และตอนนี้เขามั่นใจแล้วว่าเธอไม่ใช่เด็กหญิงคนนั้นแต่... เธอกลับรู้สึกไม่สบายใจ อาจเป็นเพราะเขาคือเพื่อนคนแรกที่เธอเคยผ่านร้อนผ่านหนาวมาด้วยกันเมื่อตอนเป็นเด็กแม้ว่าเธอจะอาศัยอยู่ในเมืองเล็ก ๆ แห่งนี้มาหลายปีก็ตาม แต่เธอกลับรู้สึกเหินห่างกับเด็ก ๆ ในเมืองนี้แต่ในความฝัน เธอกลับไม่ได้รู้สึกว่าเด็กหญิงคนนั้นดูเหินห่างกับเด็กชายเลยสักนิด“แน่นอน ฉันจะไม่มาที่นี่อีก” หลิง อี้หรานพูดขณะที่เธอก้าวถอยหลัง แต่เธอกลับเหยียบกิ่งไม้ และเสียหลักล้มลง“อ๊ะ!” หลิง อี้หรานอุทาน ร่างของเธอไถลลงมาจากขอบหน้าผา‘ฉันตกลงมา!’เธอใช้มือพยายามคว้าอะไรบางอย่างโดยสัญชาตญาณ! ‘อะไรก็ได้!’หมับ!วินาทีถัดมา มือหนึ่งจับมือของเธอเอาไว้ ร่างของเธออยู่ใกล้กับหน้าผามาก ถ้าเขาจับเธอไม่ทัน เธอก็อาจจะตกลงไปกู้ ลี่เฉินกำลังเอนตัวลงมาจากบนขอบหน้าผา ขณะที่มือข้างหนึ่งกำข้อมือของเธอเอาไว้แน่น “ส่ง... มืออีกข้างหนึ่งมา ผมจะได้ดึงคุณขึ้น!”ใบหน้าของเขาซีดเผือกและดวงตาก็เบิกกว้างดวงตารูปอัลมอนด์ของหลิง อี้หรานสบกับดวงตาฟีนิกซ์ของกู้ ลี่เฉิน จากนั้นพวกเขาก็ระลึกได้ว่าครั้งนี้พวกเขาสลับตำแหน่งกัน‘ฉันคือคนที่ล้มลง
“ตัวฉันหนักใช่ไหม?” เด็กชายตัวน้อยถามด้วยความเขินอาย“ใช่ นายตัวหนักมาก” เด็กหญิงพูดออกมาโดยไม่รักษาน้ำใจ นั่นเป็นเพราะการดึงเขาขึ้นมาจากหน้าผ่านั้นยากมาก“ฉันขอโทษ... ที่เธอต้องมาแบกฉัน แต่… แต่ถ้าเธอได้รับบาดเจ็บในอนาคต ฉันจะไปช่วยเธอแน่นอน!” เสียงของเด็กชายเต็มไปด้วยความกระตือรือร้น ราวกับว่าเขากลัวว่าเด็กหญิงคนนี้จะไม่ชอบเขาเพราะความไร้ประโยชน์ของเขา“นายจะแบกฉันได้นานแค่ไหนกัน? ถ้านายแบกฉันไม่ไหวล่ะ?” ดูเหมือนเด็กหญิงจะไม่เชื่อในความแข็งแกร่งของเด็กชาย ถึงแม้ว่าเขาจะอายุมากกว่าเธอ แต่ดูเหมือนว่าเธอจะต้องเป็นคนที่ปกป้องเขาไปตลอด“ฉันแบกเธอได้ตลอดไปนั่นแหละ!" เด็กชายตัวน้อยโพล่งออกมาแต่เด็กชายและเด็กหญิงกลับไม่รู้ว่าตลอดไปหมายถึงอะไรภาพที่ไม่ชัดเจนค่อย ๆ ผุดขึ้นมาในความทรงจำของเธอหลิง อี้หรานรู้สึกมึนงงและพยายามลืมตา แต่เธอกลับไม่สามารถลืมตาได้ ร่างกายของเธอขยับจากด้านหนึ่งไปอีกด้านหนึ่ง แกว่งไปมาเล็กน้อย‘ราวกับว่า... มีใครบางคนกำลังอุ้มฉันอยู่’‘เขาคือใคร? ใครกำลังอุ้มฉัน?’“เฉินเฉิน…” เมื่อเสียงแผ่นเบาออกมาจากปากของเธอโดยไม่รู้ตัว กู้ ลี่เฉินที่อุ้มเธอไว้บนหลังของเขา
เขาตามหาเธอมาแสนนาน แต่เธอกลับลืมเรื่องราวของเขาหลิง อี้หรานจ้องแผ่นหลังของคนร่างหนาขณะที่น้ำตาไหลรินลงมาเขาเคยบอกว่าถ้าเธอได้รับบาดเจ็บ เขาจะแบกเธอไว้บนหลังของเขา แต่... พวกเขากลับไม่สามารถทำแบบนั้นได้อีกเขาไม่ใช่คนที่เธอชอบและรัก!“กู้ ลี่เฉิน ฉันจะไม่มาที่เนินเขานี้อีก อันที่จริง เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคุณยังเด็ก มันก็เป็นแค่เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคุณยังเด็ก คุณไม่จำเป็นต้องหมกมุ่นอยู่กับมัน” หลิง อี้หรานพูดเธอไม่ต้องการให้เขาหมกมุ่นอยู่กับเหตุการณ์ในวัยเด็ก เธอไม่ต้องการให้เขาถูกน้องลี่ฟางหลอก แต่ตอนนี้เธอก็ไม่สามารถอธิบายทุกอย่างให้เขาฟังได้กู้ ลี่เฉินหัวเราะ “หลิง อี้หราน คุณเป็นใครกันถึงมาบอกผมอย่างนั้น?”เธอตกตะลึง“ผมได้ยินมาว่าคุณมีปัญหากับลี่ฟาง เรื่องที่ลี่ฟางเป็นคนช่วยชีวิตของผม มันเป็นปัญหากับคุณมากนักเหรอ?” เขาถามเธอรู้ว่าเขาเข้าใจเธอผิด “ฉันแค่ไม่อยากให้คุณถูกหลอก” เธอพูด“ถูกหลอก? คุณคิดว่าลูกพี่ลูกน้องของคุณหลอกผมได้อย่างนั้นเหรอ?” น้ำเสียงของกู้ ลี่เฉินเต็มไปด้วยความมั่นใจท้ายที่สุดแล้ว ลี่ฟางเป็นเพียงผู้หญิงธรรมดาจากเมืองเล็ก ๆ ที่เรียนจบแค่ระดับมัธย
เขาไม่คาดคิดว่าเธอจะมาที่นี่และเขาจะได้พบกับเหตุการณ์แบบนี้ตอนที่เขาเห็นเธอตกจากหน้าผา ความรู้สึกของเขาแทบจะว่างเปล่า เารีบวิ่งไปคว้าข้อมือของเธอตามสัญชาตญาณ โดยลืมไปว่าเขาอาจจะหล่นลงไปกับเธอได้เขารู้สึกตื่นตระหนกเมื่อเห็นว่าเธอไม่สามารถส่งมืออีกข้างหนึ่งมาหาเขาและมีอาการปวดหัว เขากลัวว่าเขาจะช่วยเธอไว้ไม่ได้และเธอจะตกลงไป นอกจากนี้ เธอยังมีอาการปวดหัวอีกด้วยเขากลัวแทบตาย!นานมากแล้วที่เขาไม่ได้ประสบกับความกลัวเช่นนี้!แม้ว่าเขาจะดึงเธอขึ้นได้แต่อาการของเธอก็อยู่ในอาการกึ่งโคม่า หลังของเขาเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อ แม้แต่มือของเขาก็พลันสั่นเช่นกัน ความกลัวแพร่กระจายไปทั่วร่างกายของเขาอย่างรวดเร็วเมื่อเขาดึงสติของตัวเองกลับมาได้ เขาก็เห็นว่าตัวเขากอดเธอไว้แน่นอยู่ในอ้อมแขนของเขา ราวกับว่าเขากำลังกอดสมบัติล้ำค่าอยู่ เขาจะไม่ยอมปล่อยเธอง่าย ๆ !‘ทำไม... ทำไมเรื่องแบบนี้ถึงเกิดขึ้นได้? ทำไมฉันถึงสนใจเธอมากในเมื่อฉันรู้อยู่ใจว่าเธอไม่ใช่เด็กผู้หญิงคนนั้น’เขามองดูหลิง อี้หรานที่หมดสติและเอามือลูบหน้าเธออย่างอ่อนโยน‘ฉันต้องตกหลุมรักเธอแน่ ๆ !’‘ฉันตกหลุมรักเธอแล้วจริง ๆ’‘บางทีฉั
‘ต้องไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับเธอ! เธอจะต้องไม่เป็นอะไร!’‘ไม่ว่ายังไงฉันก็จะหาเธอให้เจอ!’“แล้วการเฝ้าระวังในบริเวณใกล้เคียงล่ะ? พบอะไรบ้างไหม?” อี้ จิ่นหลีถาม“เรากำลังตรวจสอบอยู่ คิดว่าเราอาจจะพบอะไรเร็ว ๆ นี้ครับ” เกา ฉงหมิงรีบรายงานเจ้านายโชคดีที่มีการเฝ้าระวังบนถนนหลายสายแถวนี้ ถ้าเกิดคุณหลิงออกนอกพื้นที่นี้ไป กล้องวงจรปิดอาจจะถ่ายภาพเธอไว้ได้แต่การเฝ้าระวังรายงานว่ามีรถเข้าและออกเพียง 13 คัน และมีเพียงไม่กี่คนที่เดินผ่านบนถนนไปในช่วงเวลานี้บริเวณนี้เป็นหนึ่งในพื้นที่ห่างไกลของเมือง จึงไม่มีการเดินทางเข้าหรือออกจากที่นี่มากนักพวกเขาได้ตรวจสอบเจ้าของรถเหล่านี้แล้ว พวกเขาทั้งหมดเป็นชาวเมืองผู้บริสุทธิ์ พวกเขาไม่มีประวัติอาชญากรรมและไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับคุณหลิงสำหรับผู้ที่ผ่านไปมาก็ให้การว่าไม่เคยเห็นคุณหลิงมาก่อนกล่าวคือ คุณหลิงน่าจะยังอยู่บนเนินเขานี้ มันเป็นเพียงเนินเขาที่เชื่อมต่อกันทั้งหมดและมันค่อนข้างยุ่งยากที่จะตามหาเธอให้เจอเกา ฉงหมิงมองไปที่เจ้านายของเขาและรอคำสั่งครู่ต่อมา เกา ฉงหมิงเห็นริมฝีปากบางของเขาเอื้อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาว่า “ปิดเนินเขาพวกนี้แล
นี่เป็นครั้งแรกที่เขาก้าวเท้ามาที่นี่ขณะที่เขาเดินตามทีมค้นหาทีละก้าวผ่านป่าทึบ เขาก็นึกถึงภาพวาดของกู้ ลี่เฉินที่เขาเคยเห็นในสตูดิโอที่บ้านของตระกูลกู้มาก่อนภาพวาดของเด็กหญิงตัวเล็กที่กำลังอุ้มเด็กชายไว้บนหลังของเธอขณะที่เธอเดินผ่านป่าทึบทีละก้าวหลังของเด็กหญิงก้มต่ำลงเพราะรองรับน้ำหนักของเด็กชายอยู่ แต่เด็กหญิงยังคงแบกเขาต่อไปทุกก้าวของเธอดูยากลำบากเขาไม่ได้รู้สึกอะไรเมื่อเห็นภาพนี้ครั้งแรก แต่ตอนนี้ เขาคิดว่าถ้าเขาเป็นเหมือนกับอี้หรานและกู้ ลี่เฉินในตอนนั้น เขาก็คงตื่นตระหนก‘ฉันจะตื่นตระหนกเรื่องอะไร? เพราะความลับที่ฉันพยายามปิดบังไว้ แต่ความลับนั้นกลับไม่สามารถทำลายสายสัมพันธ์ระหว่างเธอกับกู้ ลี่เฉินได้ใช่ไหม?’‘หรือว่าฉันตื่นตระหนกกับความคิดที่ว่ากู้ ลี่เฉินมักจะอยู่ในใจของเธอเสมอ? แม้ว่าเธอจะลืมเขาไป แต่ถ้าเธอจำเขาได้ในสักวันหนึ่ง...’‘หรือบางทีฉันอาจจะตื่นตระหนกว่าความรักที่เธอมีต่อฉันนั้นไม่ลึกซึ้งหรือมากขนาดนั้น ฉันกลัวว่าวันหนึ่งเธอจะทรยศฉัน’“นายน้อยอี้ คุณดูไม่ค่อยดีนัก ทำไมคุณไม่พักผ่อนอยู่ที่เนินล่ะครับ?” เกา ฉงหมิงที่อยู่ด้านข้างพูดขึ้น ใบหน้าของนายน้อยอี้
‘เขาคงมาที่นี่เพื่อตามหาฉัน ฉันใช้เวลาอยู่บนเนินเขานานพอสมควร เขาคงกังวลมาก’หลิง อี้หรานอยากจะวิ่งไปหาอี้ จิ่นหลี แต่กู้ ลี่เฉินยังคงแบกเธอเอาไว้ ดังนั้นเธอจึงพูดกับเขาทันทีว่า “ปล่อย… ปล่อยฉันลงก่อน”“จะไปหาอี้ จินหลี่ใช่ไหม?” เสียงเย็นชาของกู้ ลี่เฉินดังขึ้น“ใช่” เธอให้คำตอบที่ชัดเจน“หลิง อี้หราน พอผมปล่อยคุณลง จากนี้ไปผมจะไม่แยแสกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับคุณอีก คุณจะเป็นเพียงคนแปลกหน้าสำหรับผมและคุณต้องหยุดเรียกชื่อ ‘เฉินเฉิน’ สักที คุณจะเรียกชื่อนั้นไม่ได้อีก”สิ่งที่กู้ ลี่เฉินพูดเป็นการเตือนเธอ แต่มันกลับเหมือนการพูดบอกลาจู่ ๆ หลิง อี้หรานก็พบว่าจมูกของเธอแสบเล็กน้อย เธออยากจะร้องไห้ออกมา ราวกับว่ามีบางอย่างกดทับที่หัวใจของเธอ ‘เพราะว่า... ฉันโกหกเขาเหรอ? เราเคยเป็นเพื่อนที่ครั้งหนึ่งเคยผ่านเรื่องหนักหนามาด้วยกัน แต่สุดท้ายกลายเป็นคนแปลกหน้ากันอย่างนั้นเหรอ?’“เข้าใจแล้วค่ะ คุณกู้” หลิง อี้หรานพึมพำเสียงพูดของพวกเขาแผ่วเบามากจนมีเพียงพวกเขาเท่านั้นที่ได้ยินซึ่งกันและกันจากนั้น กู้ ลี่เฉินก็คุกเข่าลงเพื่อปล่อยให้หลิง อี้หรานลงมา เกา ฉงหมิงที่ยืนอยู่ข้างอี้ จิ่นหลีแอบปร
‘โชคดีที่ไม่ใช่เธอ... ไม่ใช่เธอ...’กู้ ลี่เฉินเม้มริมฝีปากบางของเขาแน่น หัวใจของเขารู้สึกเจ็บปวดอีกครั้ง ‘จากนี้ไปฉันจะลบผู้หญิงคนนี้ออกจากใจ! จะไม่ให้เหลือร่องรอยอะไรไว้อีกเลย!’หลิง อี้หรานเดินไปหาอี้ จิ่นหลี แล้วพบว่าเขาเงียบผิดปกติ ดวงตาสีพีชที่สวยงามของเขากลับดูมืดมนราวกับทะเลลึก มันทำให้บรรยากาศดูอ้างว้าง‘เขา... โกรธเหรอ? เป็นเพราะเขาเห็นฉันอยู่กับกู้ ลี่เฉินใช่ไหม? หรือเป็นเพราะฉันใช้เวลาอยู่บนเนินเขามากเกินไปและทำให้เขากังวล?’แต่มีคนจำนวนมากอยู่ที่นี่ ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถอธิบายอะไรได้ในตอนนี้ เธอจะอธิบายให้เขาฟังเมื่ออยู่กันตามลำพังเท่านั้น“ฉันขอโทษที่ฉันทำให้คุณเป็นห่วง! ฉันจะโทรหาคุณ แต่... ฉันทำโทรศัพท์พังโดยไม่ได้ตั้งใจและติดต่อหาคุณไม่ได้” เธอพูดไม่ใช่แค่โทรศัพท์ของเธอเท่านั้นที่พัง แต่โทรศัพท์ของกู้ ลี่เฉินก็พังด้วย หน้าจอโทรศัพท์ของเขาแตกเมื่อเขาพยายามช่วยชีวิตเธอทั้งคู่ไม่สามารถโทรออกได้ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่สามารถติดต่อกับโลกภายนอกได้“อย่างนั้นเหรอ?” เขาก้มศีรษะลง ยกมือขึ้นและปัดปอยผมที่พันกันบริเวณแก้มของเธอให้ไปทัดหลังใบหูของเธอเบา ๆ “ค่ำแล้ว กลับกันเถ