All Chapters of Ang Makasalanang Asawa ni Mr. Whitman: Chapter 911 - Chapter 920

Nang tignan ang mapagbintang na titig ni Madeline, hindi nagbago ang mukha ni Jeremy. "Tama, gagawin ko ulit ito. Di kita hahayaang inumin uli ang gamot na ito." Niluwagan ni Madeline ang kanyang pagkakahawak sa kwelyo ni Jeremy. Sumasakit ang puso niya nang sabihin niya, "Ulitin mo, Jeremy." "Eveline, di ko hahayaang inumin mo ulit ang gamot na ito." Pak! Sinampal siya ni Madeline sa mukha habang nanginginig ang kamay niya sa galit. Pakiramdam niya lalong nagulo ang isipan niya ngayon. Pinagulo ng nasa isip niya ang kanyang kamalayan, at nahirapan siyang huminga. Itinuon niya ang kanyang tingin sa lalaking nakakunot ang noo sa pagkadismaya. "Jeremy, anong klaseng tao ka? "Gusto mo bang makitang mamatay ako, o gusto mong makitang mamatay ang bata sa tiyan ko? "Dahil wala kang pakialam sa akin at sa bata, bakit ka pa nagpanggap na may pake ka sa akin?" Tinignan niya ang lalaking tahimik nang may namumulang mata at bumitaw. "Gusto mo ba si Lana? Nahulog ka na ba sa wa

Nang makitang lumalala na ang sitwasyon, daliang inihanda ni Ken ang life raft. Dalawang beses nabaril si Jeremy, isa sa likod niya at isa sa kanyang binti. Ang pulang dugo ay tumutulo mula sa sugat ng lalaki. Namutla ang mukha ni Jeremy. Nagsimula din siyang magmukhang inaantok at pagod. "Jeremy, wag kang matutulog. Kumapit ka. Di ko hahayaang may mangyaring masama sa'yo!" Nanginig ang boses ni Madeline habang ang kamay niya na hawak ang gasa ay nanginginig din nang walang-tigil. Gusto niyang gamutin ang sugat nito, ngunit di niya ito magawa nang maayos. Nang tignan siya na luhaan, itinaas ni Jeremy nang pilit ang kanyang kamay at marahang pinawi ang luha na tumulo mula sa mata niya. Maayos pa rin ang boses niya, ngunit napakahina ng paghinga niya. Dinampot ni Madeline ang kumot sa kama nang luhaan ang mata at idiniin nang malakas sa sugat ni Jeremy, ngunit ang puting kumit ay kaagad na namantsahan ng pula. Naguguluhan siya at di niya alam ang kanyang gagawin. Isa-isan

Para bang nagkaroon ng malaking butas sa puso ni Madeline. Malinaw na tag-init pa, pero ang isang malamig na hangin na parang taglamig ay bumuhos sa katawan niya. Nilamig nang sobra si Madeline. Pakiramdam rin niya walang kulay ang lahat ng nasa paningin niya. Sa oras na ito, sumugod si Ken mula sa pasulan nang mukhang seryoso. Nang makitang gising na si Madeline, lumapit siya. "Nakabalik na ang salvage team. May ilang bagay akong gustong itanong kay Madam sa police station para makumpirma ito." Tiniis ni Madeline ang kalungkutan. Tumango siya at sumama kay Ken. Isang tuluy-tuloy na panlalait ang maririnig mula kay Karen sa likod. Nakarating si Madeline sa police station, pero ang nakita lang niya ay mga retaso ng magulo at punit na damit. Bago sila maglayag sa dagat, nakasuot ito ng isang puting damit, ngunit ngayon namatsahan na ito ng dugo. Marahang dinampot ni Madeline ang isang piraso ng pulang damit gamit ng nanginginig niyang daliri, habang tumutulo nang tahimik ang

Matikas na inutusan ni Old Master Whitman si Felipe na tumigil. Tinignan niya si Madeline nang maginhawa at hinila ito sa likuran niya. "Grandpa, wag." "Wag kang mag-alala." Pinagaan ni Old Master Whitman ang loob ni Madeline pero walang bahala siyang tumingin sa lalaking nabulag na ng galit. "Ngayong umabot na sa ganito, mukhang kailangan ko nang sabihin sa'yo ang katotohanan sa nangyari noon. Kung hindi, lalo ka lang malulunod sa galit." Nang marinig ang sinabi niya, bahagyang lumuwag ang pagkakahawak ni Felipe sa gatilyo. 'Ang katotohanan noon?' Nagulat si Madeline. 'Talaga bang may iba pang katotohanan sa aksidente noon? Di lang ito isang simpleng aksidente?' Nagulat din nang sobra si Karen. "Ang totoo? Si Old Master Whitman ba talaga ang一" "Wag kang magsabi ng kalokohan!" Kaagad na pinigilan ni Winston si Karen sa pagsasalita at tinignan si Old Master Whitman nang nagtataka. "Anong katotohanan ang sinasabi mo? Wag kang gagawa ng palusot para lang magsinungaling

Ang daliri ni Madeline na marahang humahaplos sa larawan ni Jeremy ay biglang huminto. Kahit na hindi pa niya nakikita kung sino ito, isang mukha na nakakainis ang lumitaw sa isipan niya. "Tsk, masyado ka naman atang malungkot?" Narinig ang matagumpay na boses ni Lana mula sa malayo. Itinaas ni Madeline ang kanyang galit na magagandang mata at pinigilan si Lana na pumasok. "Labas, di ka kailangan dito." Humalukipkip si Lana nang nakangiti. "Kaibigan ako ni Mr. Whitman, at ngayong patay na siya, natural lang na magpunta ako para makita siya." Lumapit siya nang magsalita siya, habang inilalapag ang bukaklak na binili niya. Hinawakan ni Madeline ang braso ni Lana para pigilan ito na ialay ang mga bulaklak. "Lana, wag kang umasa na magagawa mo ang kahit anong gusto mo dahil mula ka sa Stygian Johnson Gang. "Hindi ito F Country, at hindi rin ito teritoryo ng Stygian Johnson Gang. Hindi kailangan ng asawa ko ang isang walang hiyang babae na tulad mo para dalawin siya. Umalis ka