ใบหน้าของเควต้าซีดขาวราวกับแผ่นกระดาษตอนที่เจอรัลด์เห็นเธอในห้องคนไข้ เธอดูอ่อนแรงมาก โชคดี ก็อย่างที่ลิซ่าพูด เธอฟื้นคือสติแล้ว “เธอรู้สึกยังไงบ้าง?” เจอรัลด์ถามขณะที่เขาเดินไปที่เตียงของเธอ “ฉันก็ไม่มั่นใจมากนักเหมือนกัน…ตอนนั้น โดยไม่มีการเตือนใด ๆ มันรู้สึกเหมือนกับเลือดทั้งหมดค่อย ๆ ไหลออกจากร่างกายของฉัน การมองเห็นของฉันมืดลงและสิ่งถัดไปที่ฉันรู้ ฉันก็เป็นลมไปแล้ว” เควต้าพูดด้วยเสียงแผ่วเบา “แล้วหมอพูดว่าอะไรล่ะ?” “เห็นไหม นั่นคือเหตุผลที่ทำไมพวกเราถึงกระวนกระวายใจมาก ขณะที่หมอสองสามคนพูดถึงอาการของเธอ พวกเขาก็ยังคงไม่สามารถตรวจพบสาเหตุของการเจ็บป่วยของเธอได้! ขณะนั้น ไม่มีพวกเขาคนไหนกล้าที่จะรักษาเธอต่อเลยด้วยซ้ำ!” ลิซ่ากล่าว เมื่อได้ยินแบบนั้น ดวงตาของเควต้าก็เริ่มมีน้ำตารื้อขึ้นมาเล็กน้อย ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม แม้แต่เธอเองก็รู้สึกกลัวเล็กน้อย ไม่ว่าปกติเธอจะเข้มแข็งมากแค่ไหน การเผชิญกับสถานการณ์เช่นนี้ก็ยังคงจะเป็นเรื่องยากสำหรับเธออยู่ดี “เข้าใจแล้ว…” เจอรัลด์กล่าว ขณะที่เขาพยักหน้า จากนั้นเขาก็มองไปที่เควต้ารู้สึกเศร้าใจต่อเธอ หลังจากก้าวออกมาจากห้องคนไข้ เขา
“มีอะไรผิดปกติเหรอ?” เจอรัลด์ที่ไม่ทันตั้งตัวกับคำถามนั้นเล็กน้อยถามขึ้นมา เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับชายชรา ในขณะที่ฟินน์เลย์ดูทั้งมีอายุและผอมบาง การจับของเขาก็แข็งแรงอย่างน่าประหลาดใจ หลังจากจับไหล่ของเจอรัลด์ เจอรัลด์ก็ไม่สามารถขยับตัวได้แม้เขาจะต้องการก็ตาม ‘เขาแข็งแรงถึงเพียงนี้ได้ยังไงกัน?’ “แค่สงสัย ถามอีกครั้งนะ วันนี้เธอไปพบใครมาหลานชาย? ฉันสามารถได้กลิ่นแปลกปลอมจากร่างกายของเธอ…” ฟินน์เลย์ถาม ขณะที่เขาหัวเราะเบา ๆ “นิยามว่า ‘กลิ่นแปลกปลอม’” เจอรัลด์ตอบกลับ ขณะที่เขามองไปที่ฟินน์เลย์ที่จู่ ๆ ก็ดูตื่นเต้นและลึกลับมากขึ้น ‘บางทีความเซ่อของเขาอาจปรากฏขึ้นมาอีกครั้งก็ได้!” “มันเป็นกลิ่นของพิษจากสารพิษ!” ฟินน์เลย์พูดด้วยโทนเสียงเงียบลงอย่างกระทันหัน “คนที่เธอพบวันนี้กำลังทนทุกข์จากสารพิษนี้อยู่! เธออาจจะสัมผัสกับบุคคลนั้นซึ่งเป็นเหตุผลที่ทำไมเธอถึงมีกลิ่นเป็นพิษติดตัวอยู่!” ฟินน์เลย์กล่าวเพิ่ม “ให้ตายเถอะ คุณดูหนังไทยมากเกินไปหรือเปล่า?” เจอรัลด์พูดอย่างช่วยไม่ได้ เขาแค่อยากจะจากไปในขณะนี้ แต่อย่างไรก็ตาม หลังจากที่คิดดูดี ๆ เจอรัลด์ก็รู้สึกว่าการอนุมานแปลก ๆ ขอ
“ผมทำอะไรงั้นเหรอ? คุณเพิ่งทิ่มเธอด้วยเข็มเมื่อเห็นได้ชัดว่าเธอทนทุกข์จากสารพิษ! ทั้งหมดที่คุณทำไปคือการเพิ่มความเร็วของการไหลเวียนโลหิตของเธอ! นั่นเป็นการเพิ่มโอกาสให้พยาธิเคลื่อนไหวไปทั่วร่างกายของเธออย่างควบคุมไม่ได้ไม่ใช่หรือไง?” ฟินน์เลย์ตอบกลับ “นังหนู ตอนที่เธออายุประมาณแปดปี เธอเคยเผชิญกับบางอย่างที่คล้ายกับสิ่งที่เธอประสบอยู่ตอนนี้หรือเปล่า? แม้เธออาจจะแค่วิงเวียนศีรษะเป็นส่วนใหญ่ในตอนนั้นก็ตาม มันเกิดขึ้นอีกครั้งเมื่อเธออายุยี่สิบปี ใช่ไหม? เป็นตอนนั้นเองที่เธอรู้สึกยิ่งเวียนหัวมากกว่าเดิม สิ่งต่าง ๆ ก็น่าจะเลวร้ายลงเมื่อเธออายุได้สิบหกปี ถ้าการคาดคะเนของฉันถูกต้อง เธอก็น่าจะรู้สึกมึนหัวอย่างมาก ในขณะเดียวกันก็รู้สึกว่าแขนขาของเธออ่อนแรงอย่างน่ากังวลสำหรับระยะเวลานั้น เนื่องจากว่าอาการของเธอยิ่งแย่ลงเรื่อย ๆ ทุกครั้งที่มันแสดงตัวเองอีกครั้ง การหมดสติไปทันทีในตอนนี้เมื่อเธออายุยี่สิบสองปีก็ไม่น่าประหลาดใจอะไร!” ฟินน์เลย์กล่าวเพิ่ม ขณะที่เขาหันไปมองเควต้า เธอยังคงนอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาล เควต้าถึงกับช็อกไปที่ได้ยินการวิเคราะห์ของฟินน์เลย์ “คุณ…คุณรู้ทั้งหมดนั้นได้ยังไงกั
หลังจากเจอรัลด์รออย่างกระวนกระวายใจข้างนอกห้องคนไข้อยู่ครู่เดียว ทั้งฟินน์เลย์และดร.ฮุดสันก็ออกมาจากห้องคนไข้ เมื่อเจอรัลด์เห็นพวกเขาทั้งคู่ เขาก็พบว่ามันแปลกและน่าสงสัยเล็กน้อยที่ ดร.ฮุดสันตอนนี้ดูเหมือนจะเคารพต่อฟินน์เลย์มากยิ่งขึ้น เจอรัลด์ยังสังเกตุเห็นว่าในขณะที่พวกเขาออกมาจากห้อง คุณหมอก็เกือบจะพยายามพยุงแขนของฟินน์เลย์ไว้ แม้เขาจะเปลี่ยนใจอย่างรวดเร็วในวินาทีสุดท้ายก็ตาม “เป็นไงบ้างครับ?” เจอรัลด์ถาม “เธอเกือบจะหายดีแล้ว! เธอสามารถเข้าไปเยี่ยมเธอตอนนี้ได้!” ฟินน์เลย์กล่าวพร้อมกับหัวเราะเบา ๆ เมื่อได้ยินแบบนั้น เขาก็เข้าไปในห้องคนไข้ทันทีเพื่อดูเควต้า เธอดูดีขึ้นมากแล้วตอนนี้ เมื่อเทียบกับก่อนหน้านี้ และแม้แต่แก้มแดงสีกุหลาบปกติของเธอก็เริ่มกลับมาแล้ว “นายไม่ต้องกังวลหรอก เจอรัลด์ คุณควิกมีทักษะการแพทย์ที่ยอดเยี่ยม!” เควต้ากล่าวทันทีที่เธอเห็นเขา เห็นได้ชัดว่ารู้สึกกังวลที่เจอรัลด์ยังคงเป็นกังวลเกี่ยวกับอาการของเธอ “ดีที่ได้รู้แบบนั้น!” เจอรัลด์ตอบกลับ ถอนหายใจยาวอย่างโล่งอก “ขอบคุณมากนะครับ คุณควิก!” เจอรัลด์กล่าวจากนั้นขณะที่เขาพยักหน้าให้ฟินน์เลย์ ชายชราช่วยเจ
นี่คือเหตุผลที่ทำไมเธอถึงต้องการจะพูดคุยกันดี ๆ กับมีล่าก่อน “เธอต้องการจะพูดถึงอะไรล่ะ? มีอะไรก็พูดมาเลย!” มีล่ากล่าว ขณะที่พวกเธอทั้งคู่มาถึงที่สวนสาธารณะ “ฉันจะพูดตรง ๆ ไม่อ้อมค้อมกับเธอนะ เอาตามตรงมันคงจะดีกว่ามากสำหรับฉันถ้าเธอเลิกกับเจอรัลด์ ฉันจะไม่ปิดบังความจริงที่ว่าฉันรักเขาจริง ๆ และฉันก็พยายามที่จะได้รับความรักของเขาในหลาย ๆ โอกาส!” กีย่ากล่าว มีล่าเพียงมองไปด้านข้างโดยไม่ได้กล่าวอะไร “แต่อย่างไรก็ตาม มันเป็นเพราะว่าฉันรักเขาจนฉันสามารถเห็นว่าเขาซื่อสัตย์ต่อเธอมากแค่ไหน ฉันไม่ได้สร้างเรื่องพวกนี้ขึ้นมาเหมือนกัน ความรู้สึกของเขาที่มีต่อเธอก็ยังคงไม่ได้เปลี่ยนไปตั้งแต่แรก ไม่ว่าฉันจะพยายามให้ได้ความรักของเขามามากแค่ไหน เขาก็เพิกเฉยต่อความรุกล้ำของฉันในทุก ๆ ครั้ง นี่เป็นแค่ความเห็นของฉัน แต่ถ้าเธอลงเอยด้วยการเลิกกับเขาจริง ๆ เพียงเพราะความเข้าใจผิดบางอย่างเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเรา เขาจะต้องประสบกับความเศร้าโศกอย่างที่สุดแน่นอน เขาเป็นผู้ชายใจดีที่ชอบช่วยเหลือผู้คนจริง ๆ เธอรู้ใช่ไหม? แม้แต่การหมั้นก็เป็นเพียงเขาที่กำลังช่วยฉันอยู่ เขาไม่ได้ทำอะไรที่ผิดต่อเธอ!” กีย่า
เจอรัลด์เพิ่งไปเอาข้าวต้มให้เควต้า ตอนที่เขาได้รับข้อความจากหมายเลขที่ไม่คุ้นเคย หลังจากอ่านเนื้อหาของมัน เจอรัลด์ก็ตกตะลึงไป ‘มีล่าจะกลับไปฮ่องกงงั้นเหรอ? ไปแล้วเหรอ? ฉันยังไม่มีเวลาอธิบายตัวเองกับเธอเลยด้วยซ้ำ!’ ทันทีทันใดหลังจากนั้น เขาก็เริ่มขับรถไปที่สนามบิน ระหว่างทางไปที่นั่น เขาก็พยายามโทรหามีล่าอย่างไม่สิ้นสุด แต่อย่างไรก็ตาม เธอไม่ได้รับสายเลยแม้แต่ครั้งเดียว อนิจจา เมื่อเขาไปมาถึงในที่สุด เขาก็มาไม่ทันเวลา เห็นเครื่องบินกำลังบินขึ้นช้า ๆ เจอรัลด์กระวนกระวายใจมาก ในขณะนั้นจนเขาพร้อมที่จะจัดเตรียมบางอย่างเพื่อให้เฮลิคอปเตอร์ตามเธอให้ทัน แต่อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เขาจะทันได้ทำอะไรที่ไม่ยั้งคิด เขาก็ได้รับข้อความอีกหนึ่งข้อความ ครั้งนี้มาจากมีล่าโดยตรง “เจอรัลด์ ฉันจะกลับไปฮ่องกงก่อน นายไม่ต้องอธิบายอะไรกับฉันเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ ฉันเชื่อในตัวนาย เอาตามตรง ฉันทำตัวไม่ดีก่อนหน้านี้ก็เพราะความหึงหวงของฉัน พูดตรง ๆ ฉันแค่อยากให้นายปลอบใจและทำให้ฉันสงบลง อย่างไรก็ตาม ฉันตระหนักดีว่าฉันไม่แม้แต่จะคิดถึงความรู้สึกของนายก่อนที่จะทำเรื่องทั้งหมดนั้นเลยด้วยซ้ำ!
‘ดูเหมือนว่าฉันสามารถบังเอิญเจอเขาได้ทุก ๆ ที่เลยสิน่า!’ ‘โดยไม่คำนึงถึง ดูเหมือนว่าเจอรัลด์กำลังทำได้ค่อนข้างดีเลยนะ ท้ายที่สุดแล้ว แทนที่จะนั่งรถไฟปกติ แต่เขากลับเลือกที่จะนั่งรถไฟความเร็วสูงแทน!’ หลังจากการทักทายเรียบ ๆ พวกเขาทั้งคู่ก็คุยกันอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่เมอาจะหยุดคุยกับเขาในท้ายที่สุด แม้เจอรัลด์จะพยายามที่จะดีกับเธอ แต่เธอก็ดูเหมือนไม่อยากสนใจเขาเลยทั้งนั้น เจอรัลด์ไม่ได้อะไรกับเรื่องนั้น และเขาก็แค่ทำแบบเดียวกัน ท้ายที่สุดแล้ว แม้ดูเหมือนว่าเมอากำลังจะมุ่งหน้าไปจังหวัดซอลฟอร์ด เพื่อทำภารกิจลับบางอย่าง แต่เจอรัลด์ก็ไม่สนใจเลยแม้แต่น้อย ในขณะเดียวกัน เควต้าเพิ่งหั่นผลไม้อีกอย่างเสร็จ เธอเห็นได้ว่าเจอรัลด์และเมอาดูเหมือนจะรู้จักกันและกัน ยิ่งไปกว่านั้น เธอก็นั่งตรงกันข้ามกับพวกเธอเอง เมื่อได้โอกาส เควต้าก็ยิ้มขณะที่เธอถามเมอาด้วยน้ำเสียงที่ใจดีและอบอุ่น “ฉันเพิ่งหั่นผลไม้เสร็จ คุณอยากทานบ้างไหมคะ?” “ขอบคุณนะ แต่ฉันไม่กินผลไม้!” เมอาปฏิเสธไปอย่างลวก ๆ สำหรับเธอ เจอรัลด์ยังคงต่ำต้อยเหมือนที่เคย ตามปกติเธอจึงไม่จำเป็นต้องแสดงความเคารพใด ๆ กับเพื่อนคนไหนของเขาเ
เขตปกครองซอลฟอร์ดเป็นศูนย์กลางของจังหวัดซอลฟอร์ด การเป็นเมืองศูนย์กลางมันจึงมีความเจริญและวุ่นวายอยู่เสมอ แม้จะเป็นเมืองที่พลุกพล่าน แต่รถหรูสิบคันที่จอดอยู่ด้านหน้าของสถานีรถไปความเร็วสูง ก็ยังคงสะดุดตาเป็นเฉพาะพิเศษ ขณะนั้นเอง รถไฟความเร็วสูงก็มาถึงที่สถานีในที่สุด เจอรัลด์ลุกยืนขึ้นยืดเส้นสายเล็กน้อย ก่อนจะออกจากรถไฟไปพร้อมกับเควต้า และฟินน์เลย์ เมื่อเขาเดินผ่านเมอาและกลุ่มเพื่อนของเธอ อย่างไรก็ตาม เขาก็เพียงเดินผ่านพวกเขาไปโดยไม่ได้ทักทายพวกเขาเลย “ฮึ่ม! ดูพฤติกรรมนั่นสิ! ใครอยากจะสนใจนายกันล่ะ?” ‘เขากล้าดีที่จะไม่เริ่มทักฉันก่อนได้ยังไง?’ เมอาคิดกับตัวเอง เธอไม่เคยคาดคิดว่าเจอรัลด์จะกลายมาเป็นคนหัวแข็งเช่นนี้เลย เห็นได้ชัดว่าเมอามีความรู้สึกว่าตนเหนือกว่าผู้อื่น ‘ถ้านายเพียงจะทักทายฉัน ฉันก็คงจะยับยั้งจากการรบกวนนาย แต่อย่างไรก็ตาม สำหรับคนอย่างนายที่มาเพิกเฉยต่อฉัน การกระทำของนายจึงคล้ายกับการทำลายสิ่งของที่สวยงาม! ช่างน่าขายน่าขายหน้าและหงุดหงิดเสียจริง!’ อย่างไรก็ตาม เธอจะปล่อยมันไปคราวนี้ หลังจากนั้น เธอก็ออกจากรถไฟความเร็วสูงไปพร้อมกับกลุ่มของเธอเหมือนกัน