All Chapters of Ang Makasalanang Asawa ni Mr. Whitman: Chapter 441 - Chapter 450

Pagkatapos sabihin ni Karen ang kanyang mga utos nang mukhang nagpapataw, nanahimik ang buong kwarto. Lahat sila ay nakatulalang nakatingin sa kanilang dalawa ni Yvonne. Natuwa si Yvonne dahil gusto niya ang pakiramdam na napapagtuunan ng pansin. Tumawa nang malakas si Madeline nang makita niya ang kanyang tita at pamangkin sa harap niya. "Ikaw na ang papalit? Ano naman gagawin mo? Magiging payaso?" Nanlumo ang mukha ni Karen. "Vera, sino ka ba sa tingin mo? Asawa ka lang ni Jeremy, kaya anong karapatan mo na mamahala sa Whitman Corporation?" Sinabi niya bago niya tignan si Yvonne, "Yvonne, simula ng araw na ito, dito ka na uupo. Pagbalik ni Jeremy, sasabihin ko sa kanya na ikaw ang sekretarya niya." Nagalak si Yvonne nang marinig niya ito. "Salamat Aunt Karen!" Ngumiti siya at umupo sa pwesto ni Madeline. "Ano pang ginagawa mo dito? Labas! Asikasuhin mo na ang Miss L.ady mo. Wala kang karapatan dito sa Whitman Corporation." Pinalayas ni Karen si Madeline. Tapis, umupo siya

Pagkatapos itong sabihin ni Madeline, namuti ang mukha ni Karen. Nanlaki ang mata niya sa gulat nang tignan niya ang maganda ngunit malamig na mukha sa harap niya nang di makapaniwala. Nang makita ni Yvonne ang maputla at tulalang mukha ni Karen, nagtaka siya. Lalo siyang nagtaka sa sinabi ni Madeline kanina. "Aunt Karen, ikaw…" "A-Anong sinabi mo?" Di pinansin ni Karen si Yvonne. Inabot niya ang kanyang kamay at itinuro si Madeline at sinabi, "Sabihin mo ulit. S-Sino ka?" Sumandal si Madeline sa kanyang upuan nang makita niya si Karen na nauutal sa takot. Itinaas niya ang kanyang kilay at tinitigan ito nang diretso. "Dito yun nangyari noong araw na yun. Sinabi mo na magiging kasapi lang ako ng mga Whitman at ikakasal ako kay Jeremy kapag nabubuhay na ang mga patay. Ngayon, bilang isang 'patay na tao', nakatayo ako sa harapan mo. Kumusta? Nasurpresa ka ba?" "..." Pakiramdam ni Karen na lumaktaw ang tibok ng puso niya. Tumayo siya sa kanyang kinauupuan sa takot. "D-D-Di

Bago pa ito, alam na ni Maddie kung paano harapin ang lahat. Subalit, nang tignan niya ang Old Master Whitman sa harapan niya, nakaramdam siya ng sakit sa kanyang puso. Ngunit kalmado pa rin siyang tumingin sa mga mata nito. "Grandpa, tama ka. Ako si Maddie." Inamin na niya sa wakas sa old master. Naramdaman niyang kumikirot ang luha sa sulok ng kanyang mata. "Grandpa, salamat sa pagtitiwala at pagsuporta sa akin sa lahat ng taong iyon. Ikaw ang natatanging taong mabait sa akin sa pamilyang ito. Tatandaan ko ito habang buhay." Naglakad si Old Master Whitman sa harap ni Madeline nang mabagal nang may suporta ng kanyang tungkod. Ang kanyang matanda at malabong mata ay tumingin sa kanya nang maalaga at mapang-unawa. "Anak, inamin mo na sa wakas. Ang saya ko." Nang tignan ang mapagmahal na titig ng old master, biglang nakonsensya si Madeline. "Patawad Grandpa. Ikinalulungkot ko na madidismaya ka sa akin." "Hindi. Masaya akong makita ang bagong ikaw." Itinaas ng old master a

Sa kabila ng gulat ni Madeline sa maagang pagbabalik ni Jeremy, nanatili siyang kalmado. Mayroon pa siyang nakakapagtakang ngiti sa kanyang mukha. Lumapit ang lalaki sa kanya, ang malamig na aura ss paligid niya ay nagpapamukha sa kanyang dominante tulad ng isang hari. Ang lahat ng nasa paligid niya ay mga disenyo na lang. Nakatingin siya nang diretso na parang di niya nakikita ang ibang tao sa kwarto. Ang magandang mukha lang ni Madeline ang nakikita sa kanyang madilim na mata. Naglakad siya palapit, at sa bawat hakbang, bumilis ang tibok ng kanyang puso hanggang sa makarating siya sa harap ni Madeline. Pagkatapos mahimasmasan ng isa sa mga shareholder niya, sinabi nito, "Sakto ang pagbabalik mo, Mr. Whitman. Sabi ng asawa mo-" "Lahat kayo, alis." Seryosong sumingit si Jeremy habang ang mga mata niya ay nakatuon sa mukha ni Madeline. Nagtatakang nagtinginan ang mga shareholder. Pero umalis pa rin sila. Si Madeline at Jeremy na lang ang naiwan sa malaking meeting room n

Sinabi ito ni Madeline nang walang alinlangan. Ang kanyang matalas na titig ay dumaan sa mukha ni Jeremy bago siya maglakad palayo. Hinawakan ni Jeremy ang kamay ni Madeline kaya napahinto siya sa paglalakad. Galit niyang tinignan ito. "Anong problema? Gusto mo ba akong parusahan gamit ng mga malupit mong pamamaraan? Jeremy, di na ako ang Madeline na hahayaan kang laitin at pahiyain ako. Di ako natatakot sa'yo!" Walang takot niyang tinignan ang malalim na mata ng lalaki. May di natitinag na ekspresyon sa kanyang mata na nagpamukhang dominante sa kanya at arogante na paranf isang reyna. Di galit si Jeremy. Ang kanyang madamdaming mata at nakatuton sa walang kupas na mukha ni Madeline nang tumingin siya nang diretso dito. Tutuusin, alam na niya noon pa na kasinungalingan ang lahat ng sinabi nito sa kanya. Magkakaroon lang siya ng pagkakataong mapalapit sa kanya kung magpapatuloy siya na magsinungaling sa kanyang sarili. Kalaunan, dumating pa rin ang araw na ito para hampasi