บททั้งหมดของ พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย: บทที่ 501 - บทที่ 510

ไป๋ ทิงซินหันกลับมามองเฉิน จื่อยวี่ ครู่ต่อมาเขาหัวเราะและกล่าวว่า “ดูเหมือนว่าจะเข้าใจผิดจริง ๆ สินะ”เขาพูดอย่างไม่ใส่ใจด้วยท่าทางที่ดูถูก ใบหน้าของเฉิน จื่อยวี่แดงก่ำด้วยความโกรธไป๋ ทิงซินกำลังบอกเป็นนัยว่าเขาไม่ใช่คนที่ชิน เหลียนอี ต้องการ เพราะเขาไม่สามารถเอาชนะไป๋ ทิงซินได้ แต่เฉิน จื่อยวี่ก็ไม่สามารถโต้แย้งได้ไป๋ ทิงซินหันไปหาชิน เหลียนอีอีกครั้งและกล่าวว่า “บอกผมที หากมีการเข้าใจผิดอีกในครั้งต่อไป อย่าให้คนอื่นมาคิดว่าคุณไม่มีแฟนได้ล่ะ”จากนั้นเขาก็ลูบศีรษะของชิน เหลียนอีด้วยความรัก ชิน เหลียนอีรู้สึกได้ว่าเธอกำลังเป็นที่น่าสนใจและกำลังดึงดูดสายตาที่เต็มไปด้วยความอิจฉาปัญหาคือ... เธอกำลังจะเลิกกับไป๋ ทิงซิน! ยิ่งตอนนี้มีคนอิจฉาเธอมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งจะถูกเยาะเย้ยมากขึ้นเท่านั้นในอนาคตชิน เหลียนอีดูน่าเวทนา เธอกำลังทุกข์ทรมานแต่ไม่สามารถแสดงออกมาได้...การประชุมจบลงด้วยความอิจฉาและอับอายสำหรับโจว เจียเหวินกับเฉิน จื่อยวี่ พวกเขาออกจากห้องในทันที เพื่อนร่วมงานของพวกเขาที่เคยเยาะเย้ยชิน เหลียนอีก่อนหน้านี้ ก็หน้าบูดเช่นกันผู้อำนวยการมองไปที่ชิน เหลียนอีด้วยความโล่ง

เธอคาดเดาอยู่ในใจ แต่มันบ้ามากจนเธอไม่เชื่อตัวเองทันใดนั้น โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น หลิง อี้หรานมองไปที่หมายเลขผู้โทร มันเป็นเบอร์ของโจว เชียนหยุน ดังนั้นเธอจึงรับสาย“พรุ่งนี้อาหยันน้อยจะออกจากโรงพยาบาลแล้ว อี้หราน พรุ่งนี้เธอมาทำงานได้ไหม? ฉันอยากจะจัดระเบียบร้านอาหารและเปิดร้านอีกครั้งในวันถัดไป” โจว เชียนหยุนกล่าว“ได้ค่ะ ไม่มีปัญหา” หลิง อี้หรานตอบ เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ มันเป็นช่วงเวลาที่ยากลำบากสำหรับเธอหลังจากที่เธอออกจากคุก“ดีเลย เอ่อ อาหยันน้อยอยากคุยกับเธอด้วย ทำไมเธอไม่ลองพูดอะไรกับอาหยันน้อยดูล่ะ?” โจว เชียนหยุนกล่าวหลิง อี้หรานตกตะลึงเล็กน้อยครู่หนึ่ง จากนั้นเธอก็พูดทางโทรศัพท์ว่า “อาหยันน้อย นี่น้าอี้หรานเองนะ หนูได้ยินน้าไหม? น้าจะไปหาหนูวันมะรืนนี้นะ อาหยันน้อย ถ้าหนูเข้าใจและพูดได้ น้าเล่าเรื่องต่าง ๆ ให้หนูฟัง ดีไหม?”แม้เธอจะรู้ว่าเขาอาจจะไม่เข้าใจสิ่งที่เธอพูด แต่เธอก็ยังคงหวังขณะที่เธอกล่าว เสียงที่อ่อนหวานแต่แหบแห้งมาจากปลายสายอีกข้างหนึ่ง “น้า… อี้หราน…”หลิง อี้หรานแทบไม่เชื่อหูของเธอ เธอเพิ่งได้ยินเสียงอะไร? นั่นคือเสียงของหยันน้อยที่เรียกหาเธอเหรอ? แ

เธอผ่านการวิพากษ์วิจารณ์มากมาย แม้ว่าเธอจะยอมรับได้กับมัน แต่เขาล่ะ? หลิง อี้หรานค่อนข้างไม่แน่ใจ “เป็นอะไรไป? ไม่อยากไปเหรอ?” อี้ จิ่นหลีถามพร้อมขมวดคิ้วเล็กน้อย“ฉันเหมาะที่จะไปงานเลี้ยงเหรอ?” หลิง อี้หรานสูดหายใจเข้าลึก ๆ เงยหน้าขึ้นและถามว่า “จิน ถ้าฉันไปงานเลี้ยงกับคุณ หลายคนอาจจำฉันได้ ฉันเคยเจอผู้คนมากมายตอนที่ฉันคบกับเซียว จื่อฉี... นอกจากนี้ ฉันยังเคยติดคุกมาแล้ว...”“แล้วยังไง?” อี้ จิ่นหลีกล่าวพร้อมกับยักไหล่ “พี่คือที่หนึ่งสำหรับผม ถ้าพี่เคยอยู่ในคุกแล้วยังไง? ถ้าพวกเขาจำพี่ได้แล้วยังไงล่ะ?”ขณะที่เขากล่าว เขาจับมือเธอและทาบมันกับที่ริมฝีปากของเขา เขาบรรจงจูบมันเบา ๆ “พี่ยังพาผมกลับบ้านตอนที่ผมเหมือนคนเร่ร่อนอยู่กลางถนนไม่ใช่เหรอพี่สาว? พี่เคยคิดบ้างไหมว่าผมจะเป็นคนที่เหมาะให้พี่พากลับบ้าน? ไม่ว่าพี่จะเป็นเจ้าหญิงหรือขอทาน ผมก็อยากให้พี่ยืนอยู่เคียงข้างผม”เขาจูบลงบนมือของเธอ ปลายนิ้วของเธอรู้สึกเสียวซ่าที่ไปถึงขั้วหัวใจเขาค่อย ๆ ลืมตาขึ้นและจ้องมองเธอด้วยดวงตาสีเข้มที่มีความหมาย “พี่จะยืนเคียงข้างผมไปตลอดชีวิต ถ้าตอนนี้พี่ยังกังวล แล้วในอนาคตล่ะ? เมื่อไหร่พี่จะสามา

ไม่มีใครคาดคิดว่าความมั่นใจในตัวเองของเขาจะพังลงอย่างรวดเร็วเมื่อเกิดอุบัติเหตุขึ้นเขาตื่นตระหนกและตกใจ พ่อแม่ของเขาบอกให้เขาเลิกกับอี้หรานทันที และเขาก็ทำเช่นนั้นโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อยในขณะนั้นเองที่เขาตระหนักว่าความรักที่เขาคาดหวังนั้นไม่คุ้มกับอนาคตของเขา เขาไม่เต็มใจที่จะเสียสละอนาคตของเขาเพื่ออี้หรานเขารักอี้หราน และเพราะเขาสามารถเป็นนายน้อยที่ยิ่งใหญ่ของตระกูล เซียว ได้ แต่เมื่อสิ่งนี้ได้หายไป สิ่งที่เรียกว่าความรักก็หายไปเช่นกันหลายปีที่ผ่านมา เขารู้สึกผิดในบางครั้ง แต่เมื่อใดก็ตามที่เขารู้สึกผิด เขาจะบอกตัวเองว่าเป็นความผิดของอี้หรานทั้งหมดสิ่งต่าง ๆ จะไม่เป็นแบบนี้ถ้าเธอไม่เมาแล้วขับรถชนห่าว เหมยยวี่ ดังนั้นจึงเป็นความผิดของอี้หรานทั้งหมดดูเหมือนว่าการคิดแบบนี้จะทำให้เขารู้สึกสบายใจขึ้นอีกครั้งเขาคิดว่านี่คือจุดจบสำหรับเขากับอี้หราน เช่นเดียวกับขอบฟ้าสองแห่ง พวกมันจะไม่บรรจบกันอีกต่อไป แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าชีวิตของเขาจะค่อย ๆ เต็มไปด้วยอิทธิพลของเธอเช่นเดียวกับขาของจื่ออี้ และตอนนี้เป็นห้างสรรพสินค้าของตระกูลภรรยาของเขาทั้งหมดเป็นเพราะอี้ จิ่นหลี คนที่อยู่เบื้อ

“ชอบสิ” เธอพึมพำ ผู้หญิงส่วนใหญ่ชอบของสวย ๆ งาม ๆ ทำไมเธอถึงไม่ชอบชุดสวย ๆ เช่นนี้? อย่างไรก็ตาม... “มันน่าจะแพง ถ้าใส่แค่ครั้งเดียวมันจะสิ้นเปลืองไปหรือเปล่า?”สิ่งที่เธอหมายถึงคือมีตัวเลือกอื่นที่ถูกกว่าเมื่อเขาได้ยินแบบนั้น เขาก็กล่าวว่า “ถ้าคิดว่าสิ้นเปลืองก็ไปงานเลี้ยงกับผมบ่อย ๆ สิ จะได้ไม่สิ้นเปลือง”"..." หลิง อี้หรานตกตะลึงจนไม่รู้จะตอบโต้อะไรอี้ จิ่นหลีจับมือหลิง อี้หรานและกล่าวว่า “เอาล่ะ ไปกันเถอะ”อุณหภูมิบนมือของเขาส่งผ่านไปยังฝ่ามือของเธอ เธอตอบเขาอย่างอ่อนโยนก่อนจะลุกขึ้นยืน แล้วเธอก็เดินตามเขาออกจากห้องแต่งตัวลงมาที่ชั้นล่างด้านหน้าของคฤหาสน์ มีรถจอดรอไว้แล้ว อี้ จิ่นหลีจับมือหลิง อี้หรานขณะเข้าไปในรถระหว่างทางไปที่นั่น หลิง อี้หรานอดไม่ได้ที่จะมองอี้ จิ่นหลีที่สวมชุดสูทสีดำ เสื้อเชิ้ตสีขาว และเนคไทสีม่วงเข้ม มันเหมาะกับเขามาก วันนี้เขาดูหล่อเหลาและดูดี กรอบหน้าของเขาเห็นเป็นสันกรามชัด ลักษณะที่ละเอียดอ่อนซึ่งหายากในชาวเอเชีย ผมสีดำของเขาจัดทรงอย่างเรียบร้อยในขณะที่ผมหน้าม้าถูกหวีเก็บขึ้นเพื่อเผยให้เห็นหน้าผากที่สวยงามของเขา ความโค้งของคอถูกปกคลุมด้วยปกคอเ