บททั้งหมดของ ใต้หล้าสยบรัก: บทที่ 701 - บทที่ 710

หยวนชิงหลิงจึงถามไปต่อว่า "มีหน้าต่างปิดตายในห้องของโม่โม่คนนั้นหรือไม่?"โม่โม่เอ่ยว่า “มีเพคะ”“ท่านแน่ใจนะ?”โม่โม่พูดว่า "แน่เพคะ ไม่ใช่แค่นางเท่านั้น หน้าต่างในห้องเดิมของข้าก็ปิดสนิท ช่องหน้าต่างนี้ไม่มีบานหน้าต่าง ในฤดูหนาวลมพัดแรงมาก หนาวยิ่งนัก"“ไม่มีบานหน้าต่าง ถ้าฝนตกลงมาเล่า?” หยวนชิงหลิงผงะไป นางไม่เคยเห็นห้องที่โม่โม่อาศัยอยู่ในวังจริง ๆ จึงไม่รู้ว่ามันหน้าตาเป็นอย่างไรโม่โม่ยิ้มแล้วพูดว่า "ฝนไม่สาดหรอกเพคะ หน้าต่างบานเล็กมีขนาดสองรูเท่ากำปั้น แถมมีเฉลียงข้างนอก หน้าต่างก็สูง ฝนไม่สาดเป็นแน่" หยวนชิงหลิงพูดอย่างสงสัย "แปลก ถ้าหน้าต่างบานอื่นถูกปิดด้วย และจุดเตาในฤดูหนาวแบบนี้ ก็มีโอกาสที่จะถูกพิษได้มาก"นางข้าหลวงสี่โบกมือ "พระชายา พวกนางจะไปหาถ่านมาจากไหน แม้ว่าเจ้านายจะให้รางวัล มันก็แค่หนึ่งหรือสองเฉียนต่อเดือน และก็คงทนไม่ได้ที่จะเผาเงินเล่นในคืนเดียว แต่เรื่องการจุดเตาแล้วเป็นพิษนั้น ไม่เคยได้ยินเลย”หยวนชิงหลิงรู้สึกประหลาดใจ จึงพูดไปต่อว่า "ไม่มีถ่าน? แล้วทำไมท่านอ๋องถึงเล่าให้ข้าฟังว่า ตอนที่โม่โม่เสียชีวิต ในห้องก็จุดเตาถ่าน?""บางทีนี่อาจเป็นรางวัลที

อวี่เหวินห่าวถามเจ้าอาวาสว่า อยากจะเข้าวังกับเขาไหม ท่านเจ้าอาวาสกล่าวปฏิเสธ “อาตมาไม่เข้าวัง แต่อาตมาจะเขียนจดหมายฉบับหนึ่งเพื่ออธิบายเกี่ยวกับเรื่องนี้ เพียงแต่ท่านอ๋องต้องเตรียมใจว่า ฝ่าบาทอาจจะไม่อยากรื้อคดีของหลัวกุ้ยผินก็เป็นได้”แววตาของอวี่เหวินห่าวหม่นหมองลง "ข้าเองก็รู้ แต่ก็ต้องลองดู มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับอนาคตของน้องเก้า และชีวิตของทุกคนของตระกูลหลัว ผู้ชายส่วนใหญ่ในตระกูลหลัวถูกส่งไปยังชายแดน ที่ชายแดนยากลำบากนัก มันเป็นเรื่องยากที่จะอยู่รอดเป็นเวลาห้าหรือสิบปี หากไม่รื้อคดี พวกเขาจะไม่มีวันกลับมาที่เมืองหลวงได้อีกตลอดชีวิต และคงตายลงในชายแดนเท่านั้น”แววตาของท่านเจ้าอาวาสเป็นประกาย “ท่านอ๋อง มันเป็นธุระของคนอื่น ทำไมท่านต้องกังวลด้วย?”อวี่เหวินห่าวกล่าวว่า "มีเหตุผลสองประการ ประการแรกคือข้ายังเป็นผู้ว่าการของจวนจิ้งเป่า หากมีคดีที่ตัดสินอย่างไม่ยุติธรรม ข้าก็มิอาจเพิกเฉยได้ ประการที่สองคือข้าต้องการให้ขุนพลหลัวกลับไปที่ที่กององค์รักษ์เงา”“ที่กององค์รักษ์เงาเกิดอะไรขึ้นหรือ?” ท่านเจ้าอาวาสเอ่ยถาม“ข้างในมีคนคิดไม่ซื่อ ไม่จงรักภักดีกับเสด็จปู่”ท่านเจ้าอาวาสตกใจยิ่ง

มหาเสนาบดีฉู่เห็นเขาเป็นแบบนี้ รู้สึกเศร้าใจยิ่งนักในใจเต็มไปด้วยความรู้สึกต่าง ๆ นา ๆ และหันกลับไปตวาดใส่หัวหน้าผู้คุม “เจ้าบ่าวสุนัขนี่ ใครอนุญาตให้เจ้าปฏิบัติกับเขาเช่นนี้? ยังไม่รีบไปหาที่เงียบ ๆ ให้ข้ากับขุนพลหลัวนั่งอีก?”หัวหน้าผู้คุมจะไปรู้ที่ไหนว่าท่านมหาเสนาบดีจะมาเยี่ยมไอคนที่เรียกว่าขอทานถึงคุกใต้ดินกัน?เขากุลีกุจอออกไปหาห้องเล็ก ๆ ด้วยตัวเอง เช็ดถูโต๊ะเก้าอี้จนไม่เห็นฝุ่นสักเม็ด แล้วโค้งตัวเชิญเข้าห้องมหาเสนาบดีฉู่คุยกับขุนพลหลัว “ดื่มสักหน่อยไหม?”แววตาของขุนพลหลัวดูมืดมนและลังเลอยู่สักพัก ก่อนที่จะเดินเข้าไปก่อนอย่างเงียบ ๆหลังจากเข้าห้องมาแล้ว เขาก็ไม่ได้นั่งลงและพูดเหมือนเดิมว่า “ข้าไม่มีหน้าพบท่าน ท่านอย่ามาเลย”มหาเสนาบดีฉู่สั่งให้คนออกไป และปิดประตูลง เขามองขุนพลหลัวและพูดขึ้นว่า “อ๋องฉู่ให้ข้ามาที่นี่”ขุนพลหลัวเงยหน้าขึ้นด้วยความแปลกใจ “อ๋องฉู่?”เขากวักมือเรียก “เจ้านั่งลงก่อน เจ้าค่อย ๆ ฟังข้าพูดดี เรื่องนี้เป็นเรื่องสำคัญ”ขุนพลหลัวเห็นว่าเขาไม่ได้มาทำให้อับอาย จึงนั่งลงและกล่าวก่อนว่า “เรื่องความผิดในครั้งนั้น ข้าควรกล่าวขอโทษท่านอย่างจริงจังก่อน

หยวนชิงหลิงไม่เคยได้ยินพวกนางพี่น้องพูดถึงเรื่องนี้มาก่อน นี่เป็นครั้งแรกที่นางได้ยินเรื่องนี้ นางมองไปที่หยวนหยงอี้ด้วยความรู้สึกอิจฉานิดหน่อย "ต้องใช้ความกล้าหาญอย่างมาก ที่จะละทิ้งทุกสิ่งและเดินทางไปทั่วหล้า เจ้ากล้าหาญมาก”“จริงรึ?” หยวนหยงอี้รู้สึกประหลาดใจมาก “อันที่จริงท่านย่าและคนอื่น ๆ ไม่เห็นด้วยอย่างยิ่ง แต่ข้ายืนกรานจะไปให้ได้ ด้วยคำพูดของพี่หยวน ได้เพิ่มความมั่นใจให้ข้าแล้ว”“ไปเถิด เจ้ายังเยาว์วัย ไปท่องเที่ยวเรียนรู้โลกกว้างเป็นเรื่องดี” หยวนชิงหลิงพูดสนับสนุนในตอนนั้นหยวนหยงอี้ตัดสินแน่ใจอย่างแน่วแน่ว่าจะออกไปท่องโลกกว้าง ให้สมกับที่ไอดอลของตัวเองให้กำลังใจหยวนชิงหลิงไม่รู้เลยว่า การให้กำลังใจกันเช่นนี้จะถูกอ๋องฉีด่าลับหลังไม่หยุดรถม้ามุ่งหน้าไปยังอารามชีหมิงเยว่อากาศหนาวเย็น มีคนไม่กี่คนที่ออกมาเดินบนถนน ลมพัดใบไม้ปลิวไสวไปตามถนนเส้นยาว ธงป้ายของร้านอาหารสะบัดไปตามแรงลม มีคนจากสำนักคุ้มกันขนสินค้าไป หยวนชิงหลิงเลิกม่านขึ้น และมองดูรู้สึกถึงบรรยากาศในยุทธภพเป็นอย่างมากอารามชีหมิงเยว่อยู่นอกเมือง และต้องออกไปนอกประตูเมืองในยุคที่บ้านเมืองสงบสุขและรุ่งเรือง

แม่ชีรีบสั่งให้คนเตรียมเปล เมื่อได้ยินว่าหยวน ชิงหลิงมาที่นี่เพื่อจุดธูปถวายเครื่องหอม แม่ชีชราในชุดสีเทาก้าวไปข้างหน้า และพนมมือขึ้น "นะโมอมิตาพุทธ ประสก ท่านเป็นพระโพธิสัตว์ที่พระพุทธองค์ส่งมาแท้ ๆ โปรดรีบเข้าไปข้างในพักผ่อนก่อนเถิด"หยวนชิงหลิงเองก็อยากพักผ่อนจริง ๆ นางเหนื่อยมากเหลือเกินโม่โม่ชราคนนั้นตกใจ และรีบเดินไปถามอาซื่อว่า “แม่นาง ขอบังอาจถามเจ้าหน่อยว่าฮูหยินของพวกเจ้าคือใคร?”อาซื่อยิ้มและกล่าวว่า “ฮูหยินบอกไม่จำเป็น ดูแลฮูหยินเฒ่าของพวกท่านให้ดี ๆ เถอะนะ”โม่โม่ถอนหายใจและกล่าวว่า “ช่วยเหลือโดยไม่หวังผลตอบแทนใด ๆ ฮูหยินของเจ้าช่างมีจิตใจที่ประเสริฐยิ่งนัก!”แม่ชีชราคนนั้นที่พาหยวนชิงหลิงเข้าไปได้เอ่ยขึ้นว่า "แม่ชีเป็นเจ้าอาวาสของอารามชีหมิงเยว่ ขอบังอาจถามชื่อสกุลของสามีท่านหน่อยได้ไหม?""สามีข้าเป็นคนที่ห้า ดังนั้นเรียกข้าว่าฮูหยินห้าเถอะ" หยวนชิงหลิงไม่รู้จุดประสงค์ที่ไท่ซ่างหวงเรียกนางมาที่นี่ ดังนั้นนางจึงไม่ควรเปิดเผยฐานะของตัวเองง่าย ๆเนื่องจากถังหยางและซูยี่เป็นผู้ชาย พวกเขาเข้าไปที่พระอุโบสถใหญ่ชั้นนอกได้ แต่ไม่สามารถเข้าไปในส่วนของชั้นในได้ แต่ตอนนี้เป็