All Chapters of พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย: Chapter 201 - Chapter 210

“อย่างนั้นเหรอ?” เธอพูดขณะโน้มตัวไปข้างหน้า เธอรู้สึกว่าคำพูดของเขามีจุดประสงค์เพื่อให้เธอได้ยินดวงตานกฟีนิกซ์สีดำของเขาจ้องมองไปที่ใบหน้าตรงหน้า ริมฝีปากบางของกู้ ลี่เฉิน แยกออกเล็กน้อยขณะที่เขาพูดต่อว่า “เพราะตอนนั้นผมถูกแยกออกจากใครบางคนในโรงพยาบาลนั้น คน ๆ นั้นเคยบอกผมครั้งหนึ่งว่าเธอชอบทานอาหารที่ร้านนี้มากดังนั้นผมจะมานั่งทานอาหารที่นี่ทุกปีในวันที่ผมแยกจากเธอ”“ในกรณีนั้น ฉันคิดว่าคน ๆ นั้นต้องเป็นคนที่สำคัญมากสำหรับคุณสินะ ใช่ไหม?” หลิง อี้หราน กล่าว เมื่อได้ยินน้ำเสียงของเขาดูเหมือนว่าเขาคิดถึงคน ๆ นั้นจริง ๆ“ใช่ สำคัญมาก สำหรับผม ชีวิตของเธอเกือบจะสำคัญพอ ๆ กับของผม” น้ำเสียงที่ไม่แยแสของเขาฟังดูเหมือนว่าเขากำลังพูดอะไรบางอย่างที่เป็นธรรมชาติมากอย่างไรก็ตาม หลิง อี้หราน ตกใจเมื่อเธอได้ยินสิ่งนี้กู้ ลี่เฉิน กังวลเกี่ยวกับคนที่เขาแยกทางเหรอ? เดิมทีในสายตาของเธอคนอย่างเขาที่เปลี่ยนแฟนตลอดเวลาและถึงแม้จะไร้ความปราณีต่อแฟนเก่าของเขา แต่ก็ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ในแง่ของความรู้สึกเธอคิดว่าเมื่อน้ำกระเพื่อมปรากฏขึ้นในใจของเขา มันจะหายไปและเหมือนกับว่ามันไม่เคยมีอยู่จริงอ

ในสองสามวันนี้เธอทำงานและยุ่งกับการถักถุงมือ ในเช้าตรู่วันนี้เธอขึ้นรถเพื่อรีบมาที่นี่และยุ่งทั้งวันดังนั้นจึงใช้เวลาไม่นานก่อนที่หลิง อี้หราน จะปิดตาและหลับไปโดยไม่ได้ตั้งใจกู้ ลี่เฉิน เหลือบมองไปที่หลิง อี้หราน ที่กำลังหลับอยู่และลดระดับเสียงเพลงลงหลังจากที่เธอหลับไปเธอก็ดูเหมือนคนในความทรงจำของเขามากขึ้น จริง ๆ แล้วเธอก็ดูคล้าย ๆ กันเมื่อลืมตาด้วยเช่นกัน แต่เมื่อเธอลืมตาก็มีการแสดงออกของเธอเหมือนผ่านหนาวผ่านร้อนมา มันเป็นสิ่งที่บุคคลในความทรงจำของเขาไม่เคยมีคน ๆ นั้นในความทรงจำของเขามีดวงตาที่ชัดเจนและสดใสซึ่งดูเหมือนจะเต็มไปด้วยความหวังซึ่งไร้ขีดจำกัดเมื่อหลิง อี้หราน ตื่นขึ้นรถก็มาถึงประตูหมู่บ้านที่เธออาศัยอยู่แล้วจู่ ๆ เธอก็รู้สึกอายและปลดเข็มขัดนิรภัยออกอย่างรวดเร็ว “ฉันนอนนานแค่ไหน?”“ไม่เป็นไร ไม่นานหรอก” เขากล่าวหลิง อี้หราน ลงจากรถอย่างรวดเร็ว เธอเอื้อมมือไปหยิบกระเป๋าที่วางอยู่เบาะหลัง แต่เธอจับมันไม่ถูก สิ่งของทั้งหมดในกระเป๋าทะลักออกมาเธอโวยวายและรีบเก็บของที่หกออกมาจากกระเป๋าทันใดนั้น เธอก็รีบเก็บถุงมือที่ถักได้ครึ่งหนึ่งอย่างเร็วเท่าที่จะเร็วได้“ค

งานพาร์ทไทม์ที่พี่ซูพูดถึงคืองานเสริมในกองถ่าย งานนี้ต้องให้เธอลงทะเบียนชื่อและทิ้งเบอร์ติดต่อไว้เท่านั้นจึงไม่จำเป็นต้องดูเอกสารใด ๆเป็นเงิน 80 เหรียญ ต่อวัน พร้อมอาหารกลางวัน หากจำเป็นต้องมีการขยายเวลาในการถ่ายทำพวกเขาจะจัดอาหารเย็นให้ด้วย แต่จะไม่มีค่าใช้จ่ายเพิ่มเติมใด ๆดังที่พี่ซูกล่าวว่าเนื่องจากเธอมีอิสระในวันพักผ่อนเธอจึงสามารถเป็นตัวประกอบและรับเงินสดได้ มันเป็นงานที่จ่ายเงินในวันรุ่งขึ้นหนึ่งเดือนหากมีอะไรให้เธอทำทุกวันที่เหลือ ในหนึ่งเดือนนั้นเธอจะมีรายได้ไม่กี่ร้อยเหรียญสำหรับคนอื่นเงินไม่กี่ร้อยเหรียญอาจไม่มาก แต่สำหรับหลิง อี้หราน ถือว่าดีมากอยู่แล้วเมื่อเธอเลิกงาน หลิง อี้หราน เหลือบมองถุงมือที่เธอถักเสร็จแล้วและโทรหาอี้ จิ่นหลี “ฉันถักถุงมือเสร็จแล้ว คุณต้องการให้ฉันส่งไปหรือคุณต้องการให้ใครมารับมัน?”“ผมจะไปรับมันเอง” อี้ จิ่นหลี กล่าว“ก็ดี” เธอตอบ เธอจึงกลับไปที่บ้านเช่าของเธอ หลังจากทานอาหารเย็นเสร็จแล้ว เธอก็วางถุงมือลงบนโต๊ะและดึงสำเนาของแฟ้มคดีที่ชิน เหลียนอี มอบให้เธอครั้งสุดท้ายเกี่ยวกับอุบัติเหตุทางรถยนต์ของเธอ ในนั้นมีข้อความที่ถอดความจากพยานในเวล

"ทำไมจะไม่ล่ะ?" เขาถามอย่างมีวาทศิลป์ “เนื่องจากในชีวิตนี้ผมต้องแต่งงานกับผู้หญิง ไม่ว่าจะช้าหรือเร็วมันก็ไม่ต่างกันหรอก ห่าว เหมยยวี่ เป็นคนเงียบ ๆ และเชื่อฟังมากพอ การแต่งงานกับตระกูลห่าวช่วยพัฒนาการขนส่งของตระกูลอี้ได้ ดังนั้นทำไมถึงไม่ล่ะ?"เขากำลังคุยเรื่องธุรกิจและหลิง อี้หราน รู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อยเมื่อเธอได้ยินสิ่งนี้มันเหมือนกับว่าเขาไม่รู้จักความรักเลย… แม้แต่การแต่งงานก็ยังเป็นธุรกิจของเขาได้อะไรจะสำคัญสำหรับคนอย่างเขา?“อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ผมคิดว่าคงจะดีถ้าผมแต่งงานกับผู้หญิงที่น่าสนใจสำหรับผม" สายตาของเขาจับจ้องไปที่เธอขณะที่เขายิ้มเธอหันไปอย่างเชื่องช้า เขาพูดราวกับว่ากำลังอ้างถึงอย่างอื่นเธอบอกตัวเองว่าอย่าคิดมากกับเรื่องนี้ เขาและเธออยู่คนละโลกกัน พวกเขาจะไม่อยู่ในเรือลำเดียวกัน ไม่นานหลังจากมอบถุงมือให้เขาแล้ว แน่นอนว่าเขาและเธอจะไม่ได้เจอกันอีก“อืม... ฉันจะเอาถุงมือให้" เธอเดินผ่านเขาเพื่อไปเอาถุงมือ“ไม่ต้องรีบก็ได้” เขาจับแขนเธอและค่อย ๆ ก้มลงและมองไปที่เธอ “พี่สาว พี่ยังไม่ได้ตอบคำถามของผมก่อนหน้านี้เลยนะ พี่กำลังพยายามที่จะกลับคำตัดสินใช่ไหม"แน่นอนเธ

รู้สึกเหมือนเป็นการประชดชีวิตอย่างหนึ่งเธอไม่พูดอะไรสักคำ แต่เดินไปที่ลิ้นชัก เธอหยิบถุงมือออกมาและยื่นให้เขา "นี่คือถุงมือของคุณ ตามที่ตกลงกันไว้"เขามองถุงมืออย่างละเอียดและลองใส่ “มันค่อนข้างดูดีและอบอุ่นเหมือนกับผ้าพันคอที่พี่ถักเลย พี่สาว มันยังให้ความอบอุ่นและใส่สบายด้วย"“ไม่ต้องใส่ก็ได้ คนอื่นจะมองแล้วรู้สึกว่าไม่เหมาะกับคุณ” เธอกล่าว เสื้อผ้าที่ดีของเขาทำให้ผ้าพันคอดูเก่าราคาถูกและหยาบกร้าน “ไม่เหมาะกับผมเหรอ?” เขาเลิกคิ้วและหัวเราะเบา ๆ "สำหรับผมแล้ว ผมไม่จำเป็นต้องให้คนอื่นมาตัดสินว่ามันเหมาะกับผมหรือไม่ มันจะสำคัญก็ต่อเมื่อผมรู้สึกดีกับมันเท่านั้น เช่น ผ้าพันคอผืนนี้ ถ้าฉันบอกว่ามันเหมาะกับผมมันก็เหมาะกับผม”จากนั้นเขาหยุดชั่วคราวก่อนที่จะรู้สึกถึงผ้าพันคออีกครั้ง "ยิ่งไปกว่านั้น พี่สาวเป็นคนถักให้เอง ในกรณีนั้น... มันจะเหมาะกับเสื้อผ้าแบบไหนก็ได้!"ทันใดนั้น หัวใจของเธอก็เริ่มเต้นอย่างรุนแรง นี่เป็นคำพูดที่ว่าถ้าพูดโดยคนอื่นมันจะดูไร้สาระ แต่เมื่อเขาพูดมันดูเหมือนจะเป็นความจริงใบหน้าหล่อเหลาของเขาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นราวกับว่าผ้าพันคอผืนนี้ที่เธอถักเป็นสมบัติล