MasukShare
บทที่ 659
Bab terkait
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 660
“หุบปาก”ฌอนที่สุภาพและภูมิฐานอยู่เสมอโกรธมากเสียจนพ่นคำหยาบออกมา ไม่หลงเหลือถึงความใจเย็นและการสงบสติอารมณ์เขารู้สึกว่าตั้งแต่แคทเธอรีนกลับมา เขาก็เดือดดาลด้วยความโกรธทุกวัน เขาสงสัยว่าเขาจะมีชีวิตอยู่จนถึงอายุสี่สิบหรือเปล่า “เมื่อตอนบ่ายเธอทำฉันเจ็บแสบมากเลยนะ”“งั้นเหรอ?” แคทเธอรีนมองเขาราวกับจะพูดว่า ‘คุณมันใช้ไม่ได้’ “ใครจะไปคิดล่ะ? คุณออกจะสูงใหญ่ ฉันคิดไม่ถึงว่าบางส่วนของคุณจะอ่อนปวกเปียกแบบนั้น แค่โดนกระแทกเท่านั้นเอง”ฌอนโมโหมาก “กระแทกงั้นเหรอ? ดูก็รู้ว่าเธออยากทำให้ฉันสูญพันธุ์”แคทเธอรีนขมวดคิ้วสวยได้รูปของเธอ “ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ ถ้าสุดท้ายคุณไม่มีลูก ฉันจะรับผิดชอบเอง”ฌอนหัวเราะอย่างประชดประชัน “ฉันดูเหมือนฉันอยากได้ความรับผิดชอบจากเธอหรือไง? ถ้าฉันต้องอยู่กับผู้หญิงร้ายกาจอย่างเธอ ก็มีแต่จะทำให้ฉันหมดอารมณ์เท่านั้นแหละ”แคทเธอรีนกะพริบตาแล้วพูดด้วยใบหน้าไร้เดียงสา “ฉันคิดว่าคุณคงเข้าใจฉันผิด ตอนที่ฉันบอกว่าฉันจะรับผิดชอบ ฉันไม่ได้หมายความว่าฉันจะดูแลคุณให้มีความสุขตลอดชีวิต สิ่งที่ฉันหมายถึงคือ… ฉันจะหาผู้ชายรวย ๆ และยอดเยี่ยมให้ซาร่าเพื่อทำให้เธอมีความสุขไปตลอด
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 661
“ฌอน ฮิลล์ ปล่อยฉันนะ”แคทเธอรีนทุบหลังเขาอย่างแรงทว่าฌอนก็ทำราวกับเขาไม่ได้ยินเธอ เขาอุ้มเธอไปที่ลานจอดรถ เมื่อเขาเปิดประตูรถยนต์แล้วจึงโยนเธอเข้าไป“ฌอน คุณจะทำอะไรของคุณ?” แคทเธอรีนลุกขึ้น ฌอนใช้มือข้างหนึ่งกดไหล่ของเธอเอาไว้จากนั้นใช้มืออีกข้างฉีกเสื้อของเธอออกแคทเธอรีนอึ้งไป “ฌอน คุณมันบ้าไปแล้ว คุณไม่รักซาร่าหรือไง? คุณแน่ใจเหรอว่าอยากนอกใจเธอครั้งแล้วครั้งเล่า?”ทว่าในตอนนั้น ฌอนโกรธมากจนไม่ฟังคำพูดของเธอเลย“คุณไม่ได้บอกว่าคุณเกลียดฉันเพราะฉันสกปรกเหรอคะ? คุณรู้สึกว่าฉันน่าขยะแขยงไม่ใช่เหรอ? ถ้าอย่างนั้น ฉันจะไม่ยิ่งทำให้คุณขยะแขยงเหรอคะ?”“...”...เวลา 23:00 น.รถยนต์คันสีดำจอดอยู่ที่จอดรถของสถาบันเฮคเกตต์ฌอนปรายตามองไปที่เบาะหลัง แคทเธอรีนหลับสนิทติดอยู่ตรงหน้าต่างด้วยเรือนผมเป็นลอนคลื่นที่ระบ่า หญิงสาวขยี้ตาเมื่อเขาเปิดไฟในรถ แสงสลัวที่กระทบลงบนใบหน้าเรียวเล็กทำให้เธอดูมีเสน่ห์จนไม่มีผู้ชายคนไหนต้านทานได้เสื้อสูทตัวใหญ่ของเขาคลุมร่างเล็กและบอบบางของเธอเอาไว้ ทำให้เธอยิ่งดูน่ารักมากขึ้นไปอีกมือของฌอนกำพวงมาลัยแน่นถึงเขาจะไม่อยากให้เป็นแบบนั้นหากยาส่งผลต
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 662
เมื่อฌอนกลับมาแล้ว เขาก็เปิดโทรศัพท์และเห็นสายที่ไม่ได้รับหลายสาย เขาเปิดวอทส์แอป เมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว เขาได้ส่งข้อความถึงซาร่าเอาไว้ [ผมมีงานด่วนต้องจัดการเย็นนี้แล้วคงจะไม่กลับ รีบนอนนะครับ]เขากุมศีรษะด้วยความเจ็บปวดแล้วโทรหาเชสเตอร์ “นายนอนหรือยัง? ออกมาดื่มด้วยกันหน่อย”“ฉันไม่ว่าง เมื่อคืนวานเข้าเวรดึก ฉันเหนื่อยมากเลย” เชสเตอร์ตอบ “งั้นฉันไปหานายที่บ้านแล้วกัน” ฌอนพูดอย่างทุกข์ใจ“...”เมื่อเขาไปถึงวิลล่าของเชสเตอร์ เชสเตอร์ยังหลับและกรนอยู่ฌอนดึงเขาขึ้นมาจากเตียง “ลุกมาดื่มกับฉัน”ผมที่ยุ่งเหยิงไม่อาจทำลายความหล่อของเชสเตอร์ได้ เขากัดฟันพูดขึ้น “คราวนี้นายเป็นอะไรมาอีกล่ะ? เมื่อคืนนายไม่กลับไม่พอ แต่คืนนี้นายยังมาที่นี่อีก นายไม่กลัวซาร่าจะมีความคิดโง่ ๆ ... เดี๋ยวนะ กลิ่นอะไรอยู่บนตัวนาย?”เชสเตอร์พูดไม่ออก “กลิ่นผู้หญิง แคทเธอรีนเหรอ?”“นายรู้ได้ยังไงว่าเป็นกลิ่นเธอ?” ดวงตาของฌอนหรี่ลง“ฉันได้กลิ่นนี้ตอนที่เธอเปิดประตูให้เมื่อเช้านี้ มันหอมมาก ฉันเลยจำได้” ฌอนส่งสายตาเตือนเชสเตอร์ด้วยสายตาเย็นชาเมื่อเชสเตอร์พูดแบบนั้น“ช่างเถอะ”เชสเตอร์ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรอ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 663
เชสเตอร์เงยหน้าขึ้นมองพลางบอกเขา “ถึงฉันจะเคยออกเดทกับผู้หญิงหลายคนมาก่อน แล้วคนอื่นก็รู้จักฉันในฐานะเพลย์บอย แต่ฉันก็ตัดความสัมพันธ์ก่อนที่จะเริ่มคบกับคนใหม่เสมอ”“ฉันขอความคิดเห็นหน่อย” ฌอนเป็นคนเด็ดขาดอยู่เสมอ ไม่บ่อยนักที่เขาจะขัดแย้งกับตัวเองแบบนี้เชสเตอร์เตือน “อย่าทำให้ฉันลำบากใจไปหน่อยเลย ฉันคิดกับซาร่าในฐานะน้องสาว และอยากให้เธอมีความสุข แต่พูดตามตรง ถ้านายแตะต้องเธอไม่ได้ นั่นมันก็เป็นปัญหาเหมือนกัน เพราะนายเก็บพวกเธอเอาไว้ทั้งสองคนไม่ได้ มิหนำซ้ำ ซาร่าก็อยู่กับนายมาตั้งนานแล้ว นายจะมาตีตัวออกห่างจากเธอเอาตอนนี้ ไม่ว่าอย่างไรมันก็เป็นปัญหาทั้งนั้น”ฌอนขมวดคิ้ว สุดท้ายเขาก็หยิบแก้วไวน์ขึ้นมาพลางชนแก้วกับเชสเตอร์อีกครั้งเชสเตอร์ผู้น่าสงสารต้องดื่มเป็นเพื่อนเขาตลอดทั้งคืนฌอนหลับจนถึงช่วงเที่ยงของวันถัดมา และตื่นขึ้นมาด้วยความเวียนหัวหลังจากให้เฮดลีย์ส่งเสื้อผ้ามาให้ เขาก็ไปอาบน้ำแล้วมุ่งหน้าไปยังบริษัท เขาเจอโรงพยาบาลระหว่างทางจึงคิดอะไรบางอย่างขึ้นมา ดังนั้นเขาจึงให้เฮดลีย์จอดรถแล้วซื้อยาเมื่อเขาไปถึงที่บริษัท เขาก็เห็นซาร่ามารอเขาอยู่สักพักแล้ว นอกจากนั้นยังมีกล่อง
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 664
ถึงสีจะเหมือนกัน ทว่าเมื่ออยู่บนร่างของเขาแล้ว มันกลับดูสง่าและเป็นผู้ดี ราวกับว่าเขากำลังยืนอยู่นพรมแดงที่เจิดจรัส จนไม่มีใครละลายตาไปจากเขาได้ ขณะที่สูบบุหรี่ เขาก็เงยหน้าขึ้นมองด้วยดวงตาที่ลุ่มลึกแคทเธอรีนนิ่งไปเมื่อเธอสบตากับเขาในตอนนั้นเอง เด็กชายตัวน้อยซึ่งเป็นเพื่อนบ้านของเธอก็เปิดประตูออกมาทิ้งขยะ เขาเงยหน้าขึ้นพลางขยิบตาให้แคทเธอรีนพร้อมกับยิ้มออกมา “คุณผู้หญิง ในที่สุดคุณก็กลับมา แฟนของคุณมารอคุณอยู่เป็นชั่วโมงแล้วครับ ผมเห็นเขาตอนที่ผมกลับมาจากโรงเรียน”“เขาไม่ใช่แฟนของฉันจ้ะ” แคทเธอรีนพูดด้วยความตะขิดตะขวงใจ“ไม่ต้องอายไปหรอกครับ คราวก่อนผมเห็นพวกคุณจูจุ๊บกันแล้ว” เด็กชายหัวเราะคิกคักและรีบปิดประตูหลังจากที่เขาพูดจบแคทเธอรีนได้ยินเสียงแม่ดุลูกชายของเธอลอดผ่านประตูออกมา “เจ้าเด็กนิสัยไม่ดี แม่บอกให้เอาขยะออกไปทิ้ง แล้วลูกไปพูดเรื่องไร้สาระอะไร?”“ผมไม่ได้พูดเรื่องไร้สาระสักหน่อย ตอนที่ผมไปเรียนหนังสือเมื่อวานตอนเช้า ผมลงลิฟต์ไปกับผู้ชายคนนั้น พวกคุณป้าคนอื่น ๆ กับแม่ก็พูดกันอยู่ตลอดว่าการมีความสัมพันธ์โดยไม่ได้แต่งงานมีแต่คนไม่ดีเขาทำกัน”“...”ใบหน้าของฌอนเคร่ง
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 665
“...ไม่ใช่ รีบทานยาเถอะ เธอทานแล้วฉันจะได้กลับ”ฌอนรู้ว่าเขาทำตัวเหมือนคนเลว ทว่าซาร่ารอเขามากว่าสิบปี เขาไม่อาจปล่อยให้เธอผิดหวังได้อีกแล้ว“ได้ค่ะ ฉันจะทานเดี๋ยวนี้เลย” แคทเธอรีนหันกลับมาด้วยความขุ่นเคือง เธอบิเอาเม็ดยาออกมาแล้วกินเข้าไป จากนั้นจึงโยนส่วนที่เหลือใส่หน้าเขา เธอตะโกนออกมา “ตอนนี้ไสหัวไปได้หรือยัง?”เธอผลักเขาออกไปแล้วกระแทกประตูปิดฌอนรู้สึกแย่ เขายืนอยู่ที่หน้าประตูอยู่นานก่อนจะกลับไปด้วยความเสียใจโดยที่เขาไม่อาจล่วงรู้ได้ แคทเธอรีนหยุดร้องไห้แล้วไปทำอาหารเย็นหลังจากที่เขากลับไปได้ไม่นานอย่างไรก็ตาม ก็ต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการแสดงและร้องไห้ให้คนเลวคนนั้นเมื่อเธอทานอาหารเสร็จแล้ว เฟรยาก็โทรมาหาเธอจากสหรัฐอเมริกา “แผนไปถึงไหนแล้ว?”“ฉันคิดว่าก็โอเคอยู่นะ ฉันกำลังค่อย ๆ เป็นค่อย ๆ ไปอยู่ แต่ฉันรู้สึกว่าหมู่นี้ฉันกดดันเกินไปหน่อย ซาร่าน่าจะเคลื่อนไหวในไม่ช้านี้ แถมหมู่นี้เดเมียนกับเมลานี่ก็มีท่าทางเงียบไปเหมือนกัน”แคทเธอรีนเทโยเกิร์ตลงในถ้วยแล้วเติมผลไม้ลงไป จากนั้นจึงใช้ช้อนคน“ฉันก็ยังรู้สึกไม่สบายใจกับความคิดของเธอที่ไปอยู่ที่นั่นตามลำพังอยู่ดี” เฟรย
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 666
“เอาเถอะ ฉันจะพาเธอกลับบ้าน”ฌอนอุ้มซาร่า จากนั้นยาเอลก็ตามพวกเขามาเมื่อเขากำลังจะวางซาร่าลงในรถ จู่ ๆ เธอก็เอื้อมมือขึ้นมาโอบรอบคอของเขาเอาไว้ เธอพูดเจือด้วยเสียงสะอื้น “อย่าปล่อยฉัน ฌอนนิค อย่าทิ้งฉันไป ฉันรู้ดีว่าฉันมันสกปรก ทำให้คุณไม่อยากแตะต้องฉัน”“ไม่ใช่นะครับ ไม่ใช่อย่างที่คุณคิด” ฌอนรู้สึกใจหาย“คุณไม่ต้องอธิบายหรอกค่ะ ฉันเข้าใจดี” เธอปิดปากเขาเอาไว้ “ความจริงแล้ว ฉันรู้ดีว่าเมื่อสองคืนที่ผ่านมาคุณไปนอนที่บ้านของแคทเธอรีน คุณโกหกฉัน บอกว่าคุณมีงานด่วนต้องจัดการ แต่ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันผิดเอง เพราะฉันทำให้คุณรู้สึกพอไม่ได้ ฉันไม่รังเกียจที่จะเป็นแฟนสาวที่น่าอับอายตลอดไป ตราบใดที่คุณมีความสุข มันไม่สำคัญหรอกค่ะ ตราบใดที่ฉันได้อยู่เคียงข้างคุณแล้วได้เห็นคุณทุกวันเมื่อฉันลืมตาตื่นขึ้นมา”“ฉันรักคุณค่ะ ฉันรักคุณมากขนาดนี้ได้ยังไง? ตั้งแต่ตอนนั้นที่ฉันได้พบคุณเป็นครั้งแรก ฉันก็ตกหลุมรักคุณจนถอนตัวไม่ขึ้น ตราบใดที่ฉันได้แต่งงานกับคุณ ฉันก็ตายตาหลับแล้วค่ะ” เธอผล็อยหลับไปขณะที่พูดพึมพำอยู่ในอ้อมแขนของเขายาเอลอดที่จะพูดขึ้นไม่ได้ “คุณชายคนโตคะ ตอนที่คุณโกหกคุณนีสันว่ามีงานด่
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 667
ฌอนละลายตาไปทางอื่นโดยไม่สนใจจะมองแคทเธอรีน เขาหันไปพูดกับยาเอล “หาให้เจอแล้วบังคับให้เธอเซ็นให้ได้ ฉันจะไปรอข้างนอก”เมื่อพูดจบแล้วเขาจึงเดินออกไป“ได้ค่ะ” ยาเอลรู้สึกสะใจ เธอมีความแค้นกับยัยเมียน้อยคนนี้มานานแล้วเธอเอื้อมมือออกไปแสร้งทำเป็นค้นตัว เธอยังถอดเสื้อไหมพรมของแคทเธอรีนออกจนเผยให้เห็นเสื้อชั้นในตัวบาง เพราะแคทเธอรีนถูกกดไว้กับพื้น เรือนร่างส่วนใหญ่ของเธอถึงไม่ถูกเผยให้เห็นเพราะมีผู้ชายสามคนอยู่ข้าง ๆ เธอ แคทเธอรีนจึงเงยหน้าขึ้นด้วยความอับอาย “แก...”ก่อนที่เธอจะทันได้พูดจบประโยค ยาเอลก็ปิดปากของเธอเอาไว้เสีย ได้ยินเพียงครวญครางของเธอเท่านั้นยาเอลกลัวว่าฌอนจะเข้ามา เธอจึงรีบยิ้มออกมาแล้วพูดขึ้น “คุณโจนส์ อย่าเสียเวลาด่าว่าฉันเลย ฉันแค่ต้องการทะเบียนสมรสมาเท่านั้น”ขณะที่ยาเอลพูด เธอก็เลื่อนมือลงไปหากางเกงยีนส์ของแคทเธอรีน แล้วพูดพึมพำออก “อยู่ข้างในใช่ไหม?”เมื่อเธอพูดแบบนั้น เธอก็ดึงกางเกงยีนส์ของแคทเธอรีนลง จากนั้นผู้ชายสองคนจากไลโอน่าก็เบิกตากว้าง อย่างไรก็ตามส่วนเว้าส่วนโค้งของแคทเธอรีนนั้นดูเซ็กซี่มากดวงตาของแคทเธอรีนแดงก่ำด้วยความโกรธ เธอพยายามดิ้นรนเพื่
Bab terbaru
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1072
ขณะฌอนอุ้มซูซี่ขึ้นรถ จู่ ๆ คนขับก็ถามขึ้นว่า “นี่ลูกของคุณหรือเปล่าครับ?”“... อืม” ฌอนตอบไปทั้งอย่างนั้นเนื่องจากเลียมหายตัวไป เขาจึงจะปฏิบัติต่อซูซี่เหมือนลูกสาวแท้ ๆ ของเขาต่อไปในอนาคต"คุณทั้งคู่ดูเหมือนกันมากเลยนะครับ" คนขับยิ้ม"ใช่ครับ เธอดูเหมือนผม" ฌอนเต็มไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลายผสมปนเป “คุณเพิ่งย้ายมาที่นี่เมื่อเร็ว ๆ นี้ใช่ไหม? ผมไม่เคยเห็นคุณมาก่อนเลยครับ”"ใช่ครับ" คนขับหันกลับไปขึ้นรถหลังจากที่รถทั้งสองคันขับผ่านกันไป ฌอนก็เหลือบมองไปยังทิศทางที่รถคันนั้นกําลังมุ่งหน้าไปคฤหาสน์ที่ด้านบนนั้นเคยเป็นคฤหาสน์ของตระกูลฮิลล์ชายผู้นั้นใช่คนที่ซื้อคฤหาสน์ไปหรือเปล่านะ?แต่เขาไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะรวบรวมความคิดที่เกี่ยวข้องกับคฤหาสน์ เนื่องจากเขาเพิ่งรู้ว่าแคทเธอรีนกําลังจะไปอยู่ด้วยกันกับเวสลีย์เขามั่นใจว่าเวสลีย์คงนอนกับแคทเธอรีนแล้วหัวใจของเขาอัดแน่นเมื่อนึกถึงแคทเธอรีนนอนอยู่ใต้ร่างของเวสลีย์จุดนี้ไม่สำคัญอะไรหรอก สิ่งที่ฌอนกังวลมากกว่าคือความเป็นไปได้ที่แคทเธอรีนจะตั้งครรภ์ลูกของเวสลีย์ เวสลีย์ไม่ใช่คนดีอย่างแน่นอน ฌอนไม่รังเกียจที่แยกทางกับแคทเธอรีนหรอก
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1071
“เวสลีย์ ลียงส์ นายก็หยาบคายกับฉันมาตลอดอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ? น่าเสียดายที่นายซ่อนมันดีเกินไป ไว้มาดูกันตอนที่หน้ากากของนายหลุดเถอะ”ทันทีที่ฌอนพูดจบเขาก็เหลือบมองแคทเธอรีน เมื่อได้เห็นสีหน้าเรียบเฉยของเธอ หัวใจของเขาก็เจ็บปวดอยู่ลึก ๆ ข้างในซูซี่เลื่อนหน้าต่างด้านหลังลงและยื่นศีรษะเธอออกมา จากนั้นเธอก็ถามด้วยน้ำเสียงเร่งเร้าว่า “ลุงฌอนคะ ลุงจะพูดไปอีกนานแค่ไหนคะ?”"ลุงกําลังจะไปเดี๋ยวนี้จ้ะ" ฌอนก้าวขึ้นรถเมื่อเขาขับรถออกไป เขาเห็นเวสลีย์ก้มศีรษะลงจูบปากกับแคทเธอรีนผ่านกระจกมองหลังเขาจับพวงมาลัยแน่นจนเส้นเลือดที่หลังมือปูดโปนออกมา ขณะเดียวกันเขาก็กดคันเร่งลงไปอย่างดุเดือดรุนแรงยิ่งขึ้นด้วยความโกรธซูซี่เริ่มหวีดร้องด้วยความตกใจ “ลุงฌอน ลุงขับรถเร็วเกินไปแล้ว! หนูกลัวนะคะ"ฌอนกลับมามีสติสัมปชัญญะทันที เขาลดความเร็วลงอย่างว่องไวและยอมรับความผิด "โทษทีนะจ๊ะ"“ลุงฌอน ลุงยังไม่บรรลุนิติภาวะเหรอเนี่ย ไม่น่าแปลกใจเลยที่ภรรยาของลุงทิ้งลุงไป” ซูซี่อดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ยเขาด้วยมือเธอที่ท้าวสะเอวอยู่“... หนูพูดถูก" ฌอนหลบตาลงอย่างเศร้าซึมซูซี่ถอนหายใจกับพฤติกรรมของเขา เธอรู้ว่าแม่ของเ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1070
แคทเธอรีนไม่ได้แสดงปฏิกิริยาอื่นใดเลย ทว่าฌอนรู้สึกอารมณ์ปั่นป่วนกระวนกระวายช่วงสองสามวันมานี้ เขาพบว่าตัวเองอยู่ในภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออกว่าจะพบเธอดีหรือไม่ เขาลังเลที่จะพบเธอ แต่ในขณะเดียวกันเขาก็คิดถึงเธอสุดหัวใจ“แคธี่ผมขอโทษ ผมไม่รู้จริง ๆ นะ...” ฌอนเริ่มอธิบายเหมือนเด็กหลงทาง “ผมไม่ได้ตั้งใจจะทําตัวแบบนั้น ผมคิดไม่ถึงเลยว่าเรื่องไร้สาระเช่นนี้จะเกิดขึ้นกับผมด้วย การสะกดจิตของซาร่านั้นแรงกล้ามากจนเขียนทับความทรงจําของผมไปจนหมดและทําให้ผมเกลียดคุณมากเหลือเกิน นั่นเป็นเหตุผลที่ทำไมผมถึงไม่ทันได้รู้ตัวเลยว่ามัน...” .“แล้วคุณมาขอให้ฉันยกโทษให้คุณเหรอ?” จู่ ๆ แคทเธอรีนก็หันหน้ากลับมาทันที ดวงตาเงียบสงบของเธอจับจ้องไปที่ใบหน้าหล่อเหลาของเขา“ผม...” ฌอนกระอักกระอ่วนใจจนไม่รู้จะพูดยังไง ดวงตาของเขาแดงก่ำด้วยความทุกข์ระทม “แคธี่ผมรักคุณความรักของผมที่มีต่อคุณไม่เคยเปลี่ยนแปลงไปเลยนะ...”"ฮะ!"ในที่สุดแคทเธอรีนก็หัวเราะ “ฌอนถึงคุณจะไม่ได้ถูกซาร่าสะกดจิตแต่ป่านนี้เราอาจจะหย่ากันไปแล้วก็ได้นะ”ฌอนอึ้งไปเลย "คงไม่เป็นแบบนั้นหรอก"“ตลกดีที่ฉันเป็นคนเดียวที่จําความสัมพันธ์นั้นของเรา
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1069
แคทเธอรีนวางสายเมื่อเธอมาถึงวิลล่าของครอบครัวยูลเป็นเวลาสองทุ่มแล้ว เวสลีย์กําลังเล่านิทานให้เด็กทั้งสองฟังด้วยท่าทางอ่อนโยนและเสียงทุ้มเบา ๆ เขามองดูเหมือนคุณพ่อใจดีเมื่อเห็นภาพอย่างนี้ ความรู้สึกผิดก็พุ่งปะทะเข้ามาในจิตใจของแคทเธอรีน เธอนี่นะสงสัยเขาได้ลงคอนั่นมันมากไปแล้วจริง ๆหลังจากที่เวสลีย์เล่านิทานจบเขาถึงสังเกตเห็นเธอ "คุณกลับมาแล้ว"โจเอลจ้องแคทเธอรีนเขม็ง “ลูกเป็นแม่ของซูซี่และลูคัสนะแต่ลูกกลับบ้านดึกตลอด แม้แต่เวสลีย์ก็ยังทําหน้าที่เป็นพ่อแม่ได้ดีกว่าลูกอีก”“ลูกจะไตร่ตรองตัวเองและจะไม่ทําอีกค่ะ” แคทเธอรีนขอโทษอย่างจริงใจ“ไม่เป็นไรหรอกครับ คุณทุ่มเททํางานไปเถอะครับผมจะช่วยคุณดูแลลูก ๆ คุณที่บ้านเอง” เวสลีย์กล่าวด้วยรอยยิ้มมองเขาแล้วแคทเธอรีนจึงตัดสินใจบางอย่างอยู่ลึก ๆ ในใจ…ในตอนกลางคืนแคทเธอรีนอยู่เป็นเพื่อนซูซี่และลูคัสจนพวกเขาหลับ จู่ ๆ ซูซี่ก็พูดว่า “แม่ขา คุณย่าโทรหาหนูวันนี้และบอกว่าย่าคิดถึงหนู ปู่ทวดและย่าทวดก็คิดถึงหนูด้วยเช่นกันค่ะ หนูรู้สึกอยากเอ่อ ... อยู่ที่นั่นสักพักค่ะ”"การไปอยู่ที่นั่นดีอะไรนักหนา?" ลูคัสถามอย่างไม่พอใจซูซี่ทําหน้ามุ่ยโดย
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1068
"ไม่จําเป็น" เฟรยาส่ายหัว “ฉันไม่ต้องการให้คุณมารับผิดชอบฉันหรอก แต่เนื่องจากตระกูลสโนว์บังคับให้ฉันให้กําเนิดเด็กคนนี้และถึงกับข่มขู่ฉันด้วยเด็กคนนี้ดังนั้นฉันจะให้กําเนิดเขาแต่ฉันจะไม่แต่งงานกับคุณหรอกนะ”ร็อดนีย์ไม่เคยคิดเลยว่าเธอเลือกจะให้กําเนิดลูกทั้งที่ยังไม่แต่งงานมากกว่าที่จะแต่งงานกับเขาซะอีกเขาควรจะดีใจสิ ทว่าเขาก็อารมณ์เสียซะอย่างนั้น“เฟรยา ลินช์ คุณไม่ชอบผมมากขนาดนั้นเลยเหรอ?”“...”“ฉันไม่เคยชอบคุณเลยน่ะสิ”เฟรยาเก็บอาการดูถูกเขาไว้ข้างในใจก่อนที่เธอจะเอ่ยอย่างจริงจังว่า “เมื่อสามปีก่อนฉันเคยมีความสัมพันธ์ฉันตกหลุมรักชายคนหนึ่งที่วิทยาลัยและเราอยู่ด้วยกันมาสี่ถึงห้าปี เรายังได้พบกับพ่อแม่ของแต่ละฝ่ายและพร้อมที่จะมีงานแต่งงานของเรา แต่แล้ววันหนึ่งเขาปล่อยให้ครอบครัวของฉันกับฉันต้องรอเก้อเพื่อหวานใจในวัยเด็กของเขา เขาไม่ได้ทําแค่ครั้งเดียวแต่เป็นครั้งแล้วครั้งเล่า เขามักจะยกให้เพื่อนสนิทในวัยเด็กของเขาอยู่เหนือสิ่งอื่นใดเสมอ“เมื่อใดก็ตามที่เราไปออกเดทกัน เขาก็จะพาเพื่อนสนิทในวัยเด็กของเขาไปด้วย“เมื่อเพื่อนสนิทในวัยเด็กของเขาป่วยเขาก็จะดูแลเธอ“เขาอ้างว่าเขาปฏิบ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1067
“ฉันไม่สน เนื่องจากคุณโยนผักดองของฉันทิ้งไปแล้ว คุณต้องทําอาหารให้ฉัน ฉันหิวนะ"ร็อดนีย์เหลือบมองท้องของเฟรยา ตอนแรกเขาไม่อยากทําอาหารให้เธอหรอก ทว่าเขากังวลว่าเฟรยาจะนําลูกอ๊อดน้อยในตัวเธอออกไปกินอาหารที่ไม่ถูกสุขลักษณะ ในที่สุดเขาก็ยอมจํานนต่อโชคชะตาของเขาและตัดสินใจทําอาหารให้เธอแต่เมื่อเขาเปิดตู้เย็นของเธอดู เขาก็ไม่พบส่วนประกอบเครื่องปรุงใด ๆ นอกจากเส้นพาสต้าเขาถอนหายใจออกมา “เฟรยา ลินช์ คุณเป็นผู้หญิงนะ คุณทําตัวเป็นแม่บ้านให้มากกว่านี้ไม่ได้เหรอ? คุณไม่มีไข่ที่บ้านด้วยซ้ำ ไม่มีใครอยากอยู่กับคุณหรอก” “ฉันกินในที่ทำงานทุกวัน ฉันทํางานให้คุณยังกับหมานะ แล้วคุณยังมาคาดหวังให้ฉันกลับมาเข้าครัวทําอาหารหลังจากที่ฉันเพิ่งทํางานล่วงเวลาเสร็จอีกเหรอ? ฉันมีเวลาว่างมากนักเหรอไง?”เฟรยาวิจารณ์เขาอย่างเผ็ดร้อน “อย่ามองฉันแบบนั้นสิ ซาร่าก็ไม่ดีไปกว่าฉันหรอก เธอยังจ้างแม่บ้านมาคนหนึ่งไม่ใช่เหรอไง?” “คุณนี่พล่ามไปใหญ่ บางครั้งเธอก็ทําอาหารด้วยตัวเองแหละน่า”“ฮ่า! คุณหมายถึงสัปดาห์ละครั้งเหรอ? ฉันก็ทําแบบนั้นแหละ”“...”ร็อดนีย์เงียบไปเลยเมื่อเอ่ยเรื่องนั้นขึ้นมาเห็นได้ชัดว่าเขาโน้
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1066
เฟรยาขมวดคิ้วย่น ก่อนหน้านี้เธอไม่ชอบกินผักดองและสงสัยว่าทําไมผู้คนมากมายถึงได้ชอบกินอาหารหมักดองอย่างนี้กันนัก แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็รู้ตัวว่าติดหนึบมันเข้าแล้วในเดือนนี้ด้วยเหตุนี้เธอถึงได้รู้ว่าเพราะการตั้งครรภ์ของเธอนั่นเองเป็นเหตุ“เข้าใจผิดแล้ว ฉันเพิ่งจะเริ่มชอบผักดองเพราะว่าฉันตั้งครรภ์ เป็นทารกเองที่ต้องการหม่ำของพวกนั้น” เธอตอบด้วยท่าทางว่าตัวเองเป็นฝ่ายถูก“ลูกของผมไม่ชอบกินอาหารหมักดองแบบนี้หรอก” ร็อดนีย์คว้าขวดโหลออกไปและเทผักดองทั้งหมดลงไปในถังขยะโดยไม่ลังเลเฟรยาระเบิดลงทันที “ร็อดนีย์ สโนว์ คุณรู้ไหมว่าผักดองขวดหนึ่งมันแพงขนาดไหน? มันมีราคากว่าสิบดอลลาร์เชียวนะ”“...”ร็อดนีย์อึ้งจนไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาพูด “นั่นแพงเรอะ ฮึ? คุณกําลังพักอยู่ในอพาร์ตเมนต์แบบดูเพล็กซ์มูลค่าหลายแสนล้านดอลลาร์และได้รับค่าจ้างเดือนละหลายแสนดอลลาร์ คุณยังมีเงิน 100 ล้านดอลลาร์ในบัตรที่โอเชอร์ คอร์ปอเรชั่นมอบให้คุณไปเมื่อวันก่อนด้วย คุณกล้าพูดว่าผักดองมีราคาแพงได้ยังไงกัน?!”“มันก็แพงอยู่ดี ผักดองในถุงเล็ก ๆ ที่ฉันได้มาบ่อย ๆ ราคาเพียงแค่ห้าดอลลาร์เอง”"หุบปากเลย"ร็อดนีย์เบื่อหน่ายกับเธอ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1065
เชสเตอร์ตะคอก “ก็ได้ นายแค่ลําเอียงเข้าข้างซาร่า แต่ขอฉันเตือนนายหน่อยนะว่าหากนายออกจากตระกูลสโนว์ไปแล้ว รับรองว่ายัยซาร่าจะทิ้งนายไปในไม่ช้าก็เร็ว”"นายนี่ตอแหลว่ะ"ร็อดนีย์อดไม่ได้ที่จะโวยวายใส่เขา “เชสเตอร์ จิวเวลนายก็เหมือนกับฌอน! ทําไมพวกนายถึงเป็นแบบนี้กันไปได้? พวกเราทั้งห้าคนโตมาด้วยกัน แต่พวกนายก็ยังมาเลือกปฏิบัติต่อซาร่าอีก”“ใช่ คนทั้งโลกกําลังเลือกปฏิบัติต่อซาร่าและนายเป็นเพียงคนเดียวที่ปกป้องเธอ นายเป็นคนฉลาดหัวใสและคนอื่นมีบางอย่างผิดปกติ งั้นเอาเลยไปสู้โลกเพื่อประโยชน์ของเธอรวมทั้งฆ่าลูกของนายเองด้วย”เชสเตอร์เริ่มรําคาญ “ฉันกําลังจะทําการผ่าตัดตอนนี้ ฉันไม่ว่างที่จะคุยกับนายละนะ”ทันทีที่เขาจบการสนทนา เขาก็เดินดุ่มออกไปด้วยสีหน้าสงบนิ่งอันที่จริงการพูดคุยกับร็อดนีย์ทําให้เลือดของเขาเดือดดาลเชสเตอร์เริ่มรู้สึกเห็นอกเห็นใจเฟรยาขึ้นมาเล็กน้อยจากนั้นร็อดนีย์ก็เดินออกจากสำนักงานแพทย์เขาเดินลงบันไดมาอย่างร่างไร้วิญญาณเมื่อเขาเซล้มลงไปโดยบังเอิญที่หน่วยกุมารเวชศาสตร์คุณพ่อคนหนึ่งในวัย 30 ปีที่กําลังกอดทารกน้อยน่ารักเดินผ่านเขาไปพอดี ทารกขวบเดียวคนนั้นมีดวงตาโ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1064
พ่อ...คํานี้ทําให้ร็อดนีย์อึ้งไปครู่หนึ่งทันทีเวนดี้พูดอย่างตั้งใจว่า “ใช่ ลูกอาจมีส่วนแค่สเปิร์มตัวหนึ่งเท่านั้น แต่ตอนนี้เด็กคนนี้มีความยาวประมาณหนึ่งเซนติเมตรแล้วนะ ลูกอาจเคยคิดที่จะทําให้เธอแท้งเด็ก แต่ลูกเคยคิดบ้างไหมว่าการทําแท้งจะสร้างความเสียหายให้กับร่างกายของผู้หญิงคนหนึ่งได้มากขนาดไหน?“มันง่ายมากเลยที่ลูกจะพูดแบบนั้นเพราะว่าลูกไม่ใช่คนที่ทุกข์ทรมานจากความเจ็บปวด ร่างกายของผู้หญิงจะได้รับความเสียหายหลังจากผ่านการทําแท้ง ผู้หญิงบางคนถึงกับประสบกับภาวะแทรกซ้อนต่าง ๆ นานาหรือมีอุปสรรคปัญหาในการตั้งครรภ์อีกครั้ง“นอกจากนี้ลูกคิดว่าถ้าแฟนหรือสามีในอนาคตของเธอรู้ว่าเธอเคยทำแท้งลูกของชายอื่นมาก่อน พวกเขาจะมองเธอยังไง? ลูกลองมองในมุมของเธอบ้าง ถ้าลูกรู้ว่าภรรยาในอนาคตของลูกเคยตั้งท้องลูกของชายอื่นมา ลูกจะผิดหวังไหม?”ร็อดนีย์ยังคงเงียบขณะฟังถ้อยคําเหล่านั้นเขาไม่ได้ใจร้ายโดยสันดาน หลังจากที่เวนดี้ชี้แนะเขาอย่างละเอียด ความสับสนเจ็บแปลบและความรู้สึกผิดก็ค่อยๆ คืบคลานเข้ามาในจิตใจของเขาในตอนนั้นเขาเคยคิดที่จะแต่งงานกับผู้หญิงคนไหนก็ได้เพื่อตอบสนองความปรารถนาของพ่อแม่ถ้าหาก
