All Chapters of Ang Maalindog na Charlie Wade: Chapter 951 - Chapter 960

Nang lumabas silang tatlo sa bahay ampunan at pupunta na sana sa restaurant, isang nasorpresang boses ang narinig nila, “Charlie, Stephanie!”Tumalikod silang dalawa at nakita nila ang ilang taong naglalakad papunta sa kanila.Ang mga taong ito ay ang mga kaibigan nilang lumaki sa bahay ampunan.Pero, maraming tao sa grupong ito ang hindi na nakita ni Charlie simula pa noong umalis siya sa bahay ampunan.Ang tanging tao lang na nakakausap niya pagkatapos niyang umalis sa bahay ampunan ay ang kanyang malapit na kaibigan, si Harvey.Sa mga unang taon na nasa bahay ampunan si Charlie, mayroon siyang walang imik na ugali at pagkatao dahil sa pagkamatay ng mga magulang niya. Mailap sa tao, at hindi siya magsasalita ng kahit ano sa kahit sino sa buong araw.Madalas lumalayo sa kanya ang ibang bata dahil sa kanyang pagkatao.Naalala pa ni Charlie na si Harvey, na mas matanda nang kaunti sa kanya, ang palaging nagtatanggol siya at nakikipaglaro siya sa tuwing linalayuan.Sa mga dumaang

Bumaba ang bintana ng Mercedes-Benz. Sinilip ni Charlie ang lalaking nasa likod ng bintana at agad niya siyang nakilala.Siya si Max Wyatt, ang lalaking nag-ayos ng pagtitipon ngayong araw sa kanilang messenger group.Pero, magkakilala lang sila ni Charlie.May suot na suit si Max na tila ba masikip sa kanyang matabang katawan at mga katad na sapatos. Pinatigil niya ang kotse nang makita niya ang mga tao, inilabas ang kanyang ulo sa bintana ng kotse, at sinabi, “Oh, hey, pasensya na at pinaghintay ko kayo.”Isang bakas ng kayabangan at pagmamalaki ang makikita sa mga mata niya. Nilinis niya ang kanyang lalamunan at nagpaliwanag sa mayabang na tono, “Ah, may matinding traffic papunta dito, kaya nahuli ako.”Sinabi ng isa sa sorpresa, “Wow, Max, ito ba ang kotse mo? Kailan mo ito binili?”Tumawa nang hambog si Max, “Nabili ko ito noong nakaraang araw lang.”Lumiit ang mga mata ni Charlie dahil may napagtanto siya. Hindi nakapagtataka na sabik ang lalaking ito na magtipon-tipon, gu

Mas lalong nabalisa si Max nang makita niya ang magandang asawa ni Charlie, kaya naglabas siya ng isang sarkastikong ngiti at sinabi, “Hoy, Charlie, ilang taon na kitang hindi nakita, ang laki na ng pinagbago mo. Mukha ka nang maayos at makintab, tipikal na laruang lalaki at pabigat na mukha!”Pagkatapos, tiningnan niya mula ulo hanggang paa si Charlie, umiling, at sinabi sa nanlalait na tono, “Kung alam ko lang kung gaano kadaling maging asawa na umaasa sa iba, hindi na ako magtatrabaho nang sobra nang napakaraming taon. Tingnan mo ang sarili ko, pagkatapos magtrabaho nang napakaraming taon, sinira ng kalusugan ko sa proseso, sa wakas ay naging director na ako. Nakakahiya talaga na ikumpara ko ang sarili ko sa isang pabigat na tulad mo!”Sinadyang asarin ni Max si Charlie sa mapangutyang paraan dahil gusto niyang pataasin ang katayuan niya at maliitin si Charlie.Hindi niya maiwasang tumingin sa dalaga at kaakit-akit na si Stephanie.Dahil hindi niya makukuha si Claire, si Stephan

Mabilis na sinabi ni Claire, “Huwag kang mag-alala, Mrs. Lewis. Maganda ang buhay namin ni Charlie.”Pagkatapos, namula siya at humingi ng tawad, “Mrs. Lewis, pasensya na at hindi kita nabisita sa Eastcliff. Hindi ko man lang malalaman na gumaling ka na at bumalik sa Aurous Hill kung hindi sa akin sinabi ni Charlie. Pasensya na talaga…”“Ah hindi, huwag sana, honey. Tinulungan niyo ako nang sobra. Inalagaan niyo ako sa hospital noong malala ang sakit ko. Marahil ay namatay na ako sa sakit ko kung hindi niyo ako tinulungang bayaran ang mga bayarin doon…”Namula ang mga mata ni Mrs. Lewis dahil sa luha at nabulunan siya, “Nagpapasalamat ako nang sobra sa iyo, Claire. Kailangan mong ayusin ang mga problema ng pamilya Wilson pati na rin ako, marahil ay nahirapan ka nang sobra. Nagpapasalamat talaga ako at nakokonsensya sa parehong oras. Dapat ako ang humihingi ng tawad!”Hinawakan nang mahigpit ni Claire ang mga kamay ni Mrs. Lewis at sinabi, “Mrs. Lewis, huwag mong kalimutan na ako an

Nagmamadaling sumingit si Mrs. Lewis, “Max, naiintindihan ko ang mabuting layunin mo, pero hindi natin kailangan pumunta sa marangyang lugar para lang ipagdiwang ang paggaling ko. Masyado itong mahal!”Nagpatuloy siya, “At saka, pagkain lang ito. Kaya kong magluto para sa inyo, kumain na lang tayo sa bahay ampunan. Sa ganitong paraan, matitipid mo ang pera mo at magagamit mo ito sa ibang bagay. Huwag mo itong gastusin sa akin, sayang lang ito…”Naging matipid siya s buong buhay niya at hindi pa siya nakakapunta sa marangyang lugar dati. Bukod dito, hindi siya mapapalagay kung kakain siya sa isang lugar na may malaking babayaran.Pero, ngumiti si Max at sinabi, “Mrs. Lewis, huwag mo itong sabihin. Pinalaki mo kami, oras na para bayaran namin ang pabor mo. At saka, hindi lang ako ang magbabayad, hahatiin ko ito sa kanila!”Nang makita ang pag-aalangan ni Mrs. Lewis, pinilit niya, “Mrs. Lewis, huwag kang mag-alala, hindi ito masyadong mahal. Ang Hyatt Hotel ay kliyente ng kumpanya ko,