บททั้งหมดของ มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน: บทที่ 381 - บทที่ 390

“คุณแฮร์ริง เจนคินส์ คือผู้นำของมณฑล ใครกันเนี่ยที่ทำให้เขามารอที่สถานีรถโดยสารนี้ได้?”มอนทาน่าไม่สามารถปิดบังความรู้สึกประหลาดใจของเธอไว้ได้เป็นคนรวยคนนั้นที่มาจากในเมืองหรือเปล่า?ไม่มีทาง ทำไมใครบางคนที่ร่ำรวยเท่ากับเขาจะมาที่นี่โดยรถโดยสารล่ะ?“รอนี่นะ; ผมจะไปทักทายเขา!”แฟนของมอนทาน่าจัดชุดสูทให้เรียบและจัดแต่งทรงผมให้เรียบร้อยเขาพร้อมที่จะไปที่นั่นแล้ว“แต่โจนาธาน นี่จะดีเหรอ? คุณเจนคินส์จะให้ความสนใจคุณบ้างหรือเปล่าล่ะ?”มอนทาน่าอดไม่ได้ที่จะกังวลใจ“ผมคิดว่างั้นนะ ท้ายที่สุดแล้ว เขาก็รู้จักพ่อของผมเหมือนกัน และผมก็เคยไปทานอาหารค่ำกับเขาถึงสองครั้งแล้ว”โจนาธานให้ความมั่นใจกับมอนทาน่าและมุ่งหน้าไปยังอีกฝั่งหนึ่งอย่างไรก็ตาม มอนทาน่าก็ไม่กล้าไปกับเขา อีกด้านหนึ่งเต็มไปด้วยคนใหญ่คนโตทั้งนั้น และผู้นำหลายคนของศึกษาธิการก็อยู่ที่นั่นกันอีกด้วยเช่นกันในฐานะเพื่อนร่วมงาน แน่นอนว่า มอนทาน่าไม่ได้มีความกล้าที่จะเข้าหาพวกเขาสำหรับโจนาธาน เขาไปและกลับมาอย่างรวดเร็วขณะที่อยู่ที่นั่น เขาดูภาคภูมิใจมาก เมื่อคิดว่าเขามีโอกาสที่จะโดดเด่นอยู่ท่ามกลางฝูงชนถ้าเขาไปทักทายพวกเข

พยาบาลนำเจอรัลด์ลงไปชั้นล่างเพื่อชำระเงินที่เคาน์เตอร์ แม้ว่าเธอจะรู้สึกค่อนข้างสงสัยเกี่ยวกับเขาก็ตามแล้วอะไรคือสาเหตุที่เธอต้องสงสัยด้วยล่ะ?ทั้งหมดเป็นเพราะวิธีที่เจอรัลด์แต่งกาย เขาไม่ได้ดูเหมือนคนที่จะมีเงินมากติดตัวเลยค่ารักษาพยาบาลสูงถึง 20,000 ดอลลาร์ แทบจะเป็นไปไม่ได้สำหรับครอบครัวทั่วไปที่จะเต็มใจจ่าย และไม่ต้อยเอ่ยถึงใครบางคนอย่างเขาหรอกเจอรัลด์พิสูจน์ให้เห็นว่าเธอคิดผิด เขาชำระเงิน 20,000 ดอลลาร์สำหรับค่าผ่าตัดและยังจ่ายค่าห้องพักอีกด้วยเข่นกันทั้งหมดนั้นมากถึง 30,000 ดอลลาร์เลยทีเดียว!เขาจ่ายให้สำหรับทุกอย่างโดยไม่แม้แต่จะแสดงออกใด ๆ ทางสีหน้าเลยด้วยซ้ำพยาบาลตกตะลึง จนไม่สามารถจะขยับตัวได้เจอรัลด์ไม่ได้สนใจเธอและเดินกลับไปที่ห้องโถงพวกเขายังคงต่อสู้กันอยู่“ทุกคนหยุดต่อสู้กันเถอะ ผมจ่ายชำระบิลไปแล้ว” เจอรัลด์กล่าว“ห๋าา???”ตอนนั้นเองที่การต่อสู้หยุดลงเหล่าพี่น้องต่างก็มึนงงกันเมื่อพวกเขาได้ยินสิ่งนี้“นายจ่ายสำหรับทุกอย่างเลยเหรอ? เจอรัลด์ มันตั้ง 20,000 ดอลลาร์เชียวนะ! นายไปเอาเงินมาจากไหนกัน?” พี่ชายคนโตถามขึ้นมาด้วยความประหลาดใจ“เอ่อ ไม่ใช่แค่

“ฮึ่ม! ทำไมเขาถึงให้เด็กฝึกงานคนอื่นเป็นแพทย์ประจำและไม่ใช่ฉันล่ะ? ก็เหมือนกับที่ฉันเคยพูดไปก่อนหน้านี้ เขาจะไม่เห็นแก่หน้าพ่อของนายเลย! เขาก็รู้ว่าพวกเราทั้งคู่กำลังคบกันอยู่ไม่ใช่หรือไง? เขาให้เด็กฝึกงานคนอื่นเป็นแพทย์ประจำและเมินฉันแทน!”มอร์กาน่าโกรธกริ้วมากจนซ้อมของเธอแทบจะกระแทกลงบนโต๊ะอีกครั้งแล้วเกเบรียลพยายามจะปลอบใจเธอเจอรัลด์ฟังอยู่ขณะที่เขากินไป และเขาก็เกือบจะเข้าใจแล้วว่าเกิดอะไรขึ้นประเด็นสำคัญของเรื่องก็คือว่า การเข้ามาในโรงพยาบาลของมอร์กาน่า โลเปซในฐานะแพทย์ฝึกหัดนั้นถูกจัดการโดยพ่อของเกเบรียล ที่เป็นรองประธานของโรงพยาบาลแน่นอน มอร์กาน่าทำได้ดีมากจริง ๆ กับงานของเธอ ซึ่งเธอเป็นมืออาชีพและมีความเชี่ยวชาญมากพร้อมกับทักษะต่าง ๆ ของเธอ เจ้าหน้าที่โรงพยาบาลและผู้ป่วยหลายคนต่างก็ยกย่องเธออย่างยินยอมพร้อมใจแต่อย่างไรก็ตาม พ่อของเกเบรียลดูเหมือนจะมีเรื่องบาดหมางกับผู้อำนวยการสุดท้าย มอร์กาน่าก็กลายเป็นเหยื่อของความขัดแย้งระหว่างคนทั้งสองเธอสงสัยว่ามันอาจจะเป็นมากกว่าการท้าทายเล็กน้อยกับการที่เธอจะกลายมาเป็นแพทย์ประจำ และถ้าการทดสอบของเธอไม่ได้จบลงด้วยดี ตัวเลือก

เจอรัลด์ขมวดคิ้ว ไม่พอใจ แต่เขาก็เดินไปที่โต๊ะของพวกเธออยู่ดี“ว้า คุณนายเลวิส นี่คือหนึ่งในนักเรียนของคุณใช่ไหม? เขาค่อนข้างดูดีนะ…เฮ้ ทำไมเขาไม่ใส่ชุดเครื่องแบบล่ะ?” ผู้หญิงคนหนึ่งที่นั่งข้างมอนทาน่ากล่าวขึ้นมา“ใช่ ดูสิ พนักงานเสริฟ์ที่นี่อยู่ในชุดเครื่องแบบกันหมดทุกคน และเขาเป็นคนเดียวที่ไม่ได้ใส่มัน!”“ฉันคิดว่าเขาต้องเป็นคนทำงานจุกจิกงั้น เขาจะทำงานที่ไหนก็ได้ที่มีงานต้องทำให้เสร็จ ดังนั้นเขาน่าจะเป็นพนักงานชั่วคราว”มอนทาน่าพยายามหาคำอธิบายที่สมเหตุสมผล“ฮ่าฮ่า มานี่สิ หนุ่มน้อย มาข้าง ๆ ฉันนี่ มีที่นั่งว่างด้านข้างฉัน มานั่งและคุยกัน!”“ใช่ เด็กน้อย อย่าอายไปเลย! มันเป็นโอกาสที่หายากที่จะได้ร่วมโต๊ะท่ามกลางซีอีโอที่ร่ำรวยและอายุน้อยมากมายขนาดนี้ในวันนี้ ดังนั้นนายต้องใช้เวลาที่นี่ให้คุ้มค่านะ!”ในวัยยี่สิบปลาย ๆ ของพวกเธอ ผู้หญิงสองสามคนเห็นว่าเจอรัลด์ค่อนข้างหล่อเหลาและน่ารักแค่ไหน พวกเธอจึงพยายามแหย่เขาเล่นมอนทาน่ากรอกตามองบน“นายกำลังจ้องอะไรอยู่? นายไม่เห็นเหรอว่าพวกเธอขอให้นายนั่งลง?! นายโง่ขนาดนั้นเชียว? สี่ปีในมหาวิทยาลัยนั้นเปล่าประมาณเสียจริง!”สุดท้าย เจอรั

“ห๋า?”เมื่อเจอรัลด์หันหลังกลับไป เขาก็เห็นชายวัยกลางคนคนหนึ่งกำลังรีบร้อนเดินมาหาเขาพวกเขาดูเหมือนจะจำผู้ชายคนนั้นไม่ได้กันเป็นไปได้ไหมว่าเขารู้จักเจอรัลด์เป็นการส่วนตัว?เจอรัลด์ก้าวออกไปจากฝูงชน“แม่ง เจอรัลด์ ทำไมนายถึงไปล่ะ? นายไม่ได้ยินเหรอว่าเขาตะโกนเรียกหาคนอยู่ คุณคลอฟอร์ดน่ะ?”“ฮ่าฮ่า ใช่! นายไม่กระดากอายบ้างหรือไง?”เพื่อนมัธยมปลายไม่กี่คนเหล่านั้นตามเจอรัลด์ไปขณะที่พวกเขาหัวเราะกันแม้แต่มอร์กาน่าก็หัวเราะขณะที่เธอเอามือปิดปากมอนทาน่ากรอกตาใส่เจอรัลด์ครั้งแล้วครั้งเล่า“ฉันต้องทำให้เขาเมาไปแล้วแน่...ฉันหมดคำพูดแล้ว!”มอนทาน่าส่ายหัวของเธอและถอนหายใจ“คุณคลอฟอร์ด ผมนำรถมาให้คุณ มันอยู่ในลานจอดรถกลุ่ม C นี่กุญแจรถครับ และเจ้านายสั่งผมว่าขอให้คุณกลับไปเร็วหน่อย”“ผมเข้าใจแล้ว คุณไลล์ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว คุณก็ควรกลับเข้าไปได้แล้ว”จากนั้น เด็กชายที่ยืนอยู่ข้างคาเมรอนก็ก้าวออกมา และส่ายหัวของเขาพร้อมกับหัวเราะเบา ๆ “แม่ง...ฉันคิดว่าเขาจำคนผิดนะ!”เจอรัลด์รู้สึกลำบากใจเล็กน้อย“นายตลกมาก ใช่ไหม? ชื่อของนายฟังดูไม่มีอะไรเหมือนกับคลอฟอร์ดเลยทั้งนั้น!”เด็กชายคนนั