All Chapters of คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ!: Chapter 121 - Chapter 130

เมื่อมองไปที่แผ่นอกแกร่งของชายคนนั้น เฟรยาก็ตกอยู่ในอาการตะลึง ชายคนนั้นลูบไล้คางของเธอ ดวงตาที่มีเสน่ห์ชวนมองของเขาเผยให้เห็นรอยยิ้มที่น่าหลงใหล “หึ พวกนายเรียกผู้หญิงมาจริง ๆ ด้วย เธอโคตรสวยเลย”ใบหน้าของเฟรยาบอกบุญไม่รับ เธอสงสัยจริง ๆ ว่าเธอมาผิดห้องหรือเปล่าถึงอย่างนั้นเธอได้ยินเสียงคนกำลังเล่นไพ่ดังออกมาจากภายในห้อง จากนั้นเธอจึงถามขึ้น “ฉันมาตามหาฌอน ฮิลล์ เขาอยู่ที่นี่หรือเปล่า?”ชายคนนั้นหันหน้าเข้าไปในห้องด้วยความงุนงง “มีคนมาตามหานายน่ะฌอน แปลกนะ นายมีคนรู้จักในเมืองเพิร์ธตั้งแต่เมื่อไร?”“ฉันเป็นเพื่อนของภรรยาเขาต่างหาก” เฟรยาผลักมือของเขาที่กั้นประตูเอาไว้ออก และแทรกตัวเข้าไปภายในห้องด้วยความไม่พอใจมีผู้ชายสามคนอยู่ภายในห้องนั้น ดูจากท่าทางแล้วพวกเขาเป็นผู้ชายที่หน้าตาดี ผู้ชายคนหนึ่งที่คาบบุหรี่เอาไว้ในปากพูดขึ้น “ร็อดนี่ย์ ฉันแค่ขอให้นายไปเปิดประตู ทำไมถึงปล่อยให้เธอเข้ามา?”“นายจะมาโทษฉันไม่ได้นะ” ร็อดนีย์ สโนว์นั่งลงบนเก้าอี้ที่ว่างอยู่ เขาหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุด จากนั้นจึงมองไปที่เฟรยาด้วยความสนใจ ฌอนนั่งอยู่ที่หัวโต๊ะ เขาเหลือบมองเฟรยาอย่างไม่ใส่ใจขณะที่ถือไพ่

หลังจากที่วางเธอลงบนเบาะหลังแล้ว ฌอนก็เอื้อมมือไปถอดเสื้อเชิ้ตที่เปียกโชกของแคทเธอรีนออกแคทเธอรีนห้ามเขาเอาไว้โดยไม่รู้ตัว แววตาของหญิงสาวฉายแววเขินอายออกมา“อย่าขยับตัวแล้วก็ไม่ต้องพูดอะไรออกมา ให้ผมดูแผลหน่อย” ฌอนใช้มือข้างหนึ่งของเขากดท่อนแขนของเธอเอาไว้และใช้มืออีกข้างถอดเสื้อของเธอออก ผิวขาวราวกับหิมะของหญิงสาวเต็มไปด้วยร่องรอยของความฟกช้ำ ยิ่งมองยิ่งทำให้เธอดูน่าสงสารด้วยความรู้สึกบางอย่างทำให้ฌอนรู้สึกคับแน่นลึก ๆ อยู่ภายใน และใบหน้าของเขาก็ดูน่ากลัวจนใจหายแคทเธอรีนไม่ได้สนใจเขา เธอมีเพียงความรู้สึกอับอายต่อรอยฟกช้ำที่ไม่น่าพิสมัยบนร่างกายของเธอเท่านั้น“ดูจนพอใจหรือยังคะ?” หญิงสาวขยับหนีด้วยความเขินอาย เธอขยับเพียงเล็กน้อย แต่กลับรู้สึกเจ็บมากจนใบหน้าซีดเผือด“เชื่อฟังที่ผมพูดจะดีกว่า” ฌอนโยนเสื้อที่เปียกโชกไปอีกด้านหนึ่ง เขาถอดเสื้อกันลมแล้วตามด้วยเสื้อสเวตเตอร์อย่างรวดเร็ว จากนั้นจึงสวมเสื้อผ้าเหล่านั้นให้กับเธอขณะที่เขาสัมผัสบาดแผลที่ฟกช้ำของเธอ หญิงสาวก็หอบหายใจด้วยความเจ็บปวด“เจ็บมากไหม?” เมื่อเห็นรอยช้ำที่อยู่บนผิวของเธอ ฌอนจึงพูดขึ้น “จำความเจ็บปวดนี้เอาไว้เ

เมื่อเฟรยาเห็นฌอนเดินเข้ามาในห้องพักผู้ป่วย เธอรีบลุกขึ้นทันทีแล้วเอ่ยขึ้นบอก “ฉันจะออกไปซื้อผลไม้ให้แคทเธอรีนที่ด้านนอกโรงพยาบาลนะคะ”“ไม่ต้องครับ” ฌอนบอกด้วยน้ำเสียงเย็นชา “อาหารที่ขายข้างนอกนั่นไม่ถูกสุขอนามัย ผมสั่งอาหารจากโรงแรมเจ็ดดาวให้มาส่งที่นี่แล้ว”เฟรยาพูดอะไรไม่ออกว้าว แคทเธอรีนจะได้ทานอาหารจากโรงแรมเจ็ดดาวแม้ว่าเธอจะพักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลก็ตาม เธอนี่โชคดีจริง ๆ เฟรยาเดินไปหาแคทเธอรีนที่เตียงพลางขยิบตาให้กับเธอ หลังจากนั้นเธอก็รีบออกไปทันทีแคทเธอรีนรู้สึกซาบซึ้งเพราะเธอคิดไม่ถึงว่าฌอนจะดูแลเธอดีแบบนี้ นี่เธอตาฝาดไปหรือเปล่า? เธอรู้สึกเหมือนได้เห็นร่องรอยของความอบอุ่นในดวงตาของเขา“ความจริงฉันไม่อยากทานอะไรเลยค่ะ”แคทเธอรีนยังรู้สึกเครียดและวิตกกังวล หญิงจึงเอ่ยขึ้นบอกอย่างแผ่วเบา“ไม่อยากอย่างนั้นเหรอ?” ฌอนหัวเราะเสียงทุ้มต่ำ ทว่าดวงตาของเขากลับเย็นชา “นี่คุณไม่ได้อ่านใบรับรองแพทย์ที่หมอออกให้เลยเหรอ?”แคทเธอรีนรู้สึกไม่เข้าใจ ก็เธอไม่ได้อ่านมัน“ยัยโง่” ฌอนพูดด้วยสีหน้ามืดมน “คุณไม่รู้เลยเหรอว่าร่างกายของคุณบอบช้ำมากแค่ไหน? หมอบอกว่าคุณจะมีลูกไม่ได้อีกเล

ฌอนพยักหน้ารับเร็ว ๆ เขารู้สึกพอใจเมื่อได้ยินเรื่องที่เฮดลีย์รายงาน“เตรียมการสำหรับคดีนี้ไปถึงไหนแล้วครับคุณชาย?”“ทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว” เฮดลีย์พูดอะไรไม่ออก คุณชายแอบรวบรวมข้อมูลสำหรับใช้สู้คดีในชั้นศาลเอาไว้แล้ว ทว่ากลับแสร้งทำเป็นไม่ยินดียินร้าย‘คุณชาย นี่คุณไม่รู้เลยหรือว่า มัวเล่นตัวอยู่แบบนี้จะทำให้คุณไม่มีภรรยา?’ในอีกด้านหนึ่ง แคทเธอรีนที่พึ่งวางสายไปกำลังคิดไม่ตก เธอไม่รู้ว่าเธอควรจะทำอย่างไรหญิงสาวรู้สึกทุกข์ใจไม่ต้องสงสัยเลย การเป็นคนดูแลของฌอนต้องดีกว่าการไปตายในคุกอยู่แล้ว“ใช่ รีบใส่ชุดนี้แล้วออกไปขอร้องให้เขาช่วยเธอเถอะ” เฟรยาส่งชุดเดรสลายดอกไม้สีขาวให้กับเพื่อนของเธอแคทเธอรีนรับชุดเดรสมาดูใกล้ ๆ แล้วก็สังเกตเห็นว่าช่วงอกของชุดแหวกลึกลงไป “นี่เธอจะให้ฉันใส่ชุดนี้ไปยั่วเขาในวันที่อากาศหนาวแบบนี้น่ะเหรอ? เขาเกลียดอะไรแบบนี้ ใส่ไปก็จะมีแต่โดนเขาดูถูกเหยียดหยามเท่านั้นแหละ”“คิดถึงเงื่อนไขสัญญาที่เขาเสนอมาสิ ดูก็รู้ว่าเขาชอบเธอแบบนั้น ลองดูเถอะน่า ช่วงเวลาที่คับขันแบบนี้ มีกี่วิธีต้องงัดออกมาใช้ให้หมด” เธอไม่เข้าใจว่าฌอนใช้วิธีอะไร ถึงเปลี่ยนเพื่อนสนิทของเธ

ฌอนเยาะเย้ย “เอาล่ะ ผมจะให้โอกาสคุณครั้งสุดท้าย ไปอุ่นอาหารตรงนั้น”“ได้ค่ะ” ดวงตาของแคทเธอรีนเป็นประกายแวววาวขณะที่เธอรีบไปที่ตู้กับข้าวมีไมโครเวฟไว้ให้ใช้ เธอจึงอุ่นอาหารได้ในเวลาไม่ถึงสามนาทีเธอเสิร์ฟอาหารลงตรงหน้าของเขา เป็นหมูย่างของโปรดของเขาเขาชำเลืองมองไปที่หมูย่าง แล้วท้องของเขาก็ร้องขึ้นมาทันที นับตั้งแต่เธอจากไป เขาก็ไม่ได้มีความสุขกับการทานอาหารที่ทำเองที่บ้านเลยในเวลาเพียงไม่กี่นาที เขาก็รับประทานอาหารจนหมดจาน และไม่เหลืออะไรไว้ในกล่องอาหารกลางวันเลยเธออ้าปากค้างด้วยความตกใจ นี่คือผู้ชายที่บอกว่าไม่สนใจอาหารของเธอมานานแล้วอย่างนั้นหรือ?ผู้ชายอะไรขี้โกหก“คุณมองอะไรของคุณ?” ฌอนเหลือบไปเห็นว่าเธอกำลังจ้องมองเขาอยู่ แล้วความเขินอายเล็กน้อยก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลานั้น“เปล่านี่คะ อืม... ฉันแค่มีความสุขที่ได้เห็นคุณมีความสุขกับอาหารที่ฉันทำอีกครั้งน่ะค่ะ” แคทเธอรีนพูดติดตลก จากนั้นเธอก็สังเกตเห็นว่าเขาหันไปหยิบเอกสารมาจากที่ด้านข้าง เหมือนกับว่าเขาตั้งใจจะทำงานต่อถึงเธอจะใจร้อน แต่เธอก็พยายามถอดเสื้อคลุมของเธอออกให้ดูเหมือนไม่ได้ตั้งใจเป็นธรรมดาที่เขาต้องส