บททั้งหมดของ พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย: บทที่ 181 - บทที่ 190

“บางครั้งก็ควรที่จะสงสัยน้อยลงจะดีกว่า” เขามองออกไปและขับรถ“โอเค เข้าใจแล้วค่ะ” หลิง ลั่วอินแสดงให้เห็นถึงรูปลักษณ์ที่เชื่อฟังเธอสืบมาและพบว่า กู้ ลี่เฉิน ชอบผู้หญิงที่เชื่อฟัง ยิ่งพวกเธอเชื่อฟังมากเท่าไหร่ พวกเธอก็จะอยู่กับเขาได้นานขึ้นเท่านั้น สำหรับผู้ที่ต้องการพิสูจน์ว่าพวกเธอเป็นข้อยกเว้นและต้องการเป็น ‘คนเดียว’ ของเขาพวกเขาถูกทิ้งอย่างรวดเร็วแม้ว่าเธออยากจะกลายเป็น "ข้อยกเว้น" และ "เพียงคนเดียว" ของเขา แต่เธอก็ไม่ได้เร่งรีบในสิ่งต่าง ๆ เธอค่อย ๆ เข้าไปใกล้ ๆ ในหัวใจของเขา“ลี่เฉิน ขอบคุณสำหรับสร้อยคอที่คุณให้ฉันในวันนี้นะคะ ฉันรักมันมาก อย่างไรก็ตาม ฉันไม่คิดว่าจะมีโอกาสมากมายที่จะสวมสร้อยคอที่หรูหราขนาดนี้” หลิง ลั่วอิน เริ่มต้นด้วยความสุข แต่ก็ฟังดูเศร้าใจเธอไม่รู้เลยว่าการแสดงที่สมบูรณ์แบบของเธอไม่ใช่เรื่องตลกในสายตาของกู้ ลี่เฉินยังไงก็แล้วแต่ เขาเคยพบกับผู้หญิงที่ชอบแสดงมากเกินไป “คุณสวมใส่ได้เมื่อคุณเข้าร่วมงานเลี้ยงแสงดาว”ความสุขแผ่ไปทั่วใบหน้าของหลิง ลั่วอิน เธอก็พูดว่า “แต่ตอนนี้ฉันเป็นแค่นักแสดงที่ไม่เป็นที่รู้จัก ฉันไม่คิดว่าจะได้รับเชิญให้เข้าร่วมงานเลี้

ดวงตาสีเข้มของเขาจ้องแต่เธอ หลิง อี้หราน ที่เมาแล้วดูบอบบางและมีเสน่ห์ ‘มีกี่คนที่ได้เห็นด้านนี้ของเธอ?‘เซียว จื่อฉี เคยเห็นมาก่อนหรือเปล่า?'ทันใดนั้น ความหึงหวงก็เกิดขึ้นในใจของเขา เขาอิจฉาที่ เซียว จื่อฉี เคยเดทกับเธอมาก่อน ในขณะที่เธอคบกับเซียว จื่อฉี เธอเคยใช้น้ำเสียงที่อ่อนโยนเช่นนี้เพื่อเรียกชื่อของเขาหรือไม่? พวกเขาสนิทสนมแค่ไหนในขณะที่พวกเขาเดทกัน?“พี่พูดจริงหรือเปล่าว่าผมหน้าตาดี?” เขาบ่นกลับ เขามีความต้องการที่จะให้เธออยู่เคียงข้างเขาและไม่ยอมให้ใครเห็นด้านที่น่าดึงดูดของเธอ“ใช่ อย่างมากเลยแหล่ะ จินเป็นผู้ชายที่หล่อที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมา” เธอยิ้มขณะที่นิ้วของเธอเคาะที่ปลายจมูกของเขาอย่างสนุกสนานราวกับว่าเขาเป็นของเล่นที่น่าสนใจบางทีเธออาจเป็นคนเดียวที่สามารถปฏิบัติกับเขาเหมือนของเล่นได้ทันใดนั้น การแสดงออกของเธอก็เปลี่ยนไป รอยยิ้มของเธอจางลงและถูกแทนที่ด้วยความเศร้า “จิน ฉันจะปฏิบัติต่อนายเป็นอย่างดี ได้โปรดอย่าจากฉันไปเลยนะ โอเคไหม?”ดวงตาสีอัลมอนด์ของเธอดูมีหมอก ดูเหมือนว่าเขาเป็นสิ่งมีชีวิตที่สำคัญมากสำหรับเธอและถ้าเขาจากไปนั่นจะเป็นภาระที่เธอไม่สามารถแบกรั

“หลังจากสิ่งที่พวกเขาทำกับพี่และถูกกักขังมาหลายวันเพราะพี่ พี่ไม่กังวลหรือว่าพวกเขาจะแค้นพี่และทำสิ่งที่แย่กว่านั้นหากพวกเขาถูกปล่อยตัว?” เขาถามหลิง อี้หราน ยังคงเงียบ เธอเข้าใจสถานการณ์เป็นอย่างดี หลังจากเหตุการณ์ทั้งหมดเกิดขึ้น ลุงของเธอจะไม่รู้สึกขอบคุณเธอที่ช่วยปลดปล่อยพวกเขา แต่พวกเขาจะรู้สึกไม่พอใจต่อเธอมากขึ้น“พวกเขาเป็นคนที่ฉันไม่สนใจ ฉันไม่ต้องใส่ใจไม่ว่าพวกเขาจะเกลียดฉันมากแค่ไหนหรือว่าพวกเขาคิดอย่างไรกับฉัน” เธอมองลงมาและตอบอย่างใจเย็นอย่างไรก็ตามความสงบดังกล่าวทำให้เขารู้สึกกระวนกระวายใจอย่างอธิบายไม่ได้“แล้วผมล่ะ” ทันใดนั้นเขาก็ถาม"อะไร?" เธอผงะและไม่สามารถตอบสนองได้ทันเวลาเขาวางมือทั้งสองข้าง ข้างเตียงและโน้มตัวเข้าไปใกล้ “แล้วผมล่ะ? พี่สนใจผมไหม? พี่กังวลเกี่ยวกับสิ่งที่ผมคิดเกี่ยวกับพี่หรือไม่? 'หลิง อี้หราน ตะลึง ถ้าเขาเป็นจินเธอก็ต้องสนใจแน่ ๆ แต่ตอนนี้เขาคือ อี้ จิ่นหลี...“ผมเดาว่าพี่คงไม่สนใจน้อยลงหรอกว่าผมก่อปัญหาหรือเปล่าใช่ไหม?“แล้วถ้าผมเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ล่ะ?” เขาท้าทายเธอเธอกัดริมฝีปากและหายใจเข้าลึก ๆ "ฉันสนใจ”เขาตกใจมากที่ได้ยิน

สำหรับคนอย่างเขา ถุงมือที่เขามักจะสวมควรเป็นแบบสั่งทำพิเศษจากแบรนด์หรูอยู่แล้ว!เขาจ้องมองเธอที่ว่างเปล่าและกล่าวเสริมว่า “ถือว่าเป็นของขวัญขอบคุณสำหรับผมที่ปล่อยญาติที่ยอดเยี่ยมของพี่ยังไงล่ะ”เธอดูเขินอาย “แต่ฉันไม่มีมาตรวัดอีกต่อไป” ในตอนนั้นเธอใช้เทปวัดเพื่อวัดขนาดมือของเขาต่อมาเธอไม่มีแผนที่จะทำถุงมือให้เสร็จเธอจึงโยนกระดาษที่บันทึกการวัดเหล่านั้นทิ้งไป“ถ้าพี่ทำค่าที่วัดหายไปก็วัดใหม่อีกครั้งสิ” เขาพูดตรงๆเธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากหยิบเทปวัดออกมานั่งข้าง ๆ แล้ววัดขนาดมือของเขาแน่นอนว่าเธอหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะสัมผัสกับมือของเขาทุกครั้งที่ปลายนิ้วของเธอสัมผัสกับมือของเขาเธอจะระมัดระวังเพื่อหลีกเลี่ยงการสัมผัสเขาให้มากที่สุด เธอจะจับเทปวัดอย่างระมัดระวังโดยใช้สองนิ้วที่ขอบเพื่อวัดอย่างระมัดระวังเขาหัวเราะเบา ๆ กับการกระทำของเธอ “เมื่อวานพี่กล้าที่จะกอดและจูบผม แต่ตอนนี้มันเหมือนกับว่าพี่ไม่เต็มใจที่จะสัมผัสผมเลย ทำไม? การสัมผัสผมเป็นเรื่องยากสำหรับพี่ที่จะทำอย่างนั้นเหรอ?”ใบหน้าของหลิง อี้หรานแดงขึ้นอีกครั้ง “ฉัน... ตอนนั้นฉันเมานี่... ”“พี่หมายความที่จะบอกว่า พี่ไ

“แต่ไม่ว่าคุณสมบัติของผมจะเติบโตแค่ไหน ผมก็ยังไม่สามารถสบตาคุณได้ ใช่ไหมล่ะ?” เขาถามจู่ ๆ ดูเหมือนว่าจะมีบางอุดกั้นอยู่ในปากของหลิง อี้หรานกวอ ซินหลี่ หัวเราะเยาะตัวเองทันทีหลังจากนั้น “ที่จริงก่อนที่คุณจะพูดสิ่งเหล่านั้น ผมเคยคิดที่จะเปลี่ยนงานแล้ว ท้ายที่สุดแล้ว การทำงานในศูนย์บริการสุขาภิบาลคุณสามารถทำนายชีวิตที่เหลือได้ด้วยรูปลักษณ์เพียงครั้งเดียว ผมอยากจะรับโอกาสนี้ในขณะที่ผมยังอายุไม่ถึง 30 เพื่อท้าทายตัวเองให้มากขึ้น”ความท้าทาย? หากก่อนหน้านี้หลิง อี้หรานได้รับทางเลือกของชีวิตที่ไม่รู้จักซึ่งเต็มไปด้วยความท้าทายหรือชีวิตที่มั่นคงซึ่งสามารถคาดเดาได้อย่างสมบูรณ์เพียงแค่แวบเดียวเธอก็กลัวว่าเธอจะเลือกอดีตหลังจากประสบกับสิ่งต่าง ๆ มากมายแล้ว เธอจึงรู้ว่าความมั่นคงนั้นสำคัญที่สุดหลิง อี้หราน หายใจเข้าลึก ๆ และพูดว่า “ที่จริงแล้วสิ่งที่ฉันพูดกับคุณในวันนั้นคุณไม่จำเป็นต้องคิดมากเกินไป ฉันไม่อยากให้คุณใช้เวลากับฉันมากไปกว่านี้ ฉันไม่มีความรู้สึกแบบนั้นกับคุณเลยดังนั้นไม่มีทางที่ฉันจะอยู่กับคุณได้”เธอหยุดชั่วคราวแล้วอธิบายทุกคำอย่างชัดเจน “ถ้าฉันรักคุณจริง ถึงแม้ว่าคุณจะอยู่ใ