บททั้งหมดของ มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน: บทที่ 641 - บทที่ 650

หญิงสาวอีกคนจากกลุ่มกล่าว เอามือกอดอกไว้ พวกเธอทั้งหกคนคือ เพื่อนร่วมบ้านที่เรียนรู้ทักษะใหม่ ๆ และฝึกงานด้วยกันที่สถานีโทรทัศน์ฮ่องกง แต่อย่างไรก็ตาม ตอนนี้พวกเธออยู่ในช่วงพักร้อน เพื่อจะสนุกด้วยกันเป็นกลุ่มคณะ ผู้หญิงที่อ้างว่ามีล่าเพียงกำลังโม้อยู่ก็ชื่อวันด้า วอบซอร์ แม้บุคลิกของเธอจะคล้ายกับมีล่า แต่ก็ไม่สามารถพูดได้เหมือนกันเกี่ยวกับหน้าตาของเธอ ถ้าพวกเขาจะเลือกคนงามในสถานีโทรทัศน์ฮ่องกง มีล่าก็ย่อมได้รับการเลือกอย่างปฏิเสธไม่ได้เพราะเธอคือผู้หญิงที่สวยที่สุดที่นั่น วันด้าเองจึงรั้งที่สองในแผนกความงามนี้ไปอย่างฉิวเฉียด เนื่องจากว่าพวกเธอทุกคนคือเพื่อนร่วมบ้าน ไม่เพียงแต่พวกเธออาศัยอยู่ด้วยกัน แต่พวกเธอก็ยังเรียนรู้และทำงานในพื้นที่เดียวกันเป็นส่วนใหญ่อีกด้วยเช่นกัน พูดง่าย ๆ พวกเธอต้องเจอและพูดคุยกันและกันบ่อยมาก การเป็นเด็กสาว มันจึงค่อนข้างยากสำหรับพวกเธอที่จะหลีกเลี่ยงความรู้สึกอิจฉาในหมู่กันเอง อย่างไรก็ตาม มันก็คงจะไกลจากความจริงที่ว่าพวกเธอไม่พอใจกันและกัน อย่างมากที่สุดพวกเธอก็เยาะเย้นกันและกันอย่างเล่น ๆ โดยไม่คำนึงถึง พวกเธอก็ยังคงมีความสุขที่ได้อยู่ด้วยกัน

มีล่าเพียงสูดหายใจเข้าลึกก่อนจะพูดขึ้นมา “ฉันจะโทรหาเจอรัลด์เดี๋ยวนี้! ฉันต้องการให้เขาบอกฉันด้วยตัวเองว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่!” หลังจากกล่าวไปแบบนั้น เธอก็หยิบกุญแจของเมาน์เทนท็อปวิลล่า ออกมาก่อนจะปามันไปที่ซาเวียโดยตรง ซาเวียมึนงงอย่างเห็นได้ชัดกับสิ่งนี้ ‘บ้าจริง! ทำไมถึงดูเหมือนว่าเจอรัลด์ยังไม่ได้เลิกกับเธอล่ะ? ความจริง พวกเขาก็ยังคงดูเหมือนจะรักกันอย่างลึกซึ้งอยู่!” ‘กำลังเกิดอะไรขึ้นกันแน่เนี่ย? เจอรัลด์กลายมาเป็นคนเลวจริง ๆ หรือเปล่า?’ ขณะที่ซาเวียคิดเกี่ยวกับเรื่องนั้น มีล่าก็พยายามโทรหาเจอรัลด์สองสามสายแล้ว แต่อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้รับสายเลย “ทำเขาถึงไม่รับสายของฉันเลยล่ะ? เขามักจะรับสายโทรศัพท์ของฉันทันทีอยู่เสมอหนิ!” มีล่ากล่าวอย่างกระวนกระวายใจ เช่นนั้นก็เป็นอย่างที่ซาเวียพูดสินะ เจอรัลด์มีความสัมพันธ์กับเธอมาโดยตลอดเวลานี้! มีล่าทำได้เพียงหัวเราะอย่างขมขื่นอยู่ในใจเท่านั้น ทันทีทันใดนั้น ซาเวียก็นึกอุบายสกปรกขึ้นมาได้ และในขณะที่มีล่ากำลังจะจากไป เธอก็จะโกนขึ้นมา “มีล่า เดี๋ยว!” “เธอต้องการอะไรอีกล่ะ?” มอลลี่ตะคอกใส่อย่างเย็นชา เมื่อได้ยินแบบนั้น ซาเวีย

ขณะที่กีย่ากำลังมองไปที่มีล่า ความอิจฉาสะท้อนอยู่ในสายตาของเธอ อารมณ์ที่รุนแรงมากก็เอ่อล้นอยู่ในหัวใจของมีล่าเช่นกัน “นาย…นายทำให้ฉันผิดหวัง! นายทำให้ฉันผิดหวังมากเจอรัลด์! ฉันไม่อยากเจอนายอีก!” มีล่าตะเบ็งเสียงใส่ ขณะที่ผลักเจอรัลด์อย่างแรงก่อนจะหันหลังกลับ จากนั้นมีล่าก็วิ่งหนีไปในพร้อมกับเอามือปิดปากขณะที่วันด้าหน้าบึ้ง “นายมันเศษสวะที่น่ารังเกียจ! แล้วไงล่ะถ้านายร่ำรวยน่ะ?!” แม้แต่เธอก็อดไม่ได้ที่จะด่าว่าเจอรัลด์แทนมีล่า ท้ายที่สุดแล้ว พวกเธอทั้งหมดก็คือผู้หญิง พวกเธอจะไม่พอใจคนเลว ๆ อย่างเขาแน่นอน! เจอรัลด์เองก็หน้าซีดเซียวไปแล้วจากความวิตกกังวล เขาแค่ไม่อาจจินตนาการได้ว่าทำไมมีล่าถึงปรากฏตัวปุปปับ แต่อย่างไรก็ตาม เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนได้ เจอรัลด์เริ่มไล่ตามเธอไปทันที กีย่าก็กำลังเผชิญกับการโจมตีของอารมณ์ที่ยากจะเข้าใจเช่นกัน เนื่องจากเธอไม่สามารถจัดการทั้งหมดนี้ได้ในคราเดียว เธอจึงเปลี่ยนความรู้สึกทั้งหมดของเธอเป็นความโกรธ ตอนนี้ที่เจอรัลด์จากไปแล้ว เธอจึงหันหลังกลับและเข้าไปในโรงแรมอีกครั้ง บางเวลาต่อมาเมื่อมีล่าและเพื่อน ๆ ทั้งหมดของเธอจับกลุ่มด้วยกันในห้องนอนข

ใบหน้าของเควต้าซีดขาวราวกับแผ่นกระดาษตอนที่เจอรัลด์เห็นเธอในห้องคนไข้ เธอดูอ่อนแรงมาก โชคดี ก็อย่างที่ลิซ่าพูด เธอฟื้นคือสติแล้ว “เธอรู้สึกยังไงบ้าง?” เจอรัลด์ถามขณะที่เขาเดินไปที่เตียงของเธอ “ฉันก็ไม่มั่นใจมากนักเหมือนกัน…ตอนนั้น โดยไม่มีการเตือนใด ๆ มันรู้สึกเหมือนกับเลือดทั้งหมดค่อย ๆ ไหลออกจากร่างกายของฉัน การมองเห็นของฉันมืดลงและสิ่งถัดไปที่ฉันรู้ ฉันก็เป็นลมไปแล้ว” เควต้าพูดด้วยเสียงแผ่วเบา “แล้วหมอพูดว่าอะไรล่ะ?” “เห็นไหม นั่นคือเหตุผลที่ทำไมพวกเราถึงกระวนกระวายใจมาก ขณะที่หมอสองสามคนพูดถึงอาการของเธอ พวกเขาก็ยังคงไม่สามารถตรวจพบสาเหตุของการเจ็บป่วยของเธอได้! ขณะนั้น ไม่มีพวกเขาคนไหนกล้าที่จะรักษาเธอต่อเลยด้วยซ้ำ!” ลิซ่ากล่าว เมื่อได้ยินแบบนั้น ดวงตาของเควต้าก็เริ่มมีน้ำตารื้อขึ้นมาเล็กน้อย ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม แม้แต่เธอเองก็รู้สึกกลัวเล็กน้อย ไม่ว่าปกติเธอจะเข้มแข็งมากแค่ไหน การเผชิญกับสถานการณ์เช่นนี้ก็ยังคงจะเป็นเรื่องยากสำหรับเธออยู่ดี “เข้าใจแล้ว…” เจอรัลด์กล่าว ขณะที่เขาพยักหน้า จากนั้นเขาก็มองไปที่เควต้ารู้สึกเศร้าใจต่อเธอ หลังจากก้าวออกมาจากห้องคนไข้ เขา

“ผมทำอะไรงั้นเหรอ? คุณเพิ่งทิ่มเธอด้วยเข็มเมื่อเห็นได้ชัดว่าเธอทนทุกข์จากสารพิษ! ทั้งหมดที่คุณทำไปคือการเพิ่มความเร็วของการไหลเวียนโลหิตของเธอ! นั่นเป็นการเพิ่มโอกาสให้พยาธิเคลื่อนไหวไปทั่วร่างกายของเธออย่างควบคุมไม่ได้ไม่ใช่หรือไง?” ฟินน์เลย์ตอบกลับ “นังหนู ตอนที่เธออายุประมาณแปดปี เธอเคยเผชิญกับบางอย่างที่คล้ายกับสิ่งที่เธอประสบอยู่ตอนนี้หรือเปล่า? แม้เธออาจจะแค่วิงเวียนศีรษะเป็นส่วนใหญ่ในตอนนั้นก็ตาม มันเกิดขึ้นอีกครั้งเมื่อเธออายุยี่สิบปี ใช่ไหม? เป็นตอนนั้นเองที่เธอรู้สึกยิ่งเวียนหัวมากกว่าเดิม สิ่งต่าง ๆ ก็น่าจะเลวร้ายลงเมื่อเธออายุได้สิบหกปี ถ้าการคาดคะเนของฉันถูกต้อง เธอก็น่าจะรู้สึกมึนหัวอย่างมาก ในขณะเดียวกันก็รู้สึกว่าแขนขาของเธออ่อนแรงอย่างน่ากังวลสำหรับระยะเวลานั้น เนื่องจากว่าอาการของเธอยิ่งแย่ลงเรื่อย ๆ ทุกครั้งที่มันแสดงตัวเองอีกครั้ง การหมดสติไปทันทีในตอนนี้เมื่อเธออายุยี่สิบสองปีก็ไม่น่าประหลาดใจอะไร!” ฟินน์เลย์กล่าวเพิ่ม ขณะที่เขาหันไปมองเควต้า เธอยังคงนอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาล เควต้าถึงกับช็อกไปที่ได้ยินการวิเคราะห์ของฟินน์เลย์ “คุณ…คุณรู้ทั้งหมดนั้นได้ยังไงกั