หลังจากที่หานซานเฉียนเห็นแบบนั้น จิตใจของเขาก็เต็มไปด้วยคำถาม เขาเคยพบกับกอริลล่า ถึงจะอธิบายไม่ได้ว่าทำไมมันถึงวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว แต่มันก็ไม่ได้เชื่องขนาดนี้ และไม่ต้องพูดถึงกิ้งก่ายักษ์เลย มันอยากจะจับพวกเขากินตั้งแต่เจอกันด้วยซ้ำ แต่ในเวลานี้พวกมันจะมีสีหน้าอ่อนโยนและก้มหัวลงแบบนี้ได้ยังไงกัน“เกิดอะไรขึ้น?” หานซานเฉียนพูดด้วยความตกใจเจียงหยิงหยิงก็มีสีหน้าสับสนเช่นกัน สิ่งมีชีวิตดุร้ายเหล่านี้เป็นสิ่งที่สร้างพื้นดินที่เต็มไปด้วยโครงกระดูก ตอนนี้พวกมันปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าพวกเขาแล้ว แต่ทำไมพวกมันถึงไม่โจมตีล่ะ?“พี่ซานเฉียน พวกมันมองไม่เห็นเรางั้นเหรอ?” เจียงหยิงหยิงพูดเสียงเบา คำพูดไร้สาระนี้ทำให้หานซานเฉียนหัวเราะ ถึงจะอยากปลอบใจตัวเอง ก็ไม่จำเป็นต้องพูดเรื่องตลกแบบนี้ มองไม่เห็นแต่กลับมาอยู่ตรงหน้า นี่ไม่ใช่เรื่องไร้สาระไม่ใช่หรือไง?“หยิงหยิง หลังจากที่ออกไปจากที่นี่ได้แล้ว พี่ซานเฉียนคนนี้จะหาโรงพยาบาลให้เธอไปตรวจเช็กสมอง” หานซานเฉียนล้อเลียนเจียงหยิงหยิง ในขณะที่กำลังเผชิญกับปัญหาเจียงหยิงหยิงแลบลิ้นด้วยสีหน้าเขินอายในเวลานี้หานซานเฉียนพบว่างูสีขาวตัวน้อยพันอยู่ร
อ่านเพิ่มเติม