All Chapters of พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย: Chapter 151 - Chapter 160

ทันใดนั้น หลิง ลั่วอิน เสียวสันหลัง “เข... เขาคือ... ”“จิ่นหลี นายรู้จักเธอเหรอ?" เมื่อเย่ ฉงเว่ย ได้ยินความคิดเห็นของอี้ จิ่นหลี เขาก็พบว่ามันแปล หลิง ลั่วอิน เป็นนักแสดงหญิงอันดับสามและไม่น่าเป็นไปได้ที่เธอจะรู้จักกับอี้ จิ่นหลี"ใช่ เราเคยพบกันมาแล้วครั้งหนึ่ง" อี้ จิ่นหลี อย่างเรียบเฉยหลิง ลั่วอิน เบิกตากว้างหัวใจของเธอแทบจะกระโดดออกจากอก "เขา… ผู้ชายที่อยู่ด้วยกันกับหลิง อี้หราน!" ในตอนนั้นเธอคิดว่าเขาได้พบกับหลิง อี้หรานในคุก!หลิง ลั่วอินไม่คาดคิดว่าเขาจะเป็นอี้ จิ่นหลี คนที่ถูกเรียกว่าผู้หญิงใหญ่ในเมืองเซิน!เธอแทบจะเป็นลม “เกิดอะไรขึ้น? ทำไม อี้ จิ่นหลี ถึงอยู่กับหลิง อี้หราน ในห้องเช่าที่ซอมซ่อ?!"กู้ ลี่เฉิน รู้สึกประหลาดใจขณะที่เขามองไปที่อี้ จิ่นหลีและหลิง ลั่วอิน จากนั้นเขาก็ถามว่า "ลั่วอิน ผมไม่เคยได้ยินที่คุณพูดถึงว่าคุณรู้จักจิ่นหลีนี่"หลิง ลั่วอิน ตัวสั่น เธอยิ้มอย่างเบี้ยวและพูดว่า "ตอนนั้นฉันไม่รู้ค่ะ... ฉันหมายความว่าฉันไม่รู้ว่าเขาคือคุณอี้" หลังจากพูดแบบนั้นเธอก็ขอโทษอี้ จิ่นหลี โดยกล่าวว่า "คุณอี้ ฉันขอโทษนะคะที่ทำให้คุณขุ่นเคืองก่อนหน้านี้ นั่นมันเป

หลิง อี้หราน เคยชินกับคนแบบนี้ พวกเขาดูถูกคนงานสุขาภิบาลและแม้ว่าพวกเขาจะล้มลงคนเดียวพวกเขาก็จะโยนความผิดให้กับพวกคนงานสุขาภิบาล“ลืมไปเถอะพี่ซูมันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร" หลิง อี้หราน พูดขณะที่เธอและพี่ซูกวาดถนนไปเรื่อย ๆ หลังจากเลิกงานแล้ว หลิง อี้หราน ก็เปลี่ยนชุด เธอพบสร้อยข้อมือเงินหนึ่งในกระเป๋าของเธอ“สร้อยข้อมือเส้นนี้เข้ามาอยู่ในกระเป๋าฉันตั้งแต่เมื่อไหร่?” หลิง อี้หรานรู้สึกงงงวย เนื่องจากเธออยู่ในกะกลางคืนจึงไม่ค่อยมีผู้คนอยู่ใกล้ ๆ เธอเก็บสร้อยข้อมือออกไปและตัดสินใจวางไว้ที่เคาน์เตอร์ของหายหรือพบเจอในวันต่อมาเมื่อเธอกลับมาที่ห้องเช่าก็มืดและเงียบสนิทที่ผ่านมาเมื่อเธอกลับจากกะกลางคืนบ้านก็สว่างเพราะจินรอเธอมาตลอด อย่างไรก็ตาม เมื่อหลิง อี้หราน เปิดไฟ ห้องนั้นก็ว่างเปล่า เธอยิ้มอย่างช่วยไม่ได้เมื่อเธอนอนอยู่บนเตียงเธอก็หยิบสร้อยข้อมือออกมา มันต้องเป็นของเด็กและการออกแบบก็ดูธรรมดา เธอจำได้ว่าเธอเคยมีลักษณะคล้ายกันแบบนี้เมื่อเธอยังเด็กเธอสงสัยว่าสร้อยข้อมือไปอยู่ในกระเป๋าของเธอได้อย่างไร ทันใดนั้นเธอก็จำชายที่เข้ามาหาเธอในตอนกลางวันได้ สร้อยข้อมือนี้อาจเป็นของเขาอย่างไ

"เดี๋ยวนะ…” หลิง อี้หราน ตัวสั่น เธอมองไปที่ชายคนนั้นด้วยความสับสนมากยิ่งขึ้น เขารู้ได้อย่างไรว่ากำไลอยู่กับเธอ?เธอพบมันในกระเป๋าชุดทำงานของเธอเมื่อเธอเลิกงานอย่างไรก็ตาม ชายคนนี้รู้ว่ากำไลอยู่กับเธอ จากนั้นเขาก็ค้นพบว่าเธออาศัยอยู่ที่ไหนและเข้าไปอยู่ในห้องเงียบ ๆ ...ชายคนนี้เป็นใครในโลกใบนี้?"คุณเก็บสร้อยข้อมือนี้ได้ คุณต้องการรางวัลอะไร? ตราบใดที่มันไม่มากเกินไปผมสามารถให้คุณได้" กู้ ลี่เฉิน ก้มหัวลงและมองลงไปที่ผู้หญิงตรงหน้าเขาเขาวางแผนที่จะออกไปพร้อมกับสร้อยข้อมือโดยตรง แต่เมื่อเขาเห็นใบหน้าที่หลับใหลของผู้หญิงคนนั้นเขาก็ตัดสินใจที่จะอยู่ในบ้านเขาคิดว่าบางทีเขาอาจอยากเห็นว่าผู้หญิงคนนี้หน้าตาเป็นอย่างไรเมื่อเธอลืมตาตอนนี้เธอตื่นขึ้นมาแล้วจริง ๆ เธอมีดวงตาสีอัลมอนด์ที่สวยงามมากคู่หนึ่ง รูม่านตาที่ลึกและมืดตัดกับตาขาวอย่างชัดเจน ขนตาที่โค้งงอนขึ้นช่วยเพิ่มเสน่ห์ให้กับดวงตาคู่นี้เมื่อดวงตาคู่นี้เปิดขึ้นการจ้องมองที่เกิดขึ้นนั้นเต็มไปด้วยความไม่แยแสที่ไร้ชีวิตซึ่งไม่ตรงกับอายุของเธอราวกับว่าเธอผ่านความยากลำบากอะไรมามากมายและได้สูญเสียความมีชีวิตชีวาที่เธอควรจะมีไปแล้

หลังจากนั้นอีกไม่กี่วันรอยแผลเป็นบนฝ่ามือของเธอก็จะจางหายไปเช่นเดียวกับความทรงจำเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างเธอกับอี้ จิ่นหลี เมื่อเวลาผ่านไปมันจะหายไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นหลิง อี้หราน กำมือของเธอเป็นหมัดเบา ๆ แล้วเดินออกจากศูนย์บริการสุขาภิบาลก่อนที่เธอจะไปได้ไกลพอร์ชสีเทาเงินขวางทางเธอ ร่างเพรียวลงออกจากรถ เป็นตัวละครเอกที่เหล่าผู้หญิงพูดคุยกันในศูนย์บริการสุขาภิบาล - กู้ ลี่เฉิน“มีอะไรผิดปกติหรือเปล่า?” หลิง อี้หราน ถาม"ผมอยากจะเลี้ยงคุณด้วยอาหารเพื่อขอบคุณ" กู้ ลี่เฉิน กล่าว เขาเปิดประตูที่นั่งผู้โดยสารโดยตรงแสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่าเขาต้องการให้หลิง อี้หรานเข้าไปในรถ“ฉันไม่ได้ทำอะไรเพื่อช่วยคุณเกี่ยวกับสร้อยข้อมือของคุณเลยค่ะ ดังนั้นคุณไม่จำเป็นต้องขอบคุณฉัน" หลิง อี้หราน พูดพร้อมกับยกเท้าขึ้นเพื่อพยายามจะผ่านเขาไปอย่างไรก็ตาม หลังจากที่เธอก้าวไปได้เขาก็ยกมือขึ้นและขวางทางของเธอ ดวงตานกฟีนิกซ์ของเขาจับจ้องมาที่เธอ แต่การจ้องมองของเขาดูเหมือนจะซ่อนอยู่หลังใบหน้าซึ่งประกายด้วยรูปลักษณ์ที่เธอไม่เข้าใจ“ผมไม่คุ้นเคยกับการเป็นหนี้บุญคุณใคร ดังนั้นผมต้องเลี้ยงคุณด้วยอา

“เพี๊ยะ!"เสียงตบที่คมชัดดังขึ้นหลิง อี้หราน ไม่ทันได้ตอบโต้ จนกระทั่งเธอรู้สึกแสบร้อนบนใบหน้าเธอก็ตระหนักได้ว่าเกิดอะไรขึ้น"แกต้องเป็นนังแพศยาที่ล่อลวงผู้ชาย!" อีกฝ่ายพูดอย่างแสดงความเกลียดชัง “ฉันไม่ได้คาดว่าแกจะขอให้ลี่เฉินพาแกมาที่สถานที่แบบนี้เพื่อทานอาหารค่ำ แกเป็นแค่คนดังอันดับสาม แกคิดว่าจะสามารถรักษาตำแหน่งการเป็นแฟนของเขาได้จริง ๆ หรือ? ให้ฉันบอกก่อนเถอะว่าอีกไม่นานคุณจะต้องถูกเขาทิ้ง! "หลิง อี้หราน เงยหน้าขึ้น น่าแปลกที่เธอจำได้ว่าคนที่ตบเธอคือใคร!เดิมที จง หรงหรง เป็นนักแสดงหญิงชั้นสองที่มักจะรับบทเป็นตัวประกอบ อย่างไรก็ตาม หลังจากได้อยู่กับกู้ ลี่เฉิน แล้วเธอก็มีชื่อเสียงด้วยการสนับสนุนของเขาบางคนเคยสงสัยว่า จง หรงหรง อาจจะเป็นแฟนคนสุดท้ายของ กู้ ลี่เฉิน ท้ายที่สุด จง หรงหรง เป็นคนที่ยืนเคียงข้าง กู้ ลี่เฉิน ได้นานที่สุดอย่างไรก็ตาม ในที่สุดแล้ว จง หรงหรง ก็กลายเป็นแค่แฟนเก่าอีกคนหนึ่งโดยไม่คาดคิด“คุณเข้าใจผิดว่าฉันเป็นคนอื่น!" หลิง อี้หราน กล่าว“ฉันไม่ได้เข้าใจผิด คืนนี้แกมาที่นี่กับลี่เฉินใช่ไหม?" จง หรงหรง มองผู้หญิงตรงหน้าอย่างอิจฉา เธอรู้สึกว่าผู้หญิง