All Chapters of กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ: Chapter 121 - Chapter 130

เมื่อเธอจับขาของเธอ ลอรีนรู้ว่าชายคนนี้ไม่ได้แอบอ้างใด ๆ ขณะที่เธอเห็นเลือดไหลออกมาระหว่างนิ้วของเธอ แต่จิตใจของเธอกลับต่อต้านเมื่อคิดจะถอดกางเกงต่อหน้าชายแปลกหน้าเมื่อเผชิญกับชีวิตและความตายลอรีนลังเลอยู่พักหนึ่งและในที่สุดก็ยอมจำนนต่อความเป็นจริงเธอไม่อยากตาย ไม่ต้องพูดถึงเรื่องกลายเป็นคนพิการลอรีนเงยหน้าขึ้นมองชายที่สวมหน้ากาก ใบหน้าของเธอกลายเป็นสีแดงอย่างน่าอาย หัวใจของเธอเต้นแรง เธอขยับร่างกายอย่างงุ่มง่ามในที่สุดเธอก็พูดเบา ๆ ว่า “โอเค ก็ได้ ขอบคุณค่ะ”ชาร์ลีพยักหน้าเมื่อเธอปฏิบัติตาม เขาย่อตัวลงจับกางเกงของเธอด้วยมือทั้งสองข้างและฉีกอย่างแรงลอรีนก้มหน้าลงและมองไปทางอื่น เธอหายใจเข้าลึก ๆ ใบหน้าของเธอร้อนผ่าว หัวใจของเธอแทบจะหลุดออกจากซี่โครงเพราะเสียงฉีกอย่าแรงชาร์ลีสงบนิ่งราวกับทะเลสาบ เมื่อเห็นว่ามีบาดแผลถูกแทงที่ขาซ้ายของเธอ เขาจึงใช้นิ้วชี้และนิ้วกลางชิดเข้าหากันเล็งไปที่จุดฝังเข็มแล้วกดแช่ไว้อย่าแรงกระแสของเรกิถูกส่งจากนิ้วของเขาไปสู่บาดแผลชาร์ลีจดจ่อจ้องไปที่บาดแผลเท่านั้นเขาทำได้รวดเร็วมาก หลังจากกดจุดไปสองสามจุด เลือดในบาดแผลก็ค่อย ๆ หยุดลงตามเทคนิค

แฮโรลด์รู้สึกเหมือนถูกตีหัว ในสมองของเขามีแต่ความอิจฉาเขายังแตะมือของลอรีนไม่ได้ด้วยซ้ำ แต่มีผู้ชายแปลกหน้าโผล่มาจากไหนก็ไม่รู้แถมถอดกางเกงเธออีก แล้วมาสัมผัสร่างกายของเธอที่เปลือยด้วยกล้ามาก!แฮโรลด์ไม่สนใจเลยว่าลอรีนจะผิดหวังแค่ไหนในตัวเขา เขากัดฟันอย่างอิจฉาและคำราม “ผมไม่คิดว่าผู้ชายคนนั้นจะมาช่วยคุณหรอก! เขาแค่อยากจะฉวยโอกาสและคุกคามคุณเท่านั้นแหละ!”ทันทีที่เสียงของแฮโรลด์ลดลงทุกคนในห้องก็หันมามองที่ลอรีนพูดตามความจริงก็คือพวกเขาทั้งหมดมีความคิดเดียวกันหญิงสาวสวยหุ่นดีเอนกายอยู่โดยไม่สวมกางเกงต่อหน้าชายแปลกหน้า และปล่อยให้เขาแตะต้องเธอเพื่อประโยชน์ในการรักษา มันช่วยไม่ได้ที่จะทำให้ผู้คนจินตนาการไปแบบนั้นลอรีนโกรธมากจนตัวสั่นแรง! เธอผิดหวังอย่างมากในตัวแฮโรลด์!เขาไม่เพียงแต่ทิ้งเธอไว้ที่นั่นแล้วหนีไปคนเดียวในตอนแรก แต่เขายังทำให้เธอเสียชื่อต่อหน้าผู้คนมากมาย! เขานี่มันหน้าด้านและไร้ยางอายจริง ๆ !ลอรีนจ้องแฮโรลด์ด้วยสายตาคมกริบและพูดอย่างเย็นชาว่า “แฮโรลด์คนที่ช่วยฉันไม่ได้ทำอะไรฉันเลย ฉันถอดกางเกงเอง! มันไม่ใช่ธุระของคุณ!"จากนั้นเธอพูดต่อด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “แต่ค

ดาเนียลพาแคลร์เข้ามาในห้องทำงานของเขา ทันทีที่ประตูปิดลงความปรารถนาอันเร่าร้อนก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของดาเนียลเขาล็อกประตูเงียบ ๆ และเชิญให้แคลร์นั่งบนโซฟาแคลร์รู้สึกอึดอัดเล็กน้อยและทำอะไรไม่ถูก เธอนั่งตรงข้ามกับเขาพร้อมวางมือไว้บนหน้าขาดาเนียลเริ่มต้นด้วยการยิ้ม “คุณวิลสัน ผมขอทราบได้ไหมว่าวันนี้คุณมาที่นี่เนื่องด้วยในโอกาสอะไร?”แคลร์ยิ้มเขิน ๆ และพูดว่า “พูดตรง ๆ นะคะคุณค็อค เมื่อไม่นานมานี้บริษัทของเรากำลังมีปัญหากับกระแสเงินสด ดิฉันอยากถามว่าคุณสามารถให้เราซื้อวัสดุชุดแรกด้วยเครดิตได้ไหมคะ?”“เครดิตเหรอครับ?” ดาเนียลถอนยิ้มและแทนที่ด้วยการขมวดคิ้ว “คุณวิลสัน ผมคิดว่าว่าคุณต้องตระหนักถึงนโยบายของบริษัทของผมก่อน ทางเราไม่อนุญาตให้ค้างเครดิตไว้ก่อนหรือส่งมอบวัสดุก่อน คุณต้องจ่ายก่อนและวัสดุจะถูกส่งในภายหลัง... ”“ดิฉันทราบดีค่ะ” แคลร์กล่าวขอโทษ “ตอนนี้มือของดิฉันถูกมัด แต่ไม่ต้องกังวลนะคะ โครงการที่เรากำลังดำเนินการคือความร่วมมือกับเอ็มแกรนด์กรุ๊ปซึ่งเป็นบริษัทที่ใหญ่ที่สุดในโอลรัสฮิลล์ พวกเขาจะไม่ผิดนัดชำระเงินโครงการของเราแน่นอนค่ะ ดังนั้นเมื่อการชำระเงินเสร็จสิ้นเราจะจ่ายเงิ

ดาเนียลตื่นเต้นกระปรี้กระเปร่าสุดขณะที่เขาดูแคลร์กลืนน้ำชาตอนนี้สิ่งที่เขาต้องทำคือรอให้ยานอนหลับออกฤทธิ์!หลังจากดื่มชา แคลร์ก็รู้ทันทีว่ามีบางอย่างมืดดับลง!เธอรู้สึกเหมือนหัวของเธอหมุน เธอเวียนหัว และรู้สึกหนักหัวมากนี่มันเกิดอะไรขึ้น?เธอตกตะลึงอย่างมากเมื่อมีความคิดเข้ามาในหัวของเธอ!ดาเนียลวางยาเธออย่างนั้นเหรอ?!เธอตัวสั่นด้วยความตกใจและหวาดกลัวเมื่อนึกถึงสถานการณ์เช่นนี้!เธออยากจะลุกขึ้นแต่ขาของเธอไม่ยอมลุก จากร่างกายของเธอตอนนี้ มันเป็นไปไม่ได้เลยที่เธอจะหนีด้วยตัวเอง!ในขณะที่เธอยังมีสติอยู่เธอก็แอบหยิบโทรศัพท์ออกมาค้นหาผู้ติดต่อเบอร์ชาร์ลี ในแอปแชทแล้วกดปุ่มบันทึกเสียงในขณะที่โทรศัพท์กำลังบันทึกข้อความเสียงของเธอ เธอจึงพูดกับดาเนียลว่า “คุณค็อค ฉันรู้สึกเวียนหัวเล็กน้อย ชาของคุณมีอะไรผิดปกติหรือเปล่าคะ?”ดาเนียลหัวเราะเบา ๆ “ไม่ ไม่มีอะไรนะ! ชานี้เป็นถุงชาพีจีทิปส์ไดมอนส์ อันดับต้น ๆ ที่ผมได้มาจากอังกฤษ ถุงละแสนห้านะ มันเนียนละเอียด และดีมาก คุณอยากดื่มเพิ่มไหม?"“ไม่ ขอบคุณค่ะคุณค็อค ตอนนี้ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบายเท่าไหร่ฉันต้องไปแล้ว ขอโทษด้วยค่ะ”รอยยิ้มเจ้าเ

เพราะไอ้หน้าตัวเมียนี่แคลร์ถึงถูกตบไปทั่วใบหน้าทำให้ร่างแคลร์หมุนตลบไปครึ่งรอบแคลร์กุมใบหน้าที่บวมเป่งและถามว่า “คุณเป็นใคร? นี่คุณกำลังทำอะไร?"หญิงสาวกัดฟัน "ฉันกำลังทำอะไรงั้นเหรอ? ฉันอยากจะฆ่าแกไง นังแพศยา!”จากนั้นเธอก็หันไปหาบอดี้การ์ดข้าง ๆ เธอ “มีดอยู่ที่ไหน ส่งมาให้ฉัน! ฉันจะทำลายใบหน้าของอีตัวนี้!”“ได้ครับ นายหญิง!”ผู้คุ้มกันหยิบมีดปลายแหลมขึ้นมาและพูดว่า “นายหญิงครับ อย่าเอาเลือดอีตัวมาเปื้อนมือของคุณ ให้ผมทำเถอะครับ!”หญิงสาวยกมือขึ้นตบเขา เธอคว้ามีดออกจากมือเขาแล้วตะโกนว่า "หุบปาก ไอ้โง่!"ผู้คุ้มกันคุกเข่าบนพื้นตกตะลึง “นายหญิง ผมขอโทษครับ ยกโทษให้ผมด้วยนะครับ!”ผู้หญิงคนนั้นกระทืบเขา และคำราม “ออกไปจากทางของฉัน ไอ้โง่!”เธอกำมีดไว้ในมือแน่น เธอหันไปหาแคลร์และกำลังจะพุ่งใส่เธอแคลร์ตกใจมาก ร่างกายของเธอสั่นอย่างรุนแรง เธอดิ้นอย่างสิ้นหวังแต่พวกผู้ชายกำยำก็จับเธอไว้แน่น นอกจากนี้เธอยังอ่อนแอมากเนื่องจากฤทธิ์ของยาในช่วงเวลาสำคัญเช่นนั้นเสียงตะโกนของใครบางคนดังมาจากประตู “เอามีดโสโครกของแกออกไปซะ!”หญิงสาวหันมาเห็นชายหนุ่มวิ่งเข้ามาพร้อมชายชุดดำสิบคน!“แกเป