เขตปกครองซอลฟอร์ดเป็นศูนย์กลางของจังหวัดซอลฟอร์ด การเป็นเมืองศูนย์กลางมันจึงมีความเจริญและวุ่นวายอยู่เสมอ แม้จะเป็นเมืองที่พลุกพล่าน แต่รถหรูสิบคันที่จอดอยู่ด้านหน้าของสถานีรถไปความเร็วสูง ก็ยังคงสะดุดตาเป็นเฉพาะพิเศษ ขณะนั้นเอง รถไฟความเร็วสูงก็มาถึงที่สถานีในที่สุด เจอรัลด์ลุกยืนขึ้นยืดเส้นสายเล็กน้อย ก่อนจะออกจากรถไฟไปพร้อมกับเควต้า และฟินน์เลย์ เมื่อเขาเดินผ่านเมอาและกลุ่มเพื่อนของเธอ อย่างไรก็ตาม เขาก็เพียงเดินผ่านพวกเขาไปโดยไม่ได้ทักทายพวกเขาเลย “ฮึ่ม! ดูพฤติกรรมนั่นสิ! ใครอยากจะสนใจนายกันล่ะ?” ‘เขากล้าดีที่จะไม่เริ่มทักฉันก่อนได้ยังไง?’ เมอาคิดกับตัวเอง เธอไม่เคยคาดคิดว่าเจอรัลด์จะกลายมาเป็นคนหัวแข็งเช่นนี้เลย เห็นได้ชัดว่าเมอามีความรู้สึกว่าตนเหนือกว่าผู้อื่น ‘ถ้านายเพียงจะทักทายฉัน ฉันก็คงจะยับยั้งจากการรบกวนนาย แต่อย่างไรก็ตาม สำหรับคนอย่างนายที่มาเพิกเฉยต่อฉัน การกระทำของนายจึงคล้ายกับการทำลายสิ่งของที่สวยงาม! ช่างน่าขายน่าขายหน้าและหงุดหงิดเสียจริง!’ อย่างไรก็ตาม เธอจะปล่อยมันไปคราวนี้ หลังจากนั้น เธอก็ออกจากรถไฟความเร็วสูงไปพร้อมกับกลุ่มของเธอเหมือนกัน
“เจอรัลด์!” วินซี่ตะโกนขึ้นมา เจอรัลด์ประหลาดใจที่ได้ยินชื่อของเขากำลังถูกตะโกนเรียกออกมา เมื่อหันหลังกลับไป เขาก็เห็นทั้งวินซี่และเลนนาร์ด เจอรัลด์ไม่เคยพูดคุยกับพวกเขาทั้งคู่นอกการแข่งขันเลยจริง ๆ ดังนั้นเขาจึงไม่สนิทกับพวกเขาเลยเหมือนกัน ระหว่างสองคนนั้น แน่นอนว่าเจอรัลด์คุ้นเคยกันกับวินซี่มากกว่า ท้ายที่สุดแล้ว เลนนาร์ดก็มาจากครอบครัวที่ร่ำรวยมดังนั้นนั่นจึงทำให้เขามีเหตุผลน้อยลงที่คุยกับเจอรัลด์ในตอนนั้น เลนนาร์ดสนิทกันกับเมอา ฃและคนอื่น ๆ มากกว่า จากนั้นเจอรัลด์ก็เดินไปหาพวกเขาด้วยท่าทางที่ประหลาดใจบนใบหน้าของเขาก่อนจะพูดขึ้น “วินซี่! เลนนาร์ด!” แม้เขาไม่ได้รู้จักมักคุ้นกับพวกเขา แต่พวกเขาก็ยังคงเคยเป็นเพื่อนร่วมชั้นกัน มันเป็นเหตุผลเดียวที่ทำไมเขาถึงพูดกับพวกเขาในท่าทางที่เป็นมิตรเช่นนี้ เลนนาร์ดเพียงมองเขาผ่าน ๆ จากหัวจรดเท้าชั่วครู่สั้น ๆ ก่อนจะพยักหน้าตอบอย่างไม่เต็มใจ ให้กับการทักทายของเจอรัลด์ วินซี่ในทางกลับกัน กระโดนไปอยู่ด้านหน้าของเจอรัลด์ก่อนจะตบไหล่เขาเบา ๆ “เฮ้ เจอรัลด์! มันนานแล้วนะ! นายแทบจะไม่ติดต่อกับพวกเราอีกต่อไปเลยด้วยซ้ำ!” ย้อนกลับไปในอดีต เจ
เป็นสายเรียกเข้าจากแซค “ครับ?” “ผมแค่ต้องการจะเช็คดูว่าคุณไปถึงหรือยัง คุณคลอฟอร์ด ผมจะส่งเบอร์โทรของผู้จัดการทั่วไปของเขตปกครองซอลฟอร์ดให้คุณ ชื่อของเขาคือ ซาไทร์และก็เหมือนตระกูลคลอฟอร์ด เขตปกครองซอลฟอร์ดมีธุรกิจอยู่ทั่วทุกมุมโลกเช่นกัน เมื่อคุณไปถึง คุณสามารถมองหา แบร์รี่ ซาไทร์ได้นะครับ ถ้าคุณต้องการ” แซคกล่าว เขาเพียงจะเช็คเจอรัลด์ดูเพื่อให้มั่นใจว่าเขาไม่ได้ตกอยู่ในปัญหาใด ๆ “เข้าใจแล้ว!” “เมื่อพูดแล้วก็ คุณคลอฟอร์ด ก่อนหน้านี้ผมก็มอบหมายให้แบร์รี่ไปตามหาจี้หยกนั้นในเขตปกครองซอลฟอร์ด และเห็นได้ชัดเจนว่าเขามีข่าวบางอย่างเกี่ยวกับมันแล้ว!” “เอาล่ะครับ! ผมจะโทรหาเขาในไม่ช้านี้แล้วกัน!” ทีทีที่เขาวางสาย เจอรัลด์ก็นอนเหยียดอยู่บนเตียงก่อนจะโทรหาแบร์รี่ถัดไป แบร์รี่ดูเหมือนจะค่อนข้างตื่นเต้นเมื่อได้รับสาย แต่อย่างไรก็ตาม เขาก็จัดการทำให้ตัวเองสงบลงได้เกือบจะทันทีก่อนที่จะเข้าเรื่องที่จะพูดคุยกัน “ครับ คุณคลอฟอร์ด ผมค้นหาไปทั่วทุกที่สำหรับข่าวที่เกี่ยวกับจี้นั้น และในที่สุดผมก็หาบางอย่างพบ แม้ผมจะไม่สามารถระบุได้ว่าจี้นั้นมีต้นกำเนิดมาจากครอบครัวไหนกันแน่ แต่ผมก็พบชา
ทันใดนั้น ก็ได้ยินเสียงผู้หญิงร้องไห้ใกล้ ๆ ห้องของมีล่า เมื่อมีล่าออกไปเพื่อจะดูว่าเกิดเรื่องวุ่นวายอะไรขึ้น คนอื่นสองสามคนก็ออกจากห้องของพวกเธอไปเพื่อดูว่ามีอะไรเกิดขึ้นกันแล้ว มีล่าและคนอื่น ๆ จึงตามพวกเธอไปอยู่ด้านหลัง “เป็นอะไรไป? เกิดอะไรขึ้น?” หนึ่งในหญิงสาวที่อยู่ที่นั่นถามขึ้นมา “ฉัน…ฉันออกไปกับเพื่อนร่วมบ้านของฉันก่อนหน้านี้และตอนที่ฉันกลับมา ฉันก็ตระหนักได้ว่าแหวนเพชรที่แฟนของฉันซื้อให้ฉันหายไป! มันเป็นแหวนที่แพงมาก และฉันก็ไม่สามารถหามันเจอที่ไหนเลย!” หญิงสาวคนนั้นกล่าวพร้อมกับร้องไห้คร่ำครวญ ฮอลลี่ได้ยินเสียงอึกทึกครึกโครมจากห้องถัดไป และตอนนี้เธอก็มาอยู่นี่เหมือนกัน “อย่างร้อเลย ไซลีน่า เธออาจจะวางมันไว้ผิดที่ก็ได้ เธอก็รู้ว่าเธอสะเพร่ามากแค่ไหน บางทีเธออาจจะทิ้งมันไว้สักที่โดยไม่ตั้งใจหรือเปล่า?” ฮอลลี่แนะนำ “แต่ฮอลลี่ ฉันจะไม่มีวันวางของสำคัญขนาดนั้นผิดที่แน่! ฉันระมัดระวังเป็นพิเศษอยู่เสมอกับแหวนที่มีราคาถึงหกพันดอลลาร์วงนั้น!” ไซลีน่าปล่อยโฮ “ช่างแปลก! เอาล่ะ เอางี้ เธอไปที่ไหนมาวันนี้และใครบ้างอยู่ในหอพัก? เป็นไปได้ไหมว่าประตูของเธอไม่ได้ปิดสนิทดังนั้นใค
อย่างไรก็ตาม มีล่าเองก็รู้สึกช็อกพอ ๆ กันกับพวกเธอ “น นี่จะเป็นไปได้ยังไงกัน? ฉันไม่ได้เอามันไป!” “หลักฐานก็อยู่นี่และทุกคนก็เห็นมันอย่างชัดเจน! เธอยังคงจะพยายามแก้ต่างให้ตัวเองได้ยังไง? สุดยอดจริง ๆ!” ฮอลลี่กล่าว “มีล่า ฉันชื่นชมเธออยู่เสมอ แต่เธอทำให้ฉันผิดหวังมากจริง ๆ ครั้งนี้…ถ้าเธอชอบแหวนของฉันจริง ๆ เธอก็น่าจะบอกฉันก็ได้!” ไซลีน่ากล่าวเพิ่มด้วยความไม่อยากเชื่อ “ฉัน…ฉันไม่ได้เอามันไปจริง ๆ! ฉันไม่ได้ทำ!” มีล่าปฏิเสธขณะที่เธอส่าวยหัวของเธอต่อไป “เธอกำลังพูดความจริง! ให้ฉันบอกเธอนะ ฮอลลี่ แฟนของมีล่าคือชายที่ร่ำรวยที่สุดในเมย์เบอร์รี่! เธอสามารถได้ทุกอย่างที่เธอต้องการ! ทำไมเธอถึงจะต้องขโมยแหวนของคนอื่นด้วยล่ะ?” มอลลี่กล่าว “ฮ่าฮ่าฮ่า! โอ้ ไม่นะ…ชายที่ร่ำรวยที่สุดในเมย์เบอร์รี่งั้นเหรอ…ฉันกลัวมากเลย!” ฮอลลี่ตอบกลับขณะที่เธอหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง “ใครจะสนเรื่องพวกนั้นกัน! ขโมยก็คือขโมย ฉันจะพูดถึงเรื่องนี้กับผู้อำนวยการในวันพรุ่งนี้อย่างแน่นอน! ไปกันเถอะ! ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจริง ๆ แล้วเธอจะเป็นคนโปรดของผู้อำนวยการ! จะมีงานที่ยิ่งใหญ่ที่สถานีโทรทัศน์ฮ่องกงพรุ่งนี้และ
ยังมีข่าวลือเช่นกันว่าบริษัทโทรทัศน์มีเจ้าของเป็นหญิงสาวที่ตรงไปตรงมาคนหนึ่ง ที่มีภูมิหลังน่าประหลาดใจ ความจริงแล้วเธอมีอิทธิพลมากจนแม้แต่บริษัทโทรทัศน์ที่มีอำนาจก็ไม่มีความหมายอะไรต่อเธอเลย แม้ข่าวลือจะแพร่กระจายไปเหมือนไฟป่า แต่จริง ๆ แล้วก็ไม่มีใครรู้ว่ามันคือความจริงหรือไม่ ท้ายที่สุดแล้ว ก็ไม่มีใครเคยเห็นเธอมาก่อนด้วยซ้ำ นี่คือเหตุผลที่ทำไมสถานีโทรทัศน์ค่อนข้างเป็นกังวลเกี่ยวกับงานนี่ แม้แต่เฟอร์นิเจอร์ทั้งหมดในห้องพิธีการก็ยังต้องจัดวางอย่างดีพร้อม นี่เป็นการพิสูจน์ว่าสถานีเป็นกังวลมากแค่ไหน ยิ่งไปกว่านั้น คนดังหลาย ๆ คนก็จะเข้าร่วมด้วยเช่นกัน มันจะเป็นงานที่มีชีวิตชีวาอย่างแน่นอน ในขณะที่ทุกคนหมกมุ่นอยู่กับการทำให้มั่นใจว่าห้องโถงได้รับการตกแต่งอย่างสมบูรณ์ดีแล้ว คุณฮิลก็ปรบมือเสียงดังก่อนจะบอกให้นักศึกษาฝึกงานและสมาชิกลูกเรือหยุดกันชั่วครู่ “มารวมกันรอบ ๆ นี้ ทุกคน! ฉันมีข่าวบางอย่างสำหรับพวกเธอทุกคน!” เมื่อได้ยืนแบบนั้น ทุกคนก็ทำตามคำสั่ง “วีไอพีของวันนี้คือบุคคลพิเศษมากจริง ๆ! สมาชิกลูกเรือทุกคนต้องระมัดระวังเป็นพิเศษในวันนี้!” “เกี่ยวกับว่าใครจะได้เป็นผู้นำ
“เกิดอะไรขึ้นที่นี่กัน มีล่า?” แม้คุณฮิลจะชื่นชมมีล่ามาก แต่เขาก็ยังคงต้องเป็นกลาง โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อคนมากมายขนาดนี้เกี่ยวข้องกับความวุ่นวายนี้ “อธิบายมันให้กับผู้อำนวยการด้วยตัวเองสิ ไซลีน่า!” ฮอลลี่กล่าว ขณะที่เธอลากไซลีน่าเข้ามาในจุดสนใจของผู้คน ไซลีน่าก็ไม่ได้เต็มใจที่จะพูดตั้งแต่แรก เธอจึงทำได้เพียงพูดตะกุกตะกักเท่านั้น ไม่เต็มใจที่จะพูดความจริง ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม เธอและมีล่าก็เข้ากันได้ดี ปกติมีล่าก็เป็นคนดีมากเช่นกัน แต่อย่างไรก็ตาม หลังจากรู้ว่าผู้ร้ายคือมีล่า จึงไม่มีอะไรมากไปกว่านั้นที่ไซลีน่าจะสามารถพูดได้ เพื่อเห็นแก่ความมีเกียรติของมีล่า เอาตามตรงเธอแค่อยากจะเงียบไว้และปล่อยมันผ่าน ๆ ไป “อธิบายตัวเองมาสิ ไซลีน่า!” คุณฮิลสอบถาม ขณะที่เขาขมวดคิ้ว เมื่อเห็นว่าเธอไม่มีทางเลือก ไซลีน่าจึงลงรายละเอียดทุกอย่างที่เกิดขึ้นในวันก่อน เธอไม่สามารถโกหกเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้เพราะมีผู้เห็นเหตุการณ์มากมายขนาดนั้นอยู่ใกล้ ๆ ตอนที่เรื่องนี้เกิดขึ้น หลังจากได้ยินคำอธิบายของเธอ คุณฮิลก็พบว่ามันยากที่จะเชื่อในสิ่งที่เธอพูดมา เอาตามตรงนะ เขาไม่ได้เชื่อเรื่องราวของเธอเลย แต
“ฉันไม่สนว่าเธอจะโกรธแค้นฉันอยู่หรือไม่ ก็ไม่เหมือนกับว่าฉันจะสามารถสู้เธอได้หนิ!” มีล่าพูดเยาะเย้ย “โอ้ มันไม่เกี่ยวกับเรื่องนั้น ฉันแค่ไม่เข้าใจว่าทำไมทุกคนถึงชอบเธอแต่เกลียดฉันกัน แม้ว่าทุกคนจะรู้ว่าเธอเป็นคนที่ขโมยแหวนก็ตาม ฉันมั่นใจว่าพวกเธอทุกคนจะยังคงคิดถึงความเป็นอยู่ของเธอก่อน! ความจริงแล้ว ฉันมั่นใจว่าพวกเธอจะเริ่มพูดว่าฉันคือคนที่ใส่ร้ายเธอแน่!” “ฉันไม่อยากได้ยินมัน แต่อย่างไรก็ตาม ฉันเชื่อว่าความจริงจะชนะในตอนจบแน่!” มีล่ากล่าวขณะที่เธอพยายามจะเดินจากไป “หยุดอยู่ตรงนั้นนะ! ฉันคือ ‘พี่ใหญ่’ ที่นี่! เธอไม่สามารถเมินเฉยต่อฉันแบบนั้นได้!” ฮอลลี่ตะเบ็งเสียงใส่ขณะที่เธอคว้าแขนของมีล่าไว้และดึงเธอกลับอย่างแรง ไม่กี่วินาทีต่อมา มีล่ารู้สึกแสบร้อนบนแก้มของเธอ ฮอลลี่เพิ่งตบหน้าเธอ! “ฉันจะเริ่มพูดมันตอนนี้นะ! ฉันตั้งใจจะสอนบทเรียนให้เธอมานานมากแล้ว! ฉันยั้งใจตัวเองไว้ในทุก ๆ ครั้งที่คนอื่นชมเธอ แต่ไม่มีความจำเป็นที่ฉันต้องทนอยู่กับการหลอกลวงของเธออีกต่อไปแล้ว!” ฮอลลี่กล่าว ขณะที่เธอยกมืของเธอขึ้น เตรียมที่จะตบเธออีกครั้ง “หยุดอยู่ตรงนั้นนะ! เธอกำลังจะทำบ้าอะไร ฮอลลี่?” ไซล