เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 651
บทที่เกี่ยวข้อง
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 652
ฌอนเงียบไป ความจริงแล้ว เขาคงนึกถามแบบนั้นเมื่อยังมีสติอยู่ ทว่าในตอนนั้น ความคิดเดียวที่เขาคิดขึ้นมาได้คือให้แคทเธอรีนช่วยเขา เขาไม่ได้คิดถึงโรงพยาบาลเสียด้วยซ้ำ“เป็นไปได้ไหมว่า… นายยังไม่ลืมแคทเธอรีน?”คำพูดของเชสเตอร์ทำให้หัวใจของเขาเต้นแรง “เป็นไปไม่ได้หรอก คนเดียวที่ฉันรักคือซาร่า”“นายรักซาร่า แต่นายกลับสัมผัสแตะต้องเธอไม่ได้” เชสเตอร์เลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัย “ฌอน นายไม่รู้สึกว่ามันแปลก ๆ เลยเหรอ? ตอนที่ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ นายดูหึงหวงนะ ตอนที่นายเห็นแคทเธอรีนกับโจเซฟ ทัลตัน อยู่ด้วยกัน”“ฉันหึงเหรอ?” ฌอนทำท่าราวกับศักดิ์ศรีของเขาถูกบดขยี้ “ฉันไม่ได้หึง ฉันก็แค่ไม่อยากเป็นสามีที่ภรรยาไปคบชู้เท่านั้นเอง”“นายมั่นใจจริง ๆ ใช่ไหมว่านายไม่ได้รักแคทเธอรีนแล้ว? ใครที่นายคิดถึงตอนที่อยู่กับเธอเมื่อคืนนี้?” เชสเตอร์ถามอย่างเฉียบขาดริมฝีปากบางของฌอนขยับ เขารู้สึกถึงความพึงพอใจที่ซ่อนอยู่เมื่อเขานึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน มันเป็นความรู้สึกที่เขาไม่เคยมีกับซาร่า เมื่อสักครู่นี้เขายังอยากจูบแคทเธอรีนตอนที่เขาทานอาหารอยู่ด้วยซ้ำ“เชสเตอร์ ฉันไม่รู้จริง ๆ ว่าเกิดอะไรผิดปกติข
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 653
เวลา 09:00 น.แคทเธอรีนเพิ่งเปิดประตูเพื่อเตรียมตัวจะออกไปทำงาน เมื่อซาร่าที่ผมเผ้ากระเซอะกระเซิงวิ่งเข้ามาเหมือนคนบ้า“แคทเธอรีน โจนส์ แกมันเพศยาหน้าไม่อาย! แกมันยัยผู้หญิงใจทราม! ยัยจิ้งจอก!” ซาร่ากรีดร้องแล้วตบหน้าแคทเธอรีนทว่า แทนที่จะตบโดนแคทเธอรีน เธอกลับตบโดนถุงขยะในมือของแคทเธอรีนแทน“ฉันให้” แคทเธอรีนโยนถุงขยะใส่เธอพร้อมกับยิ้มออกมา เปลือกผลไม้ เศษกระดาษ และอาหารที่เหลือทิ้งกระเซ็นเต็มทั้งร่างของซาร่าซาร่าแทบจะอาเจียนออกมาเพราะกลิ่นเหม็นที่อบอวลเธอดึงสิ่งพวกนั้นออกมาจากศีรษะของเธอ ทว่าจนแล้วจนรอด เธอก็ยังอดที่จะอาเจียนออกมาด้วยความขยะแขยงไม่ได้ “อาเจียนออกมาทำไมล่ะ? เธอก็เห็นทิชชู่ทั้งหมดนี้แล้วไม่ใช่เหรอ? มันเป็นสิ่งที่ฌอนกับฉันใช้เมื่อคืนนี้”แคทเธอรีนยิ้มออกมาขณะที่เธอทิ้งระเบิดเมื่อสามปีที่แล้ว ซาร่าได้เปลี่ยนชีวิตของเธอให้เหมือนตกนรกทั้งเป็นซาร่าเพียงคนเดียวที่ทำลายเพื่อนและครอบครัวของเธอ ทว่าในตอนนี้ ผู้หญิงที่อยู่ตรงนี้กลับใช้ชีวิตอย่างสุขสบายทุกวันเมื่อเธอเห็นข่าวซาร่ากับฌอน เธอไม่อยากได้อะไรมากเกินไปกว่าการฉีกซาร่าออกจากกันเป็นชิ้น ๆ ด้วยเหตุนี้ เธ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 654
ในตอนนั้นเองซาร่าโกรธมาจนแทบจะกระอักเลือดออกมา แม้กระทั่งดวงตาของเธอยังแดงก่ำไปด้วยความโกรธ“เธอมันหน้าไม่อาย เขาเป็นผู้ชายของฉัน!”เธอควบคุมตัวเองไม่ได้อีกครั้ง แล้วจับใบหน้าของแคทเธอรีน เธออยากทำให้มันเสียโฉมอีกครั้งแคทเธอรีนหลบได้อย่างง่ายดายแล้วปิดจมูกของเธอ “โทษทีนะ แต่เขาเป็นสามีของฉัน อย่ามาโดนตัวฉัน เธอตัวเหม็น”จากนั้น ด้วยท่าทางรังเกียจ เธอก็เดินเข้าลิฟต์ไปแล้วทิ้งให้ซาร่ากรีดร้องอยู่ตามลำพังที่ทางเดินทว่าหลังจากที่ซาร่าโวยวายอยู่ได้ไม่นาน ฌอนก็โทรมา“ซาร่า คุณไปหาแคทเธอรีนแล้วเหรอ?”ซาร่าชะงักนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะเริ่มร้องไห้ออกมา ปฏิกิริยาตอบสนองของเธอเร็วมาก “ฌอนคะฉันขอโทษ ฉันให้คนสืบหาที่อยู่ของแคทเธอรีน ฉันเลยไปหาเธอแต่ฉันเห็นคุณออกมาจากย่านนั้นเมื่อเช้านี้ ฉันรับไม่ได้ที่คุณโกหกฉัน ฉันเลยคุ้มคลั่ง”ขมับของฌอนกระตุกเมื่อได้ยินเสียงผู้หญิงคนนั้นกำลังร้องไห้ความจริงแล้ว ตอนที่เขาได้รับบันทึกเสียงที่แคทเธอรีนส่งมาให้ก่อนหน้านี้ เขาก็รู้สึกตกใจมาก เขาคิดไม่ถึงว่าซาร่าที่ปกติแล้วจะเป็นคนที่อ่อนโยนและเข้าอกเข้าใจจะพูดคำสบถที่หยาบคายไม่น่าฟังเช่นนั้นได้มันทำให้เขา
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 655
คนที่อยู่ปลายสายหัวเราะขึ้นทันที “ในที่สุดผมก็ไม่ต้องคอยตามเฝ้าเจ้าชั่วลูซิเฟอร์นั่นทุกวันสักที”“นายได้พักวันนึง”เวลา 17:00 น. ขณะที่แคทเธอรีนเก็บของเตรียมตัวกลับ จู่ ๆ ก็เกิดความวุ่นวายขึ้นที่ด้านนอก“ประธานฮิลล์ คุณเข้าไปไม่ได้”ด้วยเสียงปัง ประตูห้องทำงานก็เปิดออกอย่างแรง แล้วฌอนก็บุกเข้ามาด้วยท่าทางเย็นชาและโกรธจัดเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่อยู่ข้างหลังหลายคนพูดขึ้นด้วยความตระหนก “เราขอโทษครับประธานโจนส์ เขายืนกรานที่จะบุกเข้ามาให้ได้ พวกเราห้ามเขาไม่ได้เลยครับ”“ไม่เป็นไรค่ะ พวกคุณออกไปได้แล้ว” แคทเธอรีนโบกมือ เธอทราบดีว่าฌอนมีฝีมือแค่ไหน มีคนไม่มากนักที่จะรับมือกับทักษะพิเศษของเขาได้ทว่าทันทีที่เธอจะพูดขึ้น ฌอนก็ก้าวเข้ามาคว้าคอเสื้อของเธอ จากนั้นเขาก็ดึงเธอขึ้นราวกับเธอเป็นเด็กตัวเล็ก ๆ ทั้งน้ำเสียงและแววตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ“แคทเธอรีน โจนส์ เธอกล้ามากนะ กล้าดียังไงไปทำร้ายซาร่า? เธอลืมคำเตือนที่ฉันพูดเอาไว้เมื่อเช้านี้แล้วหรือไง? ทำไมเธอถึงทำร้ายซาร่าซ้ำแล้วซ้ำเล่าแล้วก้าวล้ำเส้น?”แคทเธอรีนเอียงศีรษะอย่างใจเย็น “ฉันไม่ได้ส่งเสียงที่บันทึกไว้ไปให้คุณเหรอคะ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 656
“คุณเอาแต่พูดว่าฉันทำร้ายซาร่า แต่เป็นคุณต่างหากที่ไม่ควบคุมตัวเอง ฌอน ฮิลล์ ฉันไปตกหลุมรักผู้ชายอย่างคุณได้ยังไง? คุณมันก็เอาแต่โยนความผิดให้คนอื่นตลอด คุณไม่ละอายแก่ใจตัวเองบ้างเหรอ?”ฌอนแทบจะระเบิดด้วยความโกรธไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนดูถูกเขาแบบนี้หรือปาเค้กใส่หัวเขาเขาอยากจะฆ่าเธอเสียเดี๋ยวนี้ ทว่าผู้หญิงคนนั้นร้ายกาจมาก ส่วนที่อ่อนไหวที่สุดของเขาเจ็บปวดมากจนแทบยืนไม่อยู่“ต่อไปก็ช่วยระวังตัวคุณเองเอาไว้ให้ดี แล้วระวังผู้หญิงของคุณด้วย เลิกมาหาฉัน แล้วทุกอย่างจะสงบสุข”แคทเธอรีนผลักเขาออกแล้วเดินถือกระเป๋าออกไป“แคทเธอรีน หยุดเดี๋ยวนี้”เมื่อประตูเปิดออก เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่อยู่ด้านนอกประตูและฝ่ายเลขานุการก็เห็นประธานฮิลล์ผู้เป็นที่กล่าวขานเดินออกมาด้วยความเจ็บปวด ทุกคนแทบจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมา ประธานโจนส์ของพวกเขาไม่เคยแพ้ใครง่าย ๆโดยเฉพาะอย่างยิ่งการที่แคทเธอรีนเดินออกไปโดยไม่หันกลับมามองทำให้ทุกคนอยากจะยกย่องนับถือเธอ...หลังจากผ่านไปมากกว่าสิบนาที ฌอนก็เดินโซซัดโซเซออกจากลิฟต์ เฮดลีย์ที่รออยู่นานแล้ว เห็นหน้าเขาแล้วพูดขึ้นทั้งมองเขาด้วยสายตาแปลก ๆ “คุณชา
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 657
โลแกนโอดครวญ “เจ้านายครับ ซาร่าคบกับผู้ชายไม่ซ้ำหน้า ผมคิดว่าผมคงทนไม่ได้ถ้าผมเป็นผู้ชายของเธอ น่าประทับใจมากนะครับที่ฌอน ฮิลล์รับได้ แต่ซาร่านี่สุดยอดจริง ๆ เธอไปนอนกับลูซิเฟอร์ได้ ในทางกลับกันก็ยังมีฌอนอยู่อีกคน เธอต้องมีเรี่ยวแรงมากจริง ๆ”“เอาล่ะ พอแค่นั้นแหละ”แคทเธอรีนขมวดคิ้ว“อย่าอารมณ์เสียไปเลยครับ เขาก็เป็นแค่คนขี้ขลาดที่น่ารังเกียจ” โลแกนคิดว่าเธออารมณ์เสีย “นายนั่นแหละที่คิดมาก สิ่งที่นายพูดทำให้ฉันขยะแขยงเพราะหมอนั่นจูบฉันเมื่อคืน ไปซื้อยาคุมมาให้ฉันเลย...”แคทเธอรีนรีบโยนเงินสดให้เขาโลแกนกะพริบตาทั้งเบือนหน้าหนีจากเธอ“ทำอะไรของนายน่ะ?” แคทเธอรีนถาม“ไม่นะ... เจ้านายครับ ผมได้ยินมาว่าลูซิเฟอร์มีชีวิตส่วนตัวที่โสโครกมาก มีผู้หญิงเป็นโรคเยอะแยะอยู่ที่นั่น ลูซิเฟอร์มีอะไรกับซาร่า ซาร่ามีอะไรกับฌอน แล้วฌอนก็มามีอะไรกับคุณ...” โลแกนรู้สึกผสมปนเปกันไปหมด “เจ้านายระวังไว้หน่อยดีกว่านะครับ”“...”แคทเธอรีนเกือบจะสำลัก ถ้าไม่ใช่เพราะเธอเป็นห่วงว่าโจเอลกำลังรอเธออยู่ เธอจะรีบไปตรวจร่างกายที่โรงพยาบาลทันที“ไปส่งฉันตรวจร่างกายที่โรงพยาบาลหลังจากที่เราจัดการเรียบร้อยแล้ว
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 658
“ท่านประธานยูลครับ ผมไม่เข้าใจว่าคุณพูดเรื่องอะไร” วอลเตอร์แสร้งทำเป็นเก็บอารมณ์แล้วพูดขึ้นด้วยใบหน้าขื่นขม “ผมอยู่กับคุณมาเป็นสิบปี แล้วผมก็ซื่อสัตย์กับคุณมาตลอด”“ใช่ค่ะ เป็นสิบปีแล้ว” แคทเธอรีนพยักหน้ารับ “ถึงเงินเดือนตำแหน่งเลขานุการจะแค่ 2 หมื่นดอลล่าร์ต่อเดือน แต่คุณพ่อของฉันก็ให้โบนัสสิ้นปีกับคุณหนึ่งล้านดอลล่าร์เสมอ ท่านยังให้บ้าน รถยนต์ แล้วส่งลูก ๆ ของคุณทั้งสองคนเรียนโรงเรียนที่ดีที่สุด แต่คุณกลับตอบแทนเขาแบบนี้ได้ยังไง วอลเตอร์ คุณปฏิเสธก็ได้ แต่เรามีการบันทึกเอาไว้แล้วว่าคุณวางยาพิษคุณพ่อ คุณอาจจะไม่รู้ แต่เราได้ทำการซ่อนกล้องวงจรปิดเอาไว้ทุกมุมของบ้าน”ใบหน้าของวอลเตอร์เปลี่ยนเป็นซีดเผือด“ฉันจะให้โอกาสคุณเป็นครั้งสุดท้าย ใครเป็นคนสั่งให้คุณทำ?” ดวงตาคู่สวยของแคทเธอรีนเผยความเย็นชาออกมา“ไม่… ไม่มีใครสั่งผม ผมทำของผมเอง” วอลเตอร์พึมพำตอบพลางส่ายหน้า “ผมเกลียดประธานยูล ผม… ผมเกลียดที่เขาที่ขี้เหนียวเงินเดือนทุกปี”“ฉันให้นายในฐานะเลขามามากแล้วนะ นายยังคิดว่ามันน้อยเกินไปอีกเหรอ?” โจเอลโกรธมากจนเขาไอออกมาพลางจับหน้าอก“อย่าโมโหไปเลยค่ะคุณพ่อ คุณพ่อต้องเข้าใจว่าคนบาง
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 659
วอลเตอร์อ่อนแรงทันที“ฉันรู้ว่านิโคลามีหลักฐานการยักยอกเงินของคุณ แต่คุณยักยอกจากยูล คอร์ปอเรชั่น ตราบใดที่ประธานยูลไม่เอาเรื่อง มีหลักฐานไปก็ไร้ประโยชน์”แคทเธอรีนก้มลงต่อหน้าเขา แม้ว่าน้ำเสียงของเธอจะอ่อนโยน แต่ก็สร้างความหวาดกลัวให้กับผู้คนได้“ถ้าคุณไม่ให้ความร่วมมือกับเรา เราจะส่งคุณไปที่สถานีตำรวจและทำการตรวจสอบบัญชีที่ผิดกฎหมายของบริษัทในช่วงหลายปีที่ผ่านมา เพราะคุณจะถูกตั้งข้อหาวางยาพิษและยักยอกเงินของบริษัท ฉันเกรงว่าคุณจะออกจากคุกไม่ได้ตลอดชีวิต ถ้าคุณได้รับคำสั่งให้วางยาพิษจากใครสักคน และไม่ได้ทำให้ถึงแก่ชีวิต คุณคงจะถูกขังอย่างมากก็สองปีเท่านั้น คิดถึงภรรยาและลูก ๆ สองคนของคุณดูสิคะ”แววตาของวอลเตอร์ไหวระริกเล็กน้อยแคทเธอรีนกดดันต่อไป “ฉันขอเตือนคุณว่าภรรยาของคุณอายุก็สามสิบเข้าไปแล้ว ถ้าคุณอยู่ในคุกนาน ๆ เธออาจจะเอาเงินคุณไปแล้วแต่งงานใหม่ ถึงตอนนั้น ลูก ๆ ก็จะไม่ได้เป็นลูกของคุณอีกต่อไป นั่นจะไม่เป็นการเสียเวลาชีวิตของคุณเหรอ?”“ตกลงครับ ผมจะช่วยคุณเอาหลักฐานมา” วอลเตอร์พูดทั้งกัดฟันกรอด“ได้ค่ะ แต่คุณต้องกินนี่ซะก่อน” แคทเธอรีนหยิบยาออกมา “ฉันต้องรอบคอบเอาไว้ในกร
บทล่าสุด
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1072
ขณะฌอนอุ้มซูซี่ขึ้นรถ จู่ ๆ คนขับก็ถามขึ้นว่า “นี่ลูกของคุณหรือเปล่าครับ?”“... อืม” ฌอนตอบไปทั้งอย่างนั้นเนื่องจากเลียมหายตัวไป เขาจึงจะปฏิบัติต่อซูซี่เหมือนลูกสาวแท้ ๆ ของเขาต่อไปในอนาคต"คุณทั้งคู่ดูเหมือนกันมากเลยนะครับ" คนขับยิ้ม"ใช่ครับ เธอดูเหมือนผม" ฌอนเต็มไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลายผสมปนเป “คุณเพิ่งย้ายมาที่นี่เมื่อเร็ว ๆ นี้ใช่ไหม? ผมไม่เคยเห็นคุณมาก่อนเลยครับ”"ใช่ครับ" คนขับหันกลับไปขึ้นรถหลังจากที่รถทั้งสองคันขับผ่านกันไป ฌอนก็เหลือบมองไปยังทิศทางที่รถคันนั้นกําลังมุ่งหน้าไปคฤหาสน์ที่ด้านบนนั้นเคยเป็นคฤหาสน์ของตระกูลฮิลล์ชายผู้นั้นใช่คนที่ซื้อคฤหาสน์ไปหรือเปล่านะ?แต่เขาไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะรวบรวมความคิดที่เกี่ยวข้องกับคฤหาสน์ เนื่องจากเขาเพิ่งรู้ว่าแคทเธอรีนกําลังจะไปอยู่ด้วยกันกับเวสลีย์เขามั่นใจว่าเวสลีย์คงนอนกับแคทเธอรีนแล้วหัวใจของเขาอัดแน่นเมื่อนึกถึงแคทเธอรีนนอนอยู่ใต้ร่างของเวสลีย์จุดนี้ไม่สำคัญอะไรหรอก สิ่งที่ฌอนกังวลมากกว่าคือความเป็นไปได้ที่แคทเธอรีนจะตั้งครรภ์ลูกของเวสลีย์ เวสลีย์ไม่ใช่คนดีอย่างแน่นอน ฌอนไม่รังเกียจที่แยกทางกับแคทเธอรีนหรอก
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1071
“เวสลีย์ ลียงส์ นายก็หยาบคายกับฉันมาตลอดอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ? น่าเสียดายที่นายซ่อนมันดีเกินไป ไว้มาดูกันตอนที่หน้ากากของนายหลุดเถอะ”ทันทีที่ฌอนพูดจบเขาก็เหลือบมองแคทเธอรีน เมื่อได้เห็นสีหน้าเรียบเฉยของเธอ หัวใจของเขาก็เจ็บปวดอยู่ลึก ๆ ข้างในซูซี่เลื่อนหน้าต่างด้านหลังลงและยื่นศีรษะเธอออกมา จากนั้นเธอก็ถามด้วยน้ำเสียงเร่งเร้าว่า “ลุงฌอนคะ ลุงจะพูดไปอีกนานแค่ไหนคะ?”"ลุงกําลังจะไปเดี๋ยวนี้จ้ะ" ฌอนก้าวขึ้นรถเมื่อเขาขับรถออกไป เขาเห็นเวสลีย์ก้มศีรษะลงจูบปากกับแคทเธอรีนผ่านกระจกมองหลังเขาจับพวงมาลัยแน่นจนเส้นเลือดที่หลังมือปูดโปนออกมา ขณะเดียวกันเขาก็กดคันเร่งลงไปอย่างดุเดือดรุนแรงยิ่งขึ้นด้วยความโกรธซูซี่เริ่มหวีดร้องด้วยความตกใจ “ลุงฌอน ลุงขับรถเร็วเกินไปแล้ว! หนูกลัวนะคะ"ฌอนกลับมามีสติสัมปชัญญะทันที เขาลดความเร็วลงอย่างว่องไวและยอมรับความผิด "โทษทีนะจ๊ะ"“ลุงฌอน ลุงยังไม่บรรลุนิติภาวะเหรอเนี่ย ไม่น่าแปลกใจเลยที่ภรรยาของลุงทิ้งลุงไป” ซูซี่อดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ยเขาด้วยมือเธอที่ท้าวสะเอวอยู่“... หนูพูดถูก" ฌอนหลบตาลงอย่างเศร้าซึมซูซี่ถอนหายใจกับพฤติกรรมของเขา เธอรู้ว่าแม่ของเ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1070
แคทเธอรีนไม่ได้แสดงปฏิกิริยาอื่นใดเลย ทว่าฌอนรู้สึกอารมณ์ปั่นป่วนกระวนกระวายช่วงสองสามวันมานี้ เขาพบว่าตัวเองอยู่ในภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออกว่าจะพบเธอดีหรือไม่ เขาลังเลที่จะพบเธอ แต่ในขณะเดียวกันเขาก็คิดถึงเธอสุดหัวใจ“แคธี่ผมขอโทษ ผมไม่รู้จริง ๆ นะ...” ฌอนเริ่มอธิบายเหมือนเด็กหลงทาง “ผมไม่ได้ตั้งใจจะทําตัวแบบนั้น ผมคิดไม่ถึงเลยว่าเรื่องไร้สาระเช่นนี้จะเกิดขึ้นกับผมด้วย การสะกดจิตของซาร่านั้นแรงกล้ามากจนเขียนทับความทรงจําของผมไปจนหมดและทําให้ผมเกลียดคุณมากเหลือเกิน นั่นเป็นเหตุผลที่ทำไมผมถึงไม่ทันได้รู้ตัวเลยว่ามัน...” .“แล้วคุณมาขอให้ฉันยกโทษให้คุณเหรอ?” จู่ ๆ แคทเธอรีนก็หันหน้ากลับมาทันที ดวงตาเงียบสงบของเธอจับจ้องไปที่ใบหน้าหล่อเหลาของเขา“ผม...” ฌอนกระอักกระอ่วนใจจนไม่รู้จะพูดยังไง ดวงตาของเขาแดงก่ำด้วยความทุกข์ระทม “แคธี่ผมรักคุณความรักของผมที่มีต่อคุณไม่เคยเปลี่ยนแปลงไปเลยนะ...”"ฮะ!"ในที่สุดแคทเธอรีนก็หัวเราะ “ฌอนถึงคุณจะไม่ได้ถูกซาร่าสะกดจิตแต่ป่านนี้เราอาจจะหย่ากันไปแล้วก็ได้นะ”ฌอนอึ้งไปเลย "คงไม่เป็นแบบนั้นหรอก"“ตลกดีที่ฉันเป็นคนเดียวที่จําความสัมพันธ์นั้นของเรา
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1069
แคทเธอรีนวางสายเมื่อเธอมาถึงวิลล่าของครอบครัวยูลเป็นเวลาสองทุ่มแล้ว เวสลีย์กําลังเล่านิทานให้เด็กทั้งสองฟังด้วยท่าทางอ่อนโยนและเสียงทุ้มเบา ๆ เขามองดูเหมือนคุณพ่อใจดีเมื่อเห็นภาพอย่างนี้ ความรู้สึกผิดก็พุ่งปะทะเข้ามาในจิตใจของแคทเธอรีน เธอนี่นะสงสัยเขาได้ลงคอนั่นมันมากไปแล้วจริง ๆหลังจากที่เวสลีย์เล่านิทานจบเขาถึงสังเกตเห็นเธอ "คุณกลับมาแล้ว"โจเอลจ้องแคทเธอรีนเขม็ง “ลูกเป็นแม่ของซูซี่และลูคัสนะแต่ลูกกลับบ้านดึกตลอด แม้แต่เวสลีย์ก็ยังทําหน้าที่เป็นพ่อแม่ได้ดีกว่าลูกอีก”“ลูกจะไตร่ตรองตัวเองและจะไม่ทําอีกค่ะ” แคทเธอรีนขอโทษอย่างจริงใจ“ไม่เป็นไรหรอกครับ คุณทุ่มเททํางานไปเถอะครับผมจะช่วยคุณดูแลลูก ๆ คุณที่บ้านเอง” เวสลีย์กล่าวด้วยรอยยิ้มมองเขาแล้วแคทเธอรีนจึงตัดสินใจบางอย่างอยู่ลึก ๆ ในใจ…ในตอนกลางคืนแคทเธอรีนอยู่เป็นเพื่อนซูซี่และลูคัสจนพวกเขาหลับ จู่ ๆ ซูซี่ก็พูดว่า “แม่ขา คุณย่าโทรหาหนูวันนี้และบอกว่าย่าคิดถึงหนู ปู่ทวดและย่าทวดก็คิดถึงหนูด้วยเช่นกันค่ะ หนูรู้สึกอยากเอ่อ ... อยู่ที่นั่นสักพักค่ะ”"การไปอยู่ที่นั่นดีอะไรนักหนา?" ลูคัสถามอย่างไม่พอใจซูซี่ทําหน้ามุ่ยโดย
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1068
"ไม่จําเป็น" เฟรยาส่ายหัว “ฉันไม่ต้องการให้คุณมารับผิดชอบฉันหรอก แต่เนื่องจากตระกูลสโนว์บังคับให้ฉันให้กําเนิดเด็กคนนี้และถึงกับข่มขู่ฉันด้วยเด็กคนนี้ดังนั้นฉันจะให้กําเนิดเขาแต่ฉันจะไม่แต่งงานกับคุณหรอกนะ”ร็อดนีย์ไม่เคยคิดเลยว่าเธอเลือกจะให้กําเนิดลูกทั้งที่ยังไม่แต่งงานมากกว่าที่จะแต่งงานกับเขาซะอีกเขาควรจะดีใจสิ ทว่าเขาก็อารมณ์เสียซะอย่างนั้น“เฟรยา ลินช์ คุณไม่ชอบผมมากขนาดนั้นเลยเหรอ?”“...”“ฉันไม่เคยชอบคุณเลยน่ะสิ”เฟรยาเก็บอาการดูถูกเขาไว้ข้างในใจก่อนที่เธอจะเอ่ยอย่างจริงจังว่า “เมื่อสามปีก่อนฉันเคยมีความสัมพันธ์ฉันตกหลุมรักชายคนหนึ่งที่วิทยาลัยและเราอยู่ด้วยกันมาสี่ถึงห้าปี เรายังได้พบกับพ่อแม่ของแต่ละฝ่ายและพร้อมที่จะมีงานแต่งงานของเรา แต่แล้ววันหนึ่งเขาปล่อยให้ครอบครัวของฉันกับฉันต้องรอเก้อเพื่อหวานใจในวัยเด็กของเขา เขาไม่ได้ทําแค่ครั้งเดียวแต่เป็นครั้งแล้วครั้งเล่า เขามักจะยกให้เพื่อนสนิทในวัยเด็กของเขาอยู่เหนือสิ่งอื่นใดเสมอ“เมื่อใดก็ตามที่เราไปออกเดทกัน เขาก็จะพาเพื่อนสนิทในวัยเด็กของเขาไปด้วย“เมื่อเพื่อนสนิทในวัยเด็กของเขาป่วยเขาก็จะดูแลเธอ“เขาอ้างว่าเขาปฏิบ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1067
“ฉันไม่สน เนื่องจากคุณโยนผักดองของฉันทิ้งไปแล้ว คุณต้องทําอาหารให้ฉัน ฉันหิวนะ"ร็อดนีย์เหลือบมองท้องของเฟรยา ตอนแรกเขาไม่อยากทําอาหารให้เธอหรอก ทว่าเขากังวลว่าเฟรยาจะนําลูกอ๊อดน้อยในตัวเธอออกไปกินอาหารที่ไม่ถูกสุขลักษณะ ในที่สุดเขาก็ยอมจํานนต่อโชคชะตาของเขาและตัดสินใจทําอาหารให้เธอแต่เมื่อเขาเปิดตู้เย็นของเธอดู เขาก็ไม่พบส่วนประกอบเครื่องปรุงใด ๆ นอกจากเส้นพาสต้าเขาถอนหายใจออกมา “เฟรยา ลินช์ คุณเป็นผู้หญิงนะ คุณทําตัวเป็นแม่บ้านให้มากกว่านี้ไม่ได้เหรอ? คุณไม่มีไข่ที่บ้านด้วยซ้ำ ไม่มีใครอยากอยู่กับคุณหรอก” “ฉันกินในที่ทำงานทุกวัน ฉันทํางานให้คุณยังกับหมานะ แล้วคุณยังมาคาดหวังให้ฉันกลับมาเข้าครัวทําอาหารหลังจากที่ฉันเพิ่งทํางานล่วงเวลาเสร็จอีกเหรอ? ฉันมีเวลาว่างมากนักเหรอไง?”เฟรยาวิจารณ์เขาอย่างเผ็ดร้อน “อย่ามองฉันแบบนั้นสิ ซาร่าก็ไม่ดีไปกว่าฉันหรอก เธอยังจ้างแม่บ้านมาคนหนึ่งไม่ใช่เหรอไง?” “คุณนี่พล่ามไปใหญ่ บางครั้งเธอก็ทําอาหารด้วยตัวเองแหละน่า”“ฮ่า! คุณหมายถึงสัปดาห์ละครั้งเหรอ? ฉันก็ทําแบบนั้นแหละ”“...”ร็อดนีย์เงียบไปเลยเมื่อเอ่ยเรื่องนั้นขึ้นมาเห็นได้ชัดว่าเขาโน้
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1066
เฟรยาขมวดคิ้วย่น ก่อนหน้านี้เธอไม่ชอบกินผักดองและสงสัยว่าทําไมผู้คนมากมายถึงได้ชอบกินอาหารหมักดองอย่างนี้กันนัก แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็รู้ตัวว่าติดหนึบมันเข้าแล้วในเดือนนี้ด้วยเหตุนี้เธอถึงได้รู้ว่าเพราะการตั้งครรภ์ของเธอนั่นเองเป็นเหตุ“เข้าใจผิดแล้ว ฉันเพิ่งจะเริ่มชอบผักดองเพราะว่าฉันตั้งครรภ์ เป็นทารกเองที่ต้องการหม่ำของพวกนั้น” เธอตอบด้วยท่าทางว่าตัวเองเป็นฝ่ายถูก“ลูกของผมไม่ชอบกินอาหารหมักดองแบบนี้หรอก” ร็อดนีย์คว้าขวดโหลออกไปและเทผักดองทั้งหมดลงไปในถังขยะโดยไม่ลังเลเฟรยาระเบิดลงทันที “ร็อดนีย์ สโนว์ คุณรู้ไหมว่าผักดองขวดหนึ่งมันแพงขนาดไหน? มันมีราคากว่าสิบดอลลาร์เชียวนะ”“...”ร็อดนีย์อึ้งจนไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาพูด “นั่นแพงเรอะ ฮึ? คุณกําลังพักอยู่ในอพาร์ตเมนต์แบบดูเพล็กซ์มูลค่าหลายแสนล้านดอลลาร์และได้รับค่าจ้างเดือนละหลายแสนดอลลาร์ คุณยังมีเงิน 100 ล้านดอลลาร์ในบัตรที่โอเชอร์ คอร์ปอเรชั่นมอบให้คุณไปเมื่อวันก่อนด้วย คุณกล้าพูดว่าผักดองมีราคาแพงได้ยังไงกัน?!”“มันก็แพงอยู่ดี ผักดองในถุงเล็ก ๆ ที่ฉันได้มาบ่อย ๆ ราคาเพียงแค่ห้าดอลลาร์เอง”"หุบปากเลย"ร็อดนีย์เบื่อหน่ายกับเธอ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1065
เชสเตอร์ตะคอก “ก็ได้ นายแค่ลําเอียงเข้าข้างซาร่า แต่ขอฉันเตือนนายหน่อยนะว่าหากนายออกจากตระกูลสโนว์ไปแล้ว รับรองว่ายัยซาร่าจะทิ้งนายไปในไม่ช้าก็เร็ว”"นายนี่ตอแหลว่ะ"ร็อดนีย์อดไม่ได้ที่จะโวยวายใส่เขา “เชสเตอร์ จิวเวลนายก็เหมือนกับฌอน! ทําไมพวกนายถึงเป็นแบบนี้กันไปได้? พวกเราทั้งห้าคนโตมาด้วยกัน แต่พวกนายก็ยังมาเลือกปฏิบัติต่อซาร่าอีก”“ใช่ คนทั้งโลกกําลังเลือกปฏิบัติต่อซาร่าและนายเป็นเพียงคนเดียวที่ปกป้องเธอ นายเป็นคนฉลาดหัวใสและคนอื่นมีบางอย่างผิดปกติ งั้นเอาเลยไปสู้โลกเพื่อประโยชน์ของเธอรวมทั้งฆ่าลูกของนายเองด้วย”เชสเตอร์เริ่มรําคาญ “ฉันกําลังจะทําการผ่าตัดตอนนี้ ฉันไม่ว่างที่จะคุยกับนายละนะ”ทันทีที่เขาจบการสนทนา เขาก็เดินดุ่มออกไปด้วยสีหน้าสงบนิ่งอันที่จริงการพูดคุยกับร็อดนีย์ทําให้เลือดของเขาเดือดดาลเชสเตอร์เริ่มรู้สึกเห็นอกเห็นใจเฟรยาขึ้นมาเล็กน้อยจากนั้นร็อดนีย์ก็เดินออกจากสำนักงานแพทย์เขาเดินลงบันไดมาอย่างร่างไร้วิญญาณเมื่อเขาเซล้มลงไปโดยบังเอิญที่หน่วยกุมารเวชศาสตร์คุณพ่อคนหนึ่งในวัย 30 ปีที่กําลังกอดทารกน้อยน่ารักเดินผ่านเขาไปพอดี ทารกขวบเดียวคนนั้นมีดวงตาโ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1064
พ่อ...คํานี้ทําให้ร็อดนีย์อึ้งไปครู่หนึ่งทันทีเวนดี้พูดอย่างตั้งใจว่า “ใช่ ลูกอาจมีส่วนแค่สเปิร์มตัวหนึ่งเท่านั้น แต่ตอนนี้เด็กคนนี้มีความยาวประมาณหนึ่งเซนติเมตรแล้วนะ ลูกอาจเคยคิดที่จะทําให้เธอแท้งเด็ก แต่ลูกเคยคิดบ้างไหมว่าการทําแท้งจะสร้างความเสียหายให้กับร่างกายของผู้หญิงคนหนึ่งได้มากขนาดไหน?“มันง่ายมากเลยที่ลูกจะพูดแบบนั้นเพราะว่าลูกไม่ใช่คนที่ทุกข์ทรมานจากความเจ็บปวด ร่างกายของผู้หญิงจะได้รับความเสียหายหลังจากผ่านการทําแท้ง ผู้หญิงบางคนถึงกับประสบกับภาวะแทรกซ้อนต่าง ๆ นานาหรือมีอุปสรรคปัญหาในการตั้งครรภ์อีกครั้ง“นอกจากนี้ลูกคิดว่าถ้าแฟนหรือสามีในอนาคตของเธอรู้ว่าเธอเคยทำแท้งลูกของชายอื่นมาก่อน พวกเขาจะมองเธอยังไง? ลูกลองมองในมุมของเธอบ้าง ถ้าลูกรู้ว่าภรรยาในอนาคตของลูกเคยตั้งท้องลูกของชายอื่นมา ลูกจะผิดหวังไหม?”ร็อดนีย์ยังคงเงียบขณะฟังถ้อยคําเหล่านั้นเขาไม่ได้ใจร้ายโดยสันดาน หลังจากที่เวนดี้ชี้แนะเขาอย่างละเอียด ความสับสนเจ็บแปลบและความรู้สึกผิดก็ค่อยๆ คืบคลานเข้ามาในจิตใจของเขาในตอนนั้นเขาเคยคิดที่จะแต่งงานกับผู้หญิงคนไหนก็ได้เพื่อตอบสนองความปรารถนาของพ่อแม่ถ้าหาก
