บททั้งหมดของ ลูกเขยฟ้าประทาน: บทที่ 1011 - บทที่ 1020

“คนผิวสีอย่างนายมีคำพูดที่น่าสนใจคล้ายกับคน ๆ นึงที่ฉันรู้จักจริง ๆ พูดโม้แบบนี้ รอฉันหักมือหักเท้านายก่อนเถอะ แล้วมาดูกันว่านายจะกล้าหยิ่งยโสแบบนี้อีกไหม” โยวหลี่พูดพร้อมเยาะเย้ยหานซานเฉียนลุกโชนด้วยความโกรธ คำพูดเหยียดสีผิวเช่นนี้ไม่ใช่สิ่งที่เขาจะยอมทนได้ตลอดเวลาที่ผ่านมา หานซานเฉียนภูมิใจที่ได้เป็นคนจีน เป็นลูกหลานแห่งแดนมังกร เขาไม่สามารถยอมรับการดูถูกจากคนพวกนี้ได้"จะดูถูกฉันก็ไม่ว่า แต่อย่ามาดูถูกประเทศบ้านเกิดของฉัน" หานซานเฉียนตะโกนอย่างรุนแรง และเริ่มเคลื่อนไหวโจมตีเมื่อนักโทษคนอื่น ๆ ที่เฝ้าดูการต่อสู้เห็นภาพนี้ต่างก็แสดงสีหน้าดูถูก“ผู้ชายคนนี้รนหาที่ตายจริง ๆ กล้าดียังไงถึงได้โจมตีโยวหลี่”“ดูเหมือนว่าเขารอความตายไม่ไหว รู้ว่าตัวเองไม่สามารถเอาชนะโยวหลี่ได้ จึงไม่อยากทรมานไปมากกว่านี้ล่ะมั้ง”“โยวหลี่เคยฆ่าคนมาแล้วครั้งนึง บางทีเขาคงไม่กลัวที่จะฆ่าใครอีก ผู้ชายคนนี้น่าสงสารจริง ๆ เพิ่งมาก็ต้องมาจบชีวิตซะแล้ว”“ดีจริง ๆ ที่จะได้เห็นวิธีการฆ่าของโยวหลี่อีกครั้ง บางทีโยวหลี่อาจจะฆ่าผู้หญิงคนนั้นในสังเวียนด้วยก็ได้ วันนี้พวกเราจะได้เห็นอะไรดี ๆ แน่”กวานหยงถอนหายใ

"พี่ชาย ขอโทษครับพี่ ที่ผมพูดเมื่อกี้แค่ล้อเล่น อย่าติดใจเอาความเลยนะ" โยวหลี่พูดกับหานซานเฉียนขณะวิ่งหนีไปรอบ ๆหานซานเฉียนไม่คิดว่าโยวหลี่จะยอมแพ้จริง ๆ ผู้ชายคนนี้แค่ต้องการเวลาเตรียมตัว และหาโอกาสโต้กลับเท่านั้น“ราคาที่นายจ่ายมันยังไม่พอ แม้ว่านายจะแค่พูดเล่น ฉันก็จะไม่ปล่อยนายไป” หานซานเฉียนพูดเสียงเย็นในแง่ของความเร็ว โยวหลี่นั้นด้อยกว่าหานซานเฉียนอย่างแน่นอน แต่หานซานเฉียนไม่สามารถระเบิดพลังมากเกินไปในระหว่างการเคลื่อนไหวได้ ดังนั้นความบาดเจ็บที่เขาสามารถสร้างให้กับโยวหลี่จึงมีขีดจำกัดแต่หานซานเฉียนก็ค้นพบว่าโยวหลี่ไม่ได้แข็งแรงอย่างที่เขาคิด โดยเฉพาะอย่างยิ่งเท้าของผู้ชายคนนี้ไม่ได้เหมือนคนเก่งกาจอะไรเลย และท่าทางการหลบหนีของเขาก็ดูเงอะงะมากถ้าเขาคือคนที่แข็งแกร่งที่สุดในเรือนจำตี้ซิน เขาก็คงไม่คู่ควรกับความกลัวของหานซานเฉียนเลยสักนิดทันใดนั้น หานซานเฉียนก็หยุดการไล่ตามโยวหลี่นึกดีใจ นี่คือโอกาสที่เขารอคอยที่จะสู้กลับตอนนั้นเอง หานซานเฉียนก็ตัวสั่นและคุกเข่าลงบนพื้นราวกับว่าเขาถูกโจมตีจากภายนอกภาพนี้ทำให้ทุกคนแปลกใจ เมื่อกี้ยังดี ๆ อยู่เลยทำไมจู่ ๆ ถึงได้คุกเข่

แต่ในเวลานี้ แรงมหาศาลจากกำปั้นทำให้แรงต้านจากร่างกายของโยวหลี่ถูกปิดกั้นในทันที และมีแนวโน้มที่จะบังคับให้ถอยหลังในขณะนี้ ในสายตาของทุกคนหานซานเฉียนจะต้องตายแน่ ๆ แต่มีเพียงโยวหลี่ที่อยู่ตรงกลางของเกมเท่านั้นที่รู้ว่าแรงของเขาสู้หานซานเฉียนไม่ได้ และอีกไม่นานเขาจะโดนการโจมตีที่รุนแรงกว่านี้เวลาฟื้นตัวของเขาเร็วมากจริงๆ !นี่เป็นครั้งแรกที่โยวหลี่รู้สึกว่าหัวใจของเขาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกเป็นครั้งแรกที่รู้สึกถึงวิกฤตที่เกิดจากความแข็งแกร่งไม่เพียงพอที่เรือนจำตี้ซิน โยวหลี่ถูกขังอยู่ที่นี่ในฐานะผู้แข็งแกร่งมานานเกือบสิบปี และไม่เคยมีใครเป็นคู่ต่อสู้ของเขาได้แต่วันนี้ มันกลับตกไปอยู่ในมือของชายผิวเหลือง“ไม่นะ” โยวหลี่ร้องขอความเมตตาก่อนที่การโจมตีของหานซานเฉียนจะมาถึงสองคำนี้ทำให้นักโทษที่กำลังดูการต่อสู้อยู่งุนงง เห็นได้ชัดว่าโยวหลี่กำลังจะชนะ แล้วทำไมเขาถึงพูดว่า 'ไม่นะ' ล่ะ？“โยวหลี่พูดอะไรน่ะ”“หรือว่าเขาไม่อยากฆ่าเด็กคนนี้เร็ว ๆ เหรอ?”“หรือว่าเขาถูกขังนานเกินไป จนไม่กล้าฆ่าคนแล้ว?”ขณะที่ทุกคนกำลังงงงวย ข้อเท็จจริงก็ปรากฏต่อหน้าพวกเขาร่างกายของโยวหลี่บินกลั

เหตุการณ์แบบนี้เคยเกิดขึ้นหลายครั้ง ดังนั้นตี้สู่จึงไม่ได้แปลกใจอะไรในหนึ่งวันจะเกิดเหตุการณ์คล้ายแผ่นดินไหวเล็ก ๆ แบบนี้หลายครั้ง และเพราะเกิดเหตุการณ์แผ่นดินไหวเช่นนี้ ทำให้ตี้สู่แน่ใจมากขึ้นว่าเรือนจำตี้ซินอยู่ใจกลางโลกจริงๆ อย่างไรก็ตาม มันเป็นเรื่องที่น่าตกใจมากที่สามารถสร้างอาคารขนาดใหญ่ไว้ใต้ดินแบบนี้ได้ จนถึงตอนนี้ เขาก็ยังไม่รู้ว่าที่นี่มีขนาดใหญ่แค่ไหนกันแน่ห้องนักโทษอีกคน หานซานเฉียนขมวดคิ้ว ในความมืดเขารู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือนแบบนี้หลายครั้งแล้ว ตอนแรกเขาก็คิดว่ามันน่าจะเกิดจากแผ่นดินไหว แต่เมื่อเขาลองพิจารณาดูดี ๆ ก็พบว่ามันดูไม่ค่อยเหมือนแผ่นดินไหวสักเท่าไหร่ แต่หานซานเฉียนก็ไม่แน่ใจว่าการสั่นสะเทือนแบบนี้เกิดจากอะไรในพื้นที่พิเศษของเรือนจำตี้ซิน โยวหลี่ที่ถูกทุบตีจนเกือบตายกึ่งนอนกึ่งนั่งอยู่บนพื้น มีลำแสงที่แข็งแกร่งอยู่ตรงหน้าเขา และมีคน ๆ ​​หนึ่งนั่งอยู่ใต้ลำแสงนั้น เพราะแสงนั้นมันแยงตาจนเกินไป ทำให้เขาไม่สามารถมองคนตรงหน้าชัด ๆ ได้แต่โยวหลี่รู้ว่าบุคคลนี้คือคนที่มีอำนาจสูงสุดในเรือนจำตี้ซิน และเขาเป็นคนที่มีสิทธิ์ปล่อยโยวหลี่ออกไปจากห้องคุมขัง เพื่อให้ต่อสู้

"ถ้านายกลัว ก็รีบไสหัวไปซะ" ตี้สู่กล่าวเมื่อเห็นหานซานเฉียนใกล้เข้ามามากขึ้น กวานหยงก็กลัวจนแทบบ้า หลังจากปล่อยตี้สู่แล้ว เขาก็วิ่งหนีไปไม่แม้แต่จะหันกลับมามอง เมื่อหานซานเฉียนเดินมาหาตี้สู่ ตี้สู่ทำได้เพียงเงยหน้าขึ้นมองเขา ด้วยความต่างระหว่างส่วนสูงนี้ ทำให้ตี้สู่รู้สึกคุ้นเคยมากหลังจากรออยู่นานแต่อีกฝ่ายก็ยังไม่พูดอะไร ตี้สู่จึงถามขึ้นก่อนอย่างไม่มีทางเลือก "ครั้งก่อนที่สังเวียน คุณก็มองผมแบบนี้ เรารู้จักกันมาก่อนหรือเปล่า?"ไม่มีการตอบสนองจากอีกฝ่าย แต่ดวงตาเย็นชาคู่นั้นทำให้ตี้สู่รู้สึกกลัวจับใจ ราวกับว่าเขาถูกห้อมล้อมไปด้วยอากาศเย็นจนเขารู้สึกหนาวสั่นไปถึงแผ่นหลัง“คุณ...คุณจะทำอะไร” ตี้สู่พูดตะกุกตะกัก เขากลัวจนสุดขีด“นายรู้จักสถานที่นี้มากน้อยแค่ไหน” หานซานเฉียนถามนิ่ง ๆเสียงนี้คุ้นมาก คุ้นเสียจนตี้สู่รู้สึกว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาคือหานซานเฉียนแต่เขาก็รู้ว่านี่ไม่ใช่หานซานเฉียนหานซานเฉียนไม่มีทางมาปรากฏตัวที่เรือนจำตี้ซิน และยิ่งเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะมีทักษะที่ทรงพลังเช่นนี้"ไม่ ไม่มาก ที่นี่เป็นสถานที่ลึกลับ และไม่ใช่แค่ผมเท่านั้น ความเข้าใจเกี่ยวกับเรือนจ