บททั้งหมดของ กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ: บทที่ 1191 - บทที่ 1200

ไอแซคขมวดคิ้ว "นายน้อยครับ ตระกูลโคชอาจไม่สนใจที่จะทำสัญญาแต่งงานกับตระกูลมัวร์ก็ได้นะครับ"ชาร์ยิ้มในขณะที่พูดว่า "ดังนั้นประเด็นหลักจึงอยู่ที่สถานะของนายน้อยที่ตระกูลโคชส่งมาในวันนี้ ถ้าเป็นหลานชายคนโตของลูกชายคนโตในตระกูลโคช ก็มีความเป็นไปได้น้อยมาก แต่ถ้าผู้ที่มาปรากฏตัวที่นี่ในวันนี้เป็นเพียงผู้สืบสกุลจำนวนมากของตระกูลโคชที่ไม่มีสถานะแข็งแกร่งอะไรมาก ตระกูลโคชจะไม่ยอมสูญเสียอะไรเลยถ้าเขาจะต้องแต่งงานกับจัสมิน… ถูกไหม?”ไอแซคตอบอย่างใช้ความคิดว่า "ตามที่คุณเพิ่งพูดไป ผมเชื่อว่าจะไม่มีการขาดทุนอย่างแน่นอน ตระกูลโคชดูเหมือนจะเจริญรุ่งเรืองมากทีเดียว พวกเขามีทายาทรุ่นเยาว์ที่เป็นผู้ชายประมาณหกเจ็ดคนเลยล่ะครับ"ชาร์ลีตอบว่า "การแต่งงานระหว่างตระกูลใหญ่และมีอำนาจนั้น ก็เหมือนกับการแข่งม้านั่นแหละ ถึงแม้ว่าความแข็งแกร่งโดยรวมของคู่ต่อสู้จะมีมากกว่าคุณ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่า ม้าแต่ละตัวของเขาจะแข็งแรงกว่าม้าตัวที่ดีที่สุดของคุณ บางทีม้าตัวที่ด้อยของเขาอาจไม่ดีเท่าม้าตัวที่เก่งที่สุดของคุณก็ได้"ไอแซคพยักหน้าซ้ำ ๆ ในขณะที่พูดว่า "สิ่งที่นายน้อยพูดฟังดูมีเหตุผลจริง ๆ วันนี้ผมได้เรียนรู้

บุคคลที่ถูกเรียกว่าปรมาจารย์เวดนี่ช่างกล้าคิดจริงๆ นะว่า เขาสามารถก้าวขึ้นมาเทียบชั้นกับนายน้อยคนที่สามแห่งโคชได้? เขามีสิทธิ์อะไรไม่ทราบ?ในขณะที่เขากำลังคิดถึงเรื่องนี้ เขาก็ไม่รู้สึกอยากจะคุยกับชาร์ลีอีกต่อไป เขามองไปที่ไอแซคก่อนจะยิ้มแล้วพูดว่า "ผมไม่คิดว่าคุณจะมาอยู่ที่นี่ในวันนี้คุณคาเมรอน อันที่จริงผมกำลังวางแผนว่าจะไปเที่ยวแชงกรีล่าในวันพรุ่งนี้"ไอแซคตอบเบา ๆ ว่า "คุณโคชก็เกรงใจเกินไปแล้ว ผมนี่สิ แปลกใจว่าอะไรทำให้คุณเดินทางมาถึงโอลรัส ฮิลล์ได้ครับ?”นายน้อยคนที่สามของตระกูลโคชชำเลืองมองจัสมินก่อนจะยิ้มแล้วพูดว่า "น้องสาวผมกับคุณจัสมินเป็นเพื่อนเรียนกันมาสมัยที่ไปเรียนต่างประเทศในตอนนั้นน่ะครับ เหตุผลที่ผมมาที่โอลรัส ฮิลล์ก็คือ… ผมอยากจะคุยกับนายท่านมัวร์เกี่ยวกับการเป็นหุ้นส่วนกับตระกูลมัวร์ ตอนแรกก็ตั้งใจจะมาที่นี่ในอีกสองวัน แต่พอดีได้ยินว่าวันนี้เป็นวันเกิดของคุณจัสมิน ผมเลยตัดสินใจมาที่นี่ให้เร็วขึ้น"ด้วยเหตุนี้ เขาจึงหยิบกล่องของขวัญอันสวยงามออกมาจากกระเป๋าเสื้อ หลังจากเปิดกล่องขวัญออกมา ก็มองเห็นประกายวาววับของสร้อยทับทิมที่อยู่ในกล่องนั้น เขาพูดกับจัสมินว่า "คุณจั

แต่ด้วยความที่โต๊ะนั้นมีคนนั่งเต็มแล้ว เธอจึงต้องไปนั่งกับไซร่าแทนนายท่านมัวร์ลุกขึ้นยืนขึ้นเพื่อกล่าวขอบคุณ แล้วงานเลี้ยงวันเกิดของจัสมินก็เริ่มต้นขึ้นในขณะที่เขากำลังกล่าวขอบคุณแขกเหรื่อในงานอยู่นั้น นายท่านมัวร์ก็พูดขึ้นทันทีว่า "ผมขอขอบคุณปรมาจารย์เวดที่สละเวลามาร่วมงานเลี้ยงวันเกิดของจัสมิน… หลานสาวของผมในวันนี้!”ทันทีที่นายท่านมัวร์พูดเช่นนี้ ใบหน้าของนายน้อยคนที่สามของตระกูลโคชซึ่งนั่งอยู่ที่โต๊ะหลักสำหรับแขกคนสำคัญ ก็เปลี่ยนเป็นสีดำคล้ำขึ้นทันทีนี่มันเรื่องอะไรกันวะ?!นายท่านมัวร์ไม่รู้จริง ๆ หรือว่าควรทำตัวอย่างไร? นายน้อยคนที่สามของโคชอุตส่าห์ขับรถมาตั้งไกลเพื่อมาร่วมงานเลี้ยงวันเกิดหลานสาวของเขาโดยเฉพาะ แต่เขากลับไม่ขอบคุณนายน้อยเป็นคนแรกเนี่ยนะ?ในขณะที่เขากำลังครุ่นคิดอยู่นี้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองชาร์ลีซึ่งนั่งอยู่โต๊ะเดียวกันเด็กคนนี้ดูธรรมดา ๆ และไม่น่าจดจำอะไรเลย เขาคิดไม่ออกเลยว่าทำไมนายท่านมัวร์ถึงได้ชอบชาร์ลีมากมายนักหลังจากที่นายท่านมัวร์ได้กล่าวขอบคุณชาร์ลีเสร็จแล้ว เขาก็กล่าวขอบคุณนายน้อยคนที่สามของตระกูลโคชที่มาร่วมงานในวันนี้เป็นลำดับถัดไปน

ชาร์ลียิ้มแล้วพูดว่า "บอกตามตรงนะครับคุณโคช ของขวัญที่ผมเตรียมมาให้คุณจัสมินนั้น นอกจากจะมีราคาเกินหนึ่งหมื่นดอลลาร์แล้ว แต่ยังทรงคุณค่ามากกว่าสร้อยคอของคุณด้วยซ้ำไป"เมื่อดีแลนได้ยินดังนี้ เขาก็รู้สึกฉุนเฉียวแล้วพูดขึ้นมา "คุณเป็นใครมาจากไหนกัน? ถึงได้กล้ามาอวดดีต่อหน้าผม?”ชาร์ลียิ้มก่อนจะถามขึ้นว่า "แล้วคุณจะทำยังไงถ้าของขวัญของผมมีราคาแพงกว่าสร้อยคอของคุณ?”ดีแลนพ่นเสียงเย้ยหยันก่อนจะพูดว่า "มีผู้คนมากมายมารวมตัวกันที่นี่ในวันนี้ และสามารถเป็นพยานให้กับเราได้ ถ้าของขวัญที่คุณมอบให้คุณจัสมินมีราคาแพงกว่าสร้อยคอที่ผมมอบให้เธอจริง ๆ ผมจะกินสร้อยคอเส้นนั้นต่อหน้าผู้คนที่นี่เลย"ชาร์ลีปรบมือแล้วยิ้มในขณะที่พูดว่า "ดีมากครับ ถ้าอย่างนั้นเรามาพนันกัน"ดีแลนขมวดคิ้วแล้วพูดว่า "ปรมาจารย์เวด คุณจะทำยังไงถ้าของขวัญของคุณที่มอบให้คุณจัสมินมีราคาถูกกว่าของผม?”ชาร์ลียิ้มก่อนจะพูดว่า "ถ้าของขวัญของผมมีราคาถูกกว่าของคุณ ผมก็จะกินชุดจานชามบนโต๊ะอาหารทั้งชุดต่อหน้าคุณ"เมื่อดีแลนได้ยินดังนั้น เขาก็หัวเราะก่อนจะพูดว่า "ชุดจานชามบนโต๊ะอาหารนี้ทำจากเครื่องเคลือบดินเผา ถ้าเกิดคุณกินเข้าไปไม่ได้ล

แม้แต่ทราวิสซึ่งนั่งอยู่โต๊ะเดียวกันยังตกใจจนพูดอะไรไม่ออก!เขาเป็นชายที่ร่ำรวยที่สุดในแลงคาสเตอร์ และไม่ได้แย่ไปกว่าตระกูลมัวร์ในแง่ของมูลค่าของทรัพย์สินโดยรวมยิ่งไปกว่านั้น ในปีนี้เขาก็มีอายุมากแล้วจนรู้สึกได้ชัดว่า สุขภาพร่างกายของเขาแย่ลงมาก เมื่อเทียบกับเมื่อก่อนสิ่งนี้ไม่สามารถย้อนกลับไปได้ไม่ว่าจะทุ่มเงินไปมากมายขนาดไหนดังนั้นทราวิสจึงเฝ้าฝันที่จะมีโอกาสได้ยาอายุวัฒนะกับเขาบ้างเหมือนกัน เขาจะไม่รู้สึกเสียดายอะไรเลย ถ้าต้องนำทรัพย์สินที่มีอยู่หนึ่งในสิบมาแลกกับยาอายุวัฒนะนี่เป็นเพราะเขารู้ดีว่า… นอกจากยาอายุวัฒนะแล้ว ก็ไม่มีหนทางอื่นที่เขาสามารถย้อนวัยกลับมาได้อีกยี่สิบปี ถึงแม้ว่าเขาจะทุ่มเงินเป็นพัน ๆ ล้านดอลลาร์ก็ตามส่วนสแตนลีย์ โฮ เจ้าพ่อการพนันแห่งมาเก๊าผู้ร่ำรวย ถึงแม้ว่าเขาจะร่ำรวยเงินทองและมีอำนาจล้นฟ้าขนาดไหน เขาก็ยังไม่สามารถใช้เงินทั้งหมดที่มีอยู่ไปซื้อความอ่อนเยาว์กลับมาได้ เมื่อตอนนี้เขามีอายุเกินเก้าสิบปีเข้าไปแล้วสิ่งเดียวที่เขาทำได้คือ ใช้เงินหลายร้อยล้านดอลลาร์เป็นค่ารักษาชีวิตของเขาที่โรงพยายาบาลทุก ๆ ปีอย่างไรก็ตาม เวลาที่เขาสามารถซื้อคืนได้จากกา