All Chapters of พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย: Chapter 371 - Chapter 380

เมื่อ หลิง อี้หราน ทำงานที่ร้านอาหารเสร็จแล้วเธอก็พูดกับโจว เชียนหยุน เจ้านายสาวของเธอว่า “พี่โจวคะ พรุ่งนี้ฉันขอลาหยุดได้ไหมคะ ฉันต้องไปเยี่ยมหลุมศพของแม่และสักการะ” แม้ว่าวันต่อมาจะเป็นวันเช็งเม้งซึ่งเป็นวันหยุดประจำชาติ และวันหยุดก็มักหมายความว่าร้านอาหารลูกค้าก็จะเต็มร้าน โดยปกติแล้วพนักงานร้านอาหารมักไม่อนุญาตให้ลาในวันหยุดนักขัตฤกษ์ โจว เชียนหยุน ค่อนข้างตกใจที่แม่ของหลิง อี้หราน จากไปแล้ว ดังนั้นเธอจึงกล่าวว่า “ได้สิ ไม่มีปัญหาว่าเธอจะไปในช่วงบ่าย ฉันจะบอกให้ห้องครัวเตรียมอาหารไว้สองสามอย่างให้เธอเอาไปไหว้ที่หลุมศพนะ” “ขอบคุณค่ะ แต่ไม่เป็นไร ฉันเตรียมพวกนั้นเองค่ะ” หลิง อี้หราน ต้องการทำอาหารให้แม่ของเธอด้วยตัวเอง ตอนที่แม่ของหลิง อี้หราน ยังมีชีวิตอยู่เธอยังเด็ก ตอนนี้ หลิง อี้หราน โตเป็นผู้ใหญ่และรู้วิธีทำอาหารแล้วเธอจึงอยากแสดงฝีมือให้แม่ของเธอได้เห็น “งั้นตอนนี้ฉันกลับบ้านก่อนนะคะ” หลิง อี้หรานกล่าว “ได้จ้า” โจว เชียนหยุน ดูเหมือนจะมีบางอย่างที่เธออยากจะพูด แต่สุดท้ายเธอก็เก็บมันไว้กับตัวเอง ‘ตั้งแต่ที่ อี้ หราน บอกว่าเธอไม่ได้สนิทกับกู้ ลี่เฉิน ฉันก็ไม่จำเป็นต

“นายลืมสิ่งที่เกิดขึ้นกับพ่อของนายไปแล้วเหรอ?” คุณปู่หยิบอดีตขึ้นมาอีกครั้ง “ผมยังไม่ลืมและผมเคยพูดไปแล้วว่าผมจะไม่เดินตามรอยที่พ่อของผมได้ทำ” อี้ จิ่นหลี กล่าว “ถ้าเป็นอย่างนั้น นายก็ควรที่จะไล่ผู้หญิงคนนั้นที่ชื่อ หลิง อี้หราน ออกไปจากคฤหาสน์อี้ ซะ และอย่าให้เธออยู่ในชีวิตของนายอีก” นายท่านอี้ใช่น้ำเสียงดุดัน “ผมเกรงว่าจะเป็นไปไม่ได้ครับ” การจ้องมองของอี้ จิ่นหลี มืดลง มันบีบหัวใขของเขามากขึ้นเมื่อเขาได้ยินคำพูดของท่านปู่ และปฎิเสธความคิดนี้โดยที่จะไม่ย้อนเรื่องนี้กลับมาคิดซ้ำเป็นครั้งที่สอง “นี่นาย...!” คุณปู่สำลักลมหายใจขณะจ้องมองไปที่หลานชายของเขา “คุณปู่ ผมจะไม่เดินตามรอยแบบที่พ่อของผมทำ ผมจะดูให้แน่ใจว่าทุกอย่างต้องอยู่ภายใต้การควบคุม ผมจะทำให้ อี้หราน เคยชินกับบการที่ได้อยู่กับผม เธอจะไม่มีทางทิ้งผมไปไหนทั้งนั้น” อี้ จิ่นหลี หน้าของเขามีรอยยิ้มเล็กน้อย แต่การคุกคามในสายตาของเขานั้นมันชัดเจนมาก “ดังนั้น ผมหวังว่าคุณปู่จะไม่เข้ามายุ่งกับเรื่องของผม หากคุณปู่พยายามจะเข้ามายุ่ง ผมก็ไม่สามารถรับประกันได้ว่าผมจะทำอะไรเพื่อ จำกัดเสรีภาพของคุณปู่” นายท่านอี้ โกรธมากจนผิวหน้

หลังจากนั้นไม่นานเพื่อนบ้านที่อยู่ข้าง ๆ ก็บอกให้เธอรู้ว่าพ่อและแม่เลี้ยงของเธอไปพักร้อนและไม่มีใครอยู่เลย ส่วนหลิง ลั่วอิน ตามที่เพื่อนบ้านบอกเธอซื้อบ้านหลังใหญ่ขึ้นและแทบจะไม่ได้กลับมาที่บ้านนี้เลย เมื่อหลิง อี้หราน ได้ยินแบบนั้นเธอก็รู้ว่าพ่อและแม่เลี้ยงของเธอตั้งใจทำแบบนี้ พวกเขารู้ว่าวันนี้เธอจะต้องไปเยี่ยมหลุมศพของแม่เธอ จึงวางแผนที่จะออกไปในเวลานี้ ‘ห้าสิบล้าน’ ขนหัวเธอลุกเมื่อนึกถึงคำพูดขอของพ่อ ด้วยสถารณ์ตอนนี้เธอไม่มีทางผลิตเงินห้าสิบล้านให้พ่อได้! หลังจากที่ หลิง อี้หราน บอกลาเพื่อนบ้านแล้วเธอก็โทรหา หลิง ลั่วอิน “เธออยู่ไหน? ฉันต้องการจะพบเธอ” “ฉันขอโทษนะ แต่ช่วงนี้ฉันยุ่งมาก” หลิง ลั่วอิน ตอบแบบเฉยชา “ฉันอยากถามเธอแค่คำถามเดียวว่าพ่อย้ายหลุมศพของแม่ฉันไปที่ไหน?” หลิง อี้หรานถาม “ฉันไม่รู้” น้ำสียงของ หลิง ลั่วอิน เต็มไปด้วยการเยาะเย้ย “แล้วพวกเขาไปพักร้อนที่ไหนกัน? เธอน่าจะรู้” “โอ้ น่าเศร้าจริง ๆ เพราะฉันไม่รู้ ทำไมไม่ให้ฉันบอกกับพวกเขาว่าเธอมาตามหาพวกเขาหลังจากที่พวกเขากลับมาล่ะ?” ตอนนี้หลิง อี้หราน ได้ยินเสียงของผู้ชายคนหนึ่งอยู่ในโทรศัพท์ “ลิปสติกสี

อี้ จิ่นหลี รู้ว่าหลิง อี้หราน ไม่ชอบความมืด แม้กระทั่งเวลาเข้านอนเธอก็มักจะเปิดไฟนอน เมื่อก่อนตอนที่พวกเขายังอยู่ในบ้านเช่า เธอสามารถนอนหลับได้โดยที่ปิดไฟได้สักระยะหนึ่ง อย่างไรก็ตามในภายหลังเธอก็กลับมามีนิสัยการเปิดไฟนอนหลับอีกครั้ง เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย เธอไม่ได้อยู่ห้องเหรอ? อย่างไรก็ตามในขณะที่เขากำลังหันไปเขาก็ได้ยินเสียงร้องไห้อยู่ในลำคอ เธออยู่นั่น! เขาหยุดเดินชั่วคราว จากนั้นมือของเขาก็เอื้อมไปที่กำแพงเพื่อเปิดไฟ ดังนั้นแสงจึงสาดเข้าไปในห้อง ทั้งหมดที่อี้ จิ่นหลี ได้มองเห็นก็คือร่างบาง ๆ ที่ซ่อนตัวอยู่ที่มุมห้อง เธอกำลังหมอบโดยหันหลังให้กำแพง ใบหน้าของเธอหลบอยู่ในหัวเข่าและไหล่ของเธอกระตุก เสียงสะอื้นเบา ๆ ที่อัดอั้นมาจากเธออย่างต่อเนื่อง เธอร้องไห้หรือเปล่า? ดวงตาสีดำของเขาหรี่ลงและเขาก็รีบเดินไปหาเธอหมอบลงและมองไปที่เธอ เขาถามว่า “เกิดอะไรขึ้น?” หลิง อี้หราน สะดุ้งกับเสียงของเขา เธอขยับหัวเล็กน้อยเธอเงยหน้าขึ้นและมองเขาด้วยดวงตาสีอัลมอนด์ที่มีคราบน้ำตาของเธอ ตาของเธอแดงและบวมและเธอก็ร้องไห้มาได้ระยะหนึ่งแล้ว ใบหน้าของเธอเปียกไปด้วยน้ำตาแรแสดงออกที่เปาะบางแล

อี้ จิ่นหลี หยิบจานอาหารขึ้นไปหาเธอและวางไว้ตรงหน้าเธอ “พี่สาวถ้าพี่อยากรู้ว่าแม่ของพี่ถูกฝังอยู่ที่ไหนพี่ก็ควรกินมันตอนนี้ดีกว่า” หลิง อี้หราน เงยหน้าขึ้นดวงตาที่เป็นรูปอัลมอนด์สีแดงและบวมของเธอแสดงถึงความประหลาดใจ เขาหมายถึงอะไร? หมายความว่า... “คุณรู้ไหมว่าแม่ของฉันถูกฝังอยู่ที่ไหน?” “ผมจะบอกพี่หลังจากเสร็จสิ้นเรื่องนี้” เขากล่าว เมื่อหลิง อี้หรานได้ยินแบบนี้เธอก็รู้สึกราวกับว่า จู่ ๆ เธอก็มีแรงจูงใจบางอย่าง เธอหยิบอาหารบนถาดและเริ่มกิน อี้ จิ่นหลี ขมวดคิ้ว ตอนนี้เธอกำลังกลืนอาหารเหมือนสัตว์ร้ายและไม่เหมือนกับตัวตนปกติของเธอ อย่างไรก็ตาม มันพิสูจน์ให้เห็นว่าหลุมศพของแม่เธอมีความสำคัญต่อเธอมากเพียงใด อี้ จิ่นหลี ขมวดคิ้วและมองไปที่น้ำตาที่ไหลลงมาบนใบหน้าของอี้หราน ตาของเธอดูแดงขึ้นและบวมมากกว่าตอนที่เขาคุยกับเธอครั้งล่าสุด ดังนั้นในช่วงที่เขาจากไปเธอกลับมาร้องไห้อีกครั้งงั้นเหรอ? “กินช้า ๆ แม้ว่าพ่อของพี่จะฝังแม่ของพี่ไว้ที่ขั้วโลกเหนือหรือใต้ ผมก็จะพาพี่ไปที่นั่น!” อี้ จิ่นหลี กล่าว “ถ้าพี่สำลักพี่ก็จะเสียเวลามากขึ้นเท่านั้น” หลิง อี้หราน ตัวสั่น มือของเธอที่ถือต