บททั้งหมดของ คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ!: บทที่ 101 - บทที่ 110

แคทเธอรีนรีบวางสาย เมื่อเธอสบตากับฌอนอีกครั้ง เธอก็รู้สึกว่าร่างกายของเธอแดงเห่อขึ้นราวกับมะเขือเทศฌอนเองก็สังเกตเห็นถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเช่นกัน และรู้สึกมีความสุขขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ริมฝีปากที่เซ็กซี่ของเขายกขึ้น “ปวดท้องเหรอ?”แคทเธอรีนจ้องไปที่เขา ทั้งยังรู้สึกอับอายมากขึ้นเรื่อย ๆ “ฉันไม่อยากกวนใจคุณ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม ถ้าคุณไม่อยากให้ฉันนอกใจ ฉันแนะนำให้คุณรีบมาหย่ากับฉันให้เร็วที่สุด”“นี่คุณกล้าขู่ผมเหรอ?” ฌอนรั้งเธอเอาไว้อีกครั้ง น้ำเสียงของเขาเย็นชา “แคทเธอรีน โจนส์ ถ้าคุณกล้านอกใจผม ผมจะทำให้คุณต้องชดใช้อย่างสาสม”แคทเธอรีนไม่ได้รู้สึกกลัวอะไรทั้งนั้น“ฉันทราบแล้วค่ะว่าคุณเป็นทนายความ แล้วก็มีหลายร้อยวิธีที่จะทำให้ฉันเสื่อมเสียชื่อเสียง แต่คงจะไร้ประโยชน์ เพราะชื่อเสียงของฉันพังไปนานแล้ว แล้วกฎหมายก็ไม่ได้ชี้ชัดว่าการนอกใจในการแต่งงานเป็นสิ่งผิดกฎหมายถูกไหมคะ?”“ไม่มีสินสมรสใดที่เราสร้างขึ้นร่วมกันหลังแต่งงาน ดังนั้นจึงไม่มีอะไรที่ทำให้เกิดการโต้แย้ง ฉันไม่มีเงินและไม่มีชื่อเสียง แล้วคุณจะทำอะไรฉันได้คะ?”เธอเลิกคิ้วขึ้นอย่างถือไพ่เหนือกว่า ฌอนไม่รู้ว่าเขาอยากจะ

หลังจากที่เข้าไปภายในร้านหม้อไฟแล้ว เธอก็สั่งหม้อไฟที่เผ็ดที่สุดและสั่งเครื่องในจำพวกผ้าขี้ริ้ว เนื้อแกะ และเนื้อวัว...เมื่ออาหารมาเสิร์ฟ เธอคีบเครื่องในอย่างผ้าขี้ริ้วขึ้นมาหนึ่งชิ้น แล้วแกว่งเนื้อลงในหม้อครู่หนึ่งใช้เวลาไม่นานเธอก็คีบมันเข้าปากอร่อยมาก หอมมาก!ท่าทางของฌอนแสดงออกถึงความไม่พอใจเท่าที่ควร เธอสนใจอยู่แต่กับอาหารของเธอ และไม่สนใจเขาเลยถ้าเป็นเมื่อก่อน เธอคงจะสั่งแต่เมนูที่เขาชอบแล้วแนะนำวิธีรับประทานให้อร่อยกับเขาทว่าในตอนนี้ เธอไม่ได้สนใจเขาอีกแล้ว ราวกับว่าเขาไม่ได้อยู่ในสายตาของเธออีกต่อไปจู่ ๆ เขาก็รู้สึกอึดออัดตันใจและสั่งด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ทำให้ผมชิ้นหนึ่ง”“คุณไม่มีมือหรือไง? ถ้าคุณอยากกินคุณก็ทำเองสิคะ” แคทเธอรีนไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมองขมับของชายหนุ่มเต้นตุบ ๆ ทว่าเขาไม่มีทางเลือกนอกจากหยิบตะเกียบขึ้นมาแล้วเรียนรู้วิธีการปรุงเนื้อให้สุกหลังจากที่ได้กัดเข้าไป ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาก็เปลี่ยนกับเป็นสีแดงจากความเผ็ดร้อน และก็ถามออกมา “คุณสั่งหม้อไฟแบบไหนมาเนี่ย?”“แบบเผ็ดที่สุดค่ะ”ฌอนยิ้มออกมาด้วยความเย็นชา “คุณพยายามจะแกล้งผมจริง ๆ ด้วย”แคทเธ

“ก่อนหน้านี้ทำไมฉันไม่เคยรู้มาก่อนว่านายเป็นคนหน้าด้านหน้าทนแบบนี้? นายลืมไปแล้วเหรอว่านายเคยตบฉันที่ทางเข้าสถาบันออกแบบ? หรือที่นายผลักฉันเพราะรีเบคก้าอีก? หรือตอนที่นายจ้างคนให้มาทำน้ำท่วมวิลล่าเพื่อจะใส่ร้ายป้ายสีฉันเมื่อไม่กี่วันที่แล้ว? ถ้าฉันไม่รู้เรื่องก่อนหน้านี้ ไม่เพียงแค่ฉันที่ต้องจ่ายค่าเสียหาย แต่บริษัทของฉันก็จะถูกลากมาเกี่ยวข้องด้วย”“อีธาน โลว์ความเลวร้ายของนายทำให้ฉันกลัว และการพูดถึงความสัมพันธ์ของเราที่ผ่านมามันทำให้ฉันขนลุก แล้วนายล่ะ? นายไม่สำนึกผิดและไม่ใส่ใจจะขอโทษ แต่นายก็หน้าด้านมากพอที่จะยืนอยู่ตรงหน้าฉัน”ใบหน้าของอีธานแดงก่ำจากการถูกเธอต่อว่า แต่เขาก็เถียงอะไรไม่ได้เนื่องจากความอับอายของเขาความจริงแล้ววันนั้นเขาโกรธมากและรู้สึกเสียใจกับการกระทำของตัวเอง ถึงอย่างนั้น ความหยิ่งในศักดิ์ศรีทำให้เขาไม่อาจก้มหัวลงได้แคทเธอรีนชำเลืองมองไปที่เขาก่อนจะมองไปรอบ ๆ จู่ ๆ ก็ถอนหายใจออกมา“ช่างเถอะ ไม่ต้องมาพูดว่าฉันใจร้ายเกินไปแล้วกัน สุดท้ายแล้วปัญหาของโกลเด้น คอร์ปอเรชั่น คือการถอนการลงทุนไม่ใช่เหรอ? นายจะแก้ปัญหาไม่ได้ถ้านายไม่สามารถทำให้การลงทุนกลับมาคงเดิมได้

“เจ้าฟัดจ์กำลังจะคลอดเหรอคะ?” “ในที่สุดคุณก็ยอมโทรกลับมาหาผมแล้วเหรอ?” น้ำเสียงของฌอนเย็นชา“ฉันถามคุณอยู่นะคะ!” แคทเธอรีนรู้สึกกระวนกระวายใจ เธอดูแลเจ้าฟัดจ์มาตั้งนาน ดังนั้นเธอจึงเป็นห่วงแมว“มันคลอดยาก”“ถ้างั้นก็รีบพาเธอไปส่งที่โรงพยาบาลสิ!” แคทเธอรีนตะโกนด้วยความหงุดหงิด เขาทนให้ลูกแมวน่ารัก ๆ ทรมานได้อย่างไร?“ตอนนี้เธอกำลังคลอดอยู่ ผมเลยเคลื่อนย้ายเธอไม่ได้ คุณมาเองจะดีกว่า เจ้าฟัดจ์คิดถึงคุณและต้องการกำลังใจของคุณตอนนี้ เผื่อว่าเกิดอะไรขึ้น คุณจะได้เห็นเธอเป็นครั้งสุดท้าย”ฌอนไม่ได้พูดถึงเรื่องที่ว่าเขาโมโหแค่ไหนตอนที่เขาปวดท้องก่อนหน้านี้ แล้วเธอกลับทำแค่แนบเบอร์โทรศัพท์ติดต่อโรงพยาบาลมาให้กับเขา เธอเป็นห่วงแมวมากกว่าที่เป็นห่วงเขาแคทเธอรีนตะคอกใส่เขา “อย่าพูดเรื่องไร้สาระแบบนั้น ฉันจะไปเดี๋ยวนี้”“ช่วยรีบหน่อยแล้วกัน ผมกลัวว่าเธอจะทนได้ไม่นาน” ฌอนวางสายหลังจากที่พูดจบ“ลัลลาลัลลา เคธี่ที่รักของฉัน ฉันแต่งตัวเสร็จแล้ว ไปกันเถอะ” เฟรยาเปลี่ยนเป็นเดรสสีแดงแล้วหมุนตัวออกมา “ฉันสวยไหมล่ะ?”“เฟรยา ฉันขอโทษจริง ๆ นะ แต่ตอนนี้เจ้าฟัดจ์กำลังจะคลอดลูก ฉันต้องรีบไปแล้ว เรายก

แม่งเอ้ย นี่เป็นครั้งแรกที่เขานึกอยากจะบีบคอผู้หญิงมากขนาดนี้แคทเธอรีนรู้สึกกลัวจนขาสั่น อยากอยากจะร้องไห้ออกมา คืนนี้ทำเธอถึงต้องมาที่นี่ด้วย?“ฉันผิดเองที่คิดกับคุณเพียงตื้นเขินและผิวเผินเท่านั้น ได้โปรดปล่อยฉันไปเถอะนะคะ”ใบหน้าของหญิงสาวฉายแววความหวาดกลัวสุดขีดออกมาและดวงตาของเธอก็ใสเป็นประกายราวกับลูกแมวน้อย เธอไม่กล้าเข้าใกล้เขาเลยหัวใจของฌอนรู้สึกเจ็บปวดขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก นี่เป็นครั้งแรกที่หัวใจของเขาเต้นแรงขนาดนี้ ทว่าก็เป็นเพราะผู้หญิงใจร้ายคนนี้ทั้งสิ้น“ออกไป”เขาไม่สามารถควบคุมความโกรธของเขาได้และเหวี่ยงเธอลงบนพื้น “อย่าให้ผมเจอคุณอีก” แรงเหวี่ยงของชายหนุ่มรุนแรงมากจนทำให้แคทเธอรีนล้มลงกับพื้น เมื่อเธอล้มลงหญิงสาวรู้สึกเจ็บปวดราวกับตกนรกทั้งเป็นเธอฝืนตัวเองให้ยืนขึ้น ทั้งรู้สึกโกรธเคืองไม่ต่างกัน “ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้าฟัดจ์ คุณคิดว่าฉันยังอยากจะเจอคุณอยู่ไหม? คุณเป็นคนอารมณ์ไม่แน่นอนแถมยังอารมณ์ร้าย ใครจะทนคุณได้?”จากนั้นเธอก็รีบออกไปคราวนี้เธอจะไม่กลับมาอีกแล้วภายในบ้าน สายป่านที่มัดแน่นในหัวใจฌอนขาดลงจนหมดสิ้นแล้วเขาคว้าชามบะหมี่ที่เธอปรุงและกำลังจะทุ่ม