All Chapters of Ang Makasalanang Asawa ni Mr. Whitman: Chapter 1811 - Chapter 1820

“Mr. Gray, bakit galit na galit ka? Isa lang akong hamak na piyesa para sa’yo. Dahil ginagamit lang natin ang isa’t isa, ayos lang sa akin ang ganitong relasyon, kaya bakit ka naman mababahala dito? Di kaya, sa labas, nagpapanggap ka lang na walang pakialam sa akin, ngunit sa loob mo, ako talaga ang laman ng puso mo?”May maliit na ngiti sa mata ni Shirley habang nakatitig sa mata ni Carter. Ngunit naguguluhan siya. Hinihintay niya ang sagot ni Carter, isang sagot na inaasam niya, ngunit sa huli, ang nakuha lang niya ay ang ngisi ni Carter. “Sa puso ko, ang asawa ko na lang ang nandoon,” Sagot ni Carter. Tinikom ni Shirley ang kanyang kamao sa galit habang nakatago sa kanyang manggas. Asawa. Ang dali niya itong sinabi. “Shirley.” Naningkit ang mata ni Carter habang isang delikadong aura ang lumalabas sa kanya. “Shirley, hindi ko hahayaang mabuhay ka nang ayon sa gusto mo.” Biglang nanginig ang puso ni Shirley, ngunit nanatili siyang nakangiti. “Hihintayin ko yan Carter

”...” Sa sandaling narinig ni Shirley ang katotohanan, tumulo ang luha sa pisngi niya. Unti-unting lumuwag angh pagkakahawak niya sa kamay ni Adam nang tumulo ang mainit na luha sa likod ng kanyang kamay. “Dapat ihanda mo ang sarili mo sa operasyon habang maaga–mas maaga, mas maganda. Kung hindi, ang katawan mo ang masasaktan.” Natapos lang sa pagsasalita si Adam at tumingin kay Cathy. “Cathy, pakiusap alagaan mo siya.” “Wag kang mag-alala Adam. Babantayan ko siya,” Sumagot si Cathy nang tumingin siya kay Shirley. Mukhang tulalang-tulala si Shirley. Bilang isang ina ng dalawang bata, nauunawaan ni Cathy ang nararamdaman ni Shirley sa sandaling ito. Alam niyang wala siyang masasabi na makakapagpagaan ng pakiramdam ni Shirley, kaya nanahimik siya sa tabi nito. Makalipas ang ilang sandali, binulabog ni Shirley ang katahimikan. “Ikaw ba ang nagligtas sa akin kagabi, noong hinimatay ako sa sakit?”Tumango si Cathy. “Akala ko kumalma ka na, kaya binalak kong iuwi ka, t

”Di ba ako pwedeng manganak nang hindi ko siya nakakausap?” Tanong niya nang parang tinatamad at mukhang wala siyang pakialam. Sumimangot si Adam. “Pwede bang kausapin mo ako nang maayos?” “Hah,” Tumawa si Shirley, “Mukhang ikaw nga ang ayaw makipag-usap sa akin nang maayos, Adam.” “...” Walang masabi si Adam. Talagang pinahirapan niya si Shirley sa mga oras na yun. Ngunit dahil ito sa mga gawi at ugali niya, parehong kinadismaya niya. Naalala niya kung gaano kaganda, katapang at kalakas ang ate niya dati. Ngunit naging walang-puso at di makatao siya para manakit ng ibang tao. Sadyang hindi niya matanggap na nagkaganito siya. “Alam ko ang sasabihin mo Adam. Kung di ko mailuluwal ang batang ito, edi sige. Wala naman akong pakialam.” Mapanghamak ang tono ni Shirley. Parang wala siyang pakialam, para bang magtatapon lang siya ng basura. “Imposibleng makasama ko siya sa buhay na ito. Kahit na ipanganak ang batang ito nang walang problema, ayaw ko ang bata. Magiging

Si Shirley, habang humahanga sa galing ni Ada sa pag-arte, ay ngumiti. “Dahil sa’yo kaya nangyari iro, Viscountess.” “...” Nanigas ang mukha ni Ada, ngunit kaagad siyang nagpanggap na inosente. “Di ko maintindihan ang sinasabi mo Ms. Brown. Malamig sa labas. Pumasok ka muna at mag-usap tayo.” “Salamat pala Viscountess.” Inirapan ni Shirley si Ada at tumingin kay Cathy. “Tara na Cathy.” Ito ang unang pagkakataong tinawag ni Shirley si Cathy sa pangalan nito. Si Cathy, habang gulat pa rin, ay tinulak si Cathy papasok ng manor. Inimbitahan lang ni Ada si Shirley papasok ng bahay dahil alam niyang wala sa bahay ngayon si Carter at Camille. Kung hindi, hindi niya hahayaang pumasok ang “delikado” na taong ito. Nang may mataas na aura bilang ang maybahay ng manor, inutusan ni Ada ang mga katulong na magbigay ng tsaa at panghimagas kay Cathy at Shirley. “Kain lang kayo. Ang mga dessert na ito ay gawa ng aming pastry chef. Katumbas sila ng mga nasa five at six-star hotel.” Nak

Si Shirley, habang wala nang balak na magsalita pa, ay yumuko para damputin ang tsaa at panghimagas sa lamesa at inabot ito kay Cathy. “Subukan mo ang mga dessert. Gawa ito ng chef dito. Nakain ko na ito nang higit pa sa sampung taon. Masarap yan.” “...Hindi ako nagugutom.” Walang ganang kumain si Cathy. Masyadong mahinhin si Shirley at nailang dito si Cathy. Gayunpaman, maaaring magandang bagay ang pagbabagong ito ni Shirley. Pagkatapos maghintay ng mga dalawampung minuto, nakauwi na si Carter tulad ng inaasahan. Sa sandaling pumasok siya, nabaling ang tingin niya kay Shirley. Sa gitna ng kasal sa hotel, tinakpan ni Shirley ng maskara ang mukha niya, kaya hindi siya nagulat na makita itong nakamaskara ulit. Ngunit ilang araw na ang nakalipas. Nagtaka siya kung bakit hindi pa ito gumagaling sa trangkaso nito. Nang lumapit si Carter, napansin niyang hindi nakaupo sa sofa si Shirley ngunit nakaupo siya sa isang wheelchair. Hiniling ni Carter na nagkakamali siya, ngunit mu