บททั้งหมดของ พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย: บทที่ 751 - บทที่ 760

หลิง อี้หรานรู้สึกสั่นสะท้าน สายตาของเขา... เฉยเมยและดูห่างเหินราวกับว่าเขากำลังมองคนแปลกหน้าเธอรู้สึกว่าเธอกำลังสูญเสียบางอย่าง ความรู้สึกนี้เกิดขึ้นเร็วมากจนเธอไม่ทันตั้งตัว‘ทำไมฉันถึงรู้สึกสูญเสีย? เป็นเพราะคนคนนี้ที่เคยอยู่ในช่วงที่ยากลำบากกับฉันตอนเด็ก ๆ แล้วทำกับฉันราวกับเป็นคนแปลกหน้าหรือเปล่า?’‘แต่... ฉันก็เป็นคนเลือกแบบนี้เองไม่ใช่เหรอ?’‘แม้ว่าฉันจะเป็นคนช่วยชีวิตของกู้ ลี่เฉินเอาไว้... แต่ฉันก็เลือกแล้ว ฉันตัดสินใจเลือกจินแล้ว!’‘ฉันไม่อยากทำให้จินเสียใจ ฉันไม่ต้องการให้คนที่รักฉันดูเปราะบางและไม่มั่นใจในความรักของฉัน ดังนั้น ไม่ว่าความทรงจำของฉันจะสูญหายไปหรือไม่ก็ตาม ฉันก็จะไม่รื้อฟื้นมันขึ้นมาอีก!’‘ปล่อยให้มันเป็นแบบนี้แหละ ดีแล้ว’หลิง อี้หรานยิ้มเหยเกและก้มศีรษะลงหวา ลี่ฟางที่ยืนอยู่ข้างกู้ ลี่เฉินมองดูหลิง อี้หรานด้วยความเกลียดชัง จากนั้นเธอจึงมองไปที่กู้ ลี่เฉินด้วยสายตาที่เป็นกังวล เธอกลัวว่ากู้ ลี่เฉินจะมีท่าทีแตกต่างออกไปหลังจากที่เห็นหลิง อี้หรานถ้ากู้ ลี่เฉินแตะต้องตัวหลิง อี้หรานในงานนี้เหมือนกับที่เขาทำในงานจัดแสดงสินค้าครั้งที่แล้ว เธอคงจะอับอาย

หลิง อี้หรานซื้อของมาเคารพคุณยายและเธอไม่ต้องการทำแบบนี้กับครอบครัวลู่ เธอต้องการอยู่กับคุณยายของเธอเพียงสองคนขณะที่รถมาถึงเชิงเขา แทนที่จะให้คนขับพาเธอไป แต่หลิง อี้หรานกลับพูดว่า “เดี๋ยวฉันขึ้นไปเองค่ะ ฉันอยากอยู่กับคุณยายตามลำพังสักพัก รอฉันที่นี่นะคะ”คนขับแสดงท่าทีอึดอัดใจ “แต่คุณอี้บอกว่า...”“ฉันจะคุยกับจินเอง เขาจะไม่โทษคุณและที่นี่คือที่ฝังศพของคนในหมู่บ้าน ยิ่งเป็นเวลากลางวันด้วย มันคงไม่มีอะไรอันตรายหรอกค่ะ” หลิง อี้หรานบอกเธอพูดขึ้นขณะเดินแบกทุกอย่างที่เธอซื้อมาขึ้นไปหาร่างไร้วิญญาณของคุณยายคนขับรถไม่กล้าโต้เถียงกับเธอ เขาทำได้เพียงยืนรอเงียบ ๆ ที่เชิงเขาเท่านั้นเมื่อหลิง อี้หรานเดินเข้ามาใกล้หลุมฝังศพของคุณยาย โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น เป็นสายเรียกเข้าจากอี้ จิ่นหลี“ฉันประชุมเสร็จแล้ว เดี๋ยวฉันจะรีบไปเดี๋ยวนี้” อี้ จิ่นหลีพูด“ไม่ต้องรีบนะ ฉันยังไว้อาลัยคุณยายไม่เสร็จ” หลิง อี้หรานพูด“ตอนนี้เธอกำลังทำอะไรอยู่?” เขาถาม“ฉันมาหาคุณยายที่หลุมศพ ที่บ้านของครอบครับลู่มีคนอยู่เยอะจนเสียงดังมาก แต่ที่นี่เงียบสงบและฉันสามารถใช้เวลาอยู่กับคุณยายตามลำพังได้ ถ้าคุณมาถึง

ในความฝัน เด็กชายก้าวพลาดและลื่นล้มไปที่ขอบหน้าผา เด็กหญิงตัวเล็กพยายามจะดึงเด็กชายขึ้นมาตามสัญชาตญาณและทั้งคู่ก็ไถลลื่นลงไปด้วยกันแต่เด็กหญิงกลับจับมือเด็กชายเอาไว้และไม่ยอมปล่อยมือ จากนั้นเธอก็ดึงเด็กชายขึ้นมากับเธอหลิง อี้หรานเดินไปที่ขอบหน้าผาและมองลงไปอย่างระวังหน้าผานี้ค่อนข้างชัน แม้แต่ผู้ใหญ่ยังคิดว่ามันค่อนข้างอันตราย ถ้าคุณบังเอิญตกลงไป กระดูกของคุณอาจจะหักเป็นสองสามชิ้นได้เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ หลิง อี้หรานก็ถอยกลับไปอีกสองสามก้าว เพื่อหนีจากขอบหน้าผากู้ ลี่เฉินไม่ได้เข้าใจผิดว่าเธอเป็นคนอื่น เขาจำเธอได้ แต่เธอกลับจำเขาไม่ได้แต่เมื่อเธอเริ่มจำเขาได้ เขากลับเข้าใจผิดว่าเป็นคนอื่นแทนมันจะเป็นความลับ ความลับที่ฝังอยู่ในใจเธอตลอดไปทันใดนั้นเสียงเท้าเหยียบกิ่งไม้บนพื้นก็ดังขึ้น หลิง อี้หรานหันศีรษะของเธอกลับมอง เธอประหลาดใจเมื่อเธอเห็นกู้ ลี่เฉินที่นี่เขาสวมสูทสีดำและเสื้อเชิ้ตสีขาวชุดเดียวกันกับที่เธอเห็นก่อนหน้า แต่สิ่งเดียวที่แตกต่างจากตอนแรกที่เธอเห็นคือเขาถือถังหูลู่อยู่ในมือแต่ถังหูลู่ยังคงห่อด้วยพลาสติก เขายังไม่ได้แกะมันออกมาใบหน้าที่ไม่แยแสของเขาเปลี่

และตอนนี้เขามั่นใจแล้วว่าเธอไม่ใช่เด็กหญิงคนนั้นแต่... เธอกลับรู้สึกไม่สบายใจ อาจเป็นเพราะเขาคือเพื่อนคนแรกที่เธอเคยผ่านร้อนผ่านหนาวมาด้วยกันเมื่อตอนเป็นเด็กแม้ว่าเธอจะอาศัยอยู่ในเมืองเล็ก ๆ แห่งนี้มาหลายปีก็ตาม แต่เธอกลับรู้สึกเหินห่างกับเด็ก ๆ ในเมืองนี้แต่ในความฝัน เธอกลับไม่ได้รู้สึกว่าเด็กหญิงคนนั้นดูเหินห่างกับเด็กชายเลยสักนิด“แน่นอน ฉันจะไม่มาที่นี่อีก” หลิง อี้หรานพูดขณะที่เธอก้าวถอยหลัง แต่เธอกลับเหยียบกิ่งไม้ และเสียหลักล้มลง“อ๊ะ!” หลิง อี้หรานอุทาน ร่างของเธอไถลลงมาจากขอบหน้าผา‘ฉันตกลงมา!’เธอใช้มือพยายามคว้าอะไรบางอย่างโดยสัญชาตญาณ! ‘อะไรก็ได้!’หมับ!วินาทีถัดมา มือหนึ่งจับมือของเธอเอาไว้ ร่างของเธออยู่ใกล้กับหน้าผามาก ถ้าเขาจับเธอไม่ทัน เธอก็อาจจะตกลงไปกู้ ลี่เฉินกำลังเอนตัวลงมาจากบนขอบหน้าผา ขณะที่มือข้างหนึ่งกำข้อมือของเธอเอาไว้แน่น “ส่ง... มืออีกข้างหนึ่งมา ผมจะได้ดึงคุณขึ้น!”ใบหน้าของเขาซีดเผือกและดวงตาก็เบิกกว้างดวงตารูปอัลมอนด์ของหลิง อี้หรานสบกับดวงตาฟีนิกซ์ของกู้ ลี่เฉิน จากนั้นพวกเขาก็ระลึกได้ว่าครั้งนี้พวกเขาสลับตำแหน่งกัน‘ฉันคือคนที่ล้มลง

เขาตามหาเธอมาแสนนาน แต่เธอกลับลืมเรื่องราวของเขาหลิง อี้หรานจ้องแผ่นหลังของคนร่างหนาขณะที่น้ำตาไหลรินลงมาเขาเคยบอกว่าถ้าเธอได้รับบาดเจ็บ เขาจะแบกเธอไว้บนหลังของเขา แต่... พวกเขากลับไม่สามารถทำแบบนั้นได้อีกเขาไม่ใช่คนที่เธอชอบและรัก!“กู้ ลี่เฉิน ฉันจะไม่มาที่เนินเขานี้อีก อันที่จริง เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคุณยังเด็ก มันก็เป็นแค่เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคุณยังเด็ก คุณไม่จำเป็นต้องหมกมุ่นอยู่กับมัน” หลิง อี้หรานพูดเธอไม่ต้องการให้เขาหมกมุ่นอยู่กับเหตุการณ์ในวัยเด็ก เธอไม่ต้องการให้เขาถูกน้องลี่ฟางหลอก แต่ตอนนี้เธอก็ไม่สามารถอธิบายทุกอย่างให้เขาฟังได้กู้ ลี่เฉินหัวเราะ “หลิง อี้หราน คุณเป็นใครกันถึงมาบอกผมอย่างนั้น?”เธอตกตะลึง“ผมได้ยินมาว่าคุณมีปัญหากับลี่ฟาง เรื่องที่ลี่ฟางเป็นคนช่วยชีวิตของผม มันเป็นปัญหากับคุณมากนักเหรอ?” เขาถามเธอรู้ว่าเขาเข้าใจเธอผิด “ฉันแค่ไม่อยากให้คุณถูกหลอก” เธอพูด“ถูกหลอก? คุณคิดว่าลูกพี่ลูกน้องของคุณหลอกผมได้อย่างนั้นเหรอ?” น้ำเสียงของกู้ ลี่เฉินเต็มไปด้วยความมั่นใจท้ายที่สุดแล้ว ลี่ฟางเป็นเพียงผู้หญิงธรรมดาจากเมืองเล็ก ๆ ที่เรียนจบแค่ระดับมัธย