All Chapters of พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย: Chapter 211 - Chapter 220

อย่างไรก็ตาม เธอไม่ได้ขโมยหรือปล้น เธอใช้แรงงานเพื่อหาเงินเท่านั้น“ถ้าเธออยากเป็นตัวประกอบ ทำไมเธอไม่ถามฉัน ตอนนั้นฉันอาจจะให้บทเธอสักหน่อย เธอจะทำเงินได้มากกว่าการเป็นตัวประกอบนะ" ขณะที่หลิง ลั่วอิน พูดสิ่งนี้เธอจงใจยกมือขึ้นลูบผมของเธอเพื่ออวดนาฬิกาแฟนซีบนข้อมือของเธอหลิง อี้หราน พบว่าการกระทำของหลิง ลั่วอิน เป็นเรื่องตลกเล็กน้อย "ฉันไม่ได้คิดจะใช้เลห์น้องสาวของฉันให้ไปเป็นเพื่อนเพื่อให้มีบทเพิ่มอีกสักหน่อยหรอกนะ"“เธอ... " การแสดงออกของหลิง ลั่วอิน เปลี่ยนไปเมื่อรู้ว่าหลิง อี้หราน กำลังล้อเลียนเธอที่หลอกให้เธอไปหาผู้ช่วยผู้กำกับของเธอ อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่าเธอจะคิดอะไรบางอย่างได้ทันที ขณะที่เธอมองไปที่หลิง อี้หราน เธอก็พูดว่า "เธอขาดแคลนเงินมากจนต้องเป็นตัวประกอบเหรอ? ไม่มีใครให้เงินเธอเหรอ? ตอนนี้เธอถึงต้องหาเงินอย่างยากลำบากขนาดนี้"“ฉันไม่จำเป็นต้องบอกเธอ” หลิง อี้หราน ไม่รำคาญที่จะคุยกับหลิง ลั่วอิน เธอเดินผ่านเธอโดยตรงและมุ่งหน้าไปยังสถานที่ที่มีตัวประกอบกำลังรอถึงคิวพวกเขาหลิง ลั่วอิน ขมวดคิ้วและลังเลอยู่ครู่หนึ่งจึงสั่งผู้ช่วยที่อยู่ข้าง ๆ เธอ “ตรวจดูผู้หญิงคนนั้นที

แม้ว่าเธอจะรู้ว่า เหลียนอีจะไม่เรียกร้องให้เธอจ่ายเงินคืน แต่เธอก็เป็นหนี้เหลียนอีมากพอและไม่สามารถสะสมหนี้ของเธอต่อไปได้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า หลิง อี้หราร คุกเข่าควานหาและลุกขึ้น... สิ่งนี้ซ้ำแล้วซ้ำอีกตัวประกอบคนอื่น ๆ เริ่มร้อนรนขึ้นเรื่อย ๆ เช่นเดียวกับที่พวกเขาคุกเข่าซ้ำแล้วซ้ำเล่า บางคนถึงกับตะโกนขอเงินมากขึ้นและพวกเขาไม่ควรสร้างความเดือดร้อนให้กับผู้คนเช่นนั้นผู้กำกับเห็นว่าอารมณ์ของตัวประกอบแย่ลงเรื่อย ๆ เขาจึงส่งผู้ช่วยผู้กำกับไปถามหลิง ลั่วอิน สำหรับความคิดเห็นของเธอเมื่อเห็นเช่นนี้ หลิง ลั่วอิน จึงแสร้งคิดก่อนที่จะพูดว่า “แล้วอย่างนี้ล่ะ? ฉันคิดว่าเธอทำได้ดีมาก เธอมีท่าทางที่ดีและจังหวะเวลาของเธอเหมาะสม ทำไมเธอไม่สาธิตการใช้งานพิเศษอื่น ๆ เพื่อให้คนอื่น ๆ ได้รับชมและเรียนรู้? เมื่อสังเกตวิธีการทำอย่างถูกต้องแล้วก็สามารถฝึกฝนได้อีกครั้ง มันจะช่วยให้เราได้พยายาม”มันคือ หลิง อี้หราน ที่เธออ้างถึง“อย่างไรก็ตาม ฉันไม่รู้ว่า ตัวประกอบคนนี้จะแสดงให้ทุกคนเห็นหรือเปล่า หลังจากนั้นเธอจะเหนื่อยมากกว่าคนอื่น ๆ "หลิง ลั่วอิน ดูเหมือนว่าเธอสนใจอย่างมาก"ทำไมล่ะ? ไม่มีปัญหาถ้าเราใ

ผู้ช่วยของเธอเห็นดังนั้นจึงรีบตามเธอไปอากาศเย็นเล็กน้อยเมื่อต้นเดือนเมษายน ตัวประกอบชายทำได้ดีเพราะมีที่ว่างสำหรับเสื้อผ้าเพิ่มเติมในเครื่องแต่งกายของพวกเขา อย่างไรก็ตาม เพื่อให้ได้ผลดีผู้กำกับอนุญาตให้เฉพาะตัวประกอบหญิงสวมเสื้อผ้าพื้นฐานบางส่วนภายใต้เครื่องแต่งกายของสาวรับใช้เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ผู้หญิงดูตัวใหญ่ดังนั้นตอนนี้ ตัวประกอบหญิงทั้งหมดจึงสั่นเล็กน้อย พวกเขาสวมเสื้อโค้ทของพวกเขาในขณะที่พวกเขาพักผ่อนและเฝ้ารอมีเพียงหลิง อี้หราน ที่ยังอยู่ในชุดของเธอ คุกเข่าและคร่ำครวญซ้ำแล้วซ้ำเล่าสำหรับ หลิง ลั่วอิน เนื่องจากไม่ใช่การถ่ายทำอย่างเป็นทางการเธอจึงสวมเสื้อโค้ทที่อบอุ่นเหนือเครื่องแต่งกายของเธอตั้งแต่แรกเริ่ม“โอ้ ที่รัก ฉันไม่รู้ว่าพวกเขาเฝ้าดูคุณดี ๆ ทำไมคุณไม่คุกเข่าอีกครั้งและชะลอตัวลงเพื่อให้คนอื่น ๆ มองให้ดีมากขึ้นล่ะ?" หลิง ลั่วอิน พูดกับหลิงอี้ หราน อีกครั้งโดยไม่ให้เธอจบการกระทำ หลิง อี้หราน มองไปที่เธออย่างเย็นชาก่อนที่จะพูด "แน่นอน!"หลังจากนั้นเธอก็คุกเข่าอีกครั้งในเวลานั้น ทุกคนที่นั่นเห็นได้ชัดไม่มากก็น้อยว่าหลิง ลั่วอิน แค่ทำให้เธอหนักใจโดยตั้งใจ!หลิ

หลังจากเข้าไปในห้องรับรอง กู้ ลี่เฉิน ก็วางหลิง อี้หราน ลงบนโซฟา เมื่อมองไปที่มือซ้ายของเธอที่ถูกมือขวาปิดไว้เบา ๆ เขาถามว่า "เจ็บไหม?""นิดหน่อย" เธอพึมพำเขามองไปที่การแสดงออกที่เจ็บปวดบนใบหน้าของเธอ เขารู้ว่าเธอพูดได้ไม่เต็มที่ ใบหน้าของเธอสงบและสงบมาโดยตลอด เธอไม่เคยขมวดคิ้วและซีดเหมือนตอนนี้ เธอพูดด้วยความยากลำบากมากมองเธอแบบนี้หัวใจของเขาปวดร้าวมันเป็นความรู้สึกแปลกใหม่สำหรับเขา เมื่อเขาเห็นเธอคุกเข่าและคร่ำครวญอยู่ที่พื้น... เมื่อเขาเห็นเตาทองแดงทุบเข้ากับมือของเธอ... ทันใดนั้น เขาก็รู้สึกราวกับว่าหัวใจของเขาถูกฟาดฟันอย่างรุนแรง มันเจ็บปวดมากจากนั้นเขาก็รีบวิ่งไปข้างหน้าเพื่อช่วยเธอทำไมเขาถึงทำอย่างนั้น?กู้ ลี่เฉิน เคยอยู่ในเมืองมาก่อนและพิสูจน์แล้วว่าเธอไม่ใช่คนที่เขาตามหา แต่ราวกับว่าอารมณ์ของเขายังคงได้รับผลกระทบจากเธอเป็นเพราะหน้าตาของเธอหรือเปล่า? เป็นเพราะเธอดูเหมือนคนที่เขาจำได้ เขาจึงได้รับผลกระทบทางอารมณ์แม้ว่าเขาจะรู้ว่าเธอไม่ใช่ผู้หญิงที่เขากำลังตามหา?ไม่นานก่อนที่แพทย์ของทีมงานภาพยนตร์จะมาถึงและรีบให้การตรวจสอบเบื้องต้นแก่หลิง อี้หรานในขณะที่มือของ

ชายที่อยู่เบื้องหลังหลิง ลั่วอิน คือ กู้ ลี่เฉิน หรือเปล่า?“เอาล่ะ ฉันจะส่งรายการยาที่ซื้อมาให้คุณพร้อมทั้งสำเนาใบรับรองสำหรับค่าจ้างที่หายไป โปรดชำระภายในเวลานั้นด้วยเเล้วกันค่ะ" เมื่อเธอพูดจบเธอก็พูดกับกู้ ลี่เฉิน ว่า "ขอบคุณสำหรับวันนี้คุณกู้ ตอนนี้ฉีนต้องไปแล้ว"ด้วยเหตุนี้ หลิง อี้หราน จึงออกจากห้องรับรองโดยทิ้ง กู้ ลี่เฉิน และหลิง ลั่วอิน ไว้ตามลำพังกู้ ลี่เฉิน จ้องมองไปที่หลิง ลั่วอิน อย่างเย็นชาทำให้เธอกลัวหลิง ลั่วอิน คลายยิ้มออกมา “ลี่เฉิน ทำไมถึงมองฉันแบบนั้น? อย่างไรก็ตาม… คุณกับพี่ของฉัน... รู้จักกันด้วยเหรอ?”“ทำไมต้องสอดรู้สอดเห็นเรื่องนี้ด้วย?” กู้ ลี่เฉิน ถามโดยไม่ตอบกลับ"ฉัน... ฉันแค่อยากรู้ เพราะฉันไม่เคยได้ยินพี่สาวของฉันพูดถึงเรื่องนี้เลย" เธอกล่าว“ใช่ พี่สาวของเธออาศัยอยู่ในห้องเช่าที่ซอมซ่อและเล็ก ๆ เธอกวาดถนนเป็นอาชีพของเธอ ตอนนี้เป็นตัวประกอบ หลิง อี้หราน ต้องคุกเข่าและคร่ำครวญต่อเธอ น้องสาวของเธอ ในราคาเพียง 330 ดอลลาร์ แต่ทำไมหลิง อี้หราน ถึงพูดถึงเธอล่ะ?” เสียงของกู้ ลี่เฉิน มีความเยือกเย็นที่หาได้ยากสำหรับหลิง ลั่วอิน อย่างน้อยก็เป็นครั้งแรกที