บททั้งหมดของ ลูกเขยฟ้าประทาน: บทที่ 131 - บทที่ 140

เหอถิงที่กำลังเก็บของอยู่ภายในห้อง พอเห็นหานซานเฉียนกลับมาเธอจึงพูดขึ้นว่า “ซานเฉียน ป้าไม่อยากทำให้คุณต้องลำบากใจ ขอบคุณมากที่ช่วยป้าในหลาย ๆ เรื่อง” “ป้าเหอครับ ป้าลืมไปแล้วเหรอว่าเกิดอะไรขึ้นที่กรมแรงงานวันนี้ เรื่องที่ป้าไม่ได้ทำ ถ้าป้ายังไม่เรียกร้องความยุติธรรมให้ตัวเอง แล้วใครจะช่วยป้าได้ล่ะครับ? อีกอย่างป้าจะไปที่ไหน ป้าจะไปหาค่าใช้จ่ายของลูกสาวได้ที่ไหนอีกครับ? ในกรมแรงงานยังจะมีใครจ้างป้าอีกเหรอ?” หานซานเฉียนเอ่ย ใบหน้าของเธอก็มีรอยแผลเช่นกัน แถมยังบวมแดงมากกว่าเจี่ยงหลานเสียอีก ซึ่งไม่น่าจะใช่แรงของผู้หญิง ต้องเป็นฝีมือของซูกั๋วเย่าแน่ ๆ ค่าใช้จ่ายของลูกสาวนั้นเป็นเรื่องสำคัญสำหรับเหอถิงมาก สิ่งที่เธอกลัวที่สุดคือ เมื่อลูกสาวของเธอโทรมาแล้วเธอไม่สามารถหาเงินมาได้แม้แต่เงินหยวนเดียว “ป้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้น ตอนที่เธอกลับมาถึงบ้าน ใบหน้าก็มีบาดแผลแล้ว” เหอถิงกล่าว “ออกไปกับผม” หานซานเฉียนเอ่ย เหอถิงเดินตามหานซานเฉียนออกมาที่ห้องนั่งเล่น “ป้าเหอบอกว่าตอนที่คุณกลับมาบ้านใบหน้าก็มีบาดแผลอยู่แล้ว คุณถูกทำร้ายมาจากข้างนอก แต่มาใส่ความคนในบ้าน เจี่ยงหลาน คุณอ

ตระกูลเทียนแห่งหยุนเฉิง! นั่นคือตระกูลที่สูงส่งที่สุดในเมืองหยุนเฉิง ขนาดคนในตระกูลเทียนยังแตะต้องไม่ได้ เจี่ยงหลานไม่กล้าจินตนาการเลยว่าผู้หญิงคนนั้นจะมีฐานะเช่นไร “เจี่ยงหลาน นี่มันเรื่องอะไรกัน ทำไมคุณถึงไปยุ่งกับคนใหญ่โตแบบนั้นได้?” ซูกั๋วเย่าถามเสียงขรึม ขณะนี้เจี่ยงหลานไม่ได้คิดเล็กคิดน้อยกับน้ำเสียงที่ซูกั๋วเย่าใช้พูดกับเธอแล้ว เธอพูดด้วยความตื่นตระหนกว่า “ฉัน...ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ฉันไม่เคยเจอเธอมาก่อนเลยด้วยซ้ำ” ความกลัวและหวาดผวาเข้าครอบงำเจี่ยงหลานในทันที ทำให้เธอมือไม้อ่อนและกระวนกระวายใจ “ไม่ต้องห่วง ในเมื่อเธอทำร้ายคุณแล้ว นั่นหมายความว่าเรื่องราวทั้งหมดจบลงแล้ว เพราะด้วยความสามารถของเธอสามารถล้มล้างตระกูลซูทั้งหมดได้ในชั่วข้ามคืน” หานซานเฉียนกล่าว “แต่...แต่เธอบอกว่า ขอให้ฉันทำตัวสงบเสงี่ยม ๆ อย่าทำให้เขาลำบากใจอีก ฉันไม่เข้าใจว่าประโยคนี้หมายถึงอะไร” การปลอบใจของหานซานเฉียนไม่ได้ทำให้ความหวาดกลัวของเจี่ยงหลานลดลงเลยสักนิด “เขา” ที่เธอบอก ต้องเป็นเพราะเธอได้ไปทำให้ใครบางคนขุ่นเคืองเข้า เจี่ยงหลานกลัวว่าตัวเองอาจจะทำผิดพลาดเช่นนี้อีกโดยไม่ได้ตั้งใจ หานซานเฉ

หลังจากเหอถิงนั่งลงบนโต๊ะอาหาร แม้ว่าเจี่ยงหลานจะรู้สึกไม่พอใจ แต่ทั้งซูหยิงเซี่ยและซูกั๋วเย่าต่างก็ไม่คัดค้าน เธอจึงไม่สามารถก่อเรื่องตามลำพังได้ อีกอย่าง ท่าทีแข็งกร้าวของหานซานเฉียนก่อนหน้านี้ยังทำให้เธอรู้สึกตกใจไม่หาย เธอจึงไม่กล้าก่อเรื่องมากเกินไป หลังรับประทานอาหารเสร็จ หานซานเฉียนก็จ่ายเงินเดือนล่วงหน้าให้ป้าเหอถิงเป็นจำนวนห้าพันหยวนพอดี เหอถิงรับไว้ด้วยมืออันสั่นเทาแล้วโค้งคำนับซ้ำแล้วซ้ำเล่าเป็นการขอบคุณ ขณะเดียวกัน เจี่ยงหลานก็พาซูหยิงเซี่ยขึ้นไปชั้นสองด้วยท่าทางลับ ๆ ล่อ ๆ “แม่คะ แม่จะทำอะไรน่ะ?” ซูหยิงเซี่ยถามขึ้นด้วยความสงสัย หลังจากที่ถูกแม่ผลักเข้าไปในห้อง “หยิงเซี่ย ในหนังสือรับรองกรรมสิทธิ์ของคฤหาสน์หลังนี้มีชื่อลูกหรือเปล่า?” เจี่ยงหลานเอ่ยถาม เรื่องซื้อคฤหาสน์ ซูหยิงเซี่ยก็ยังไม่เคยรู้มาก่อน จึงย่อมไม่มีชื่อของเธอแน่นอน “ไม่มีนะคะ ทำไมเหรอคะแม่?” ซูหยิงเซี่ยมองแม่ของเธอด้วยความงุนงง “นี่ลูกไม่เฉลียวใจเลยเหรอ จะไม่มีชื่อของลูกได้ยังไง ลูกต้องหาเวลาให้หานซานเฉียนไปจัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อย โอนกรรมสิทธิ์คฤหาสน์นี้ให้เป็นชื่อของลูกไปเลยยิ่งดี” เจี่ยงหล

“ไห่เฉา นายช่วยฉันสืบไปถึงไหนแล้ว ได้ข้อมูลอะไรบ้างไหม?” ซูอี้หานถาม ซูไห่เฉาต้องการใช้เรื่องนี้มาคลี่คลายสถานการณ์ในบริษัทเช่นกัน แต่ก็ไม่ได้ข่าวอะไรเลยแม้แต่น้อย ในเมืองหยุนเฉิงไม่มีตระกูลหานที่มีอิทธิพลเช่นนี้ แต่นอกเมืองหยุนเฉิง คนแซ่หานนั้นมีจำนวนมากเกินไป จนเหมือนงมเข็มในมหาสมุทร “เรื่องนี้ค่อนข้างสืบหาลำบาก แต่เธอไม่ต้องกังวล ฉันจะพยายามทำให้ถึงที่สุด” ซูไห่เฉากล่าว “ถ้าฉันได้แต่งงานแล้ว ฉันจะเหยียบซูหยิงเซี่ยให้มิดจมดินเลยคอยดูสิ” ซูอี้หานกัดฟันพูด “ฉันสงสัยว่าสินสอดนี้อาจจะเกี่ยวข้องกับตระกูลหาน เธออาจจะโชคดีจริง ๆ ก็ได้” ซูไห่เฉากล่าวพร้อมกับยิ้มออกมา ซูอี้หานลูบหน้าตัวเองพร้อมกับพูดอย่างภาคภูมิใจว่า “แน่นอนสิ ฉันมีใบหน้าที่เหมือนจะได้แต่งงานกับตระกูลเศรษฐี” ซูหยิงเซี่ยมาถึงห้องทำงานได้ไม่นาน หญิงชราก็โทรศัพท์มาหาเธออีกครั้งดั่งเช่นทุกวัน “สวัสดีค่ะ คุณย่า” “เป็นยังไงบ้าง? ยังไม่ได้เจอจงเหลียงอีกเหรอ?” หลายวันที่ผ่านมานี้หญิงชรารู้สึกหมดแรงทั้งกายและใจ จนกินไม่ได้นอนไม่หลับ เธออยากให้โลกนี้มียารักษาอาการเสียใจทีหลังเหลือเกิน พอคิดว่าจะไม่มีความร่วมมือกับบริษัท

“เรื่องคราวก่อนฉันไม่ได้ติดใจเอาความ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะยอมให้นายทำอะไรก็ได้ ขาทั้งสองนี้คือบทเรียนสำหรับนาย ถ้ายังอยากจะมีชีวิตอยู่ ต่อไปก็อยู่ให้ห่างจากซูหยิงเซี่ยซะ” หานซานเฉียนก้มลงมองหยางเผิงพร้อมกับพูดอย่างเย็นชา “ถุย” หยางเผิงถ่มน้ำลายลงพื้นแล้วพูดอย่างเหยียดหยามว่า “แกคิดว่าแกเป็นใคร ฉันจะแก้แค้นคืนเป็นสองเท่า” หานซานเฉียนยกเท้าขึ้นเหยียบเข้าไปที่ใบหน้าของหยางเผิง แล้วพูดด้วยสายตาดุจคบเพลิงว่า “ฉันจะเตือนนายเป็นครั้งสุดท้าย ไม่อย่างนั้นตระกูลหยางทั้งหมดจะถูกฝังลงไปพร้อมกับนายด้วย” จากนั้นหานซานเฉียนก็หันไปพูดกับหลินหย่งว่า “โยนมันออกไป” หยางเผิงถูกจับโยนออกไปทางประตูไนท์คลับเมจิกซิตี้ราวกับสุนัขจรจัด ขาทั้งสองเจ็บปวดจนไร้ความรู้สึก ผู้คนที่เดินผ่านไปมาต่างพากันเหลือบมอง แต่ไม่มีใครกล้าเข้ามายุ่ง “เกิดอะไรขึ้นกับม่อหยาง?” หานซานเฉียนถามหลิ่นหย่ง “ช่วงนี้พี่ใหญ่ม่อมีปัญหากับคนที่สนามมวยใต้ดินครับ ได้ข่าวว่าถูกเอาเปรียบไม่น้อย” หลินหย่งรายงาน “สนามมวย? เจ้าของสนามมวยในเมืองหยุนเฉิงน่าจะชื่อเย่เฟยใช่ไหม?” หานซานเฉียนเอ่ยถาม “ในเมืองหยุนเฉิงมีสนามมวยใต้ดิน ทั้งส