บททั้งหมดของ พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย: บทที่ 231 - บทที่ 240

”อืม... " หลิง อี้หราน ยกมือขึ้นโดยไม่รู้ตัวพยายามผลักเขาออกไป หลังจากที่เขาจับมือขวาของเธอโดยไม่คิดมากเธอก็ยกมือซ้ายขึ้นอีกครั้งขณะที่นิ้วของเขากดเข้ากับมือซ้ายของเธอ เธอก็อ้าปากค้างโดยไม่รู้ตัวและอ้าปากร้องว่า "เจ็บ!" มันเป็นเสียงร้องที่ทำให้เขาต้องกดจูบให้ลึกซึ้งยิ่งขึ้นเธอแทบจะขาดอากาศหายใจไปกับจูบก่อนที่จูบจะจบลงสักพักเขาก็ปล่อยมือทั้งสองข้างของเธอเธอรู้สึกว่าขาของเธอปวกเปียกและเกือบจะไถลตกจากเก้าอี้เขาจับเอวของเธอไว้ในมือข้างหนึ่งและยกมือซ้ายขึ้นอีกข้างหนึ่งเบา ๆ “ผมทำร้ายพี่เหรอ?”หลิง อี้หราน กัดริมฝีปากและจ้องไปที่อี้ จิ่นหลี “เมื่อกี้ ทำไมถึงทำแบบนั้น?”“เพราะผมไม่ชอบที่จะได้ยินพี่พูดในสิ่งที่ผมไม่อยากได้ยิน" เขายิ้มอย่างนุ่มนวลดูอ่อนโยนที่สุด “ผมไม่รังเกียจที่จะจูบพี่อีกถ้าพี่กำลังจะพูดอะไรบางอย่างอีก”"...” เธออึ้ง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรมากเพราะกลัวว่าเขาจะหมายความตามที่พูดอี้ จิ่นหลี มองลงไปที่อาการบวมที่หลังมือของหลิง อี้หราน อย่างระมัดระวัง "พี่จะต้องดูแลแผลนี้อย่างเหมาะสม ผมเกรงว่าจะไม่สะดวกสำหรับพี่ที่จะพักฟื้นที่นี่ แล้วถ้าพี่จะไปพักฟื้นที่บ้านของผมล่ะเป็นย

ลุงควานมองไปที่หลิง อี้หราน อย่างครุ่นคิด มีแววประหลาดใจในสายตาของเขาหลิง อี้หราน เริ่มทักทายเขา “สวัสดีค่ะ ลุงควาน”“คุณหลิงถ้า คุณต้องการอะไรก็แจ้งให้ผมทราบได้เลยนะครับ” ลุงควานยิ้ม“เรียกว่าอี้หรานก็ได้ค่ะ" เธอพูดด้วยความรู้สึกไม่สบายใจที่เรียกนำหน้าแบบนั้น“คุณเป็นแขกของนายน้อย แน่นอนว่าผมควรเรียกคุณว่าคุณหลิง” ลุงควานกล่าวและมองด้วยความสุข_สพด้วยความรู้สึกที่ไม่ขอโทษหลิง อี้หราน ไม่ได้กำชับเพราะเธอจะไม่อยู่ที่นี่นานต่อไป“ลุงควาน ให้เธอชมห้องหน่อย แล้วให้เธอเลือก” อี้ จิ่นหลี สั่ง“แค่ให้ห้องไหนก็ได้” หลิงอี้หรานพูดทันที“เรื่องนี้... ” ลุงควานมองไปที่อี้ จิ่นหลี“งั้นกก็ยึดบริเวณชั้นสามทั้งหมด" อี้ จิ่นหลี กล่าวเบา ๆ“ครับ” ลุงควานตอบหลิง อี้หราน รู้สึกสับสนเล็กน้อย ยึดบริเวณคืออะไร? อย่างไรก็ตาม ในไม่ช้าลุงควานก็พาเธอไปที่ชั้นสามและเธอก็ไม่ได้ถามอะไรอีกที่ชั้นสามลุงควานเปิดประตูห้องและพูดกับหลิงอี้หรานว่า "คุณหลิง เข้ามาสิครับ ผมจะให้คนส่งอุปกรณ์อาบน้ำและของใช้ประจำวันของคุณมาให้ในภายหลัง หากคุณมียี่ห้อหรือข้อกำหนดใด ๆ สำหรับสิ่งเหล่านี้ คุณสามารถบอกผมได้ "“โอ

เธอควรจะกลัวเขาใช่ไหม? เขาเป็นคนที่เข้าใจความเจ็บปวดและความลำบากใจของเธอได้อย่างง่าย คำพูดของเขาก็สามารถทำให้เธอตกนรกได้อย่างง่ายดายอย่างไรก็ตาม ทำไมเธอถึงรู้สึกควบคุมไม่ได้เมื่อเขาอยู่ใกล้เธอและเมื่อเขาหายใจรดใบหูของเธอ?ผู้ชายคนนี้มากเกินไปสำหรับเธอ แม้ว่าเขาจะเรียกเธอว่า ‘พี่สาว’ ท้ายที่สุดเธอก็เป็นเพียงเบี้ยในมือของเขา เธอเป็นตัวหมากรุกเพื่อความบันเทิงในเวลาว่างเท่านั้น!ในทางกลับกัน อี้ จิ่นหลี มองลงไปและหยิบกรอบรูปบนโต๊ะข้างเตียง เขามองไปที่บุคคลในภาพ - ดวงตาสีแอปริคอทคู่นั้นมองไปข้างหน้าในขณะที่มุมริมฝีปากของเธอโค้งขึ้นแล้วยิ้มเบา ๆใบหน้าที่สวยงามของเธอทำให้ผู้คนรู้สึกถึงความสงบแบบพอดี ๆ และความสง่างาม ราวกับว่าเขาได้มาซึ่งสิ่งที่เขาไม่เคยคิดมาก่อน“พี่สาว" อี้ จิ่นหลี พึมพำเบา ๆ ขณะที่เขาไล้นิ้วไปบนริมฝีปากของคนที่อยู่ในกรอบ และราวกับไม่สามารถยับยั้งตัวเองได้เขาก็จูบลงที่ริมฝีปากในภาพตอนนี้... ถ้ามันไม่ได้เป็นเพราะความแข็งของร่างกายของเธอถ้ามันไม่ได้เป็นเพราะความกลัวที่สั่นไหวบนใบหน้าของเธอเขาคงจะจูบเธอแน่นอนอย่างไรก็ตาม เขาเลือกที่จะระงับความปรารถนาของเขาเอาไว้ท

”ยังไม่มีใครสามารถระบุได้เลยว่าผ้าพันคอและถุงมือมาจากแบรนด์อะไร บางคนก็บอกว่าเป็นสินค้าแฮนด์เมดสั่งทำจากแบรนด์ใหญ่"เพื่อนร่วมงานของหลิง อี้กราน บางคนพูดถึงเรื่องนี้และเธอก็ทำได้แค่ฟังอย่างช่วยไม่ได้ เธอไม่รู้ว่าเพื่อนร่วมงานของเธอจะรู้สึกอย่างไรหากพบว่าเธอเป็นคนที่ทำสิ่งเหล่านั้นอย่างไรก็ตาม หลังจากที่พี่ซูเห็นผ้าพันคอและถุงมือของอี้กราน เธอก็อดไม่ได้ที่จะพึมพำ “ถุงมือเหล่านี้ดูเหมือนที่อี้กรานทำก่อนหน้านี้เลย”ไม่ว่าอย่างไรพี่ซูก็เคยดูหลิง อี้หราน ตอนที่เธอถักถุงมือทหลิง อี้หราน ถึงกับขอความช่วยเหลือจากพี่ซูตอนที่เธอกำลังสับสนด้วยซ้ำ พี่ซูต้องจำได้อย่างแน่นอนอย่างไรก็ตาม ทันทีที่เธอพูดสิ่งนี้เธอก็ถูกฝูงชนหัวเราะเยาะ“พี่ซู หลิง อี้หราน อาจจะรู้วิธีการถักถุงมือ แต่มันสามารถสวมมือของอี้ จิ่นหลี ได้เหรอ?"“อี้ จิ่นหลี สวมใส่ของที่ถักด้วยมือโดยนักออกแบบชั้นสูงเท่านั้น เขาจะสวมใส่สิ่งที่ทำโดยพนักงานบริการสุขาภิบาลได้ยังไงกันเล่า?”“นี่ พี่ซูกำลังเล่าเรื่องตลกให้เราฟังล่ะ!"เมื่อได้ยินเช่นนี้ พี่ซูก็หยุดพูดและรู้สึกอายเล็กน้อย เธอเพียงแต่หันไปหาหลิง อี้หราน และพึมพำภายใต้ลมหายใจข

หลิง อี้หราน รู้สึกราวกับว่าเธอเป็นแพนด้าที่ฝูงชนเฝ้าดู"หืม พี่สาวอยากให้ผมไปส่งจริง ๆ ใช่ไหม?" เสียงของเขาดังขึ้นในหูของเธออีกครั้งเธอหน้าแดงมากขึ้นก่อนจะรีบพูดว่า "เปล่า" ด้วยเหตุนี้เธอจึงรีบกลับเข้าไปในห้องของเธอและปิดประตูที่อยู่ติดกันอี้ จิ่นหลี ยิ้มจาง ๆ เมื่อเขาหันกลับไปใบหน้าของเขาก็กลับสู่การแสดงออกตามปกติ เขาเดินไปที่เก้าอี้และนั่งลงเชื่อมต่อระบบเครื่องเสียงใหม่อีกครั้ง“ประชุมกันต่อเถอะ” อี้ จิ่นหลี พูดเบา ๆ และดูเหมือนเขาจะไม่สนใจความจริงที่ว่าทุกคนพยายามสอดรู้สอดเห็น"จิน นี่คือคนที่โทรหาคุณในระหว่างการพบกันครั้งล่าสุดของเราใช่ไหม?" มีคนถามในขณะที่เขาอดไม่ได้ที่จะสอดรู้สอดเห็นอี้ จิ่นหลี เลิกคิ้วเล็กน้อย "ทำไมคุณถึงอยากรู้?"ทันใดนั้น ชายคนนั้นก็ตัวสั่นและพูดด้วยรอยยิ้มแห้ง ๆ ว่า "งั้น... เราจะดำเนินการประชุมต่อไปครับ"แม้ว่าจะเป็นการประชุม แต่ก็มีเสียงในใจของทุกคนที่คาดเดาว่าท่านประธานของพวกเขาดูเหมือนจะอยู่ด้วยกัน… กับผู้หญิงคนหนึ่ง! ...หลิง ลั่วอิน รู้สึกประหลาดใจเมื่อเธอไปตามหาหลิง อี้หราน ในห้องเช่า แต่ก็ไม่พบอะไรเลย ห้องเช่าไม่มีใครอยู่เลย ไม่มีแม้แต