Lahat ng Kabanata ng Ang Makasalanang Asawa ni Mr. Whitman: Kabanata 2071 - Kabanata 2080

”Malaki ang tiwala sa iyo ni Lily.” Seryoso ang mga mata ni Jeremy. “Hindi ba’t gusto mong alagaan si Lily? Pwes patunayan mo ngayon sa akin. Patunayan mo na aalagaan mo ng mabuti ang anak ko ng sa gayon ay pwede kong iwanan sayo ang munti kong prinsesa ng hindi nag-aalala.” Pagkatapos niyang marinig ang sinabi ni Jeemy, mukhang nagulantang si Fabian. Bago pa man siya makakibo, nakalapit na sa kanya si Jeremy, niyuko ang ulo nito, at hinalikan ang pisngi ni Lillian. “Lily, ako at si Mommy ay may kailangan lang asikasuhin na ilang bagay. Babalik din kami para sunduin ka mamaya. Sumama ka muna kay Fab at makinig sa lahat ng sasabihin niya, ayos ba?” Kaagad na naunawaan ni Lillian na aalis na sila Madeline at Jeremy, kaya kumunot ang munti nitong mga kilay sa pagkadismaya. “Daddy.” Ang kanyang maliit na kulay rosas na labi ay gumalaw, at tinawag niya ang kanyang ama ng malumanay. At kasabay nun, bakas ang kalungkutan at pangungulila sa mga mata nito. Kasunod ni Jeremy, malambi

Tumakbo siya papunta kay Carter, may malamig at matalim na ikaw sa kanyang magagandang mga mata. "Asan ang asawa ko? Saan mo dinala si Jeremy?" Hindi nagmamadaling ngumiti si Carter nang tinignan niya si Madeline na puno ng kaba ang mukha. "Dapat matapos na ang isyu sa pagitan namin ni Jeremy. Hindi ba ayos na to? Gusto niyang maging ligtas ang anak niya kaya pinagpalit niya ang kaligtasan niya para sa anak niyo." Habang pinapakinggan ang mga salita ni Carter, biglang tinaas ni Madeline ang kamay niya at hinablot ang kwelyo ni Carter. "Carter, dalian mo at sabihin mo sa'kin. Nasaan ang asawa ko?" Hindi pinansin ni Carter ang kinakabahang pagtatanong ni Madeline, tinulak niya ang kamay ni Madeline at masamang ngumisi. "Makakaasa ka na humihinga pa rin siya at tumitibok pa rin ang puso niya. Hindi pa siya mamamatay sa ngayon." 'Hindi pa mamamatay sa ngayon?' Naramdaman ni Madeline na huminto ang kanyang puso; mas naging sigurado na siya na nasa isang mapanganib na lugar

"Tama ba ako? Gusto mong mamatay kasama ko." Walang pakialam na tumingin si Shirley sa kanyang harapan. Umihip ang malamig na hangin at bigla siyang ngumiti. "Oo, matagal na akong napapagod na mabuhay. Kung gusto mong mamatay, isama mo ko. Namimiss ko na ang nanay at tatay ko, at si Addy…" Nanlumo ang mga mata ni Carter nang marinig niya ang mga salita ni Shirley. Bahagyang gumalaw ang kanyang lalamunan; para bang isa itong hikbi. "Sige." Binuka niya ang kanyang labi at nagsabi ng isang salita. "Kung ganun, pumunta tayo sa impyerno nang magkasama." Sinabi niya ang mga salitang iyon na walang pag-asa at hinigpitan ang hawak niya sa leeg ni Shirley. Walang pakialam si Shirley at hinayaan si Carter na higpitan pa nang higpitan ang kanyang palad, pagkatapos ay pinikit niya ang kanyang mga mata. "Carter, bitawan mo si Shirley!" Sinubukan ni Madeline na pigilan si Carter, ngunit pinigilan siya ni Fabian. "Delikado doon! Wag kang pupunta doon! Baliw siya." "Pero hindi

Sinabi ni Fabian ang lahat ng pagdududa niya. Natulala saglit si Shirley, tapos isang bakas ng pagsisisi ang lumitaw sa mga mata niya. “Tama lang na nagduda ka. Dati akong kasabwat ni Carter, at ginawa ko ang gusto niyang ipagawa sa akin. Isa akong tanga noon na walang respeto sa sarili at hindi marunong mag-isip para sa sarili.” Tinawanan ni Shirley ang kanyang sarili. Nang marinig ang paglalarawan ni Shirley sa kanyang sarili, nagulat si Fabian at nahiya nang kaunti. Sa kaalamang tinulungan ni Shirley si Madeline na sagipin si Lilian noon, umubo si Fabian nang dalawang beses at iwinasto si Shirley bago ito pasalamatan. “Ahem, ako, masyado lang akong nag-aalala kay Lily kaya hindi ako nag-isip bago ako magsalita. Hindi mo ito kailangang damdamin. Alam kong iba ka talaga kay Carter. Wala siyang puso.”Nagpaliwanag si Fabian. Pakiramdam niya talagang magkaiba si Shirley at Carter. Kung talagang masama ang ugali ni Shirley, hindi sana masasagip ni Madeline si Lilian. Pagka

”Sa mga oras na iyon, dumating siya sa buhay ko na parang isang liwanag, na nagpaliwanag sa madilim kong kinabukasan. Pagkatapos noon, nakabangon ako at naibalik ko ang tiwala ko sa sarili ko.”Nagbalik-tanaw si Shirley nang may maliit na ngiti sa kanyang mukha, ngunit kaagad na naglaho ang ngiti niya sa ilalim ng liwanag ng buwan. Unti-unting nawalan ng liwanag ang mata niya. “Ngunit sa huli, inalis niya ang tiwala ko sa sarili ko…”Tinawanan nang malungkot ni Shirley ang kanyang sarili, at alam ni Madeline ang ibig-sabihin niya. “Nauunawaan ko nang maigi ang nararamdaman mo.”Dahan-dahang lumapit si Madeline sa tabi ni Shirley, ngunit isang maginhawang ngiti ang lumitaw sa maliit niyang mukha. “Dati katulad mo ako. Wala akong respeto at pagmamahal sa sarili ko sa harap ng lalaking mahal ko, ngunit nalaman ko na ang magmahal nang bulag sa isang tao ay parang isang paru-parong lumalapit sa apoy. Pinapahiya ko lang ang sarili ko.”“Sa kasamaang-palad, huli ko na naintindihan