เจอรัลด์เพิ่งไปเอาข้าวต้มให้เควต้า ตอนที่เขาได้รับข้อความจากหมายเลขที่ไม่คุ้นเคย หลังจากอ่านเนื้อหาของมัน เจอรัลด์ก็ตกตะลึงไป ‘มีล่าจะกลับไปฮ่องกงงั้นเหรอ? ไปแล้วเหรอ? ฉันยังไม่มีเวลาอธิบายตัวเองกับเธอเลยด้วยซ้ำ!’ ทันทีทันใดหลังจากนั้น เขาก็เริ่มขับรถไปที่สนามบิน ระหว่างทางไปที่นั่น เขาก็พยายามโทรหามีล่าอย่างไม่สิ้นสุด แต่อย่างไรก็ตาม เธอไม่ได้รับสายเลยแม้แต่ครั้งเดียว อนิจจา เมื่อเขาไปมาถึงในที่สุด เขาก็มาไม่ทันเวลา เห็นเครื่องบินกำลังบินขึ้นช้า ๆ เจอรัลด์กระวนกระวายใจมาก ในขณะนั้นจนเขาพร้อมที่จะจัดเตรียมบางอย่างเพื่อให้เฮลิคอปเตอร์ตามเธอให้ทัน แต่อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เขาจะทันได้ทำอะไรที่ไม่ยั้งคิด เขาก็ได้รับข้อความอีกหนึ่งข้อความ ครั้งนี้มาจากมีล่าโดยตรง “เจอรัลด์ ฉันจะกลับไปฮ่องกงก่อน นายไม่ต้องอธิบายอะไรกับฉันเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ ฉันเชื่อในตัวนาย เอาตามตรง ฉันทำตัวไม่ดีก่อนหน้านี้ก็เพราะความหึงหวงของฉัน พูดตรง ๆ ฉันแค่อยากให้นายปลอบใจและทำให้ฉันสงบลง อย่างไรก็ตาม ฉันตระหนักดีว่าฉันไม่แม้แต่จะคิดถึงความรู้สึกของนายก่อนที่จะทำเรื่องทั้งหมดนั้นเลยด้วยซ้ำ!
‘ดูเหมือนว่าฉันสามารถบังเอิญเจอเขาได้ทุก ๆ ที่เลยสิน่า!’ ‘โดยไม่คำนึงถึง ดูเหมือนว่าเจอรัลด์กำลังทำได้ค่อนข้างดีเลยนะ ท้ายที่สุดแล้ว แทนที่จะนั่งรถไฟปกติ แต่เขากลับเลือกที่จะนั่งรถไฟความเร็วสูงแทน!’ หลังจากการทักทายเรียบ ๆ พวกเขาทั้งคู่ก็คุยกันอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่เมอาจะหยุดคุยกับเขาในท้ายที่สุด แม้เจอรัลด์จะพยายามที่จะดีกับเธอ แต่เธอก็ดูเหมือนไม่อยากสนใจเขาเลยทั้งนั้น เจอรัลด์ไม่ได้อะไรกับเรื่องนั้น และเขาก็แค่ทำแบบเดียวกัน ท้ายที่สุดแล้ว แม้ดูเหมือนว่าเมอากำลังจะมุ่งหน้าไปจังหวัดซอลฟอร์ด เพื่อทำภารกิจลับบางอย่าง แต่เจอรัลด์ก็ไม่สนใจเลยแม้แต่น้อย ในขณะเดียวกัน เควต้าเพิ่งหั่นผลไม้อีกอย่างเสร็จ เธอเห็นได้ว่าเจอรัลด์และเมอาดูเหมือนจะรู้จักกันและกัน ยิ่งไปกว่านั้น เธอก็นั่งตรงกันข้ามกับพวกเธอเอง เมื่อได้โอกาส เควต้าก็ยิ้มขณะที่เธอถามเมอาด้วยน้ำเสียงที่ใจดีและอบอุ่น “ฉันเพิ่งหั่นผลไม้เสร็จ คุณอยากทานบ้างไหมคะ?” “ขอบคุณนะ แต่ฉันไม่กินผลไม้!” เมอาปฏิเสธไปอย่างลวก ๆ สำหรับเธอ เจอรัลด์ยังคงต่ำต้อยเหมือนที่เคย ตามปกติเธอจึงไม่จำเป็นต้องแสดงความเคารพใด ๆ กับเพื่อนคนไหนของเขาเ
เขตปกครองซอลฟอร์ดเป็นศูนย์กลางของจังหวัดซอลฟอร์ด การเป็นเมืองศูนย์กลางมันจึงมีความเจริญและวุ่นวายอยู่เสมอ แม้จะเป็นเมืองที่พลุกพล่าน แต่รถหรูสิบคันที่จอดอยู่ด้านหน้าของสถานีรถไปความเร็วสูง ก็ยังคงสะดุดตาเป็นเฉพาะพิเศษ ขณะนั้นเอง รถไฟความเร็วสูงก็มาถึงที่สถานีในที่สุด เจอรัลด์ลุกยืนขึ้นยืดเส้นสายเล็กน้อย ก่อนจะออกจากรถไฟไปพร้อมกับเควต้า และฟินน์เลย์ เมื่อเขาเดินผ่านเมอาและกลุ่มเพื่อนของเธอ อย่างไรก็ตาม เขาก็เพียงเดินผ่านพวกเขาไปโดยไม่ได้ทักทายพวกเขาเลย “ฮึ่ม! ดูพฤติกรรมนั่นสิ! ใครอยากจะสนใจนายกันล่ะ?” ‘เขากล้าดีที่จะไม่เริ่มทักฉันก่อนได้ยังไง?’ เมอาคิดกับตัวเอง เธอไม่เคยคาดคิดว่าเจอรัลด์จะกลายมาเป็นคนหัวแข็งเช่นนี้เลย เห็นได้ชัดว่าเมอามีความรู้สึกว่าตนเหนือกว่าผู้อื่น ‘ถ้านายเพียงจะทักทายฉัน ฉันก็คงจะยับยั้งจากการรบกวนนาย แต่อย่างไรก็ตาม สำหรับคนอย่างนายที่มาเพิกเฉยต่อฉัน การกระทำของนายจึงคล้ายกับการทำลายสิ่งของที่สวยงาม! ช่างน่าขายน่าขายหน้าและหงุดหงิดเสียจริง!’ อย่างไรก็ตาม เธอจะปล่อยมันไปคราวนี้ หลังจากนั้น เธอก็ออกจากรถไฟความเร็วสูงไปพร้อมกับกลุ่มของเธอเหมือนกัน
“เจอรัลด์!” วินซี่ตะโกนขึ้นมา เจอรัลด์ประหลาดใจที่ได้ยินชื่อของเขากำลังถูกตะโกนเรียกออกมา เมื่อหันหลังกลับไป เขาก็เห็นทั้งวินซี่และเลนนาร์ด เจอรัลด์ไม่เคยพูดคุยกับพวกเขาทั้งคู่นอกการแข่งขันเลยจริง ๆ ดังนั้นเขาจึงไม่สนิทกับพวกเขาเลยเหมือนกัน ระหว่างสองคนนั้น แน่นอนว่าเจอรัลด์คุ้นเคยกันกับวินซี่มากกว่า ท้ายที่สุดแล้ว เลนนาร์ดก็มาจากครอบครัวที่ร่ำรวยมดังนั้นนั่นจึงทำให้เขามีเหตุผลน้อยลงที่คุยกับเจอรัลด์ในตอนนั้น เลนนาร์ดสนิทกันกับเมอา ฃและคนอื่น ๆ มากกว่า จากนั้นเจอรัลด์ก็เดินไปหาพวกเขาด้วยท่าทางที่ประหลาดใจบนใบหน้าของเขาก่อนจะพูดขึ้น “วินซี่! เลนนาร์ด!” แม้เขาไม่ได้รู้จักมักคุ้นกับพวกเขา แต่พวกเขาก็ยังคงเคยเป็นเพื่อนร่วมชั้นกัน มันเป็นเหตุผลเดียวที่ทำไมเขาถึงพูดกับพวกเขาในท่าทางที่เป็นมิตรเช่นนี้ เลนนาร์ดเพียงมองเขาผ่าน ๆ จากหัวจรดเท้าชั่วครู่สั้น ๆ ก่อนจะพยักหน้าตอบอย่างไม่เต็มใจ ให้กับการทักทายของเจอรัลด์ วินซี่ในทางกลับกัน กระโดนไปอยู่ด้านหน้าของเจอรัลด์ก่อนจะตบไหล่เขาเบา ๆ “เฮ้ เจอรัลด์! มันนานแล้วนะ! นายแทบจะไม่ติดต่อกับพวกเราอีกต่อไปเลยด้วยซ้ำ!” ย้อนกลับไปในอดีต เจ
เป็นสายเรียกเข้าจากแซค “ครับ?” “ผมแค่ต้องการจะเช็คดูว่าคุณไปถึงหรือยัง คุณคลอฟอร์ด ผมจะส่งเบอร์โทรของผู้จัดการทั่วไปของเขตปกครองซอลฟอร์ดให้คุณ ชื่อของเขาคือ ซาไทร์และก็เหมือนตระกูลคลอฟอร์ด เขตปกครองซอลฟอร์ดมีธุรกิจอยู่ทั่วทุกมุมโลกเช่นกัน เมื่อคุณไปถึง คุณสามารถมองหา แบร์รี่ ซาไทร์ได้นะครับ ถ้าคุณต้องการ” แซคกล่าว เขาเพียงจะเช็คเจอรัลด์ดูเพื่อให้มั่นใจว่าเขาไม่ได้ตกอยู่ในปัญหาใด ๆ “เข้าใจแล้ว!” “เมื่อพูดแล้วก็ คุณคลอฟอร์ด ก่อนหน้านี้ผมก็มอบหมายให้แบร์รี่ไปตามหาจี้หยกนั้นในเขตปกครองซอลฟอร์ด และเห็นได้ชัดเจนว่าเขามีข่าวบางอย่างเกี่ยวกับมันแล้ว!” “เอาล่ะครับ! ผมจะโทรหาเขาในไม่ช้านี้แล้วกัน!” ทีทีที่เขาวางสาย เจอรัลด์ก็นอนเหยียดอยู่บนเตียงก่อนจะโทรหาแบร์รี่ถัดไป แบร์รี่ดูเหมือนจะค่อนข้างตื่นเต้นเมื่อได้รับสาย แต่อย่างไรก็ตาม เขาก็จัดการทำให้ตัวเองสงบลงได้เกือบจะทันทีก่อนที่จะเข้าเรื่องที่จะพูดคุยกัน “ครับ คุณคลอฟอร์ด ผมค้นหาไปทั่วทุกที่สำหรับข่าวที่เกี่ยวกับจี้นั้น และในที่สุดผมก็หาบางอย่างพบ แม้ผมจะไม่สามารถระบุได้ว่าจี้นั้นมีต้นกำเนิดมาจากครอบครัวไหนกันแน่ แต่ผมก็พบชา
ทันใดนั้น ก็ได้ยินเสียงผู้หญิงร้องไห้ใกล้ ๆ ห้องของมีล่า เมื่อมีล่าออกไปเพื่อจะดูว่าเกิดเรื่องวุ่นวายอะไรขึ้น คนอื่นสองสามคนก็ออกจากห้องของพวกเธอไปเพื่อดูว่ามีอะไรเกิดขึ้นกันแล้ว มีล่าและคนอื่น ๆ จึงตามพวกเธอไปอยู่ด้านหลัง “เป็นอะไรไป? เกิดอะไรขึ้น?” หนึ่งในหญิงสาวที่อยู่ที่นั่นถามขึ้นมา “ฉัน…ฉันออกไปกับเพื่อนร่วมบ้านของฉันก่อนหน้านี้และตอนที่ฉันกลับมา ฉันก็ตระหนักได้ว่าแหวนเพชรที่แฟนของฉันซื้อให้ฉันหายไป! มันเป็นแหวนที่แพงมาก และฉันก็ไม่สามารถหามันเจอที่ไหนเลย!” หญิงสาวคนนั้นกล่าวพร้อมกับร้องไห้คร่ำครวญ ฮอลลี่ได้ยินเสียงอึกทึกครึกโครมจากห้องถัดไป และตอนนี้เธอก็มาอยู่นี่เหมือนกัน “อย่างร้อเลย ไซลีน่า เธออาจจะวางมันไว้ผิดที่ก็ได้ เธอก็รู้ว่าเธอสะเพร่ามากแค่ไหน บางทีเธออาจจะทิ้งมันไว้สักที่โดยไม่ตั้งใจหรือเปล่า?” ฮอลลี่แนะนำ “แต่ฮอลลี่ ฉันจะไม่มีวันวางของสำคัญขนาดนั้นผิดที่แน่! ฉันระมัดระวังเป็นพิเศษอยู่เสมอกับแหวนที่มีราคาถึงหกพันดอลลาร์วงนั้น!” ไซลีน่าปล่อยโฮ “ช่างแปลก! เอาล่ะ เอางี้ เธอไปที่ไหนมาวันนี้และใครบ้างอยู่ในหอพัก? เป็นไปได้ไหมว่าประตูของเธอไม่ได้ปิดสนิทดังนั้นใค
อย่างไรก็ตาม มีล่าเองก็รู้สึกช็อกพอ ๆ กันกับพวกเธอ “น นี่จะเป็นไปได้ยังไงกัน? ฉันไม่ได้เอามันไป!” “หลักฐานก็อยู่นี่และทุกคนก็เห็นมันอย่างชัดเจน! เธอยังคงจะพยายามแก้ต่างให้ตัวเองได้ยังไง? สุดยอดจริง ๆ!” ฮอลลี่กล่าว “มีล่า ฉันชื่นชมเธออยู่เสมอ แต่เธอทำให้ฉันผิดหวังมากจริง ๆ ครั้งนี้…ถ้าเธอชอบแหวนของฉันจริง ๆ เธอก็น่าจะบอกฉันก็ได้!” ไซลีน่ากล่าวเพิ่มด้วยความไม่อยากเชื่อ “ฉัน…ฉันไม่ได้เอามันไปจริง ๆ! ฉันไม่ได้ทำ!” มีล่าปฏิเสธขณะที่เธอส่าวยหัวของเธอต่อไป “เธอกำลังพูดความจริง! ให้ฉันบอกเธอนะ ฮอลลี่ แฟนของมีล่าคือชายที่ร่ำรวยที่สุดในเมย์เบอร์รี่! เธอสามารถได้ทุกอย่างที่เธอต้องการ! ทำไมเธอถึงจะต้องขโมยแหวนของคนอื่นด้วยล่ะ?” มอลลี่กล่าว “ฮ่าฮ่าฮ่า! โอ้ ไม่นะ…ชายที่ร่ำรวยที่สุดในเมย์เบอร์รี่งั้นเหรอ…ฉันกลัวมากเลย!” ฮอลลี่ตอบกลับขณะที่เธอหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง “ใครจะสนเรื่องพวกนั้นกัน! ขโมยก็คือขโมย ฉันจะพูดถึงเรื่องนี้กับผู้อำนวยการในวันพรุ่งนี้อย่างแน่นอน! ไปกันเถอะ! ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจริง ๆ แล้วเธอจะเป็นคนโปรดของผู้อำนวยการ! จะมีงานที่ยิ่งใหญ่ที่สถานีโทรทัศน์ฮ่องกงพรุ่งนี้และ
ยังมีข่าวลือเช่นกันว่าบริษัทโทรทัศน์มีเจ้าของเป็นหญิงสาวที่ตรงไปตรงมาคนหนึ่ง ที่มีภูมิหลังน่าประหลาดใจ ความจริงแล้วเธอมีอิทธิพลมากจนแม้แต่บริษัทโทรทัศน์ที่มีอำนาจก็ไม่มีความหมายอะไรต่อเธอเลย แม้ข่าวลือจะแพร่กระจายไปเหมือนไฟป่า แต่จริง ๆ แล้วก็ไม่มีใครรู้ว่ามันคือความจริงหรือไม่ ท้ายที่สุดแล้ว ก็ไม่มีใครเคยเห็นเธอมาก่อนด้วยซ้ำ นี่คือเหตุผลที่ทำไมสถานีโทรทัศน์ค่อนข้างเป็นกังวลเกี่ยวกับงานนี่ แม้แต่เฟอร์นิเจอร์ทั้งหมดในห้องพิธีการก็ยังต้องจัดวางอย่างดีพร้อม นี่เป็นการพิสูจน์ว่าสถานีเป็นกังวลมากแค่ไหน ยิ่งไปกว่านั้น คนดังหลาย ๆ คนก็จะเข้าร่วมด้วยเช่นกัน มันจะเป็นงานที่มีชีวิตชีวาอย่างแน่นอน ในขณะที่ทุกคนหมกมุ่นอยู่กับการทำให้มั่นใจว่าห้องโถงได้รับการตกแต่งอย่างสมบูรณ์ดีแล้ว คุณฮิลก็ปรบมือเสียงดังก่อนจะบอกให้นักศึกษาฝึกงานและสมาชิกลูกเรือหยุดกันชั่วครู่ “มารวมกันรอบ ๆ นี้ ทุกคน! ฉันมีข่าวบางอย่างสำหรับพวกเธอทุกคน!” เมื่อได้ยืนแบบนั้น ทุกคนก็ทำตามคำสั่ง “วีไอพีของวันนี้คือบุคคลพิเศษมากจริง ๆ! สมาชิกลูกเรือทุกคนต้องระมัดระวังเป็นพิเศษในวันนี้!” “เกี่ยวกับว่าใครจะได้เป็นผู้นำ
พวกเขาได้ดูภาพจากกล้องวงจรปิดแล้วในตอนที่เกิดอุบัติเหตุ ไม่มีใครหรือรถคันอื่นใดอยู่รอบ ๆ เลยแม้แต่คันเดียว ยิ่งไปกว่านั้น ผู้เฒ่าฟลินท์ก็ยังอยู่ในรถเพียงลำพังด้วยนั่นหมายความว่าสถานการณ์ที่ผู้เฒ่าฟลินท์พบกับอุบัติเหตุนั้นแปลกประหลาดอย่างยิ่งในวิดีโอที่ได้จากกล้องวงจรปิดนั้นแสดงให้เห็นว่ารถของผู้เฒ่าฟลินท์ลื่นไถลและหลุดการควบคุมไปเองในทันทีเจอรัลด์และเรย์ได้รับการปล่อยตัวในช่วงบ่ายนั้นเองพวกเขานั่งแท็กซี่กลับไปที่สำนักงานระหว่างทางกลับ เรย์มองเจอรัลด์ด้วยสีหน้างุนงงอย่างหนักแล้วถามว่า “เจอรัลด์ คุณคิดเห็นยังไงกับการตายของผู้เฒ่าฟลินท์?เขาตายได้ยังไง?”ใบหน้าของเจอรัลด์เคร่งเครียดมาก เขาเองก็ไม่แน่ใจเช่นกัน แต่ถึงกระนั้นเขาก็มั่นใจว่าเหตุการณ์นี้ไม่ใช่แค่อุบัติเหตุธรรมดาแน่นอน“นี่หมายความว่าเอ็มเบอร์ลอร์ดยังไม่ตายเหรอ?”วินาทีต่อมา ความคิดอันบ้าบิ่นก็ผุดขึ้นในใจของเรย์เจอรัลด์รู้สึกว่าการคาดเดานี้เป็นไปได้น้อยมาก นั่นก็เพราะเอ็มเบอร์ลอร์ดตายไปต่อหน้าต่อตาเขาเอง แล้วเขาจะยังมีชีวิตอยู่ได้อย่างไร?“เรากลับก่อนเถอะ บางทีมันอาจจะเป็นแค่อุบัติเหตุจริง ๆ ก็ได้!”เจอรัลด์บอก
เช้าวันรุ่งขึ้น ขณะที่เจอรัลด์และเรย์ยังคงหลับอยู่ กริ่งที่ประตูก็ปลุกพวกเขาให้ตื่นเรย์เดินออกจากห้องไปที่ประตูในลักษณะกึ่งหลับกึ่งตื่นแล้วเปิดประตูออกเมื่อประตูถูกเปิดออก เขาก็ได้เห็นชายสองสามคนซึ่งกำลังสวมเครื่องแบบยืนอยู่ข้างนอก เมื่อเห็นตราบนเครื่องแบบของพวกเขา พวกเขาก็รู้ได้ทันทีว่าคนเหล่านี้มาจากรัฐบาลกลาง“ขออภัย คุณเจอรัลด์ คลอฟอร์ดและคุณเรย์ เลห์ตันอยู่ที่นี่หรือเปล่า?”เจ้าหน้าที่คนหนึ่งพุ่งตัวเข้ามาถามเรย์พยักหน้าและตอบว่า “ผมนี่แหละเรย์ มีอะไรเหรอ?""พาเขาออกไป!"เมื่อเขาได้ยินคำพูดของเรย์ เจ้าหน้าที่คนนั้นก็สั่งคนของเขา และทันใดนั้นเอง เจ้าหน้าที่อีกสองคนก็เข้ามาคว้าแขนของเรย์แล้วลากเขาออกไปข้างนอก"เฮ้ย! นี่มันอะไรกัน?!"เรย์ตะโกนทันทีความโกลาหลดังกล่าวทำให้เจอรัลด์ จูโน่ และโนริตื่นขึ้นพวกเขาออกจากห้องอย่างรวดเร็ว"คุณเป็นใคร?"เมื่อเจอรัลด์ออกมา เขาก็มองดูเจ้าหน้าที่พวกนั้นด้วยความประหลาดใจและเอ่ยถามขึ้น“คุณคงเป็นคุณเจอรัลด์ คลอฟอร์ด เรากำลังสงสัยว่าคุณเกี่ยวข้องกับเหตุฆาตกรรม สารวัตรเลค หรือที่รู้จักกันในชื่อผู้เฒ่าฟลินท์ ดังนั้นเราต้องการนำคุณไปสอบ
ในเวลาเดียวกัน หมอกควันสีทมิฬของเอ็มเบอร์ลอร์ดได้ล้อมรอบกายของชายชราเอาไว้หลังจากนั้นไม่นาน หมอกควันสีทมิฬดังกล่าวก็ดูดกลืนวิญญาณและพลังงานของชายชราไป ทำให้ชายกลายเป็นศพแห้งกรังเหลือเพียงหนังหุ้มกระดูกสิ่งนี้ทำให้เอ็มเบอร์ลอร์ดตระหนกเป็นอย่างมาก เขาไม่ได้คาดหวังให้เกิดผลลัพธ์เช่นนี้ ยิ่งกว่านั้น เขาไม่คิดแล้วว่าชายชราจะมาสกัดกั้นการโจมตีจากเจอรัลด์แทนเขาแบบนี้“เอ็มเบอร์ลอร์ด คุณฆ่าคนบริสุทธิ์อีกแล้ว!”เจอรัลด์ตะโกนใส่เอ็มเบอร์ลอร์ดด้วยความโกรธเมื่อพูดเช่นนั้น เจอรัลด์จึงตัดสินใจใช้ทักษะต้องห้ามของตัวเองเพื่อทำลายเอ็มเบอร์ลอร์ดให้สิ้นซากในขณะนี้เอ็มเบอร์ลอร์ดเสียสติไปแล้ว เขายืนนิ่งไม่ขยับ ราวกับสูญเสียจิตวิญญาณของตัวเองไป “วิชาทลายสหัสภพ!”เจอรัลด์ตะโกนและขว้างดาบแอสตราบิซในมือใส่เอ็มเบอร์ลอร์ดเมื่อดาบแทงเข้าไปในร่างของเอ็มเบอร์ลอร์ด มันก็เปล่งแสงเจิดจ้าออกมาและกลืนกินเอ็มเบอร์ลอร์ดไปจนสิ้น“อ๊าก!”เอ็มเบอร์ลอร์ดกรีดร้องวินาทีต่อมา เอ็มเบอร์ลอร์ดก็กลายเป็นเถ้าถ่านในที่สุด เจอรัลด์ก็กวาดล้างเอ็มเบอร์ลอร์ดลงได้แล้วเจอรัลด์ล้างแค้นให้ชาวบ้านในหมู่บ้านฟ้าทมิฬได้แล้ว
ทั้งสามรีบมองออกไปข้างนอก ก่อนจะเห็นว่าชายชราออกจากบ้านไปตามลำพังโดยถือตะกร้าติดตัวไปด้วยขณะที่เขามุ่งหน้าไปยังกระท่อมไม้ของยามิเล็ต เฟซเมื่อเห็นสิ่งนี้ ทั้งสามก็สบตากันพวกเขาพบว่ามันค่อนข้างแปลกที่ชายชราคิดจะถือตะกร้าออกไปกลางดึกเช่นนี้ นี่จะต้องมีความลับบางอย่างที่ไม่มีใครล่วงรู้ซ่อนอยู่เป็นแน่ไม่นานหลังจากนั้น เจอรัลด์และทั้งสองก็ออกจากบ้านและติดตามชายชราไปอย่างเงียบ ๆพวกเขาติดตามชายชราไปจนถึงกระท่อมไม้ จากนั้นพวกเขาเห็นเขาหยิบกุญแจออกมาจากกระเป๋าเพื่อปลดล็อคประตูเมื่อประตูถูกปลดล็อค ชายชราผู้นั้นสำรวจสภาพแวดล้อมรอบตัวอย่างระมัดระวัง หลังจากแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่รอบ ๆ เขาก็ผลักประตูเปิดออกแล้วเดินเข้าไปอย่างมั่นใจเจอรัลด์และอีกสองคนก็เดินไปที่กระท่อมไม้ทันทีและยืนอยู่ตรงหน้ากระท่อมหลังนั้น“เจอรัลด์ ดูเหมือนว่าชายชรากำลังปิดบังอะไรบางอย่างกับเรา เพราะเขามีกุญแจบ้านหลังนี้อยู่กับตัว!”เรย์กระซิบกับเจอรัลด์ตอนนี้พวกเขาตระหนักได้แล้วว่าชายชราไม่ใช่คนไม่รู้อิโหน่อิเหน่อย่างที่คิด เขาต้องมีความสัมพันธ์บางอย่างกับเอ็มเบอร์ลอร์ดแน่“เรย์ ผู้เฒ่าฟลินท์ คุณสองคนไปซ่อนตัวก่อน เ
“เอ๋ นี่ก็ดึกแล้วนะ! ผมว่าคนที่คุณกำลังรออยู่คงไม่มาหรอก มาเถอะไปที่บ้านของผมและพักผ่อนกันจะดีกว่า!”ชายชราถอนหายใจและยื่นข้อเสนอให้ทั้งสามคนเมื่อผู้เฒ่าฟลินท์ได้ยินเช่นนั้น เขาก็หันกลับมาที่เจอรัลด์เพื่อสอบถามความคิดเห็นของเขาเจอรัลด์เห็นปฏิกิริยาของเขาและพยักหน้าอย่างช้า ๆเนื่องจากพวกเขาไม่มีทางเลือกอื่น ตอนนี้พวกเขาทำได้เพียงไปพักผ่อนที่บ้านของชายชราเท่านั้นนอกจากนี้ ท้องฟ้ามืดสนิท และไม่ปลอดภัยเลย ไม่รู้เลยว่าข้างนอกนี่มีอะไรรอพวกเขาอยู่?หลังจากพูดคุยกัน เจอรัลด์และคนอื่น ๆ ก็ติดตามชายชราออกจากกระท่อมไม้ไปชายชราพาเจอรัลด์และคนอื่น ๆ ไปที่บ้านของเขา บ้านของเขาดูไม่เก่าเท่าไหร่ ราวกับเพิ่งถูกซ่อมแซมใหม่ก่อนหน้านี้“ผู้เฒ่า หมู่บ้านนี้เหลือคุณอยู่เพียงคนเดียวหรือเปล่า?”เมื่อพวกเขาอยู่ในบ้านของชายชรา ผู้เฒ่าฟลินท์ก็ถามอย่างสงสัย"หึหึ!" ชายชราหัวเราะเบา ๆ"ใช่ คนอื่น ๆ ย้ายไปอยู่ในเมืองกันหมด ที่นี่เลยเหลือแค่ฉันคนเดียว!”หลังจากที่เขาหัวเราะแล้วเขาก็ตอบ“แล้วทำไมคุณไม่ย้ายเข้าเมืองด้วยล่ะ? อยู่ในเมืองไม่สบายกว่าเหรอ?”ผู้เฒ่าฟลินท์ยังคงถามต่อไป“อนิจจา ผมมันไร้ญา
“หึหึ เรย์ อย่าลืมสิว่าเอ็มเบอร์ลอร์ดไม่ใช่มนุษย์อีกต่อไปแล้ว เขาน่ากลัวกว่าผีเสียอีก กับอีกแค่สถานที่แบบนี้นายคิดว่าเขาจะกลัวเหรอ”เจอรัลด์หัวเราะและเตือนเรย์เมื่อเรย์ได้ยินเช่นนั้น เขาก็รู้สึกว่าสิ่งที่อีกฝ่ายพูดสมเหตุสมผล “สำรวจกันตามสบายเลย ผมคงต้องไปก่อน!”ชายชราพูดกับทั้งสามคน“ได้เลย ผู้เฒ่า ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือของคุณมากเลย!"ผู้เฒ่าฟลินท์ขอบคุณชายชราผู้นั้นอย่างรวดเร็ว“ไม่เป็นไรหรอก!”ชายชราตอบพลางโบกมือหลังจากที่ชายชราผู้นั้นจากไป เจอรัลด์และอีกสองคนก็ยืนอยู่หน้ากระท่อมไม้ จ้องมองออกไปอย่างว่างเปล่าพวกเขาไม่รู้ว่าต้องทำอะไร พวกเขาไม่อาจเข้าไปในกระท่อมได้ และไม่รู้ด้วยว่าจะเข้าไปเช่นไร“พี่เจอรัลด์ ผู้เฒ่าฟลินท์ ทีนี้เราจะทำยังไงดี? เปิดประตูออกไปเลยดีไหม?”เรย์มองไปที่เจอรัลด์และผู้เฒ่าฟลินท์แล้วถาม“ไม่ นั่นไร้สาระมาก เราบุกรุกเข้าไปไม่ได้!”ผู้เฒ่าฟลินท์ปรามเรย์ทันทีแม้ว่ายามิเล็ต เฟซจะไม่มีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้ว แต่กระท่อมหลังนี้ยังคงเป็นของเธอ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่อาจทำตามอำเภอใจได้“แล้วเราควรทำยังไง? เราไม่มีกุญแจ”เรย์ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้“เ
ไม่มีทางที่ข้อเท็จจริงทั้งสองนี้จะเป็นเรื่องบังเอิญได้ เพราะฉะนั้นนั่นก็อาจหมายความได้ว่าเอ็มเบอร์ลอร์ดกำลังซ่อนตัวอยู่ที่นั่น แต่เพราะนี้คือคำใบ้ที่เอ็มเบอร์ลอร์ทิ้งไว้ให้พวกเขา จึงเป็นไปได้ว่าแทนที่จะไปพบเขาที่นั่น พวกเขาจะออกค้นหาตำแหน่งของเหยื่อรายต่อไปแทน หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ผู้เฒ่าฟลินท์ก็สตาร์ทรถและเหยียบคันเร่งไปทันที! พวกเขาจำเป็นต้องมุ่งหน้าไปที่บ้านของยามิเล็ต เฟซเดี๋ยวนี้! “คุณแน่ใจจริง ๆ เหรอว่า เอ็มเบอร์ลอร์ดจะซ่อนอยู่ที่นั่น พี่เจอรัลด์…?” เรย์ถามระหว่างทางไปที่นั่น เจอรัลด์ส่ายหน้าแล้วตอบด้วยสีหน้าจริงจังว่า “บอกตามตรง ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน นั่นก็เพราะเอ็มเบอร์ลอร์ดเป็นคนจู้จี้จุกจิกและไม่เคยทำตามกฎเกณฑ์ ฉันเดาว่าเลขพวกนี้จะนำเราไปสู่เหยื่อรายต่อไป แต่ในการตามหาเหยื่อรายนั้น เราจะเข้าใกล้ที่กบดานของเอ็มเบอร์ลอร์ดอีกก้าวหนึ่งอย่างแน่นอน!” เมื่อได้ยินเช่นนั้น เรย์ก็พยักหน้าเข้าใจ... หลังจากขับรถไปประมาณสี่สิบนาที ในที่สุดทั้งสามก็มาถึงบ้านคุณยายของเอ็มเบอร์ลอร์ด ยามิเล็ตอาศัยอยู่ในหมู่บ้านเล็ก ๆ อันห่างไกล และไม่นานทั้งสามก็เดินอยู่ในถนนของหมู่บ้าน
"สวัสดี? เจอรัลด์มีอะไรหรือเปล่า?” ผู้เฒ่าฟลินท์ถามจากอีกฟากหนึ่งของสาย “ผู้เฒ่าฟลินท์ ถึงผมจะรู้ว่าคุณไม่อาจยอมให้เราเข้าร่วมการสืบสวนได้ แต่ผมก็หวังว่าคุณจะสามารถช่วยเราได้ นั่นก็แปลว่าหากคุณต้องการคลี่คลายคดีและจับเอ็มเบอร์ลอร์ดให้ได้ ก็ช่วยตั้งใจฟังผมและเชื่อผมด้วย ทุกสิ่งที่ผมกำลังจะบอกคุณต่อไปนี้มีความสำคัญอย่างยิ่งทีเดียว!” เจอรัลด์เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง เมื่อได้ยินเช่นนั้น ผู้เฒ่าฟลินท์ก็ชะงักไปครู่หนึ่ง แต่ทว่าในที่สุดเขาก็รู้อยู่เต็มอกว่าเขาสามารถไว้ใจเจอรัลด์ได้ ดังนั้นเขาจึงเต็มใจที่จะเสี่ยงเหนือสิ่งอื่นใด ทั้งเขาและเด็กหนุ่มต่างก็ต้องการให้คดีคลี่คลายลงและจับตัวเอ็มเบอร์ลอร์ดได้ในท้ายที่สุด “…เอาล่ะ บอกมาว่าฉันจะช่วยยังไงได้บ้าง!” “มุ่งหน้าไปที่สำนักงานเขตเดี๋ยวนี้เลย ผมเองก็จะไปที่นั่นด้วยเช่นกัน แล้วเมื่อเราพบกันที่นั่นผมจะบอกข้อมูลเพิ่มเติมกับคุณทีหลัง!” เจอรัลด์ตอบก่อนจะวางสาย ครึ่งชั่วโมงต่อมาเรย์และเจอรัลด์ได้พบกับผู้เฒ่าฟลินท์ ณ สถานที่ที่พวกเขานัดกัน “เรามาทำอะไรที่นี่ เจอรัลด์…?” ผู้เฒ่าฟลินท์เอ่ยถามอย่างสับสน “ฟังนะ ผมต้องการให้คุณตรวจสอบประวัต
เมื่อตระหนักว่าอีกฝ่ายเป็นเพียงผู้เฒ่าฟลินท์ เจอรัลด์และเรย์ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกผู้เฒ่าฟลินท์อดไม่ได้ที่จะเลิกคิ้วเล็กน้อยในขณะที่เขาถามอย่างงุนงงว่า “…พวกนายสองคนเองเหรอ? มาทำอะไรกันที่นี่? แล้วเข้ามาที่นี่ได้ยังไง?”หัวหน้าสารวัตรมีคำสั่งไม่ให้เขาติดต่อกับเจอรัลด์อีกต่อไปแล้ว ยิ่งไปกว่านั้น เขายังได้รับแจ้งว่าเจอรัลด์ไม่ได้รับอนุญาตให้มาช่วยในการสืบสวนอีกต่อไป ด้วยเหตุนี้ ผู้เฒ่าฟลินท์จึงทำได้เพียงเชื่อฟังผู้บังคับบัญชาของเขาเท่านั้น“เรามาตามหาเบาะแส!” เจอรัลด์ตอบ “ฟังนะ ฉันต้องขอโทษ ด้วย แต่นายสองคนไม่ได้รับอนุญาตให้มายุ่งย่ามกับคดีนี้อีกต่อไปแล้ว เพราะฉะนั้นได้โปรดออกไปเสีย! ถ้านายกลับมาที่นี่อีกครั้ง เราก็จำเป็นต้องจับพวกนายกลับไปกับเราด้วย!” ผู้เฒ่าฟลินท์เตือน เมื่อได้ยินเช่นนั้น เจอรัลด์ก็ทำเพียงแค่พยักหน้า ด้วยความที่ไม่อยากสร้างเรื่องยุ่งยากให้แก่ตาเฒ่าคนนี้ เจอรัลด์จึงตอบกลับไปว่า “รับทราบ!” ขณะที่เขากำลังจะจากไปพร้อมกับเรย์ เขาก็ได้ยินเสียงผู้เฒ่าฟลินท์ตะโกนว่า "เดี๋ยวก่อน! ตอนที่อยู่ที่นี่นายได้พบเบาะแสอะไรบ้างหรือเปล่า? ถ้ามีล่ะก็ช่วยมอบมันให้เราด้วย!” เ