บททั้งหมดของ กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ: บทที่ 1211 - บทที่ 1220

ในเวลานี้นายท่านมัวร์ยังคงพูดต่อไป "จัสมินเป็นเด็กสาวที่มีกิริยามารยาทดีมาโดยตลอด และเธอเป็นคนห่วงเรื่องครอบครัวมาก ไม่ว่าจะเป็นเรื่องส่วนตัวหรือเรื่องธุรกิจ ผมรู้สึกชื่นชมเธอมาก แล้วตอนที่ผมป่วยหนักจนหมอทุกคนประกาศว่าผมคงไม่รอดแล้วนั้น เธอก็แนะนำให้ผมรู้จักกับปรมาจารย์เวด ซึ่งปรมาจารย์เวดนี่เองที่เป็นคนรักษาและช่วยให้ผมรอดตายมาได้ เขายังให้ยาอายุวัฒนะอันล้ำค่ากับผมด้วย ซึ่งทำให้ผมย้อนวัยไปได้มากกว่า 20 ปีนายท่านมัวร์หยุดพูดชั่วขณะ โค้งคำนับให้ชาร์ลีเล็กน้อย แล้วพูดว่า "ปรมาจารย์เวด ผมขอขอบคุณที่ช่วยรักษาอาการป่วยให้ผม และต้องขอบคุณหลานสาวในความพยายามที่ไม่สิ้นสุดของเธอ ดังนั้นเนื่องในโอกาสที่วันนี้เป็นวันเกิดของเธอ ผมก็อยากประกาศให้ทุกคนทราบว่า ผมได้ตัดสินใจมอบตำแหน่งหัวหน้าครอบครัวตระกูลมัวร์ให้เธอตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไป ผมจะขอเกษียณอายุก่อนกำหนดอย่างเป็นทางการในวันพรุ่งนี้!”เสียงของนายท่านมัวร์ดังกังวานไปทั่วทั้งห้องจัดเลี้ยง ราวกับโยนระเบิดใส่ฝูงชนแล้วเกิดระเบิดขึ้นเสียงดังกึกก้อง! แขกผู้มีเกียรติเหล่านั้นต่างโห่ร้องด้วยความประหลาดใจและงุนงง!ไม่มีใครคาดคิดว่านายท่านมัวร์จ

ในขณะที่ความคิดนี้วนเวียนอยู่ในหัวของไทเลอร์ เขาก็กัดฟันอย่างเหยียดหยาม และมีความรู้สึกอยากฆ่าคนผุดขึ้นมาในหัวดูเหมือนนายท่านมัวร์จะสังเกตเห็นความไม่พอใจอยู่ในสีหน้าและน้ำเสียงของลูกชายคนโต เขาจึงหันไปหาชาร์ลีและพูดด้วยความเคารพว่า "ปรมาจารย์เวด ผมมีคำขอร้องที่ฟังดูอาจเอื้อมแต่หวังว่าคุณจะตกลงตามนั้น"ชาร์ลียิ้มเบา ๆ แล้วพูดว่า "บอกผมมาได้เลยครับ นายท่านมัวร์"นายท่านมัวร์เริ่มต้นว่า "ผมหวังว่าคุณจะยอมเป็นทายาทหัวหน้าครอบครัวคนที่สองของตระกูลมัวร์ ในกรณีที่เกิดอะไรขึ้นกับจัสมินในอนาคต ถ้าจัสมินไม่มีลูก คุณก็จะเป็นหัวหน้าครอบครัวโดยอัตโนมัติ ถ้าคุณตกลงตามนี้ ผมก็สัญญาว่าคุณจะได้ส่วนส่วนแบ่งจากครอบครัวสุทธิ 30% และจะมีผลตามกฎหมายตลอดไป คุณเชื่อคำพูดของผมได้"เหตุผลสำหรับคำขอดังกล่าวเป็นเพราะนายท่านมัวร์รู้สึกเป็นกังวลเหลือเกินว่า การเตรียมการเช่นนี้จะทำให้ลูกคนโตรวมทั้งครอบครัวของเขาอาจก่อให้เกิดผลร้ายกับจัสมิน แต่เขาก็ไม่อยากล้มเลิกความตั้งใจเพราะเหตุนี้เขารู้อย่างชัดเจนว่า ในการนำพาตระกูลมัวร์ให้ก้าวขึ้นไปอีกระดับหนึ่งนั้น สิ่งแรกที่เขาต้องทำก็คือ การแต่งตั้งจัสมินให้เป็นหัวหน้า

ชาร์ลีกำลังจะตอบตกลงตามคำชวนของพอลอยู่แล้ว เมื่อจู่ ๆ จัสมินผู้งดงามก็ปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าเขา ใบหน้าของเธอดูเปล่งปลั่งเป็นสีชมพูด้วยความเขินอายก่อนจะพูดว่า "ไม่ต้องรบกวนคุณหรอกค่ะ คุณพอล ฉันจะไปส่งปรมาจารย์เวดที่บ้านเองค่ะ"พอลเป็นคนฉลาด เขารู้ว่าลึก ๆ แล้ว จัสมินจะต้องรู้สึกหลงรักชาร์ลีอย่างแน่นอนจัสมินในฐานะเจ้าของวันเกิดไม่ควรเสนอตัวไปส่งแขกด้วยตัวเอง แต่ไม่ใช่ในคืนนี้วันนี้เป็นวันเกิดของเธอและเป็นวันแรกที่เธอได้เป็นผู้สืบทอดตระกูลมัวร์ แต่เธอกลับอาสาไปส่งแขกด้วยตัวเองหลังงานเลี้ยงเลิกรายิ่งไปกว่านั้น ยังมีแขกผู้มีเกียรติอีกมากมายอยู่ที่นี่ในวันนี้ แต่เธอเลือกที่จะไปส่งชาร์ลีกลับบ้านแค่คนเดียว เห็นได้ชัดว่าเธอให้คุณค่าและเอาอกเอาใจชาร์ลีมากเพียงใดพอลส่งเสียงกระแอมกระไอในลำคอ แล้วพูดขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มเหนียมอาย "โอ้ ใช่แล้ว จู่ ๆ ผมก็นึกได้ว่าผมมีภารกิจบางอย่างต้องทำ แล้วบ้านของปรมาจารย์เวดก็อยู่นอกเส้นทางซะด้วยสิ ต้องรบกวนคุณมัวร์ไปส่งปรมาจารย์เวดกลับบ้านแล้วล่ะครับ!”จัสมินพยักหน้าพร้อมกับยิ้มเขินอาย "ไปทำธุระของคุณเถอะค่ะ ฉันจะดูแลปรมาจารย์เวดเอง"ชาร์ลียิ้มอย่างอ่อนโยน

จัสมินพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลในตอนนี้ว่า "ปรมาจารย์เวดคะ ไปกันเถอะค่ะ"“โอเคครับ"***จัสมินขับรถเบนท์ลีย์สีแดงพาชาร์ลีออกจากคฤหาสน์มัวร์จัสมินเกิดอาการใจเต้นอย่างรุนแรง เธอไม่เคยรู้สึกประหม่าต่อหน้าชาร์ลีเช่นนี้มาก่อนเมื่อเกิดความเงียบที่ชวนให้รู้สึกอึดอัดขึ้นในรถ จัสมินก็ทำเสียงกระแอมกระไอในลำคอ พยายามหาหัวข้อในการสนทนา แล้วพูดว่า "ปรมาจารย์เวด ขอบคุณมากนะคะสำหรับวันนี้ ฉันไม่คิดว่าคุณจะให้ยาอายุวัฒนะนั้นกับฉัน นับเป็นของขวัญที่มีราคาแพงมาก! ฉันเป็นหนี้คุณอย่างมากเลยค่ะ"ชาร์ลียิ้มอย่างอ่อนโยนแล้วพูดว่า "พูดตามตรงนะครับ เหตุผลที่ผมให้ยาอายุวัฒนะกับคุณก็เพื่อช่วยคุณปู่ของคุณด้วยค่าใช้จ่ายของผมเอง เมื่อใช้ยาเม็ดนี้แล้วนายท่านมัวร์จะมีชีวิตอยู่ได้ถึง 100 ปีเป็นอย่างต่ำ ดังนั้นไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขาจะต้องอยากได้ยาอายุวัฒนะที่ผมมอบให้คุณอย่างมาก แต่ด้วยความที่เขาเป็นคนที่มีความยุติธรรมและความชอบธรรม เขาจึงไม่แค่รับยาจากคุณเฉย ๆ แต่จะต้องมีสิ่งตอบแทนให้อย่างแน่นอน"จัสมินพยักหน้าอย่างสง่างาม "ปรมาจารย์เวดคะ ขอบคุณมากสำหรับการใช้ความคิดตรึกตรองของคุณ ฉันรู้สึกซาบซึ้งจริง ๆ ตั้งแต่นี้

ชาร์ลีพยักหน้าแล้วพูดว่า "โอเคครับ แต่บันไดค่อนข้างชัน เวลาเดินลงไปก็ระวังด้วยนะครับ"จัสมินยื่นมือที่แสนนุ่มนวลของเธอออกไปให้ชาร์ลีจับอย่างอาย ๆ แล้วพูดด้วยเสียงนุ่ม ๆ ว่า "ปรมาจารย์เวด คุณช่วยจับมือฉันหน่อยได้ไหมคะ? ฉันกลัวจะหกล้ม...”พูดตามตรง เธอไม่ได้กลัวล้มอะไรหรอก แต่ต้องการจะใช้โอกาสนี้เข้าไปอยู่ใกล้ ๆ ชาร์ลีให้มากขึ้นต่างหากชาร์ลีเหลือบตามองไปที่บันไดหิน ซึ่งมีความสูงชันและทอดตัวยาวไปจนถึงริมฝั่งแม่น้ำ จัสมินเป็นเด็กสาวที่สวมชุดรัดรูป จึงเคลื่อนไหวได้ไม่ถนัดนัก และคงจะดูแย่มากถ้าเกิดเธอลื่นล้มลงไป เขาจึงจับมืออันบอบบางของเธอ แล้วพาเธอเดินลงบันไดหินไปอย่างระมัดระวังในขณะนี่มีเพียงพวกเขาสองคนเท่านั้นที่ยืนอยู่ริมฝั่งแม่น้ำ บางเวลาก็มีเรือสองสามลำที่เปิดไฟแล่นผ่านไปตามแม่น้ำเป็นครั้งคราว เครื่องยนต์ดีเซลส่งเสียงดังจนหนวกหู แต่ก็ไม่ได้สร้างมลภาวะทางเสียงให้กับบริเวณริมฝั่งแม่น้ำที่ว่างเปล่าเลยชาร์ลีปล่อยมือจัสมินเมื่อเดินมาถึงริมฝั่งแม่น้ำ เขายิ้มอย่างอบอุ่นในขณะที่มีสายลมเย็น ๆ พัดมาปะทะใบหน้าของเขาเบา ๆ แล้วพูดว่า "โอ้โห ที่ตรงนี้ดีมากจริง ๆ ครับ"จัสมินยิ้มอย่างเขินอาย