All Chapters of Just One Night [Tagalog]: Chapter 21 - Chapter 30

[Charmane POV]“H-hi. Good evening,” I greeted them while my eyes were set only to my boss. Pero agad kong binawi dahil kanina pa talaga ako naiilang sa kanyang ginagawa. Kung makatitig kasi ay para akong ice cream na nalulusaw.“Oh, hi, lady, good evening,” bati ng kasama niya.“Ahm, by the way, this is Charmane. Charm, this is Greg Ferrer, the owner of this house.”Oh, he is Greg? Ang suwerte nga naman ng girlfriend at mapapangasawa ng taong ito.“Nice meeting you, Charmane.” Mr. Ferrer extended his hand at tinanggap ko naman iyon kahit pa nakakailang.“Same here, Mr. Ferrer.”“Well, Albert is right. You’re really beautiful and you are perfect for each—” Hindi na niya nasabi pa ang susunod na sasabihin dahil marahan siyang siniko ng katabi niya.I felt awkward. Feeling ko nga, namumula ang magkabilang pisngi ko. Ano kaya ang sinabi ng Albert na iyon dito sa Greg na ito? Sh

“Look, wala akong pakialam kung girlfriend mo siya o hindi! Kasi in the first place, alam ko kung saan ako nakalugar.”“She’s not my girl,” ulit ni Brad.Nilingon ko siya at saka mapaklang ngumiti. I looked at his eyes down to his soft lips. I raised my fingers to touch it. I didn’t know where did I get my strength to do that. Basta parang nagkaroon lang ng utak ang kamay ko para gawin iyon.“Why so defensive, huh?” I looked at his eyes again while my fingers were still touching his lower lip. “Hindi naman tayo, ‘di ba?”Napalunok siya habang titig na titig sa mga mata ko. Sa bango ng hininga niya ay parang nawawala na talaga ako sa sarili at nanghihina pati mga tuhod ko. Ito na ba ang sinasabi nila na kapag nalalasing ay lumalakas ang loob mo na gumawa ng hindi mo kayang gawin kapag matino ang pag-iisip mo?“No, I’m not defensive. I’m just telling you the truth,” sabi ni Brad sa mahinang boses. “And I don’t want you

It was Monday morning and time to face my boss. I knew may kasalanan ako sa kanya. I had to face him kahit pa hindi ko alam kung paano kikilos sa harap niya ngayon.I cleaned his office kahit pa malinis naman iyon. Nagpunas ako sa mesa niya at in-arrange ang mga papeles doon. I also rearranged his bookshelf.Pagkatapos kong maayos ang office niya ay lumabas na ako. It was time to clean my table too. Pagkatapos kong maglinis ay pumunta ako sa coffee maker at gumawa ng sarili kong kape. Gagawan ko din sana si Brad pero nagbago ang isip ko dahil baka late siyang pumasok ngayon.Umupo ako sa table ko then I turned on my computer. I scanned his schedules and meetings for that day para kung tanungin niya ako mamaya ay may isasagot na agad ako. Then I proceeded to my unfinished works noong Friday kasi maaga niya akong pinauwi nang araw na ‘yon.Actually, matagal pa naman ang deadline ng

Eleven thirty na ng gabi pero hindi pa rin ako makatulog at pabiling-biling lang sa higaan. Sarisari ang mga naiisip ko about my situation between Brad and Andrei. Both of them were occupying my thoughts.Sa totoo lang, parang hindi naman kapani-paniwalang kailangan talaga naming magpanggap ni Brad sa harap ng iba, lalo na sa pamilya niya. It was not because ginugulo sya ni Trixia ay pagpanggapin na niya ako. Pakialam ko ba sa problemang kinakaharap niya? And about Andrei, nakakalito because he was back again at ilang oras pa lang ang nakakaraan ay nagpaparamdam na siya at hindi ko na nga lang pinapansin. I didn’t want him to feel na may pag-asa pa.I didn’t know why it was all happening. ‘Yong dalawang taong parehong may kinalaman sa nakaraan ko ay nagbabalik ngayon.Gustong-gusto ko na sanang sabihin kay Brad ‘yong iginigiit niyang nangyari four years ago. But I didn’t know how and where to start.I held my cell phone. Kanina

Trixie messed up everything. Dahil hindi na kami tulad ng mga nagdaang araw. Brad treated me now as an ordinary employee and not his pretend girlfriend. We were back from the star—boss and secretary.Tatlong araw na rin ang nagdaan mula nang magkasagutan kami. Kinakausap lang niya ako kapag may kailangan siyang ipagawa tungkol sa trabaho. He was too formal. He became so cold to me. ‘Yong dating puro lambingan at landian namin tuwing hindi na kami busy ay hindi na nangyari pang muli. Sa bawat oras na magkasama kami sa office niya ay puro tensiyon na lang ang nararamdaman ko. Kung sakaling kaya ko nga lang ilipat mag-isa ang table ko sa labas ay ginawa ko na para lang makaiwas sa kanya.Gusto ko na rin sanang kausapin si Bea na bigyan na muna ako ng pansamantalang trabaho sa kompanya nila para makaalis na lang dito, to be free of him and to free my heart from pain. Tuwing umiiwas kasi kami sa isa’t isa ay siya namang mas