บททั้งหมดของ คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ!: บทที่ 651 - บทที่ 660

ฌอนเงียบไป ความจริงแล้ว เขาคงนึกถามแบบนั้นเมื่อยังมีสติอยู่ ทว่าในตอนนั้น ความคิดเดียวที่เขาคิดขึ้นมาได้คือให้แคทเธอรีนช่วยเขา เขาไม่ได้คิดถึงโรงพยาบาลเสียด้วยซ้ำ“เป็นไปได้ไหมว่า… นายยังไม่ลืมแคทเธอรีน?”คำพูดของเชสเตอร์ทำให้หัวใจของเขาเต้นแรง “เป็นไปไม่ได้หรอก คนเดียวที่ฉันรักคือซาร่า”“นายรักซาร่า แต่นายกลับสัมผัสแตะต้องเธอไม่ได้” เชสเตอร์เลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัย “ฌอน นายไม่รู้สึกว่ามันแปลก ๆ เลยเหรอ? ตอนที่ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ นายดูหึงหวงนะ ตอนที่นายเห็นแคทเธอรีนกับโจเซฟ ทัลตัน อยู่ด้วยกัน”“ฉันหึงเหรอ?” ฌอนทำท่าราวกับศักดิ์ศรีของเขาถูกบดขยี้ “ฉันไม่ได้หึง ฉันก็แค่ไม่อยากเป็นสามีที่ภรรยาไปคบชู้เท่านั้นเอง”“นายมั่นใจจริง ๆ ใช่ไหมว่านายไม่ได้รักแคทเธอรีนแล้ว? ใครที่นายคิดถึงตอนที่อยู่กับเธอเมื่อคืนนี้?” เชสเตอร์ถามอย่างเฉียบขาดริมฝีปากบางของฌอนขยับ เขารู้สึกถึงความพึงพอใจที่ซ่อนอยู่เมื่อเขานึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน มันเป็นความรู้สึกที่เขาไม่เคยมีกับซาร่า เมื่อสักครู่นี้เขายังอยากจูบแคทเธอรีนตอนที่เขาทานอาหารอยู่ด้วยซ้ำ“เชสเตอร์ ฉันไม่รู้จริง ๆ ว่าเกิดอะไรผิดปกติข

ในตอนนั้นเองซาร่าโกรธมาจนแทบจะกระอักเลือดออกมา แม้กระทั่งดวงตาของเธอยังแดงก่ำไปด้วยความโกรธ“เธอมันหน้าไม่อาย เขาเป็นผู้ชายของฉัน!”เธอควบคุมตัวเองไม่ได้อีกครั้ง แล้วจับใบหน้าของแคทเธอรีน เธออยากทำให้มันเสียโฉมอีกครั้งแคทเธอรีนหลบได้อย่างง่ายดายแล้วปิดจมูกของเธอ “โทษทีนะ แต่เขาเป็นสามีของฉัน อย่ามาโดนตัวฉัน เธอตัวเหม็น”จากนั้น ด้วยท่าทางรังเกียจ เธอก็เดินเข้าลิฟต์ไปแล้วทิ้งให้ซาร่ากรีดร้องอยู่ตามลำพังที่ทางเดินทว่าหลังจากที่ซาร่าโวยวายอยู่ได้ไม่นาน ฌอนก็โทรมา“ซาร่า คุณไปหาแคทเธอรีนแล้วเหรอ?”ซาร่าชะงักนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะเริ่มร้องไห้ออกมา ปฏิกิริยาตอบสนองของเธอเร็วมาก “ฌอนคะฉันขอโทษ ฉันให้คนสืบหาที่อยู่ของแคทเธอรีน ฉันเลยไปหาเธอแต่ฉันเห็นคุณออกมาจากย่านนั้นเมื่อเช้านี้ ฉันรับไม่ได้ที่คุณโกหกฉัน ฉันเลยคุ้มคลั่ง”ขมับของฌอนกระตุกเมื่อได้ยินเสียงผู้หญิงคนนั้นกำลังร้องไห้ความจริงแล้ว ตอนที่เขาได้รับบันทึกเสียงที่แคทเธอรีนส่งมาให้ก่อนหน้านี้ เขาก็รู้สึกตกใจมาก เขาคิดไม่ถึงว่าซาร่าที่ปกติแล้วจะเป็นคนที่อ่อนโยนและเข้าอกเข้าใจจะพูดคำสบถที่หยาบคายไม่น่าฟังเช่นนั้นได้มันทำให้เขา

“คุณเอาแต่พูดว่าฉันทำร้ายซาร่า แต่เป็นคุณต่างหากที่ไม่ควบคุมตัวเอง ฌอน ฮิลล์ ฉันไปตกหลุมรักผู้ชายอย่างคุณได้ยังไง? คุณมันก็เอาแต่โยนความผิดให้คนอื่นตลอด คุณไม่ละอายแก่ใจตัวเองบ้างเหรอ?”ฌอนแทบจะระเบิดด้วยความโกรธไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนดูถูกเขาแบบนี้หรือปาเค้กใส่หัวเขาเขาอยากจะฆ่าเธอเสียเดี๋ยวนี้ ทว่าผู้หญิงคนนั้นร้ายกาจมาก ส่วนที่อ่อนไหวที่สุดของเขาเจ็บปวดมากจนแทบยืนไม่อยู่“ต่อไปก็ช่วยระวังตัวคุณเองเอาไว้ให้ดี แล้วระวังผู้หญิงของคุณด้วย เลิกมาหาฉัน แล้วทุกอย่างจะสงบสุข”แคทเธอรีนผลักเขาออกแล้วเดินถือกระเป๋าออกไป“แคทเธอรีน หยุดเดี๋ยวนี้”เมื่อประตูเปิดออก เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่อยู่ด้านนอกประตูและฝ่ายเลขานุการก็เห็นประธานฮิลล์ผู้เป็นที่กล่าวขานเดินออกมาด้วยความเจ็บปวด ทุกคนแทบจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมา ประธานโจนส์ของพวกเขาไม่เคยแพ้ใครง่าย ๆโดยเฉพาะอย่างยิ่งการที่แคทเธอรีนเดินออกไปโดยไม่หันกลับมามองทำให้ทุกคนอยากจะยกย่องนับถือเธอ...หลังจากผ่านไปมากกว่าสิบนาที ฌอนก็เดินโซซัดโซเซออกจากลิฟต์ เฮดลีย์ที่รออยู่นานแล้ว เห็นหน้าเขาแล้วพูดขึ้นทั้งมองเขาด้วยสายตาแปลก ๆ “คุณชา

“ท่านประธานยูลครับ ผมไม่เข้าใจว่าคุณพูดเรื่องอะไร” วอลเตอร์แสร้งทำเป็นเก็บอารมณ์แล้วพูดขึ้นด้วยใบหน้าขื่นขม “ผมอยู่กับคุณมาเป็นสิบปี แล้วผมก็ซื่อสัตย์กับคุณมาตลอด”“ใช่ค่ะ เป็นสิบปีแล้ว” แคทเธอรีนพยักหน้ารับ “ถึงเงินเดือนตำแหน่งเลขานุการจะแค่ 2 หมื่นดอลล่าร์ต่อเดือน แต่คุณพ่อของฉันก็ให้โบนัสสิ้นปีกับคุณหนึ่งล้านดอลล่าร์เสมอ ท่านยังให้บ้าน รถยนต์ แล้วส่งลูก ๆ ของคุณทั้งสองคนเรียนโรงเรียนที่ดีที่สุด แต่คุณกลับตอบแทนเขาแบบนี้ได้ยังไง วอลเตอร์ คุณปฏิเสธก็ได้ แต่เรามีการบันทึกเอาไว้แล้วว่าคุณวางยาพิษคุณพ่อ คุณอาจจะไม่รู้ แต่เราได้ทำการซ่อนกล้องวงจรปิดเอาไว้ทุกมุมของบ้าน”ใบหน้าของวอลเตอร์เปลี่ยนเป็นซีดเผือด“ฉันจะให้โอกาสคุณเป็นครั้งสุดท้าย ใครเป็นคนสั่งให้คุณทำ?” ดวงตาคู่สวยของแคทเธอรีนเผยความเย็นชาออกมา“ไม่… ไม่มีใครสั่งผม ผมทำของผมเอง” วอลเตอร์พึมพำตอบพลางส่ายหน้า “ผมเกลียดประธานยูล ผม… ผมเกลียดที่เขาที่ขี้เหนียวเงินเดือนทุกปี”“ฉันให้นายในฐานะเลขามามากแล้วนะ นายยังคิดว่ามันน้อยเกินไปอีกเหรอ?” โจเอลโกรธมากจนเขาไอออกมาพลางจับหน้าอก“อย่าโมโหไปเลยค่ะคุณพ่อ คุณพ่อต้องเข้าใจว่าคนบาง

“หุบปาก”ฌอนที่สุภาพและภูมิฐานอยู่เสมอโกรธมากเสียจนพ่นคำหยาบออกมา ไม่หลงเหลือถึงความใจเย็นและการสงบสติอารมณ์เขารู้สึกว่าตั้งแต่แคทเธอรีนกลับมา เขาก็เดือดดาลด้วยความโกรธทุกวัน เขาสงสัยว่าเขาจะมีชีวิตอยู่จนถึงอายุสี่สิบหรือเปล่า “เมื่อตอนบ่ายเธอทำฉันเจ็บแสบมากเลยนะ”“งั้นเหรอ?” แคทเธอรีนมองเขาราวกับจะพูดว่า ‘คุณมันใช้ไม่ได้’ “ใครจะไปคิดล่ะ? คุณออกจะสูงใหญ่ ฉันคิดไม่ถึงว่าบางส่วนของคุณจะอ่อนปวกเปียกแบบนั้น แค่โดนกระแทกเท่านั้นเอง”ฌอนโมโหมาก “กระแทกงั้นเหรอ? ดูก็รู้ว่าเธออยากทำให้ฉันสูญพันธุ์”แคทเธอรีนขมวดคิ้วสวยได้รูปของเธอ “ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ ถ้าสุดท้ายคุณไม่มีลูก ฉันจะรับผิดชอบเอง”ฌอนหัวเราะอย่างประชดประชัน “ฉันดูเหมือนฉันอยากได้ความรับผิดชอบจากเธอหรือไง? ถ้าฉันต้องอยู่กับผู้หญิงร้ายกาจอย่างเธอ ก็มีแต่จะทำให้ฉันหมดอารมณ์เท่านั้นแหละ”แคทเธอรีนกะพริบตาแล้วพูดด้วยใบหน้าไร้เดียงสา “ฉันคิดว่าคุณคงเข้าใจฉันผิด ตอนที่ฉันบอกว่าฉันจะรับผิดชอบ ฉันไม่ได้หมายความว่าฉันจะดูแลคุณให้มีความสุขตลอดชีวิต สิ่งที่ฉันหมายถึงคือ… ฉันจะหาผู้ชายรวย ๆ และยอดเยี่ยมให้ซาร่าเพื่อทำให้เธอมีความสุขไปตลอด