บททั้งหมดของ พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย: บทที่ 381 - บทที่ 390

“จากการตรวจสอบของเราพบว่า พ่อของคุณหลิง จ่ายค่าเช่าที่นี่ 3 เดือน”หลังจากนำโลงศพแม่ของเธอมาไว้ เขาได้มาเยี่ยมบ้างในช่วงแรก ๆ และเขาก็ไม่ได้มาอีกเลยตั้งแต่ตอนนั้น เขาไม่ได้ติดต่อกับสุสานหรือเตรียมการใด ๆ เพื่อซื้อที่ฝังศพเลยครับ” เกา ฉงหมิง กล่าว หลิง อี้หราน ก้มหน้าลงและมองไปที่โลงศพตรงหน้าของเธอ พ่อของเธอ... ไม่เคยตั้งใจจะย้ายหลุมศพแม่ของเธอตั้งแต่แรกอยู่แล้ว เขาทำทั้งหมดนี้เพื่อแบล็กเมล์เธอ เขาอาจจะทิ้งโลงศพไปให้เธอ เมื่อเขาได้รับผลประโยชน์จากเธอมากพอ เขายังสามารถงุบงิบเงินได้ในสุสานอีกเหรอ! เธอสงสัยว่าแม่ของเธอจะรู้สึกอย่างไร ถ้าเธอรู้ว่าผู้ชายที่เธอเคยรักได้ปฏิบัติต่อเธออย่างไร หลังจากที่เธอเสียชีวิตไป หลิง อี้หราน พบว่ามันเป็นเรื่องที่ตลกและน่าเศร้า จมูกของเธอเจ็บเล็กน้อย แต่คราวนี้น้ำตาของเธอไม่ไหลออกมาอีกเเล้ว บางทีอาจเป็นเพราะก่อนหน้านี้ เธอร้องไห้มากเกินไปจนทำไม่มีน้ำตาให้ไหลออกมาในครั้งนี้ “ขอบคุณนะ” หลิง อี้หราน กล่าวขณะที่เธอเงยหน้าขึ้นมองอี้ จิ่นหลี หากไม่มีเขา เธอไม่มีทางได้ พบอัฐิของแม่ “ถ้าพี่ต้องการขอบคุณผมจริง ๆ พี่อาจจะได้ขอบคุณผมอีกในภายหลัง” อ

ผมสีเข้มและลำคอที่ดูโฉบเฉี่ยวมองผ่านจากเส้นผมของเธอ เธอสามารถเห็นรูปร่าง ใบหูข้างหนึ่ง และรายละเอียดบนใบหน้าของเขาได้ เธอไม่สามารถละสายตาจากเขาได้ เธอรู้สึกว่าใบหูของเขาดูดีกว่าผู้ชายทั่วไปด้วยซ้ำ เมื่อเขายืดตัวยืนขึ้นและหันมาเจอหน้ากับเธอ เธอรู้สึกราวกับมีอะไรมากระทบหัวใจของเธอ ภายใต้แสงจันทร์ดวงตาของเขาเหมือนกลีบดอกท้อที่ตกลงมาในทะเลสาบทำให้เกิดระลอกคลื่นสีน้ำเงิน ริมฝีปากของเขาค่อย ๆ เปิดและปิด สิ่งเหล่านั้นเหมือนเชือกที่กวนใจเธอ เพียงแค่นั้น เหมือนราวกับว่าท้องฟ้าและโลกทั้งใบได้หายไป เธอสามารถมองเห็นเพียงแค่เขา จากนั้น เธอมองใบหน้าของเขาที่กำลังเข้ามาใกล้เธอขึ้นเรื่อย ๆ รูปลักษณ์ของเขานั้นงดงาม ราวกับผลงานชิ้นเอกที่ละเอียด ประณีตที่สุดของเทพเจ้า “เป็นอะไรหรือเปล่า?” ในที่สุดหูของเธอก็ได้ยินเสียงของเขา เธอตัวสั่น เธอกลับมามีสติอีกครั้ง หลังที่เธอพบว่าเธอตกอยู่ในภวังค์เพียงแค่มองไปที่เขา “ไม่… ไม่ได้เป็นอะไร” หลิง อี้หราน กล่าวอย่างรวดเร็ว “ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ตอนนี้เรากลับกันได้ พี่มาที่นี่ได้เสมอเมื่อต้องการมาเยี่ยมแม่ของพี่ แม้ว่าพ่อของพี่จะรู้ว่าแม่ของพี่ฝังอยู่ที

ทั้งหมดที่เขาทำตั้งแต่แรก เขาเต็มใจที่จะทำให้เธอ ถึงอย่างนั้นก็เถอะ เมื่อเวลาผ่านไปเขาต้องการมากขึ้น เขาอยากให้เธอชอบเขามากกว่านี้ เขาต้องการให้เธอไม่ไปชอบผู้ชายคนไหนอีกนอกจากเขา เขาไม่สามารถยอมรับที่อนาคตของเธออาจจะต้องเกี่ยวข้องกับชายอื่นนอกจากเขา ทุกครั้งที่เขาคิดถึงสิ่งนั้น มันทำให้เขาเต็มไปด้วยความหึงหวง ความหึงหวง... เกิดขึ้นเพราะเธอ ในที่สุดเขาก็รู้ว่าความหึงหวงนั้นรู้สึกอย่างไร หลิง อี้หราน เงยหน้าขึ้นและมองไปที่อี้ จิ่นหลี อย่างค่อย ๆ มือของเขาลูบไล้แก้มของเธออย่างอ่อนโยน และเธอก็เริ่มจำรายละเอียดช่วงเวลาของเขาและเธอได้ แม้ว่าเธอจะยังคงกลัวเขาอยู่บ้าง แต่บางทีเธอก็ชอบเขาเหมือนกับที่เขาพูดในรถ บางทีเธออาจจะชอบเขาตอนที่เขาเป็นจิน “คุณอยากให้ฉันชอบคุณจริง ๆ เหรอ?” เธอพึมพำ “ใช่สิ” เขาตอบโดยไม่ลังเล “คุณมีความรู้สึกแบบไหนกับฉันกันแน่ มันอาจเป็นเพราะคุณคิดว่าฉันเป็นของชิ้นใหม่หรือเปล่า เพราะแบบนั้น... ฉันถึงเป็นเกมที่น่าสนุก?” เธอดึงความกล้าออกมา เพื่อถามคำถามภายในใจของเธอ ดวงตาของเขามืดลงและเขาก็ยิ้มเยาะ “ถ้าผมคิดแค่ว่าพี่เป็นตัวละครในเกมขอ

“ดูเหมือนว่าผมจะมองไม่ผิด คนที่ผมเจอวันก่อน นั่นคือคุณ” กู้ ลี่เฉิน มองไปที่โจว เชียนหยุน อย่างใจเย็น “คุณมาขอร้องผม อย่าบอกเย่ เวิ่นหมิง ว่าเจอคุณเหรอ?” โจว เชียนหยุน ตัวสั่น เมื่อเธอได้ยินคำว่า 'เย่ เวิ่นหมิง' เธอไม่ได้ยินใครเอ่ยชื่อนี้มานานแล้ว นี่เป็นชื่อของคนที่เธอรักและเกลียดสุดหัวใจ ตอนนี้เธอแค่อยากจะหนีไปจากชื่อนี้ให้พ้น ๆ และใช้ชีวิตอย่างเงียบสงบ "ใช่ ฉันรู้ว่าฉันไม่มีคุณสมบัติเพียงพอที่จะคุยกับคุณ ฉันแค่หวังว่าคุณจะสงสารฉัน และทำเป็นลืมไปว่าคุณเคยเจอฉัน!" โจว เชียนหยุน ตอบหลังจากที่เธอกัดฟัน น้ำเสียงของเธอดูอ่อนน้อมถ่อมตน แม้ว่ากู้ ลี่เฉิน จะขอให้เธอคุกเข่าเธอก็ไม่ลังเลที่จะทำ “คุณควรที่จะรู้ว่าเขาตามหาคุณมาตลอดหลายปีนี้” กู้ ลี่เฉิน กล่าว โจว เชียนหยุน เม้มริมฝีปากของเธอและไม่พูดอะไร ชายคนนั้นตามหาเธอเพียงเพราะเขาคิดว่า เธอได้รับความทุกข์ทรมานไม่มากพอ และเส้นทางที่น่าสังเวชที่เขามอบให้ เขาตามหาเธอเพราะเธอ 'หายตัวไป' โดยไม่คาดคิด "ขอร้องเถอะคุณกู้ คุณต้องรู้เรื่องราวระหว่างเขากับฉัน ฉันแค่อยากอยู่อย่างสงบสุข ฉันไม่ได้ทำร้ายใคร และฉันก็ไม่อยาก

คำพูดเหล่านั้นทำให้หลิง กว๋อจื้อ โกรธ เมื่อเขาพยายามซักถามเจ้าของบ้าน เจ้าของบ้านก็ได้วางสายไปแล้ว "มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับโลงศพหรือเปล่า?" ฟาง ซุ่ยเอ๋อ ถามสามีของเธอทันที “เจ้าของบ้านบอกว่าเมื่อคืนมีคนไปที่นั่นและนำโลงศพไป!” หลิง กว๋อจื้อ กล่าว “พวกเขาเอาไปเหรอ แล้วเงิน 50 ล้านของเราล่ะ ถ้าไม่มีโลงศพของผู้หญิงคนนั้น เขาจะไม่ให้เงินเรา 50 ล้านดอลลาร์นะ!” ฟาง ซุ่ยเอ๋อ เป็นกังวล ทันใดนั้นเธอก็นึกถึงความเป็นไปได้อื่น "พูดอย่างนั้นเธอคงต้องให้ใครบางคนเอาโลงศพของแม่เธอไปแล้ว... " ขมวดคิ้ว หลิง กว๋อจื้อ ทำหน้าบึ้งเพียงหยิบโทรศัพท์ของเขาขึ้นมา และโทรออกไปยังหมายเลขของหลิง อี้หราน ครู่ต่อมาหลิงอี้หรานรับโทรศัพท์ "ฮัลโหล?" "อี้หราน ฉันคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้ว เราก็เป็นพ่อลูกกันไม่ว่าจะยังไงก็ตามเราก็ตัดกันไม่ขาด ถ้าแกไม่ให้เงิน 50 ล้านดอลลาร์กับฉัน ที่เราตกลงกันเมื่อวานนี้ได้ในคราวเดียว แกจะให้ครึ่งหนึ่งก่อนก็ได้ แล้วฉันจะบอกแกว่า แม่ของแกถูกฝังอยู่ที่ไหน แกได้บอกอี้ จิ่นหลี แล้วใช่ไหม เงินไม่น่าเป็นปัญหาสำหรับเขา” หลิง กว๋อจื้อ กล่าว แม้ว่าโลงศพของแม่เธอจะหายไป แต่เขา