All Chapters of ลูกเขยฟ้าประทาน: Chapter 1261 - Chapter 1270

เมื่อจงเทียนอียืนอยู่ที่ประตู และเตรียมที่จะเปิดออก ตระกูลจงก็คุกเข่าลงบนพื้นทีละคน นี่เป็นวิธีเดียวที่พวกเขาสามารถเผชิญหน้ากับหานซานเฉียนได้ เพราะไม่มีใครอยากตาย และไม่มีใครอยากมีปัญหากับหานซานเฉียนเมื่อเห็นฉากนี้ จงหมิงกั๋วก็หมดหวังมากยิ่งขึ้นหลังจากผ่านไปหลายปี ในที่สุดตระกูลจงก็รอจนกระทั่งตระกูลหานตกต่ำ จงหมิงกั๋วเคยคิดว่าตระกูลจงสามารถเหยียบตระกูลหานและก้าวขึ้นสู่อำนาจได้ แต่ความฝันนี้อยู่ได้ไม่นาน หลังจากที่หานซานเฉียนกลับมาที่เหยียนจิงความใฝ่ฝันก็แตกสลายทั้งหมดนี้เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วจนจงหมิงกั๋วรู้สึกเหมือนว่าเขามีความฝันอันแสนหวาน และในที่สุดก็ตื่นขึ้นมาเพื่อเผชิญกับความเป็นจริงจงหมิงกั๋วไม่เต็มใจมาก เขาไม่เต็มใจที่จะยอมรับว่าตระกูลจงไม่สามารถขึ้นสู่อำนาจได้ แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็ต้องเผชิญกับความจริงที่ว่าหานซานเฉียนสามารถเอาชนะสมาคมศิลปะการต่อสู้ได้ นี่คือสิ่งที่ไม่มีตระกูลขุนนางคนไหนทำได้ การก้มหัวให้กับตระกูลหานจึงเป็นเรื่องที่สมเหตุสมผลรอยยิ้มอันขมขื่นปรากฏขึ้นบนใบหน้าของจงหมิงกั๋ว บางทีนี่อาจเป็นชะตากรรมของตระกูลจงสินะแม้ว่าจงเทียนอีจะยอดเยี่ยม แต่เขาก็ไม่ได้เก

ขณะที่ทุกคนในเหยียนจิงกำลังรอคอยการเคลื่อนไหวครั้งต่อไปของหานซานเฉียน ก็มีข่าวที่ฮือฮาอีกเรื่องที่แพร่กระจายไปทั่วเหยียนจิง หานซานเฉียนออกจากเหยียนจิง และกลับไปที่หยุนเฉิงการจากไปอย่างกะทันหันทำให้ทุกคนในเหยียนจิงไม่ทันตั้งตัว ในมุมมองของพวกเขา หลังจากที่หานซานเฉียนก่อตั้งอำนาจแล้ว เขาควรปรับปรุงสถานะและความแข็งแกร่งของตระกูลหานในโลกธุรกิจด้วยอิทธิพล และการปราบปรามในปัจจุบันของเขาเป็นเรื่องง่ายที่จะทำสิ่งนี้ แต่เขากลับจากไป สิ่งนี้จึงทำให้ผู้คนรู้สึกสับสนต่อมาไม่นานก็มีข่าวไม่น่าเชื่อเผยแพร่ออกมาหานซานเฉียนทิ้งตระกูลหานไว้ในมือของจงเหลียงและฉินหลิน และดูเหมือนว่าเขาจะไม่กลับมาเหยียนจิงอีก ซึ่งนั่นยิ่งทำให้ทุกคนยิ่งงงเข้าไปใหญ่ ทุกคนต่างก็ปรารถนาในการครอบครองอำนาจและสิทธิ์ของตระกูลหานในเหยียนจิง แต่หานซานเฉียนดูเหมือนจะเพิกเฉย กล่าวได้ว่าสิทธิ์ดังกล่าวไม่อยู่ในสายตาของเขาเลยด้วยซ้ำ “หานซานเฉียนเป็นคนแบบไหนกันแน่ ถึงได้จากไปในสถานการณ์แบบนี้”“ได้ยินมาว่าเขาไปหยุนเฉิงเพราะภรรยาของเขา หานซานเฉียนเป็นคนที่มีความภักดีมาก ในสายตาของเขา พลังและอำนาจเทียบไม่กับซูหยิงเซี่ยไม่ได้เลย

สุดท้ายตระกูลเทียนก็ไม่ได้แขวนบทกลอนคู่ที่หานซานเฉียนเป็นคนเขียน แต่เอาบทกลอนไปใส่กรอบและวางไว้ในที่ที่เห็นได้ชัดในห้องนั่งเล่น ในความคิดของเทียนฉางเฉิง คุณค่าของบทกลอนคู่นี้ไม่ธรรมดา หากเอามันไปใช้ ก็คงจะน่าเสียดายที่ต้องโดนแดดโดนฝน และเทียนฉางเฉิงก็มีความรู้สึกว่าของแบบนี้จะมีคุณค่ามากขึ้นในอนาคต และสามารถรวบรวมเป็นมรดกตกทอดของตระกูลได้อย่างแน่นอน ในวันส่งท้ายปีเก่า ทุกคนในครอบครัวร่วมกันทำอาหารเย็นในวันส่งท้ายปีเก่า แม้แต่ซูหยิงเซี่ยผู้หญิงที่ทำอาหารไม่เป็นก็ยังช่วยอยู่ในครัว ในขณะที่ผู้ชายหลายคนดูทีวีและดื่มชากันในห้องนั่งเล่น เพลิดเพลินกับความผ่อนคลายที่มีมาเพียงปีละครั้งเท่านั้นม่อหยาง หลินหย่ง และฉีฮู่ก็มาที่คฤหาสน์ใจกลางภูเขาเช่นกัน หานซานเฉียนเป็นคนเรียกคนขี้เหงาเหล่านี้มาเอง เพราะยิ่งคนเยอะก็จะยิ่งครึกครื้น หากให้พวกเขาอยู่แต่ในคลับเมจิกซิตี้ มันก็จะดูหดหู่เกินไปหน่อยเมื่อถึงเวลาอาหารค่ำวันส่งท้ายปีเก่า ทั้งครอบครัวก็นั่งรวมกันเต็มพื้นที่ กินอาหารอร่อย กำลังดูงานกาล่า และพูดคุยสัพเพเหระกัน ดูเหมือนจะมีช่วงเวลาที่วิเศษมาก แม้แต่หานเนี่ยนก็ดูเหมือนจะรู้สึกถึงบรรยากาศที่มี

หลังจากทำอาหารเช้าเสร็จ ซูหยิงเซี่ยก็เฝ้าดูหานซานเฉียนกินมันด้วยสีหน้ากังวล เขาดูอร่อยมาก กินจนเต็มปากไปหมด และชมซูหยิงเซี่ยไม่หยุดปาก จึงทำให้เธอโล่งใจเล็กน้อยหลังทานอาหารเช้าเสร็จ หานซานเฉียนก็ออกจากคฤหาสน์ใจกลางภูเขา โดยมีทุกคนในครอบครัวออกมาส่ง การจากลาครั้งนี้ไม่มีใครรู้ว่าจะได้พบกันอีกเมื่อไหร่เมื่อซูหยิงเซี่ยกลับบ้านทั้งน้ำตา เธอก็ลองทานอาหารเช้าที่เธอทำ แล้วน้ำตาไหลออกมาไม่หยุดสำหรับซูหยิงเซี่ยซึ่งไม่ได้ทำอาหารบ่อย ๆ เห็นได้ชัดว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะทำอาหารออกมาได้อร่อย แต่หานซานเฉียนก็ยังคงกินอาหารที่เค็มเกินกว่าจะกลืนลงไปได้ ซึ่งทำให้ซูหยิงเซี่ยรู้สึกซาบซึ้งจนหยุดร้องไห้ไม่ได้ที่ประตูของโครงการคฤหาสน์เขาหยุนติง หานซานเฉียนและเจียงหยิงหยิงก็ขึ้นรถที่อี้เหล่าเตรียมไว้“ในเมื่อกำลังจะไปเทียนฉี งั้นฉันก็จะแนะนำเทียนฉีให้พวกนายรู้จักสักหน่อย” หลังจากขึ้นรถแล้ว อี้เหล่าพูดกับหานซานเฉียนหานซานเฉียนพยักหน้า นี่คือสิ่งที่เขาสงสัยมานานแล้ว"การดำรงอยู่ของเทียนฉี มีไว้เพื่อภารกิจพิเศษ ภารกิจนี้นายจะได้รู้ทีหลัง ตอนนี้ยังไม่พูดถึง สิ่งที่ฉันจะบอกนายก็คือ ในเทียนฉีมีการแบ่งระดั

“อีกอย่างการท้าทายระดับฮวงในปีนี้ก็ยังโหดร้ายที่สุด มีผู้คนเข้าร่วมจำนวนมาก มันไม่ง่ายเลยที่จะต่อสู้เพื่อเอาชีวิตรอด” กงเทียนไม่ได้สงบเท่าจวงถาง เมื่อเห็นว่าหานซานเฉียนทำสีหน้าดูถูกระดับฮวง เขาจึงพูดขึ้นอย่างไม่ค่อยพอใจ เมื่อหานซานเฉียนเผชิญกับคำเตือนของทั้งสอง เขาก็ไม่ได้สนใจ แต่พยักหน้าแล้วพูดว่า "ขอบคุณสำหรับคำเตือน แต่ในเมื่อผมมาที่นี่แล้ว จะไม่มีวันอยู่ที่นี่ไปตลอดแน่นอน"ต่อมาฟางจ้านก็พาหานซานเฉียนไปยังสถานที่พักผ่อน เนื่องจากในเทียนฉีมีผู้ชายจำนวนมากกว่า ผู้หญิงจึงดูสะดุดตาเป็นพิเศษ คนเหล่านั้นต่างก็จับจ้องเจียงหยิงหยิง ในโลกภายนอกรูปร่างหน้าตาของเจียงหยิงหยิงไม่ได้โดดเด่นมาก แต่เธอก็ถือว่าไม่เลวในหมู่เด็กผู้หญิงธรรมดา สำหรับเทียนฉีรูปร่างหน้าตาของเธอเป็นความงามชั้นยอดอย่างแน่นอน และเพื่อป้องกันไม่ให้พวกผีทะเลมีโอกาส หานซานเฉียนจึงขอให้ฟางจ้านจัดห้องนอนให้สองห้อง“อาจารย์ ผู้ชายคนนี้ดูถูกระดับฮวง ผมอยากจะเห็นเขาพ่ายแพ้ในการแข่งขันนัก” กงเทียนพูดผ่านไรฟันหลังจากที่หานซานเฉียนเดินจากไปจวงถางส่ายหัวเบาแล้วพูดว่า "เกรงว่าจะไม่มีโอกาสนั้นน่ะสิ"“อาจารย์หมายความว่ายังไงครับ