เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 665
บทที่เกี่ยวข้อง
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 666
“เอาเถอะ ฉันจะพาเธอกลับบ้าน”ฌอนอุ้มซาร่า จากนั้นยาเอลก็ตามพวกเขามาเมื่อเขากำลังจะวางซาร่าลงในรถ จู่ ๆ เธอก็เอื้อมมือขึ้นมาโอบรอบคอของเขาเอาไว้ เธอพูดเจือด้วยเสียงสะอื้น “อย่าปล่อยฉัน ฌอนนิค อย่าทิ้งฉันไป ฉันรู้ดีว่าฉันมันสกปรก ทำให้คุณไม่อยากแตะต้องฉัน”“ไม่ใช่นะครับ ไม่ใช่อย่างที่คุณคิด” ฌอนรู้สึกใจหาย“คุณไม่ต้องอธิบายหรอกค่ะ ฉันเข้าใจดี” เธอปิดปากเขาเอาไว้ “ความจริงแล้ว ฉันรู้ดีว่าเมื่อสองคืนที่ผ่านมาคุณไปนอนที่บ้านของแคทเธอรีน คุณโกหกฉัน บอกว่าคุณมีงานด่วนต้องจัดการ แต่ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันผิดเอง เพราะฉันทำให้คุณรู้สึกพอไม่ได้ ฉันไม่รังเกียจที่จะเป็นแฟนสาวที่น่าอับอายตลอดไป ตราบใดที่คุณมีความสุข มันไม่สำคัญหรอกค่ะ ตราบใดที่ฉันได้อยู่เคียงข้างคุณแล้วได้เห็นคุณทุกวันเมื่อฉันลืมตาตื่นขึ้นมา”“ฉันรักคุณค่ะ ฉันรักคุณมากขนาดนี้ได้ยังไง? ตั้งแต่ตอนนั้นที่ฉันได้พบคุณเป็นครั้งแรก ฉันก็ตกหลุมรักคุณจนถอนตัวไม่ขึ้น ตราบใดที่ฉันได้แต่งงานกับคุณ ฉันก็ตายตาหลับแล้วค่ะ” เธอผล็อยหลับไปขณะที่พูดพึมพำอยู่ในอ้อมแขนของเขายาเอลอดที่จะพูดขึ้นไม่ได้ “คุณชายคนโตคะ ตอนที่คุณโกหกคุณนีสันว่ามีงานด่
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 667
ฌอนละลายตาไปทางอื่นโดยไม่สนใจจะมองแคทเธอรีน เขาหันไปพูดกับยาเอล “หาให้เจอแล้วบังคับให้เธอเซ็นให้ได้ ฉันจะไปรอข้างนอก”เมื่อพูดจบแล้วเขาจึงเดินออกไป“ได้ค่ะ” ยาเอลรู้สึกสะใจ เธอมีความแค้นกับยัยเมียน้อยคนนี้มานานแล้วเธอเอื้อมมือออกไปแสร้งทำเป็นค้นตัว เธอยังถอดเสื้อไหมพรมของแคทเธอรีนออกจนเผยให้เห็นเสื้อชั้นในตัวบาง เพราะแคทเธอรีนถูกกดไว้กับพื้น เรือนร่างส่วนใหญ่ของเธอถึงไม่ถูกเผยให้เห็นเพราะมีผู้ชายสามคนอยู่ข้าง ๆ เธอ แคทเธอรีนจึงเงยหน้าขึ้นด้วยความอับอาย “แก...”ก่อนที่เธอจะทันได้พูดจบประโยค ยาเอลก็ปิดปากของเธอเอาไว้เสีย ได้ยินเพียงครวญครางของเธอเท่านั้นยาเอลกลัวว่าฌอนจะเข้ามา เธอจึงรีบยิ้มออกมาแล้วพูดขึ้น “คุณโจนส์ อย่าเสียเวลาด่าว่าฉันเลย ฉันแค่ต้องการทะเบียนสมรสมาเท่านั้น”ขณะที่ยาเอลพูด เธอก็เลื่อนมือลงไปหากางเกงยีนส์ของแคทเธอรีน แล้วพูดพึมพำออก “อยู่ข้างในใช่ไหม?”เมื่อเธอพูดแบบนั้น เธอก็ดึงกางเกงยีนส์ของแคทเธอรีนลง จากนั้นผู้ชายสองคนจากไลโอน่าก็เบิกตากว้าง อย่างไรก็ตามส่วนเว้าส่วนโค้งของแคทเธอรีนนั้นดูเซ็กซี่มากดวงตาของแคทเธอรีนแดงก่ำด้วยความโกรธ เธอพยายามดิ้นรนเพื่
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 668
ความหงุดหงิดปรากฏขึ้นในดวงตาของของยาเอลเมื่อชายทั้งสองคนจากไลโอน่าปล่อยแคทเธอรีนไปเสียเฉย ๆแคทเธอรีนพยายามยืนขึ้น ทว่าเรียวขาทั้งสองข้างของเธอทั้งปวดและชาจากการถูกกดไว้เป็นเวลานาน ขาของเธอจึงอ่อนแรงและล้มลงขาของฌอนกระตุกขณะที่จู่ ๆ เขาก็อยากจะเข้าไปช่วยประคองเธอเอาไว้ ทว่าหลังจากนั้น เขาก็โยนใบหย่าใส่เธออย่างเย็นชา “เซ็นซะ แล้วเลิกบอกว่าฉันโหดร้ายสักที นี่เงิน 200 ล้านดอลล่าร์ ของเธอเมื่อเราหย่ากัน”“200 ล้านดอลล่าร์ เหรอคะ? คืนละ100 ล้านดอลล่าร์ ใช่ไหม?” แคทเธอรีนถากถางฌอนเริ่มหงุดหงิดมากยิ่งขึ้น อีกทั้งน้ำเสียงของเขาฟังดูเย็นชาลง “เธอคิดมากเกินไปแล้ว ฉันแค่ไม่อยากให้เธอตามรังควานฉันในอนาคต รีบเซ็นชื่อซะ ฉันไม่ได้มีเวลาเหลือเฟือ”“ค่ะ”แคทเธอรีนหยิบปากกาเซ็นลงในกระดาษฌอนเหม่อลอยขณะที่จ้องมองมือของเธอ นับตั้งแต่ที่เขารู้ว่าเธอยังมีชีวิตอยู่ เขาก็เอาแต่พูดว่าอยากหย่ากับเธอ บัดนี้ช่วงเวลานี้มาถึงแล้ว ทว่าเขากลับไม่รู้สึกโล่งอกเลย กลายเป็นรู้สึกหงุดหงิดแทนราวกับเขาได้สูญเสียสิ่งที่เขาเพิ่งได้กลับคืนมา“นี่ค่ะ” หลังจากที่ส่งกระดาษให้เขา แคทเธอรีนก็สงบสติอารมณ์ได้“เธอจะได้รั
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 669
แคทเธอรีนยิ้มจาง ๆ ก่อนจะปิดโทรทัศน์ ‘ตอนนี้มีความสุขไปเถอะ แค่รอให้ถึงวันแต่งงาน ฉันจะส่งของขวัญที่แสนพิเศษไปให้ แล้วพวกเธอจะได้รู้ว่าความรู้สึกตกลงมาจากสวรรค์มันเป็นยังไง’...ในเวลาดียวกันนั้นเอง ในอีกด้านหนึ่งนิโคลา เมลานี่ และเดเมียน ที่ถูกผู้คนโจมตีก่อนหน้านี้ ก็รู้สึกยินดีที่ได้ยินข่าวนี้โดยเฉพาะนิโคลาที่หัวเราะอย่างสะใจ “แคทเธอรีนกลับมาแล้วยังไง? ฌอนก็แต่งงานกับคนอื่นอยู่ดี”“นั่นสิคะ ก่อนหน้านี้เธอแย่งฌอนไปจากหนูด้วยซ้ำ สุดท้ายแล้วการแต่งงานของหนูกลายเป็นว่าดีกว่าเธอซะอีก” ความโกรธของเมลานี่คลายลง แต่ถึงอย่างไรเดเมียนกลับขมวดคิ้วเข้าหากัน “คุณกับลูกควรเลิกให้ความสนใจกับเรื่องไร้สาระแบบนี้นะ สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือแย่งยูล คอร์ปอเรชั่นกลับมาให้เร็วที่สุด”นิโคลามองเขาด้วยความไม่พอใจ “ไม่ต้องกังวลไปหรอก โจเอลอ่อนแอลงทุกวัน เขาคงจะมีชีวิตอยู่ได้อย่างมากที่สุดก็หนึ่งปีครึ่ง หลังจากที่โจเอลตายแล้ว แคทเธอรีนก็เอาชนะพวกเราไม่ได้ด้วยซ้ำ ทุกคนคงจะลืมเรื่องของพวกเราไปแล้ว”คิ้วของเดเมียนที่ขมวดเข้าหากันคลายออก “พอพี่ชายของผมเสียชีวิต ผมก็จะไม่เห็นแคทเธอรีนเป็นคู่แข่งอี
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 670
“เราได้รับแจ้งเรื่องที่คุณพยายามวางยาพิษผู้อื่น” เจ้าหน้าที่ตำรวจจับนิโคลาใส่กุญแจมือทันทีนิโคลาตกใจมาก เธอมองวอลเตอร์แล้วก็ต้องพบว่าเขาคุกเข่าลงกับพื้นพร้อมกับมือทั้งสองข้างอยู่บนศีรษะ “คุณตำรวจครับ เธอเป็นคนบงการให้ผมทำ ผมถูกบังคับให้ทำ ผมไม่มีทางเลือก...”เขาส่ายหน้าอย่างแรงขณะที่เขาพูดอยู่ในตอนนั้นเอง นิโคลาเริ่มรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาและรู้ตัวว่าถูกหลอก “ไม่ ฉันไม่รู้ว่าเขาพูดเรื่องอะไร วอลเตอร์ ทำไมนายถึงกล่าวหาฉัน? ฉันเรียกนายมาที่นี่เพื่อถามเรื่องบางอย่างกับนาย”“เลิกปฏิเสธได้แล้วนิโคลา”แคทเธอรีนพยุงโจเอลเอาไว้ขณะที่พวกเขาเดินลงมาจากบนชั้นสองของโกดัง ดวงตาของโจเอลเต็มไปด้วยความคับแค้นใจ อีกทั้งเขายังอยากจะถลกหนังของนิโคลาออกทั้งเป็น ถ้าเขาไม่ซ่อนตัวแล้วได้ยินสิ่งที่นิโคลาพูดเมื่อสักครู่นี้ เขาคงจะไม่รู้เลยว่าผู้หญิงที่เขาอยู่ด้วยมา 20 ปี จะน่าขยะแขยงแบบนี้ “ฉันคิดว่าเธอแค่แอบเป็นชู้กับเดเมียน แต่ฉันคิดไม่ถึงว่าเธอกับวอลเตอร์จะ...”โจเอลรู้สึกรังเกียจเธอมากจนเขาไม่อาจพูดอะไรออกมาได้อีกใบหน้าของนิโคลาซีดเผือด วอลเตอร์รู้สึกทำอะไรไม่ถูก เขาจึงพูดขึ้น “ประธานยูล ผมไม่ได้ตั้
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 671
หลังจากที่ข่าวถูกแพร่ออกไปก็ก่อให้เกิดความโกลาหลในโลกออนไลน์ขึ้น[พระเจ้าช่วย นิโคลาเป็นผู้หญิงแบบไหนกันเนี่ย? เธอแต่งงานกับประธานของยูล คอร์ปอเรชั่น ทำเรื่องเสื่อมเสียกับน้องชายของเขา แล้วก็มาเป็นชู้กับเลขาอีก ประธานยูลถูกสวมเขาไม่จบไม่สิ้น][เดเมียนรู้เรื่องนี้ไหม? เขาต้องพูดไม่ออกแน่][ฉันพนันได้เลยว่าผู้หญิงคนนี้ต้องเป็นชู้กับผู้ชายอีกหลายคน][ฉันสงสัยว่าเมลานี่จะชอบทำเรื่องเสื่อมเสียเหมือนแม่ของเธอหรือเปล่า ลองคิดดูว่าเธอเป็นลูกสาวของนิโคลา ถึงเมลานี่จะยังไม่นอกใจชาร์ลีตอนนี้ แต่ไม่ช้าก็เร็วเขาคงจะถูกสวมเขา][เมื่อทิ้งความเหมือนกับแม่ของเธอไป การที่เธอเหมือนพ่อของเธอก็ไม่ดีเหมือนกัน ฉันเชื่อว่าเดเมียนและนิโคลาต้องมีส่วนเกี่ยวข้องกับการวางยาพิษโจเอล][ครอบครัวอะไรน่ารังเกียจ ฉันรู้สึกสงสารตระกูลแคมโปสขึ้นมาเลยที่ต้องมาเกี่ยวดองกับพวกเขา]“...”เมลานี่โกรธมากเมื่อได้อ่านความคิดเห็นเหล่านั้น เธอเขวี้ยงที่เขี่ยบุหรี่ข้ามห้องไป“กล้าดียังไงมาขว้างปาข้าวของ” ทันทีที่ชาร์ลีเดินเข้ามาแล้วมองเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น เขาก็ควบคุมตัวเองไม่ได้ “ดูสิว่าครอบครัวของเธอทำงามหน้าไว้มากแค่ไหน อั
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 672
“ไม่ใช่นะคะคุณพ่อ คุณแม่ไม่ใช่คนแบบนั้น นี่ต้องเป็นการเข้าใจผิดค่ะ” เมลานี่อธิบายพลางส่ายหน้า “พอได้แล้ว เมลานี่ พ่อพอจะได้ยินข่าวลือมาจากคนอื่นมาบ้าง” เดเมียนพูดอย่างเกรี้ยวกราด “ตอนที่ตำรวจบุกเข้าไป แม่ของหนูกำลังดึงเสื้อของวอลเตอร์อยู่ในโกดังทั้งกลางวันแสก ๆ ระหว่างตำรวจทำการสอบสวนวอลเตอร์ เขาเปิดเผยว่าเขาเป็นชู้กับเธอมาสี่ถึงห้าปีแล้ว พวกเขาพบกันเฉลี่ยเดือนละครั้ง ไม่ว่าจะเป็นที่โรงหนัง ในรถ หรือแม้กระทั่งข้างนอก”สีหน้าน่ากลัวปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเมลานี่เมื่อเธอได้ยินคำพูดเหล่านั้นเดเมียมเริ่มร้อนใจยิ่งขึ้นไปอีกเมื่อเขาพูดต่อ เขาดูเหมือนเป็นสัตว์ป่าที่ควบคุมตัวเองไม่ได้ แม้ว่าจะพิการ แต่เขาก็ยังทำลายข้าวของที่อยู่ใกล้ตัวเขาได้ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความขมขื่นอย่างแรงกล้า“เธอดูถูกพ่อมาตลอด เธอดูถูกที่พ่อพิการ” เดเมียนทุบขาตัวเอง “เพราะเธอ พ่อถึงกับฆ่าเชอรีน ขัดแย้งกับทั้งตระกูลยูล และรับโทษทั้งหมด แต่แทนที่เธอจะสำนึกบุญคุณ เธอทำเหมือนพ่อเป็นแค่เครื่องมือ”เมลานี่ตกใจที่ได้ยินเช่นนั้น “คุณพ่อ คุณ… คุณพ่อเป็นคนฆ่าเชอรีนเหรอคะ?”เดเมียนพยักหน้าด้วยดวงตาที่ซับซ้อน “ตอนนั้นพ่อรัก
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 673
“ชาร์ลีมันเลวอะไรอย่างนี้” นิโคลาจุกไปหมด “ลูกขอให้เดเมียนช่วยลูกได้ เมื่อลูกได้รับช่วงต่อยูล คอร์ปอเรชั่นอีกครั้ง ตระกูลแคมโปสจะอยู่ข้างลูก”“คุณพ่อกับหนูจะรอคุณแม่นะคะ” เมลานี่พูดทั้งน้ำตา...ที่โรงพยาบาลแคทเธอรีนพาโจเอลมาให้ยาทางเส้นเลือด แม้ว่าการได้เห็นนิโคลาถูกจับจะทำให้โจเอลโล่งอกขึ้นมาบ้าง ทว่าสุขภาพของเขาทรุดลงไปอีกครั้งเพราะเขากระวนกระวายใจ เขาถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลเพื่อเข้ารับการรักษานับตั้งแต่นั้นมา ไม่นานนักคุณท่านยูลและคุณผู้หญิงยูลก็รีบมาที่โรงพยาบาล ทันทีที่คุณผู้หญิงยูลได้เห็นสภาพของโจเอล น้ำตาก็เริ่มไหลลงมาตามใบหน้าของท่าน “นิโคลามันเสียสติไปแล้ว เราทำดีกับเธอมาตลอดหลายปี ที่ลูกต้องประสบอุบัติเหตุเมื่อสามปีที่แล้วเธอก็ต้องมีส่วนเกี่ยวข้อง โชคดีที่พ่อของลูกกับแม่ขอให้แคทเธอรีนดูแลลูก ไม่อย่างนั้น...”คำพูดเหล่านั้นทำให้คุณท่านยูลเย็นสันหลังวาบ เมื่อท่านคิดถึงเรื่องนี้แล้ว ท่านก็รู้สึกขอบคุณแคทเธอรีนจากใจจริง “เราติดหนี้บุญคุณหลานเกินไปแล้ว”แคทเธอรีนยิ้มบาง ๆ และยังคงเงียบอยู่ครู่หนึ่ง “ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอกค่ะคุณปู่ หนูไม่เคยคาดหวังอะไรจากตระกูลยูลเลย หนู
บทล่าสุด
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1072
ขณะฌอนอุ้มซูซี่ขึ้นรถ จู่ ๆ คนขับก็ถามขึ้นว่า “นี่ลูกของคุณหรือเปล่าครับ?”“... อืม” ฌอนตอบไปทั้งอย่างนั้นเนื่องจากเลียมหายตัวไป เขาจึงจะปฏิบัติต่อซูซี่เหมือนลูกสาวแท้ ๆ ของเขาต่อไปในอนาคต"คุณทั้งคู่ดูเหมือนกันมากเลยนะครับ" คนขับยิ้ม"ใช่ครับ เธอดูเหมือนผม" ฌอนเต็มไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลายผสมปนเป “คุณเพิ่งย้ายมาที่นี่เมื่อเร็ว ๆ นี้ใช่ไหม? ผมไม่เคยเห็นคุณมาก่อนเลยครับ”"ใช่ครับ" คนขับหันกลับไปขึ้นรถหลังจากที่รถทั้งสองคันขับผ่านกันไป ฌอนก็เหลือบมองไปยังทิศทางที่รถคันนั้นกําลังมุ่งหน้าไปคฤหาสน์ที่ด้านบนนั้นเคยเป็นคฤหาสน์ของตระกูลฮิลล์ชายผู้นั้นใช่คนที่ซื้อคฤหาสน์ไปหรือเปล่านะ?แต่เขาไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะรวบรวมความคิดที่เกี่ยวข้องกับคฤหาสน์ เนื่องจากเขาเพิ่งรู้ว่าแคทเธอรีนกําลังจะไปอยู่ด้วยกันกับเวสลีย์เขามั่นใจว่าเวสลีย์คงนอนกับแคทเธอรีนแล้วหัวใจของเขาอัดแน่นเมื่อนึกถึงแคทเธอรีนนอนอยู่ใต้ร่างของเวสลีย์จุดนี้ไม่สำคัญอะไรหรอก สิ่งที่ฌอนกังวลมากกว่าคือความเป็นไปได้ที่แคทเธอรีนจะตั้งครรภ์ลูกของเวสลีย์ เวสลีย์ไม่ใช่คนดีอย่างแน่นอน ฌอนไม่รังเกียจที่แยกทางกับแคทเธอรีนหรอก
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1071
“เวสลีย์ ลียงส์ นายก็หยาบคายกับฉันมาตลอดอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ? น่าเสียดายที่นายซ่อนมันดีเกินไป ไว้มาดูกันตอนที่หน้ากากของนายหลุดเถอะ”ทันทีที่ฌอนพูดจบเขาก็เหลือบมองแคทเธอรีน เมื่อได้เห็นสีหน้าเรียบเฉยของเธอ หัวใจของเขาก็เจ็บปวดอยู่ลึก ๆ ข้างในซูซี่เลื่อนหน้าต่างด้านหลังลงและยื่นศีรษะเธอออกมา จากนั้นเธอก็ถามด้วยน้ำเสียงเร่งเร้าว่า “ลุงฌอนคะ ลุงจะพูดไปอีกนานแค่ไหนคะ?”"ลุงกําลังจะไปเดี๋ยวนี้จ้ะ" ฌอนก้าวขึ้นรถเมื่อเขาขับรถออกไป เขาเห็นเวสลีย์ก้มศีรษะลงจูบปากกับแคทเธอรีนผ่านกระจกมองหลังเขาจับพวงมาลัยแน่นจนเส้นเลือดที่หลังมือปูดโปนออกมา ขณะเดียวกันเขาก็กดคันเร่งลงไปอย่างดุเดือดรุนแรงยิ่งขึ้นด้วยความโกรธซูซี่เริ่มหวีดร้องด้วยความตกใจ “ลุงฌอน ลุงขับรถเร็วเกินไปแล้ว! หนูกลัวนะคะ"ฌอนกลับมามีสติสัมปชัญญะทันที เขาลดความเร็วลงอย่างว่องไวและยอมรับความผิด "โทษทีนะจ๊ะ"“ลุงฌอน ลุงยังไม่บรรลุนิติภาวะเหรอเนี่ย ไม่น่าแปลกใจเลยที่ภรรยาของลุงทิ้งลุงไป” ซูซี่อดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ยเขาด้วยมือเธอที่ท้าวสะเอวอยู่“... หนูพูดถูก" ฌอนหลบตาลงอย่างเศร้าซึมซูซี่ถอนหายใจกับพฤติกรรมของเขา เธอรู้ว่าแม่ของเ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1070
แคทเธอรีนไม่ได้แสดงปฏิกิริยาอื่นใดเลย ทว่าฌอนรู้สึกอารมณ์ปั่นป่วนกระวนกระวายช่วงสองสามวันมานี้ เขาพบว่าตัวเองอยู่ในภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออกว่าจะพบเธอดีหรือไม่ เขาลังเลที่จะพบเธอ แต่ในขณะเดียวกันเขาก็คิดถึงเธอสุดหัวใจ“แคธี่ผมขอโทษ ผมไม่รู้จริง ๆ นะ...” ฌอนเริ่มอธิบายเหมือนเด็กหลงทาง “ผมไม่ได้ตั้งใจจะทําตัวแบบนั้น ผมคิดไม่ถึงเลยว่าเรื่องไร้สาระเช่นนี้จะเกิดขึ้นกับผมด้วย การสะกดจิตของซาร่านั้นแรงกล้ามากจนเขียนทับความทรงจําของผมไปจนหมดและทําให้ผมเกลียดคุณมากเหลือเกิน นั่นเป็นเหตุผลที่ทำไมผมถึงไม่ทันได้รู้ตัวเลยว่ามัน...” .“แล้วคุณมาขอให้ฉันยกโทษให้คุณเหรอ?” จู่ ๆ แคทเธอรีนก็หันหน้ากลับมาทันที ดวงตาเงียบสงบของเธอจับจ้องไปที่ใบหน้าหล่อเหลาของเขา“ผม...” ฌอนกระอักกระอ่วนใจจนไม่รู้จะพูดยังไง ดวงตาของเขาแดงก่ำด้วยความทุกข์ระทม “แคธี่ผมรักคุณความรักของผมที่มีต่อคุณไม่เคยเปลี่ยนแปลงไปเลยนะ...”"ฮะ!"ในที่สุดแคทเธอรีนก็หัวเราะ “ฌอนถึงคุณจะไม่ได้ถูกซาร่าสะกดจิตแต่ป่านนี้เราอาจจะหย่ากันไปแล้วก็ได้นะ”ฌอนอึ้งไปเลย "คงไม่เป็นแบบนั้นหรอก"“ตลกดีที่ฉันเป็นคนเดียวที่จําความสัมพันธ์นั้นของเรา
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1069
แคทเธอรีนวางสายเมื่อเธอมาถึงวิลล่าของครอบครัวยูลเป็นเวลาสองทุ่มแล้ว เวสลีย์กําลังเล่านิทานให้เด็กทั้งสองฟังด้วยท่าทางอ่อนโยนและเสียงทุ้มเบา ๆ เขามองดูเหมือนคุณพ่อใจดีเมื่อเห็นภาพอย่างนี้ ความรู้สึกผิดก็พุ่งปะทะเข้ามาในจิตใจของแคทเธอรีน เธอนี่นะสงสัยเขาได้ลงคอนั่นมันมากไปแล้วจริง ๆหลังจากที่เวสลีย์เล่านิทานจบเขาถึงสังเกตเห็นเธอ "คุณกลับมาแล้ว"โจเอลจ้องแคทเธอรีนเขม็ง “ลูกเป็นแม่ของซูซี่และลูคัสนะแต่ลูกกลับบ้านดึกตลอด แม้แต่เวสลีย์ก็ยังทําหน้าที่เป็นพ่อแม่ได้ดีกว่าลูกอีก”“ลูกจะไตร่ตรองตัวเองและจะไม่ทําอีกค่ะ” แคทเธอรีนขอโทษอย่างจริงใจ“ไม่เป็นไรหรอกครับ คุณทุ่มเททํางานไปเถอะครับผมจะช่วยคุณดูแลลูก ๆ คุณที่บ้านเอง” เวสลีย์กล่าวด้วยรอยยิ้มมองเขาแล้วแคทเธอรีนจึงตัดสินใจบางอย่างอยู่ลึก ๆ ในใจ…ในตอนกลางคืนแคทเธอรีนอยู่เป็นเพื่อนซูซี่และลูคัสจนพวกเขาหลับ จู่ ๆ ซูซี่ก็พูดว่า “แม่ขา คุณย่าโทรหาหนูวันนี้และบอกว่าย่าคิดถึงหนู ปู่ทวดและย่าทวดก็คิดถึงหนูด้วยเช่นกันค่ะ หนูรู้สึกอยากเอ่อ ... อยู่ที่นั่นสักพักค่ะ”"การไปอยู่ที่นั่นดีอะไรนักหนา?" ลูคัสถามอย่างไม่พอใจซูซี่ทําหน้ามุ่ยโดย
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1068
"ไม่จําเป็น" เฟรยาส่ายหัว “ฉันไม่ต้องการให้คุณมารับผิดชอบฉันหรอก แต่เนื่องจากตระกูลสโนว์บังคับให้ฉันให้กําเนิดเด็กคนนี้และถึงกับข่มขู่ฉันด้วยเด็กคนนี้ดังนั้นฉันจะให้กําเนิดเขาแต่ฉันจะไม่แต่งงานกับคุณหรอกนะ”ร็อดนีย์ไม่เคยคิดเลยว่าเธอเลือกจะให้กําเนิดลูกทั้งที่ยังไม่แต่งงานมากกว่าที่จะแต่งงานกับเขาซะอีกเขาควรจะดีใจสิ ทว่าเขาก็อารมณ์เสียซะอย่างนั้น“เฟรยา ลินช์ คุณไม่ชอบผมมากขนาดนั้นเลยเหรอ?”“...”“ฉันไม่เคยชอบคุณเลยน่ะสิ”เฟรยาเก็บอาการดูถูกเขาไว้ข้างในใจก่อนที่เธอจะเอ่ยอย่างจริงจังว่า “เมื่อสามปีก่อนฉันเคยมีความสัมพันธ์ฉันตกหลุมรักชายคนหนึ่งที่วิทยาลัยและเราอยู่ด้วยกันมาสี่ถึงห้าปี เรายังได้พบกับพ่อแม่ของแต่ละฝ่ายและพร้อมที่จะมีงานแต่งงานของเรา แต่แล้ววันหนึ่งเขาปล่อยให้ครอบครัวของฉันกับฉันต้องรอเก้อเพื่อหวานใจในวัยเด็กของเขา เขาไม่ได้ทําแค่ครั้งเดียวแต่เป็นครั้งแล้วครั้งเล่า เขามักจะยกให้เพื่อนสนิทในวัยเด็กของเขาอยู่เหนือสิ่งอื่นใดเสมอ“เมื่อใดก็ตามที่เราไปออกเดทกัน เขาก็จะพาเพื่อนสนิทในวัยเด็กของเขาไปด้วย“เมื่อเพื่อนสนิทในวัยเด็กของเขาป่วยเขาก็จะดูแลเธอ“เขาอ้างว่าเขาปฏิบ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1067
“ฉันไม่สน เนื่องจากคุณโยนผักดองของฉันทิ้งไปแล้ว คุณต้องทําอาหารให้ฉัน ฉันหิวนะ"ร็อดนีย์เหลือบมองท้องของเฟรยา ตอนแรกเขาไม่อยากทําอาหารให้เธอหรอก ทว่าเขากังวลว่าเฟรยาจะนําลูกอ๊อดน้อยในตัวเธอออกไปกินอาหารที่ไม่ถูกสุขลักษณะ ในที่สุดเขาก็ยอมจํานนต่อโชคชะตาของเขาและตัดสินใจทําอาหารให้เธอแต่เมื่อเขาเปิดตู้เย็นของเธอดู เขาก็ไม่พบส่วนประกอบเครื่องปรุงใด ๆ นอกจากเส้นพาสต้าเขาถอนหายใจออกมา “เฟรยา ลินช์ คุณเป็นผู้หญิงนะ คุณทําตัวเป็นแม่บ้านให้มากกว่านี้ไม่ได้เหรอ? คุณไม่มีไข่ที่บ้านด้วยซ้ำ ไม่มีใครอยากอยู่กับคุณหรอก” “ฉันกินในที่ทำงานทุกวัน ฉันทํางานให้คุณยังกับหมานะ แล้วคุณยังมาคาดหวังให้ฉันกลับมาเข้าครัวทําอาหารหลังจากที่ฉันเพิ่งทํางานล่วงเวลาเสร็จอีกเหรอ? ฉันมีเวลาว่างมากนักเหรอไง?”เฟรยาวิจารณ์เขาอย่างเผ็ดร้อน “อย่ามองฉันแบบนั้นสิ ซาร่าก็ไม่ดีไปกว่าฉันหรอก เธอยังจ้างแม่บ้านมาคนหนึ่งไม่ใช่เหรอไง?” “คุณนี่พล่ามไปใหญ่ บางครั้งเธอก็ทําอาหารด้วยตัวเองแหละน่า”“ฮ่า! คุณหมายถึงสัปดาห์ละครั้งเหรอ? ฉันก็ทําแบบนั้นแหละ”“...”ร็อดนีย์เงียบไปเลยเมื่อเอ่ยเรื่องนั้นขึ้นมาเห็นได้ชัดว่าเขาโน้
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1066
เฟรยาขมวดคิ้วย่น ก่อนหน้านี้เธอไม่ชอบกินผักดองและสงสัยว่าทําไมผู้คนมากมายถึงได้ชอบกินอาหารหมักดองอย่างนี้กันนัก แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็รู้ตัวว่าติดหนึบมันเข้าแล้วในเดือนนี้ด้วยเหตุนี้เธอถึงได้รู้ว่าเพราะการตั้งครรภ์ของเธอนั่นเองเป็นเหตุ“เข้าใจผิดแล้ว ฉันเพิ่งจะเริ่มชอบผักดองเพราะว่าฉันตั้งครรภ์ เป็นทารกเองที่ต้องการหม่ำของพวกนั้น” เธอตอบด้วยท่าทางว่าตัวเองเป็นฝ่ายถูก“ลูกของผมไม่ชอบกินอาหารหมักดองแบบนี้หรอก” ร็อดนีย์คว้าขวดโหลออกไปและเทผักดองทั้งหมดลงไปในถังขยะโดยไม่ลังเลเฟรยาระเบิดลงทันที “ร็อดนีย์ สโนว์ คุณรู้ไหมว่าผักดองขวดหนึ่งมันแพงขนาดไหน? มันมีราคากว่าสิบดอลลาร์เชียวนะ”“...”ร็อดนีย์อึ้งจนไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาพูด “นั่นแพงเรอะ ฮึ? คุณกําลังพักอยู่ในอพาร์ตเมนต์แบบดูเพล็กซ์มูลค่าหลายแสนล้านดอลลาร์และได้รับค่าจ้างเดือนละหลายแสนดอลลาร์ คุณยังมีเงิน 100 ล้านดอลลาร์ในบัตรที่โอเชอร์ คอร์ปอเรชั่นมอบให้คุณไปเมื่อวันก่อนด้วย คุณกล้าพูดว่าผักดองมีราคาแพงได้ยังไงกัน?!”“มันก็แพงอยู่ดี ผักดองในถุงเล็ก ๆ ที่ฉันได้มาบ่อย ๆ ราคาเพียงแค่ห้าดอลลาร์เอง”"หุบปากเลย"ร็อดนีย์เบื่อหน่ายกับเธอ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1065
เชสเตอร์ตะคอก “ก็ได้ นายแค่ลําเอียงเข้าข้างซาร่า แต่ขอฉันเตือนนายหน่อยนะว่าหากนายออกจากตระกูลสโนว์ไปแล้ว รับรองว่ายัยซาร่าจะทิ้งนายไปในไม่ช้าก็เร็ว”"นายนี่ตอแหลว่ะ"ร็อดนีย์อดไม่ได้ที่จะโวยวายใส่เขา “เชสเตอร์ จิวเวลนายก็เหมือนกับฌอน! ทําไมพวกนายถึงเป็นแบบนี้กันไปได้? พวกเราทั้งห้าคนโตมาด้วยกัน แต่พวกนายก็ยังมาเลือกปฏิบัติต่อซาร่าอีก”“ใช่ คนทั้งโลกกําลังเลือกปฏิบัติต่อซาร่าและนายเป็นเพียงคนเดียวที่ปกป้องเธอ นายเป็นคนฉลาดหัวใสและคนอื่นมีบางอย่างผิดปกติ งั้นเอาเลยไปสู้โลกเพื่อประโยชน์ของเธอรวมทั้งฆ่าลูกของนายเองด้วย”เชสเตอร์เริ่มรําคาญ “ฉันกําลังจะทําการผ่าตัดตอนนี้ ฉันไม่ว่างที่จะคุยกับนายละนะ”ทันทีที่เขาจบการสนทนา เขาก็เดินดุ่มออกไปด้วยสีหน้าสงบนิ่งอันที่จริงการพูดคุยกับร็อดนีย์ทําให้เลือดของเขาเดือดดาลเชสเตอร์เริ่มรู้สึกเห็นอกเห็นใจเฟรยาขึ้นมาเล็กน้อยจากนั้นร็อดนีย์ก็เดินออกจากสำนักงานแพทย์เขาเดินลงบันไดมาอย่างร่างไร้วิญญาณเมื่อเขาเซล้มลงไปโดยบังเอิญที่หน่วยกุมารเวชศาสตร์คุณพ่อคนหนึ่งในวัย 30 ปีที่กําลังกอดทารกน้อยน่ารักเดินผ่านเขาไปพอดี ทารกขวบเดียวคนนั้นมีดวงตาโ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1064
พ่อ...คํานี้ทําให้ร็อดนีย์อึ้งไปครู่หนึ่งทันทีเวนดี้พูดอย่างตั้งใจว่า “ใช่ ลูกอาจมีส่วนแค่สเปิร์มตัวหนึ่งเท่านั้น แต่ตอนนี้เด็กคนนี้มีความยาวประมาณหนึ่งเซนติเมตรแล้วนะ ลูกอาจเคยคิดที่จะทําให้เธอแท้งเด็ก แต่ลูกเคยคิดบ้างไหมว่าการทําแท้งจะสร้างความเสียหายให้กับร่างกายของผู้หญิงคนหนึ่งได้มากขนาดไหน?“มันง่ายมากเลยที่ลูกจะพูดแบบนั้นเพราะว่าลูกไม่ใช่คนที่ทุกข์ทรมานจากความเจ็บปวด ร่างกายของผู้หญิงจะได้รับความเสียหายหลังจากผ่านการทําแท้ง ผู้หญิงบางคนถึงกับประสบกับภาวะแทรกซ้อนต่าง ๆ นานาหรือมีอุปสรรคปัญหาในการตั้งครรภ์อีกครั้ง“นอกจากนี้ลูกคิดว่าถ้าแฟนหรือสามีในอนาคตของเธอรู้ว่าเธอเคยทำแท้งลูกของชายอื่นมาก่อน พวกเขาจะมองเธอยังไง? ลูกลองมองในมุมของเธอบ้าง ถ้าลูกรู้ว่าภรรยาในอนาคตของลูกเคยตั้งท้องลูกของชายอื่นมา ลูกจะผิดหวังไหม?”ร็อดนีย์ยังคงเงียบขณะฟังถ้อยคําเหล่านั้นเขาไม่ได้ใจร้ายโดยสันดาน หลังจากที่เวนดี้ชี้แนะเขาอย่างละเอียด ความสับสนเจ็บแปลบและความรู้สึกผิดก็ค่อยๆ คืบคลานเข้ามาในจิตใจของเขาในตอนนั้นเขาเคยคิดที่จะแต่งงานกับผู้หญิงคนไหนก็ได้เพื่อตอบสนองความปรารถนาของพ่อแม่ถ้าหาก
