มันเป็นเวลาเพียงตีห้ากว่า ๆ เท่านั้น ไม่มีครอบครัวทั่วไปครอบครัวไหนที่จะทำอาหารเช้าเร็วขนาดนี้"จากนี้ไปอาหารเช้าจะพร้อมตามเวลาทำงานของพี่ พี่ต้องกินอาหารเช้าก่อนไปทำงาน" อี้ จิ่นหลี พูดและพาหลิง อี้หราน ไปที่โต๊ะก่อนจะกดไหล่ของเธอเบา ๆ เพื่อให้เธอนั่งลงหลิง อี้หราน นั่งลงอย่างเชื่อฟังและมองไปที่อาหารเช้าบนโต๊ะ มีอาหารจีนและอาหารตะวันตกให้เลือกมากมาย ในที่สุดเธอก็ดื่มนมหนึ่งแก้ว กินโจ๊กและขนมอบอาหารเช้านี้อร่อยกว่าหมั่นโถวธรรมดา ๆ สองเหรียญที่เธอมักจะซื้อในตอนเช้าอีกนอกจากนี้ ยังทำให้เธอรู้ว่าเธอเป็นคนจริง และอาศัยอยู่ใสคฤหาสน์ อี้ แทนที่จะเป็นห้องเช่าเล็ก ๆ ของเธอ"ผมจะให้คนขับรถของผมขับรถไปส่งพี่ที่ศูนย์บริการสุขาภิบาลหลังจากนี้" อี้ จิ่นหลี กล่าว“ไม่เป็นไร ฉันจะไปรถเมย์" หลิง อี้หราน พูดอย่างรวดเร็ว“มันไม่ได้อยู่ใกล้กับศูนย์บริการสุขาภิบาลของพี่เลย ถ้าพี่ขึ้นขึ้นรถเมย์ พี่ต้องเปลี่ยนสายเส้นทางสองครั้ง พี่ไม่กลัวว่าพี่จะสายเหรอ?" เขามองเธออย่างเป็นกันเองราวกับว่าเขามั่นใจกับทุกสิ่งหลิง อี้หราน รู้สึกมึนงงหลังอาหารเช้าคนขับรถของตระกูลอี้ขับรถพาหลิง อี้หราน ไปที่ศูนย์บร
”ยังไม่มีใครสามารถระบุได้เลยว่าผ้าพันคอและถุงมือมาจากแบรนด์อะไร บางคนก็บอกว่าเป็นสินค้าแฮนด์เมดสั่งทำจากแบรนด์ใหญ่"เพื่อนร่วมงานของหลิง อี้กราน บางคนพูดถึงเรื่องนี้และเธอก็ทำได้แค่ฟังอย่างช่วยไม่ได้ เธอไม่รู้ว่าเพื่อนร่วมงานของเธอจะรู้สึกอย่างไรหากพบว่าเธอเป็นคนที่ทำสิ่งเหล่านั้นอย่างไรก็ตาม หลังจากที่พี่ซูเห็นผ้าพันคอและถุงมือของอี้กราน เธอก็อดไม่ได้ที่จะพึมพำ “ถุงมือเหล่านี้ดูเหมือนที่อี้กรานทำก่อนหน้านี้เลย”ไม่ว่าอย่างไรพี่ซูก็เคยดูหลิง อี้หราน ตอนที่เธอถักถุงมือทหลิง อี้หราน ถึงกับขอความช่วยเหลือจากพี่ซูตอนที่เธอกำลังสับสนด้วยซ้ำ พี่ซูต้องจำได้อย่างแน่นอนอย่างไรก็ตาม ทันทีที่เธอพูดสิ่งนี้เธอก็ถูกฝูงชนหัวเราะเยาะ“พี่ซู หลิง อี้หราน อาจจะรู้วิธีการถักถุงมือ แต่มันสามารถสวมมือของอี้ จิ่นหลี ได้เหรอ?"“อี้ จิ่นหลี สวมใส่ของที่ถักด้วยมือโดยนักออกแบบชั้นสูงเท่านั้น เขาจะสวมใส่สิ่งที่ทำโดยพนักงานบริการสุขาภิบาลได้ยังไงกันเล่า?”“นี่ พี่ซูกำลังเล่าเรื่องตลกให้เราฟังล่ะ!"เมื่อได้ยินเช่นนี้ พี่ซูก็หยุดพูดและรู้สึกอายเล็กน้อย เธอเพียงแต่หันไปหาหลิง อี้หราน และพึมพำภายใต้ลมหายใจข
"รู้แล้วค่ะ” หลิง ลั่วอิน พูดขณะที่เธอระงับความไม่แน่นอนของเธอ สำหรับตอนนี้วิธีเดียวที่จะรู้ความจริงก็คือถาม หลิง อี้หรานเธอต้องรู้ให้ได้ว่าความสัมพันธ์ของหลิง อี้หราน กับลี่เฉินคืออะไร!…ในคืนนั้น เมื่อหลิง อี้หราน อาบน้ำเสร็จและออกจากห้องน้ำเธอก็เห็นแสงไฟส่องผ่านช่องประตูที่เชื่อมกับห้องทั้งสองอี้ จิ่นหลี... กลับมาแล้วเหรอ?หลิง อี้หราน คิดขณะที่เธอยกมือขึ้นเคาะประตู เธออยากคุยกับเขาเกี่ยวกับปัญหาคนขับรถอย่างไรก็ตาม เมื่อเธอเคาะประตูมันก็ไม่ได้ปิดสนิท การเคาะของเธอทำให้ประตูเปิดออกไปและเธอก็เห็นการฉายภาพขนาดใหญ่ เห็นได้ชัดว่ามีการประชุมทางวิดีโอเกิดขึ้นบนหน้าจอ มีชาวต่างชาติจำนวนมากอยู่บนนั้นตอนนี้ผู้คนในการประชุมทางวิดีโอต่างก็มองมาที่เธอ"มีผู้หญิงด้วย โอ้พระเจ้า ทำไมมีผู้หญิงมาที่นี่ตอนดึกแบบนี้ล่ะ?" มีคนพูดด้วยความประหลาดใจ“จิน นี่คนรักของคุณเหรอ?”“แนะนำตัวบ้างสิ?"“นี่คงจะไม่ใช่ผู้หญิงที่โทรมาในการประชุมครั้งล่าสุดหรอกนะ"เสียงทุกประเภทเต็มไปทั่วห้องชั่วขณะจนในที่สุดห้องก็เงียบลง เมื่อ อี้ จิ่นหลี ตัดเสียงอย่างไรก็ตาม เธอยังคงเห็นผู้คนในการประชุมทางวิดีโอมอ
หลิง อี้หราน รู้สึกราวกับว่าเธอเป็นแพนด้าที่ฝูงชนเฝ้าดู"หืม พี่สาวอยากให้ผมไปส่งจริง ๆ ใช่ไหม?" เสียงของเขาดังขึ้นในหูของเธออีกครั้งเธอหน้าแดงมากขึ้นก่อนจะรีบพูดว่า "เปล่า" ด้วยเหตุนี้เธอจึงรีบกลับเข้าไปในห้องของเธอและปิดประตูที่อยู่ติดกันอี้ จิ่นหลี ยิ้มจาง ๆ เมื่อเขาหันกลับไปใบหน้าของเขาก็กลับสู่การแสดงออกตามปกติ เขาเดินไปที่เก้าอี้และนั่งลงเชื่อมต่อระบบเครื่องเสียงใหม่อีกครั้ง“ประชุมกันต่อเถอะ” อี้ จิ่นหลี พูดเบา ๆ และดูเหมือนเขาจะไม่สนใจความจริงที่ว่าทุกคนพยายามสอดรู้สอดเห็น"จิน นี่คือคนที่โทรหาคุณในระหว่างการพบกันครั้งล่าสุดของเราใช่ไหม?" มีคนถามในขณะที่เขาอดไม่ได้ที่จะสอดรู้สอดเห็นอี้ จิ่นหลี เลิกคิ้วเล็กน้อย "ทำไมคุณถึงอยากรู้?"ทันใดนั้น ชายคนนั้นก็ตัวสั่นและพูดด้วยรอยยิ้มแห้ง ๆ ว่า "งั้น... เราจะดำเนินการประชุมต่อไปครับ"แม้ว่าจะเป็นการประชุม แต่ก็มีเสียงในใจของทุกคนที่คาดเดาว่าท่านประธานของพวกเขาดูเหมือนจะอยู่ด้วยกัน… กับผู้หญิงคนหนึ่ง! ...หลิง ลั่วอิน รู้สึกประหลาดใจเมื่อเธอไปตามหาหลิง อี้หราน ในห้องเช่า แต่ก็ไม่พบอะไรเลย ห้องเช่าไม่มีใครอยู่เลย ไม่มีแม้แต
ทันใดนั้น ใบหน้าของหลิง ลั่วอิน ก็แข็งทื่อทันที แต่มันไม่ใช่เวลาที่เธอจะมากระฟัดกระเฟียด เธอทำได้เพียงยิ้มหยิบกระเป๋าเงินออกมาและถามหลิง อี้หราน ว่า "เท่าไหร่เหรอ?”“106 เหรียญ” หลิง อี้หรานตอบตรง ๆหลิง ลั่วอิน หยิบเงินออกมา 200 เหรียญและแสร้งทำเป็นว่าเป็นคนใจกว้างขณะที่เธอพูดว่า "พี่สาวเก็บส่วนที่เหลือไว้ให้ถือว่าเป็นของขวัญนะ"หลิง อี้หราน เย้ยหยันและรับเงินไป "มันไม่ใช่ของขวัญหรอก ฉันใจดีพอที่จะเรียกเก็บเงินจากเธอเท่านี้ต่างหาก ไม่อย่างนั้น ถ้าฉันจะฟ้องเธอในข้อหาทำร้ายโดยเจตนา เธอคิดว่าเธอจะเป็นหนี้ฉันเท่าไหร่ล่ะ?"ใบหน้าของหลิง ลั่วอิน แดงมาก แต่โชคดีที่เธอถูกปกปิดด้วยหน้ากากจึงไม่มีใครเห็นเธอเธอเกือบลืมไปแล้วว่าหลิง อี้หราน นั้นเคยเป็นทนายความ!"ฉันจะไปทำร้ายพี่โดยเจตนาได้อย่างไร?" หลิง ลั่วอิน กล่าวพลางยิ้มอย่างเขินอาย “วันนั้นฉันประมาทเอง”“จำเป็นต้องทำตัวต่อหน้าฉันแบบนี้ด้วยเหรอ หลิง ลั่วอิน?" หลิง อี้หราน มองเธอด้วยความขบขัน "เธอและฉันต่างก็รู้ดีว่าเธอเป็นคนแบบไหน และเเถวนี้ก็ไม่มีใครเลย มันแค่ทำให้เธอดูเหมือนตัวตลกที่เรียกฉันว่า “พี่สาว” และบอกว่าเธอประมาท"หลิง ลั่
เขาทำให้ผู้หญิงเกิดความเข้าใจผิดที่ตามใจพวกเขาแบบนั้นหลิง ลั่วอิน ถอดแว่นกันแดดออกแล้วจ้องไปที่หลิง อี้หราน ดวงตาของเธอแทบจะลุกเป็นไฟ "หลิง อี้หราน กู้ ลี่เฉิน เป็นของฉัน!"“ถ้าอย่างนั้น เธอก็ควรพูดแบบนี้ต่อหน้า กู้ ลี่เฉิน ไม่ใช่ต่อหน้าฉัน” หลิง อี้หราน พูดอย่างเย็นชา“เธอ... ” หลิง ลั่วอิน โอดครวญก่อนที่จะหันหลังและเดินจากไปอย่างรวดเร็วเนื่องจากเธอไม่ได้อะไรจากหลิง อี้หราน เลย จึงไม่มีประโยชน์ที่จะเสียเวลาต่อไป แต่... เธอต้องการให้หลิง อี้หราน ชดใช้ในสิ่งที่เธอพูดในวันนี้เธอหมายถึงอะไรที่บอกว่าเธอจะสามารถเป็นแฟนของกู้ ลี่เฉิน ได้นานแค่ไหน? เธอจะเป็นแฟนคนสุดท้ายของลี่เฉิน!เธอจะไม่มอบลี่เฉินให้กับคนอื่นบนโลกใบนี้! ...ต่อมาในคืนนั้น หลิง อี้หราร ได้รับข้อความ WeChat จากผู้จัดงานเพื่อไปที่กองถ่ายจากครั้งสุดท้ายในวันหยุดของเธอในสัปดาห์นี้“ผู้กำกับบอกว่าครั้งที่แล้วมีช็อตของคุณอยู่สองสามช็อตและคุณทำได้ดีมาก ฉากสุดท้ายที่เกี่ยวข้องกับความพิเศษไม่ได้ถ่ายทำเลย อย่างไรก็ตามจะถ่ายทำต่อในวันมะรืนนี้ มันจะเป็นทีมพิเศษคนเดียวกับครั้งที่แล้วเพื่อไม่ให้เกิดความสับสน’ คุณกวอผู้จัดงาน
ใบหน้าของเธอแดงขึ้นเรื่อย ๆ และเธอพยายามอย่างยิ่งที่จะหันหน้าหนีเพื่อหลบเลี่ยงนิ้วของเขา อย่างไรก็ตาม นิ้วของเขาดูเหมือนจะฝเคขื่อนตามเธอและเธอไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้“อย่าล้อฉันเล่นสิ อี้ จิ่นหลี” เธออ้าปากค้าง ดวงตารูปอัลมอนด์ของเธอไม่ได้ดูซีดเซียวเหมือนเช่นเคยภายใต้แสงไฟสลัว แต่ตาคู่นั้นได้รับการกระตุ้นมาจากความโกรธเขามองเข้าไปในดวงตาของเธออย่างน่าหลงใหล มีผู้หญิงหลายคนที่มีดวงตาที่สวยงามมากกว่าเธอ แต่มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ทำให้เขาหลงใหลราวกับว่าการมองเข้าไปในดวงตาของเธอทำให้เขาต้องการที่จะครอบงำดวงตาของเธอและไม่ต้องการให้เธอมองไปที่ผู้ชายคนอื่นด้วยการแสดงออกเช่นเดียวกันแบบนี้ปลายนิ้วของเขาค่อย ๆ เปิดริวฝีปากของเธอและรู้สึกได้ถึงอุณหภูมิในปากของเธอ “ถ้าผมไม่ได้ล้อพี่เล่นล่ะ? จะทำอย่างไรถ้าผมบอกพี่ว่าผมสามารถให้เงินพี่ได้มากเท่าที่พี่ต้องการ พี่จะทุกข์ทรมานเพื่อผมไหม?”เธอรู้สึกได้ถึงปลายนิ้วของเขาในปากของเธอ พวกเขาสัมผัสความเย็นราวกับว่าพวกเขาจับอุณหภูมิของเธออยู่ตลอดเวลา“ฉันหารายได้ด้วยน้ำพักน้ำแรงของฉันเท่านั้น” เธอกล่าวหัวใจของเธอยังคงเต้นแรง'สิ่งที่เขาพูดมันเป็นเรื่
”นี่ อาเขอ อย่าพูดแบบนั้นสิ!" มีคนกล่าวว่า“ฉันแค่พูดความจริง” จ้าว เขอเข่อ ตะคอก“ก็มันเรื่องจริงที่เธอเพิ่งลงจากรถ BMW นี่นา" อีกคนหนึ่งกล่าว“บางทีเธออาจจะถูกส่งมาโดยนายใหญ่ผู้อยู่เบื้องหลัง บางคนก็ไม่ได้มีทักษะมากมาย แต่พวกเขารู้วิธีที่จะโดดเด่นและเข้าใกล้นายใหญ่ได้” จ้าว เขอเข่อ กล่าวด้วยน้ำเสียงที่บูดบึ้งในระหว่างการถ่ายทำครั้งก่อนเธอคิดว่า หลิง อี้หราน โชคไม่ดีและถูกรังแกจากนักแสดงนำหญิงคนที่สอง ใครจะรู้ว่าเจ้าชายจะพาหลิง อี้หราน ไปที่ห้องรับรองหลังจากนั้นครู่หนึ่งสิ่งนี้ทำให้เธออิจฉามาก เธอเคยฝันถึงโอกาสเช่นนั้น จ้าว เขอเข่อ ถึงกับเสียใจหลายครั้งหลังจากนั้นถ้าเธอรู้ดีกว่านี้ เธอคงจะทำเองตอนที่หลิง ลั่วอิน สั่งให้หลิง อี้หราน คุกเข่าและคร่ำครวญ แม้ว่าหลิง อี้หราน จะดูแย่มากในเวลานั้น แต่ก็คุ้มค่าที่จะได้รับความสนใจจากกู้ ลี่เฉินจ้าว เขอเข่อ ยังคิดว่ารถหรูตอนนี้เป็นของกู้ ลี่เฉิน และเป็นเจ้าชายแห่งวงการบันเทิงเองที่สั่งให้คนมาส่งหลิง อี้หรานขณะที่ จ้าว เขอเข่อ พูดสิ่งนี้ เหล่าตัวประกอบทั้งหลายก็มองไปที่หลิง อี้หราน อย่างแปลกประหลาดหลิง อี้หราน ไม่ได้กังวลที่จะพูดอ