บททั้งหมดของ ลูกเขยฟ้าประทาน: บทที่ 311 - บทที่ 320

“พวกเธอคิดว่าคนขี้โม้คนนั้นมาจากไหนกัน?” “ใครจะรู้ล่ะ ดูจากลักษณะท่าทางกระจอกนั่นแล้ว น่าจะเป็นพวกโรคประสาทหลอนน่ะสิ”“พวกเธอคิดว่าคุณจงเหลียงจะจัดการกับถังหลงยังไงบ้าง?”“จะจัดการยังไงได้อีกล่ะ ก็คงลงโทษแบบเบา ๆ พอเป็นพิธีนั่นแหละ เขาจะไล่ถังหลงออกเพราะจางหลิงฮวาได้ยังไง”หลายคนหัวเราะและพูดคุยกันเรื่องนี้ จนกระทั่งถังหลงออกมาจากห้องทำงานของจงเหลียงด้วยใบหน้าซีดเซียว พวกเขาถึงได้รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ “เกิดอะไรขึ้น ทำไมถังหลงถึงมีสีหน้าแบบนั้น คงไม่ใช่ว่าถูกไล่ออกจริง ๆ หรอกนะ” “จะเป็นไปได้ยังไง ถ้าเขาถูกไล่ออก จางหลิงฮวาก็คงกลายเป็นคนที่ไม่มีใครกล้ามีปัญหาด้วยเลยน่ะสิ”“ให้ตายเถอะ ฉันจะไปถามดู”มีใครบางคนเดินเข้าไปหาถังหลง แล้วถามออกไปว่า “ถังหลง เป็นยังไงบ้าง พี่จงเหลียงไล่จางหลิงฮวาออกหรือยัง?”ถังหลงรู้สึกสิ้นหวัง ตัวของเขาไร้เรี่ยวแรงราวกับศพเดินได้ ไม่หลงเหลือจิตวิญญาณอีกแล้ว เขาผลักคนตรงหน้าออก แล้วเดินกลับไปยังห้องทำงานของตัวเองประตูห้องทำงานไม่ได้ปิดสนิท ขณะที่ถังหลงกำลังเก็บข้าวของส่วนตัวของตัวเองอยู่นั้น เพื่อนร่วมงานที่อยู่ด้านนอกต่างพากันมุงดูด้วยความตกต

เมื่อเซี่ยอวี๋ฟู๋สัมผัสได้ถึงอารมณ์ที่เปลี่ยนไปของเทียนหลิงเอ๋อร์ เธอก็รู้สึกตื่นตระหนกขึ้นมาทันที ผู้ใหญ่ในตระกูลสั่งเสมอว่า ต้องสานสัมพันธ์กับเทียนหลิงเอ๋อร์ไว้ให้ดี เพราะว่าทุกอย่างของตระกูลเซี่ยล้วนแต่ขึ้นอยู่กับตระกูลเทียน ความสัมพันธ์ของเธอนั้นมากพอที่จะนำเพื่อนสนิทของเธอนำผลประโยชน์มากมายมาให้ตระกูลเซี่ย แต่ในขณะเดียวกันมันก็เป็นเหมือนดาบสองคม ถ้าไม่รักษาให้ดีมันก็จะนำปัญหามาสู่ตระกูลเซี่ยด้วยเช่นกันและทัศนคติของเทียนหลิงเอ๋อร์ก็คือตัวกำหนดชะตากรรมของตระกูลเซี่ย“หรือว่าจะไปด้วยกันไหมล่ะคะ” เซี่ยอวี๋ฟู๋พูดกับหานซานเฉียน แม้ว่าภายในใจจะดูถูกหานซานเฉียนมากสักแค่ไหน แต่เธอก็ต้องยอมรับให้ได้ แต่อีกเดี๋ยวเธอมีนัดกับผู้ชายที่เธอชอบ ถ้าเขามาเห็นว่าเธอไปดื่มชานมกับคนไร้ค่าคนนี้ เธอจะต้องรู้สึกอับอายขายหน้ามากแน่ ๆ หานซานเฉียนแปลกใจเล็กน้อยกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของเซี่ยอวี๋ฟู๋อย่างกะทันหัน ดูเหมือนเพื่อนสนิทสองคนนี้น่าจะไม่ใช่แค่ความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนสนิทธรรมดา ๆ เสียแล้ว แต่นี่ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร เพราะเทียนหลิงเอ๋อร์คือคนของตระกูลเทียน การยอมให้เธอก็สมเหตุสมผลแล้ว หญิงสาวกระโปร

“พี่หาน คิดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นพี่จริง ๆ ผมกำลังอยากหาโอกาสขอบคุณพี่เรื่องคราวก่อนมาตลอดเลยครับ” เมื่อข่งอู่เห็นหานซานเฉียน เขาก็รีบก้าวเท้าเดินเข้าไปอย่างกระตือรือร้น ในขณะเดียวกันก็สลัดมือของเซี่ยอวี๋ฟู๋ออกเซี่ยอวี๋ฟู๋รู้สึกงุนงงอยู่ครู่หนึ่ง ที่เทียนหลิงเอ๋อร์ทำดีกับคนไร้ค่าคนนี้ก็เพราะว่าเธอให้ความสำคัญกับเขา แต่แล้วข่งอู่ล่ะ ทำไมถึงได้ทำดีกับเขาแบบนี้?หรือแม้แต่คนที่เก่งกาจอย่างข่งอู่ก็ต้องประจบประแจงหานซานเฉียนด้วยอย่างงั้นเหรอ?อิทธิพลของเทียนฉางเฉิงนั้นมหาศาลจริง ๆ แค่เขาพูดประโยคเดียว ก็ทำให้เกิดผลกระทบมากมายขนาดนี้ถ้าแม้แต่ข่งอู่ก็ยังให้ความสำคัญกับเขาแบบนี้ เกรงว่าคนในหยุนเฉิงทุกคนอาจต้องประจบประแจงคนไร้ค่าคนนี้แล้วล่ะเซี่ยอวี๋ฟู๋รู้สึกไม่เข้าใจ และคิดว่าเรื่องนี้ไม่สมเหตุสมผลมาก ๆ ทำไมแค่คำพูดเดียวของเทียนฉางเฉินก็ทำให้คนไร้ค่าคนนี้พลิกชีวิตดีขึ้นได้ แต่เธอกลับต้องปรนนิบัติกับเทียนหลิงเอ๋อร์อย่างระมัดระวัง อีกทั้งยังต้องแสร้งทำเป็นเพื่อนที่แสนดีอีกด้วย อันที่จริงเธอแอบซ่อนความไม่พอใจต่อเทียนหลิงเอ๋อร์เอาไว้มากมาย เพียงแต่ไม่กล้าระบายออกมาเท่านั้นเอง“ไม่คิดว่าจะได

ข่งอู่สลัดมือออกจากเซี่ยอวี๋ฟู๋ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “เธอไม่ใช่แฟนของฉัน เรื่องวันนี้ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับฉัน” เมื่อเซี่ยอวี๋ฟู๋ได้ยินประโยคนี้ก็หน้าซีดทันที เธอจงใจสร้างโอกาสนี้ขึ้นมาให้ข่งอู่เป็นฮีโร่ คิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะไร้น้ำใจขนาดนี้!“ข่งอู่ คุณหมายความว่ายังไง ฉันชอบคุณมาตั้งนาน แต่คุณจะไร้น้ำใจกับฉันขนาดนี้เลยเหรอ” เซี่ยอวี๋ฟู๋กัดฟันด้วยความเจ็บใจ“เซี่ยอวี๋ฟู๋ ทำบุญให้ตัวเองเยอะ ๆ หน่อยนะ ชายคนนี้เป็นลูกน้องของพี่ใหญ่ม่อ เธอรีบโทรหาพ่อเธอสิ ให้พ่อเธอมาช่วยแก้ปัญหาเรื่องนี้ ถ้าเธอดวงดี พ่อเธอก็อาจจะช่วยได้ แต่ถ้าดวงไม่ดี เธอก็ต้องชดใช้ด้วยร่างกาย” ข่งอู่พูด เซี่ยอวี๋ฟู๋รู้สึกช็อกด้วยความตกใจ ชายคนนี้เป็นลูกน้องของพี่ใหญ่ม่ออย่างงั้นเหรอเธอแค่มองหาแพะรับบาปเท่านั้น ไม่คิดเลยว่าเรื่องจะลามไปถึงม่อหยาง！ต่อให้เป็นพ่อของเธอก็ยังต้องให้ความเคารพต่อม่อหยาง หากเธอใส่ความลูกน้องของเขา ผลลัพธ์จะเป็นอย่างไรกันล่ะ?“สาวน้อย ดวงซวยแล้วสินะ?” ชายคนนั้นพูดไปหัวเราะไปเซี่ยอวี๋ฟู๋เข่าอ่อน ในใจรู้สึกเสียใจกับสิ่งที่ทำลงไป เป็นไปได้อย่างไร ทำไมฉันถึงไปยั่วโมโหคนของพี่ใหญ่ม่อนะ?

วันครอบครัวของตระกูลซูหานซานเฉียนตื่นมาล้างหน้าแปลงฟันแต่เช้าตรู่ จากครั้งที่แล้วที่หญิงชราตระกูลซูเสียชีวิตเขาก็ถูกไล่ออกมาจากคฤหาสน์ตระกูลซู ตามหลักเหตุผลแล้วในวันครอบครัวนี้เขาไม่มีสิทธิ์ที่จะเข้าร่วม เพียงแต่ตอนนี้เจี่ยงหลานไม่กล้ามาพูดจาซี้ซั้วต่อหน้าหานซานเฉียนอีกแล้ว ดังนั้นต่อให้เธอรู้ว่าหานซานเฉียนกำลังเตรียมตัวไปเข้าร่วมวันครอบครัวตระกูลซู เธอก็ทำได้เพียงแค่มองดูเท่านั้นเมื่อเธอนึกถึงภาพของหนานกงเชียนชิวที่แขวนคอตายในห้องรับแขกวันนั้น จนถึงทุกวันนี้เจี่ยงหลานก็ยังรู้สึกกลัว แม้ว่าเธอไม่ได้ให้ความสำคัญกับลูกเขยไร้ประโยชน์ของเธอ แต่เธอก็ไม่กล้าประเมินเขาต่ำอีกต่อไป “คุณก็จะไปด้วยกันเหรอคะ?” ซูหยิงเซี่ยถามหานซานเฉียน“เมื่อสองวันก่อนผมเจอกับซูไห่เฉา เขาบอกว่าให้ผมไปร่วมสนุกด้วยน่ะ” หานซานเฉียนพูดพร้อมกับหัวเราะ วันนี้ฉือจิงก็จะมาด้วย ถึงตอนนั้นจะให้ซูอี้หานเอาสินสอดที่ทั้งหมดคืนกลับมา ละครสนุก ๆ อย่างนี้เขาจะพลาดได้อย่างไรล่ะ?ซูหยิงเซี่ยขมวดคิ้วเข้าหากัน ซูไห่เฉาเปลี่ยนไปแล้วเหรอ ทำไมถึงยอมให้หานซานเฉียนไปร่วมงานด้วยล่ะ?ทันใดนั้นเจี่ยงหลานก็อดไม่ได้ที่จะถามหานซานเฉียน