All Chapters of ALL OF ME(A Wife Untold Story): Chapter 11 - Chapter 20

Naabutan ako ng ulan at hindi ko na alam kung ano pa ang magagawa ko. Tinawagan ko na ulit si Nene at nagsabing may inutusan na itong tauhan. Malakas ang ulan na may kasamang pagkulog at pagkidlat ang malaya kong napagmamasdan sa loob ng aking sasakyan. Ang sunud-sunod na mga pagpatak ng butil nito na siyang nagpapadilim sa paligid ang labis kong kinatatakutan. Hindi kinakaya maging ng windshield ang mabilis na pag-agos nito. Napatingala ako sa aking kinauupuan at napabuntonghininga na lamang. Pagod na pagod ako dahil sa maghapong pagiging abala sa naganap na kasalan kaya't gusto ko na sanang matulog at hayaan na lamang na tumila ang ulan. Naisip kong sa mga nakalipas na taon ng aking buhay naging abala din ako. Naging abala sa mga taong itinuring kong bahagi nito. Na minahal ko ng lubos at nirespeto. Ngunit ngayon, naisip kong sumubra pala ako. Na dapat pala ay nagbigay ako para sa aking sarili ng konteng pagpapahalaga

"Kapag nagkaanak tayo, anong ipapangalan mo?" tanong ni Bernard sa akin. Nakapulupot ang kaniyang braso sa akin habang ako naman ay paharap na nakasandal sa kaniyang dibdib. Pareho kaming hubo't hubad galing sa mainit na pagtatalik. "Laurabelle. Para kasing pangalan mo," sagot niya sa akin. Naramdaman kong hinalikan niya ang tuktok ng aking ulo kaya naman tumingala ako para makita siya. Agad akong napangiti nang tuluyan ko siyang mapagmasdan. Napakagwapo ng aking asawa at mabait pa. Nagbago siya para sa akin at ramdan kong magiging mabuti rin siyang ama sa aming mga supling. Itinaas ko ang aking kaliwang kamay at hinaplos ang kaniyang mukha. "Kapag lalaki, syempre kapangalan mo. Kasi wala si Laura kung wala si Bernard, di ba?" Nakangiting sabi ko pa. Hinuli niya ang aking kamay at hinalikan iyon. Niyakap niya ako ng mahigpit pagkat

"Miss Laura, ready na po ba kayo?" tanong sa akin ng isang crew. Tumango ako habang nanatiling napapikit. Kasalukuyan akong inaasiste ng aking make up artist para sa isang interview. Comeback interview to be exact on one of the biggest reality talk show in the Philippines. "Bongga na, Madam! Sobrang ganda mo talaga." kinikilig na turan ng aking make up artist. Napangiti ako at dahan-dahang binuksan ang aking mga mata. Bumungad kaagad sa akin ang aking hitsura mula sa salamin. Light make up na bumagay sa aking hindi kaputiang balat. Habang mas pinatapang naman ang aking mga mata. "Salamat. Ang galing mo rin kasi." masayang sagot ko naman dito. Ngumiti siya sa akin at binistahan pang mabuti ang aking mukha. "Kapag nandito ang asawa mo Madam, tiyak na maiinlove pa 'yon sa'yo." wala sa loob na wika pa nito. Natahimik ako sa sinabi nito at nag-iwas ng tingin. Bahagya na l

Nagising ako na sapo ang aking ulo. Para itong binibiyak sa sobrang sakit nito. Pumikit ako pabalik at kinumutan ang sarili. Gusto ko pang matulog ulit, para makabawi man lang sa pagod na naranasan ko sa mga nakalipas na araw. Wala rin akong gagawin kaya gusto ko pang magpahinga. Kapag nakakatulog ako ay doon ko lamang nararamdaman ang tunay kapayapaan. Unti-unti akong nilalamon ng antok nang makarinig ako ng ingay mula sa labas. Dali-dali akong dumilat at pinakiramdaman ang paligid. Ilang sandali pa ay natampal ko ang aking sariling noo. Paano ko nakalimutan na nandito nga pala si Bernard sa aking bahay? Kinutusan ko ang aking sarili at dali-daling bumangon. Ni hindi na ako nag-abala na mag-ayos. Nang sulyapan ko ang aking alarm clock ay napamura ako sa isip. Alas diyes na nang umaga at tiyak kong gutom na ito. 'Nakakainis.' pagkastigo ko sa aking sarili. Mabilis ang aking m

The eyes is what captured the soul. The smile is what captured the heart. All unsaid words can be heared by someone with fragile heart. Only, in true loves touch. Ilang segundo akong natulala sa sinabi ni Andrew sa akin. Napakurap-kurap ako para palisin ang nagbabadyang pagluha. Agad akong nagbaba ng tingin at inayos ang sarili. Tumikhim din ako para kumalma at mawala ang bara sa aking lalamunan. "Huwag kang magbibiro ng ganiyan, Andrew." wika ko dito. Narinig ko pa ang kaniyang mahinang pagbuntong hininga bago tuluyan niyang binuksan ang naka-lock na pinto ng kotse. Ipinilig ko ang aking ulo at napailing. Pagkatapos ay dali-dali akong lumabas ng sasakyan. Hindi ko alam ngunit ang salita ni Andrew ay nagdulot ng sakit sa aking pagkatao. Para bang isa itong punyal na agad tumarak sa akin hanggang manghina ako. Mali. Hindi pwede. "Ano pong gusto niyo, Ma'am?"