All Chapters of ลูกเขยฟ้าประทาน: Chapter 1401 - Chapter 1410

ยิ่งเฉินเหยียนหรันคิดถึงเรื่องนี้มากเท่าไร นางก็ยิ่งรู้สึกไม่สบายใจมากขึ้นเท่านั้น แม้ว่าจะไม่มีหลักฐานว่าสิ่งที่นางคิดนั้นถูกต้อง แต่นางก็ไม่สามารถคิดถึงคำอธิบายอื่นที่จะอธิบายคำพูดของฮวงเซียวหย่งได้แม้ว่านี่จะเป็นดึกแล้ว แต่เฉินเหยียนหรันก็สวมเสื้อผ้าเตรียมพร้อมที่จะไปที่ห้องของหานซานเฉียนสาวใช้ส่วนตัวนอนบนเตียงเล็ก ๆ ติดกำแพง นี่เป็นหน้าที่ของนางก่อนที่คุณหนูจะแต่งงานและย้ายไปอยู่ห้องร่วมกับสามี นางต้องดูแลเฉินเหยียนหรันเป็นการส่วนตัว เมื่อใดก็ตามที่นางมีความต้องการใด ๆ ในฐานะสาวใช้นางจะต้องคอยรับใช้อยู่ตลอดเวลา“คุณหนู มันดึกมากแล้ว คุณหนูจะไปที่ใดเจ้าคะ” สาวใช้ถามเฉินเหยียนหรันย่างสะลึมสะลือเฉินเหยียนหรันไม่ได้พูดอะไร หลังจากแต่งตัวแล้วนางก็รีบออกไปเมื่อสาวใช้เห็นสิ่งนี้ นางก็ทำได้เพียงสวมเสื้อผ้าด้วยความตื่นตระหนก และเดินตามเฉินเหยียนหรันไปในฐานะสาวใช้ส่วนตัว หากมีอะไรเกิดขึ้นกับเฉินเหยียนหรัน นางจะไม่มีจุดจบที่ดีแน่“หานซานเฉียน เปิดประตู เปิดประตูเร็วเดี๋ยวนี้” เฉินเหยียนหรันตบประตูห้องของหานซานเฉียนแล้วตะโกนหลังจากนั้นไม่นาน สาวใช้ก็เดินเข้ามาหาเฉินเหยียนหรันด้วย

“ตามหาหานซานเฉียน หักขาของมันซะ แล้วพากลับไปที่จวนของตระกูลเฉิน”นี่คือสิ่งที่เฉินเถี่ยซินพูดกับคนรับใช้ทุกคน เขาแน่ใจแล้วว่าหานซานเฉียนทำสิ่งที่เลวร้ายยิ่งกว่าสัตว์ร้าย ดังนั้นเขาจะไม่มีวันปล่อยหานซานเฉียนไปอย่างไรก็ตาม เห็นได้ชัดว่าเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะพบหานซานเฉียน เพราะหานซานเฉียนและฮวงเซียวหย่งอยู่ระหว่างทางไปยังเมืองเซียวหลิงแล้วเมืองเซียวหลิงเป็นสถานที่ที่ได้รับการขนานนามว่าเป็นสวรรค์สำหรับผู้ชาย ทิวทัศน์สองฝั่งแม่น้ำเยียนจือสามารถทำให้ผู้ชายส่วนใหญ่หลงใหลได้ มีข่าวลือว่าครั้งหนึ่งมีเศรษฐีคนหนึ่งที่สูญเสียความมั่งคั่งในแม่น้ำเยียนจือ ก่อนจะสียชีวิตด้วยน้ำมือของผู้หญิงคนหนึ่ง อาจกล่าวได้ว่าเขาทุ่มเทกำลังสุดท้ายให้กับสาเหตุนี้ฮวงเซียวหย่งมีประสบการณ์ในการแอบไปที่เมืองเซียวหลิงหลายครั้ง และเขาก็เคยเห็นทิวทัศน์ของแม่น้ำเยียนจือหลายครั้ง มันเป็นสถานที่ที่ทำให้มนุษย์ไม่สามารถหลุดพ้นจากตัวเองได้การที่หานซานเฉียนเสนอให้ไปที่เมืองเซียวหลิงในครั้งนี้ ตามความเห็นของฮวงเซียวหย่ง หานซานเฉียนต้องมีความคิดในทางนั้นแน่ ดังนั้นเขาจึงแนะนำหานซานเฉียนให้กับร้านค้าชื่อดังหลายแห่งในแม่น้ำ

“อะไรน่ะ เหตุใดถึงได้เร็วขนาดนั้น”“อสูร! เขาคือปรมาจารย์อสูร”“เหตุใดคนหนุ่มเช่นนี้ถึงเป็นปรมาจารย์อสูรได้ เขาเป็นใครกันแน่ หรือว่าเขาจะมาจากราชสำนัก!”เมื่อพยัคฆ์ปรากฏตัวข้าง ๆ ฮวงเซียวหย่ง ผู้ที่เฝ้าดูความตื่นเต้นก็ส่งเสียงอุทานปรมาจารย์อสูรเป็นบุคคลที่ได้รับความนิยมอย่างมากในราชสำนัก และตัวตนของฮวงเซียวหย่งดูเหมือนจะถูกปกคลุมไปด้วยความลึกลับในทันทีสำหรับชายชรา แม้ว่าเขายังคงแสร้งทำเป็นสงบ แต่มือของเขาก็สั่นเล็กน้อยแล้วเพราะเขารู้ดีว่าพยัคฆ์ที่อยู่ตรงหน้าเขาเป็นสัตว์ร้ายเจ็ดดาว และในฐานะบุคคลระดับโคมห้า เขาจะเทียบกับสัตว์ร้ายเจ็ดดาวได้อย่างไร!คราวนี้ถึงทางตันแล้วจริง ๆชายหนุ่มคนนั้นมีสีหน้าน่าเกลียดมาก ชื่อเสียงของเขาดังมากในแม่น้ำเยียนจือ รวมถึงทั่วทั้งเมืองเซียวหลิงด้วย เขาใช้คำพูดที่รุนแรง และแสดงเจตนาฆ่าฮวงเซียวหย่ง แต่ภายใต้สถานการณ์ปัจจุบัน เห็นได้ชัดว่าเขาไม่สามารถทำเช่นนั้นได้ไม่ต้องพูดถึงว่าเขาไม่มีคุณสมบัติที่จะฆ่าฮวงเซียวหย่ง แม้แต่ชีวิตของเขาเองก็ตกอยู่ในอันตรายแต่เขาไม่เข้าใจว่าทำไมปรมาจารย์อสูรเจ็ดดาวถึงปรากฏตัวในเมืองเซียวหลิง เหตุใดบุคคลเช่นนี้ถึงมาท

“คุกเข่าลงแล้ว เขาคุกเข่าลงจริง ๆ”“เซียวเหลิ่งก็มีวันที่คุกเข่าให้คนอื่นด้วยเช่นกันสินะ สะใจจริง ๆ”“เป็นเรื่องที่คิดไม่ถึงจริง ๆ ที่ตระกูลเซียวที่ยิ่งใหญ่จะยอมประนีประนอม ดูเหมือนว่าตระกูลเซียวก็ไม่ได้เก่งกาจเท่าไหร่นัก”มีเสียงกระซิบมากมายในฝูงชน และบางคนเคยเสียเปรียบให้เซียวเหลิ่งมาก่อน เมื่อก่อนพวกเขาไม่กล้าแสดงความโกรธ ตอนนี้ฮวงเซียวหย่งสั่งให้เซียวเหลิ่งคุกเข่า ซึ่งก็ถือว่าช่วยให้พวกเขาได้ระบายความคับข้องใจออกมาบ้างแต่คนเหล่านี้ไม่กล้าพูดเสียงดังเกินไป เพราะกลัวว่าเซียวเหลิ่งจะได้ยิน แล้วจะกลับมาแก้แค้นพวกเขาในอนาคต“พวกเราไปได้หรือยัง?” เซียวจ้านถามฮวงเซียวหย่ง“ข้าอยากจะแนะนำตระกูลเซียวสักหน่อย ว่าอาณาเขตของราชสำนักก็คืออาณาเขตของราชสำนัก แม้แต่เมืองเซียวหลิงนี้ก็ไม่ใช่สิ่งที่ตระกูลเซียวสามารถครอบครองได้ตามใจชอบ อย่าคิดว่าตัวเองเป็นเจ้าเหนือหัวที่นี่ หากเจ้ากล้าผยองอีก ข้า ฮวงเซียวหย่งจะไม่ปล่อยตระกูลเซียวไปแน่” ฮวงเซียวหย่งกล่าวหากมีใครกล้าพูดเช่นนี้กับเซียวจ้าน คงได้ตายไปแล้ว แต่ตอนนี้เซียวจ้านทำได้แค่กลืนความโกรธของเขาไว้เท่านั้น"ขอบคุณที่เตือน ตระกูลเซียวจะจำประ

“เจ้าล้อเล่นกับข้ารึ? เมื่อก่อนตระกูลไป๋หลิงเคยแข็งแกร่งมากขนาดนั้นเลยหรือ?”ในโรงแรม หานซานเฉียนพูดด้วยความไม่อยากเชื่อหลังจากฟังสิ่งที่ฮวงเซียวหย่งเล่าให้ฟังเกี่ยวกับตระกูลไป๋หลิง“ท่านอาจารย์ ข้าจะล้อเล่นกับท่านได้อย่างไร แม้ว่าหลายคนจะลืมเรื่องนี้ไปแล้ว แต่ข้ายังจำมันได้ขึ้นใจ ด้วยเหตุนี้ พ่อของข้าจึงมักจะบอกให้ข้าถ่อมตัวเข้าไว้” ฮวงเซียวหย่งกล่าว ฮวงโหวอี้เล่าเรื่องนี้ให้เขาฟังเมื่อตอนที่เขายังเด็กมาก จากนั้นเป็นต้นมาฮวงโหวอี้ก็มักจะใช้เรื่องนี้เป็นพื้นฐานในการเตือนเขาว่าอย่าหยิ่งผยองเกินไป ไม่เช่นนั้นเขาจะต้องตาย“ในเมื่อเจ้าบอกว่าตระกูลไป๋หลิงถูกกำจัดไปแล้ว แล้วเหตุใดยังเหลือไป่หลิงหว่านเอ๋อร์อยู่อีกล่ะ บางทีนางอาจจะไม่ได้มาจากตระกูลไป๋หลิงก็ได้” หานซานเฉียนเดา“ข้าก็ไม่รู้เกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่เรื่องการทำลายล้างตระกูลไป๋หลิงนั้นได้รับการบอกกล่าวโดยราชสำนัก และราชสำนักก็ดำเนินการหลายอย่าง และสังหารไปหมดทุกคนอย่างแน่นอน แต่สำหรับตระกูลใหญ่เช่นนี้ ก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ที่บางคนจะรอดพ้นจากการถูกตรวจพบ” ฮวงเซียวหย่งกล่าว จริง ๆ แล้วการปรากฏตัวของเด็กกำพร้าของตระกูลไป๋หลิงไม่ได้ท