วเหรอ?” เซี่ยอวี๋ฟู๋เอ่ยถาม หลิวฉียิ้มเยาะแล้วพูดว่า “โสเภณีอย่างคุณ อย่าคิดว่าผมไม่รู้นะว่าคุณคิดอะไรอยู่ คุณหลอกใช้ผมเพื่อช่วยคุณจัดการเรื่องต่าง ๆ ใช่ไหมล่ะ? ผมรู้เสมอว่าคุณดูถูกผม ผมไม่อยากเสียเวลากับคุณอีกต่อไปแล้ว ผู้หญิงสวย ๆ แบบคุณ ผมแค่จ่ายเงินก็มีมาให้เลือกมากมาย คุณถือว่าตัวเองเป็นราชินี ต้องการให้ผมปรนนิบัติคุณงั้นเหรอ?” เมื่อเซี่ยอวี๋ฟู๋ได้ยินเช่นนี้ สีหน้าของเธอก็ซีดเผือด เป็นเพราะการมีตัวตนอยู่ของหลิวฉีที่สร้างความมั่นใจให้เซี่ยอวี๋ฟู๋ ทำให้เธอรู้สึกว่าตนเองสูงส่งดั่งราชินี และคำพูดของหลิวฉีก็ทำให้เธอตกลงในหุบเขาน้ำแข็งอย่างไม่ต้องสงสัย “ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้คุณยังกล้าที่จะล่วงเกินเพื่อนของพี่ใหญ่ม่ออีกด้วย ถ้าผมไม่สั่งสอนบทเรียนคุณ แล้ว

สำหรับเซี่ยจิ่นเหยียนเขาคิดว่าบุคคลที่สำคัญที่สุดในห้องนี้คือม่อหยาง ดังนั้นเขาจึงให้ความสนใจเฉพาะม่อหยางโดยอัตโนมัติ หลังจากได้ยินสิ่งที่ม่อหยางพูด เขาจึงเห็นหานซานเฉียนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เซี่ยจิ่นเหยียนค่อนข้างคุ้นเคยกับหานซานเฉียนเป็นอย่างดี ในงานวันเกิดของเทียนฉางเฉิง เขาเองก็เห็นกับตาว่าหานซานเฉียนนั่งอยู่ข้างเทียนฉางเฉิงด้วยเมื่อเร็ว ๆ นี้มีข่าวลือแพร่ออกมามากขึ้นเรื่อย ๆ เกี่ยวกับหานซานเฉียนในแวดวงชนชั้นสูงของเมืองหยุนเฉิง ข่าวลือมีหลากหลายรูปแบบโผล่ขึ้นมาอย่างไม่หยุดหย่อน ซึ่งผลลัพธ์มีแค่อย่างเดียวคือ ทุกคนรู้ว่าหานซานเฉียนไม่ใช่คนไร้ประโยชน์ในเมืองหยุนเฉิงอีกต่อไป แม้ในอดีตเขาจะเป็นคนไร้ประโยชน์จริง ๆ แต่ด้วยการสนับสนุนจากตระกูลเทียน แม้แต่กองโคลนก็ยังสามารถปีนข้ามกำแพงได้ “คุณหานซานเฉียน ผมต้องขอโทษกับสิ่งที่ลูกสาวผมทำลงไปด้วยครับ” เซี่ยจิ่นเหยียนกล่าว “เธอทุบรถของผม แถมยังให้คนมาทำร้ายผมด้วย ลูกสาวคนนี้ของคุณเป็นคนหยาบคายมากเลยนะ” หานซานเฉียนพูดอย่างเย็นชา นิสัยเจ้าหญิงเอาแต่ใจของเซี่ยอวี๋ฟู๋นั้น เซี่ยจิ่นเหยียนเป็นคนเลี้ยงดูเธอมากับมือ เขาจะไม่รู้นิสัยลูกตัวเองได

ความสัมพันธ์จอมปลอมระหว่างสามีภรรยาเริ่มสร้างความคับข้องใจให้ซูหยิงเซี่ย ทำให้เธออดไม่ได้ที่จะกลอกตาใส่และหัวเราะเยาะ มันเริ่มต้นตั้งแต่เมื่อสามปีที่แล้ว หานซานเฉียนไม่เคยคิดที่จะบังคับเธอให้ทำอะไรเลยแม้กระทั่งตอนนี้ ความคิดของหานซานเฉียนยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง บางทีคงต้องรอให้ซูหยิงเซี่ยรู้สึกทนไม่ไหวแล้วจับหานซานเฉียนกดลงบนเตียงเท่านั้น เขาถึงจะได้สติกลับมา หกโมงเช้าวันถัดมา หานซานเฉียนตื่นขึ้นมาก่อน เขารู้สึกว่ามีต้นขากดทับหน้าอกเขา แต่ไม่มีความรู้สึกอึดอัดเลย ตรงกันข้ามเขากลับมีความสุขทั้งร่างกายและจิตใจอย่างน่าประหลาด เมื่อเสียงปลุกดังขึ้น ซูหยิงเซี่ยก็ยกขาออก แล้วลุกไปล้างหน้าด้วยสีหน้าแดงก่ำ เห็นได้ชัดว่าเธอกำลังเขินอายหลังจากทั้งสองคนทำธุระส่วนตัวเสร็จแล้วก็ออกไปวิ่งตอนเช้าด้วยกัน ทันใดนั้นพวกเขาก็ได้พบกับคนที่ทำให้หานซานเฉียนรู้สึกประหลาดใจ นั่นก็คือ ข่งอู่เมื่อข่งอู่เห็นหานซานเฉียน ก็รีบเดินขึ้นไปบนภูเขาด้วยความกระตือรือร้น แล้วตะโกนว่า “พี่หาน พี่สะใภ้”“คุณมาวิ่งตอนเช้าด้วยเหรอ?” หานซานเฉียนเอ่ยถามอย่างงุนงง ข่งอู่ควรจะยุ่งอยู่กับเรื่องไนท์คลับ ทำไมเขาถึงมา